kantonopou’s blog

Προφήτου  Ηλιού

 (20 Ιουλίου)

του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου – Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Ο Θεσβίτης

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, πανηγυρίζαμε «επί τη μνήμη» του μεγάλου ορεσίβιου προφήτη Ηλία.

Σ’ όλες τις ψηλές κορφές ο λαός μας έχει ανεγείρει Εκκλησίες προς τιμή του πύρινου προφήτου, εις ανάμνησι των πολλών του θαυμάτων επάνω στο ορός το Καρμήλιο και της ασκητικής ζωής του «εν όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης».

Γεννήθηκε στη Θέσβη από τον Σωβάκ, κατοικούσε δε στη γη Γαλαάδ. Η προφητική του δραστηριότητα αρχίζει γύρω στα 913 προ Χριστού τότε που βασιλέας στη Σαμάρεια ήταν ο αποστάτης Αχαάβ. Τόσον ο Αχαάβ όσον και η σκληρή και εκδικητική γυναίκα του Ιεζάβελ είχαν περιπέσει στην ειδωλολατρία, είχαν εισαγάγει τη λατρεία το Βάαλ και της Αστάρτης και είχαν φονεύσει σχεδόν όλους τους προφήτες του Ισραήλ για να μην ενοχλούνται από τα αφυπνιστικά και ελεγκτικά κηρύγματα τους.

Γι’ αυτό και ο προφήτης μας επροφήτεψε και είπε στον Αχαάβ ότι ο ουρανός θα μείνη κλειστός τριάμισυ χρόνια και ούτε σταλαγματιά βροχής δεν θα πέση στη γη, για να τιμωρηθή ο ειδωλολατρήσας λαός του Ισραήλ μαζί με το βασιληά του. Ο ίδιος δε κατέφυγε στα Σάρεπτα της Σιδωνίας «προς γυναίκα χήραν» η οποία και τον εφιλοξένησε, με αποτέλεσμα και το αλεύρι και το λάδι να μην της λειψή, παρά το ότι μια φούχτα είχε όλο κι’ όλο, και τον γυιό της πού πέθανε να αναστήση.

Συγκινητικοί είναι οι λόγοι του προφήτη που απηύθυνε προσευχόμενος προς το Θεό για να επιτυχή την ανάστασι του υιού της χήρας «Οίμοι, Κύριε, ο μάρτυς της χήρας μεθ’ ης εγώ κατοικώ μετ’ αυτής συ κεκάκωκας του θανατώσαι τον υιόν αυτής… Κύριε ο Θεός μου επιστραφήτω δη η ψυχή του παιδαρίου τούτου εις αυτό… και εγένετο ούτω κα ανεβόησε το παιδάριον και κατήγαγεν αυτό από το υπερώον εις τον οίκον και έδωκεν αυτό τη μητρί αυτού».

Και αφού επλησίαζε να τελείωση η ανομβρία ήλθεν ο προφήτης Ηλίας κατά προσταγή του Θεού και συναντήθηκε στο ορός το Καρμήλιο με τον Αχαάβ το βασιλέα με τετρακόσους ιερείς του Βάαλ και όλο το λαό του Ισραήλ και ήλεγξεν, ο θαρραλέος προφήτης τον άνομο βασιλέα και την Ιεζάβελ και τους ιερείς και το λαό για το ότι εγκατέλειψαν «τον ζώντα και αληθινόν Θεόν» και «ηκολούθησαν οπίσω ειδώλων» και εις πίστωσιν της δυνάμεως του ενός και μόνου αληθινού Θεού και απόδειξιν της ματαιότητος των ειδώλων, τους εκάλεσε να κτίσουν θυσιαστήρια, να εκθέσουν σφάγια και να επικαλεσθούν ο μεν προφήτης τον Ένα Θεόν και Κύριον του παντός, οι δε 450 ιερείς και ο λαός τον Βάαλ για να ρίξουν φωτιά από τον ουρανό και να καταφάγη τα σφάγια, και οποίος Θεός ακούση των -προσευχών και «ρίψη πυρ» εκείνος ασφαλώς θα είναι και ο αληθινός και παντοδύναμος Θεός. Αυτό και έγινε.

