kantonopou’s blog

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

Αρχεία για 'ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ'

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ

Συγγραφέας: kantonopou στις 9 Αυγούστου 2016

Η θρησκεία του Δωδεκάθεου ως συνόλου, εμφανίζεται για πρώτη φορά και αυτή στην Αθήνα του 6ου αιώνα. Ο πρώτος βωμός των Δώδεκα θεών αφιερώθηκε από τον Πεισίστρατο, εγγονό του τυράννου, μας πληροφορεί ο Θουκυδίδης[1]. Το Δωδεκάθεο, ως ένα σώμα θεών, εξέφραζε τη συσπείρωση και συνεπώς την ισχύ της πόλεως. Και γι’ αυτό ακριβώς, η μοίρα του είναι συνδεδεμένη με τη μοίρα της. Ο Πεισίστρατος, που το καθιέρωσε, θέλησε να ενισχύσει με αυτό τον τρόπο την αθηναϊκή ενότητα, αφού κάθε θεός λατρευόταν από μια από τις φυλές των Αθηνών (ο Άρης στις Αχαρνές, ο Ποσειδώνας στο Σούνιο, η Άρτεμις στη Βραυρώνα κ.ο.κ.) και την εκ της ενότητας υπεροχή της πόλης[2] σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο…

Αντιστοίχως, στη Ρώμη εισήχθη μόλις το 217 π.Χ., όταν η πόλη βρισκόταν υπό την απειλή του Αννίβα, και εξέφρασε επίσης την πεποίθηση της πόλεως στην υπεροχή που φέρνει η, κατά το πρότυπο των θεών, συσπείρωση όλων των δυνάμεών της[3].

Είναι αξιοσημείωτο ότι παρά το λεγόμενο από τους αρχαίους πως ο Όμηρος είναι δάσκαλος της θρησκείας τους[4], το Δωδεκάθεο ως τέτοιο, δεν υπάρχει στο ομηρικό έργο. Σε γραπτό κείμενο, το Δωδεκάθεο εμφανίζεται για πρώτη φορά σε ωδή του Πινδάρου[5], στη συνέχεια στον Ηρόδοτο[6], για να γενικευθεί αργότερα.

Επειδή οι Δώδεκα θεοί ήταν απεικόνιση της ιδεολογίας της πόλεως, δεν υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των πόλεων ποιοι ήσαν. Ο Ηρόδωρος γράφει ότι οι Δώδεκα θεοί στην Ολυμπία ήσαν οι Δίας, Ποσειδών, Ήρα, Αθηνά, Ερμής, Απόλλων, Χαρίτων, Διόνυσος, Άρτεμις, Αλφειός, Κρόνος και Ρέα[7]. Σύμφωνα με αττικό αγγείο της εποχής των Πεισιστρατιδών, το Δωδεκάθεο αποτελούσαν οι Ζεύς και Νίκη, Ήφαιστος και Αφροδίτη, Ηρακλής και Αθηνά, Διόνυσος και Ερμής, Ποσειδών και Δήμητρα, Άρης και Ήρα. Φιλοσοφικώτερος ο Πλάτων, και έχοντας κατά νουν τους νεκρούς στα πεδία των μαχών, βάζει στην ιδανική πολιτεία μεταξύ των Δώδεκα τον Πλούτωνα, θεό του κάτω κόσμου[8]. Στη μετόπη του Παρθενώνα, πάντως, το Δωδεκάθεο αποτελούν οι Ερμής, Διόνυσος, Δήμητρα, Άρης, Ήρα, Δίας και Αθηνά, Ήφαιστος, Ποσειδών, Απόλλων, Άρτεμις, Αφροδίτη[9].

Με την εξαίρεση του Παρθενώνα, εξαίρεση κατανοητή για την πόλη που μία από τις δύο κεντρικές εορτές της είχε τα Μεγάλα Διονύσια, ο Διόνυσος σπάνια αναφέρεται σε άλλες πόλεις μεταξύ των Δώδεκα. Κι όμως, δεν υπήρξε ποτέ μία δευτέρας κλάσεως θεότητα˙ σε όλη την Ελλάδα αναγνωριζόταν ανέκαθεν ως θεός μεγάλης δύναμης. Αυτό το παράδοξο, δίνει ακόμη σήμερα τροφή στους θρησκειολόγους για μελέτες και ερμηνείες. Η υπόθεση πως ο Διόνυσος είναι νεώτερος θεός, ένας μεταγενέστερος εισβολέας, και γι’ αυτό δεν ανήκει στους Δώδεκα, γοήτευσε μεν διάνοιες όπως ο Νίτσε και ο Ρόντε, αλλά είναι προδήλως ανεπέρειστη: η παρουσία του επισημαίνεται ήδη στην προϊστορία των Ελλήνων[10].

Δεν υπήρξε λοιπόν ομοφωνία, ποιοι ήσαν οι Δώδεκα. Σε πρώτη ματιά φαίνεται πως το ζητούμενο ήταν ο αριθμός, κι όχι τα πρόσωπα[11]. Αλλά μέσα σε αυτόν τον «ιερό» αριθμό, κάθε πόλις έβαζε και τους θεούς που την έκαναν σεβαστή από τους άλλους. Πάντως, οι Δώδεκα δεν θεωρήθηκαν ποτέ εμπόδιο στη λατρεία άλλων θεών – είτε Ελλήνων, είτε ξένων.

Πολλοί από τους σημερινούς ιδεολόγους της αρχαιότητας, δίνουν αλληγορική[12]ερμηνεία του Δωδεκάθεου. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Αλλά δεν έγινε ποτέ δεκτή από τους αρχαίους αυτή η παρανάγνωση των Ολυμπίων. Ο Θεαγένης από το Ρήγιο (6ος αι.) εισήγαγε την αλληγορική ερμηνεία των θεών του Ομήρου, αλλά ο Ίων (αργότερα κεντρικό πρόσωπο διαλόγου του Πλάτωνος), ραψωδός και συγγραφέας σχολίων στον Όμηρο, συστηματοποίησε την αλληγορική ερμηνεία της ομηρικής θεολογίας[13]. Εν τούτοις, ο Πλάτων απορρίπτει ως επιβλαβή την ομηρική θεολογία, είτε επιδέχεται αλληγορική ερμηνεία είτε όχι[14].

Στην πραγματικότητα, η θρησκεία της πόλεως δεν ήταν θεολογικά διατυπωμένη έτσι ώστε να επιδέχεται κρυπτικά ερμηνευτικά σχήματα. Πιο πολύ «εκτεθειμένη» σε αλληγορικές ερμηνείες και μυστικισμούς, ήταν η παράλληλη θρησκεία, τα μυστήρια.   

Σημειώσεις

[1] «Πεισίστρατος ο Ιππίου του τυραννεύσαντος υιός, του πάππου έχων τούνομα, ός των δώδεκα θεών βωμόν τον εν τη αγορά άρχων ανέθηκε»: Ιστορίαι, ΣΤ, 54.6 – 7

[2] Charlotte Long, The Twelve Gods., 331 p

[3] Τίτου Λίβιου, Ab urbe condita, XXII.9 – 10

[4] «εξ αρχής καθ’ Όμηρον επεί μεμαθήκασι πάντες, πάντα θεοίσ’ ανέθηκαν Όμηρό θ’ Ησίοδος τε», Ξενοφάνους, Σίλλοι, 1.9 – 10

[5] «μετά δώδεκ’ ανάκτων θεών», Ολυμπιόνικος, Χ.50

[6] Ιστορίαι, ΙΙ, 4.1 – 2, ΙΙ, 43.1, ΙΙ, 43.4, κ.ά.