Από το πρωΐ μέχρι το μεσημέρι εφώναζαν οι ιερείς και ο λαός, «επάκουσον ημών ώ Βάαλ, επάκουσον ημών», αλλά «ούτε φωνή ούτε ακρόασις», φαίνεται — κατά τον ειρωνικό λόγο του προφήτη μας — ότι κοιμόταν ο Βάαλ ο ψεύτικος Θεός.

Διέταξε και ο προφήτης Ηλίας να καταβρέξουν τα ξύλα και τα σφάγια και να ανοίξουν γύρω από το ιδικό του θυσιαστήριο χαντάκι και να το γεμίσουν με νερό, για να μην υπάρχη η δυνατότητα και το ενδεχόμενο με φυσική φωτιά, να καούν τα σφάγια. Μάλιστα δε «ετρίσσευσαν» καταβρέχοντας τα σφάγια και το θυσιαστήριον εις τρόπον ώστε να έχη μετατραπή σε σωστή λίμνη ο τόπος της θυσίας και τότε ο προφήτης ο πύρινος και ουρανοδρόμος με όλη τη δύναμι της ψυχής του εσήκωσε το νου και έστρεψε την καρδιά του στον παντοδύναμο Θεό και είπε: «Επάκουσον μου Κύριε, επάκουσον μου σήμερον εν πυρί, και γνώτωσαν πας ο λαός ούτος, ότι σύ ει Κύριος ο Θεός Ισραήλ και εγώ δούλος σου και δια σε πεποίηκα τα έργα ταύτα, επάκουσον μου Κύριε, επάκουσον μου και γνώτωσαν ο λαός ούτος, ότι συ ει Κύριος ο Θεός και συ έστρεψας την καρδίαν του λάου τούτου οπίσω». Και ώ του θαύματος, παρευθύς έπεσε πυρ από τον ουρανό και κατέφαγεν όχι μόνο τα σφάγια αλλά και τις πέτρες του θυσιαστηρίου και το χώμα.

Και το αποτέλεσμα,  έμεινεν εμβρόντητος αλλά ψυχρός θεατής ο Αχαάβ, ο δε λαός εφώναζεν «αληθώς Κύριος ο Θεός, αυτός ο Θεός» και παρέλαβαν τους 450 ιερείς των ειδώλων και τους έσυραν στο χείμαρο Κισσών και εκεί τους εφόνευσαν προς κάθαρσι και εξαγνισμό. Και ευθύς μετά ήλθε καταρακτώδης η βροχή με την προσευχή και πάλι του προφήτη και κατά την πρόρρησί του δεν επρόφθασεν ο Αχαάβ να κατεβή από τον Κάρμηλο γιατί αστραπιαία και ραγδαία έπεσεν η βροχή. Άλλα η Ιεζάβελ «εχολώθη» πού έχασε τους συνηγόρους της ιερείς των ειδώλων και απείλησε τον προφήτη ότι θα τον σκοτώση και ο προφήτης ήλθε στο δρόμο της Δαμάσκου και κατά προσταγή του Θεού βρήκε τον Ελισσαίο πού ώργωνε το χωράφι του και τον πήρε μαθητή του για να τον διαδεχθή υστέρα στο προφητικό του έργο.

Μαζί λοιπόν διδάσκαλος και μαθητής πορευόταν, και ήλθαν στην όχθη του Ιορδάνη του οποίου τα νερά εκτύπησε με την κάπα του ο ένδοξος προφήτης Ηλίας και εχωρίστηκαν στη μέση και επέρασαν οι δύο «ως δια ξηράς» στην αντίπεραν όχθη.

Ενώ δε μαζί συζητούσαν πύρινο αμάξι με πύρινους ίππους παρουσιάστηκε και παράλαβε τον προφήτη ζωντανό στους ουρανούς από οπού έρριξε τη μηλωτή του, την κάπα του δηλαδή, στο μαθητή του τον Ελισσαίο και έτσι τον άφηκε διάδοχο του προφήτη στη γη.

Αυτός είναι, αγαπητοί μου αδελφοί, ο προφήτης Ηλίας σε λίγες γραμμές. «Ο κατ’ εξοχήν δραστήριος και ισχυρός προφήτης, ψυχή φλογερά, καρδία τολμηρά, χέρια στιβαρά, στόμα ελεύθερον, ο αξιώτερος αντιπρόσωπος του Θεού».

Πηγή:http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3897&Itemid=1