[7] Ηροδώρου Ιστορίαι, 3, 29.1

[8] «τω του Πλούτωνος μηνί τω δωδεκάτω κατά νόμον αποδιδόντας, και ου δυσχεραντέον πολεμικοίς ανθρώποις τον τοιούτον θεόν»: Νόμοι, 828d     

[9] Charlotte Long, The Twelve Gods., 4 – 6 pp

[10] Walter Burkert, Greek Religion, 162p

[11] Charlotte Long, όπ. π., 139 – 141 pp

[12] «υπόνοιαι» αρχικά (Πλάτωνος Πολιτεία, 378d), ονομάστηκαν «αλληγορίαι» στα χρόνια του Πλουτάρχου: «ταις πάλαι μεν υπονίαις αλληγορίαις δε νυν λεγομέναις»: Πως δει το νέον ποιημάτων ακούειν, 68,19

[13] J.E. Sandys, A History of Classical Scholarship, I, 29 – 31 p

[14] «θεομαχίας όσας Όμηρος πεποίηκεν ου παραδεκτόν εις την πόλιν, ούτ’ εν υπονοίαις πεποιημένας ούτ’ άνευ υπονοιών»: Πολιτεία, 378 d

ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ  «ΕΛΗΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΟΣ», ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗΣ

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος της Ορθόδοξος Ανατολικής Εκκλησίας της Ελλάδος (17 Ιανουαρίου1939 – 28 Ιανουαρίου 2008), κατά κόσμον Χρήστος Παρασκευαΐδης, διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος την περίοδο 1998 – 2008.

http://slamachalas.blogspot.gr/

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ, ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Παρανοήσεις Ιουλιανού για την πτώση.

Συγγραφέας: kantonopou στις 5 Δεκεμβρίου 2014

Πρόσφατα, διάβασα κάποια πράγματα για τον αυτοκράτορα Ιουλιανό που έμεινε στην ιστορία ως «Αποστάτης» και «Παραβάτης». Προσωπικά, θα συμφωνούσα με τον πρώτο χαρακτηρισμό, και θα διαφωνούσα με τον δεύτερο. Θεωρώ, ότι καλώς χαρακτηρίστηκε ως «Αποστάτης», μιας και υπήρξε ένα μικρό διάστημα της ταραγμένης ζωής του, Χριστιανός, αλλά κακώς χαρακτηρίστηκε ως «Παραβάτης», μιας και ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ζωή του να διαλέγει τι θέλει να είναι, και να προσπαθεί να βάζει σε εφαρμογή την ιδεολογία του, έστω και αν αυτή είναι η επαναφορά της αρχαίας εθνικής θρησκείας, δεδομένου ότι ο Ιουλιανός δεν κυνήγησε άμεσα τον Χριστιανισμό, όπως οι πρότεροι μη Χριστιανοί αυτοκράτορες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, μιας και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είτε είχε ασπαστεί τον Χριστιανισμό, είτε έδειχνε αδιαφορία ως προς τα θρησκευτικά πράγματα. Αυτά, θα τα δούμε από τα ίδια τα γραπτά του Ιουλιανού, σε επόμενα άρθρα. 

Προσωπικότητα ταραγμένη (και σε αυτό έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και το συγγενικό του περιβάλλον), αλλά συνάμα ανήσυχη και φιλομαθής. Την μητρική φροντίδα δεν την γνώρισε ποτέ, μιας και η μητέρα του πέθανε λίγο καιρό μετά την γέννησή του. Ο πατέρας του δολοφονήθηκε όταν ο Ιουλιανός ήταν επτά χρονών. Εικάζεται, όπως αναφέρει ο σχολιαστής της μετάφρασης των Απάντων του Ιουλιανού του οποίου διάβασα το βιβλίο, ότι η δολοφονία έγινε με την ενθάρρυνση του εξαδέλφου του, του αυτοκράτορα Κωνστάντιου, για πολιτικούς λόγους. Λίγο αργότερα, την μόρφωση του Ιουλιανού αναλαμβάνει ο θείος του και επίσκοπος, ο Ευσέβιος Νικομηδείας, που ήταν θερμός οπαδός του Άρειου. Κατά την είσοδό του στην εφηβεία, ο Ιουλιανός βαπτίζεται Χριστιανός, και χειροτονείται «αναγνώστης», με την αρμοδιότητα να διαβάζει εντός του ναού διάφορες περικοπές της Αγίας Γραφής. Παρά ταύτα, ο Ιουλιανός δεν γνωρίζει καλά την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη ούτε την βιώνει (κάτι το οποίο φαίνεται και από την ρηχότητα των επιχειρημάτων του κατ’ αυτής), αρχίζει να κρατά απόσταση, ενώ παράλληλα ελκύεται από την διδασκαλία του Λιβάνιου, και εν συνεχεία γίνεται Νεοπλατωνικός. Πνεύμα φιλομαθείας αλλά ταυτόχρονα και δεισιδαίμων (κάτι το οποίο προκύπτει αβίαστα από σημεία των επιστολών του), άνθρωπος που θέλει να παρουσιάζεται ως ανεξίθρησκος αλλά ταυτόχρονα με μίσος κατά της Χριστιανικής διδασκαλίας, αντιφατικός μέσα στον λαβύρινθο της ψυχής του, αφήνει το στίγμα του μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Σε αυτήν την σειρά αναρτήσεων «Ιουλιανός ο Αποστάτης», θα απαντήσουμε στις ενστάσεις που προβάλει ο Ιουλιανός, οι οποίες παράλληλα είναι ενστάσεις που επαναλαμβάνουν και σήμερα ορισμένοι. Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι ο Ιουλιανός δεν πρωτοτυπεί στα επιχειρήματά του, αλλά επαναλαμβάνει τον Πορφύριο του 3ου αιώνα και τον Κέλσο του 2ου. Στο σημερινό, θα δούμε το αν ο Θεός απαγόρευσε την γνώση στον στον άνθρωπο.
Γράφει ο Ιουλιανός στο έργο του «Κατά Γαλιλαίων Λόγος Α’»:
«Το σπουδαιότερο είναι ότι ο θεός απαγόρευσε στον άνθρωπο να γευτεί τη φρόνηση, από την οποία πιο πολύτιμο δε θα μπορούσε να υπάρχει για τον άνθρωπο. Διότι είναι βέβαια φανερό ακόμη και στους ανόητους ότι η διάκριση του καλού από το χειρότερο είναι έργο της φρόνησης· επομένως το φίδι είναι περισσότερο ευεργέτης και όχι καταστροφέας του ανθρωπίνου γένους. Για τους  λόγους αυτούς ο θεός πρέπει να χαρακτηρίζεται φθονερός. Διότι, όταν είδε ότι ο άνθρωπος μετέχει στην φρόνηση, για να μην απολαύσει, λέει, το ξύλο της ζωής, τον έδιωξε από τον παράδεισο λέγοντάς του κατηγορηματικά· ‘’Ιδού, Αδάμ γέγονεν ως εις εξ ημών του γινώσκειν καλόν και πονηρόν. Και νυν μήποτε εκτείνη την χείρα και λάβη από του ξύλου της ζωής και φάγη και ζήσεται εις τον αιώνα’’» [1]
Ας δούμε πρώτα το επίμαχο απόσπασμα: «Και εφύτευσε Κύριος ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον, τον οποίον έπλασε. Και Κύριος ο Θεός έκαμε να βλαστήση εκ της γης παν δένδρον ώραίον εις την όρασιν και καλόν εις την γεύσιν· και το ξύλον της ζωής εν μέσω του παραδείσου και το ξύλον της γνώσεως του καλού και του κακού [..] Προσέταξε δε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ λέγων, Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γένεση, 2:8-9. 16-17).
Όπως παρατηρούμε από την αφήγηση του Μωυσή, τόσο το «δέντρο» της ζωής, όσο και το «δέντρο» της γνώσης του κακού και του καλού, ο Θεός έκανε ώστε να βλαστήσει. Αυτό σημαίνει, ότι το «δέντρο της γνώσης» είναι δημιούργημα του Θεού, συνεπώς δεν είναι κακό η γνώση, διότι ο Θεός δεν δημιουργεί κανένα κακό. Όμως, λέει στον Αδάμ να μην φάει από αυτό το «δέντρο». Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας, αυτή η εντολή είχε προσωρινό χαρακτήρα. Δεν ήταν ακόμη ώριμος πνευματικά ο Αδάμ για να γευθεί τον καρπό του. Όταν θα ωρίμαζε, τότε ο Θεός θα έδινε σε αυτόν και την Εύα.
Ο άνθρωπος πλάστηκε δεκτικός (βάση της προαιρέσεώς του) και με την προοπτική να γίνει τέλειος (τελειοποιημένος πνευματικά), αφού ομοιώνονταν κατά χάρη με τον Θεό, δια των ακτίστων ενεργειών του Θεού και δια της υπακοής. Ο Θεόφιλος Αντιοχείας, στο δεύτερο βιβλίο «Προς Αυτόλυκον», αναφέρει:
«Θεις δε ο θεός τον άνθρωπον, καθώς προειρήκαμεν, εν τω παραδείσω εις το εργάζεσθαι και φυλάσσειν αυτόν, ενετείλατο αυτώ από πάντων των καρπών εσθίειν, δηλονότι και από του της ζωής, μόνου δε εκ του ξύλου του της γνώσεως ενετείλατο αυτώ μη γεύσασθαι.Μετέθηκεν δε αυτόν ο θεός εκ της γης, εξ ης εγεγόνει, εις τον παράδεισον,διδούς αυτώ αφορμήν προκοπής, όπως αυξάνων και τέλειος γενόμενος, έτι δε και θεός αναδειχθείς, ούτως και εις ουρανόν αναβή [..]» [2].
Η είσοδος του Αδάμ στον επίγειο παράδεισο της Εδέμ, είχε σκοπό παιδαγωγικό, και «αφορμή προκοπής», ώστε να αυξηθεί και να γίνει τέλειος.
Συνεπώς, το κακό δεν βρίσκονταν στο «δέντρο» αυτό, αλλά στην ανυπακοή. Σχολιάζει πάλι ο Θεόφιλος Αντιοχείας·
«Το μεν ξύλον το της γνώσεως αυτό μεν καλόν και ο καρπός αυτού καλός. Ου γαρ, ως οίονται τινές, θάνατον είχεν το ξύλον, αλλ’ η παρακοή. Ου γαρ τι έτερον ην εν τω καρπώ η μόνον γνώσις. Η δε γνώσις καλή, επάν αυτή οικείως τις χρήσηται. Τη δε ούση ηλικία όδε Αδάμ έτη νήπιος ην· διό ούπω ηδύνατο την γνώσιν κατ’ αξίαν χωρείν. Και γαρ νυν, επάν γενηθή παιδίον, ουκ ήδη δύναται άρτον εσθίειν, αλλά πρώτον γάλακτι ανατρέφεται, έπειτα κατά πρόσβασιν της ηλικίας και επί την στερεάν τροφήν έρχεται. Ούτως αν γεγόνει και τω Αδάμ. Διό ουχ ως φθονών αυτώ ο θεός, ως οίονται τινές, εκέλευσεν μη εσθίειν από της γνώσεως. Έτι μην και εβούλετο δοκιμάσαι αυτόν, ει υπήκοος γίνεται τη εντολή αυτού [..] Ούτως και τω πρωτοπλάστω η παρακοή περιεποιήσατο εκβληθήναι αυτόν εκ του παραδείσου· ου μέντοι γε ως κακού τι έχοντος του ξύλου της γνώσεως, δια δε της παρακοής ο άνθρωπος εξήντλησεν πόνον, οδύνην, λύπην, και το τέλος υπό θάνατον έπεσεν. Και τούτο δε ο θεός μεγάλην ευεργεσίαν παρέσχεν τω ανθρώπω, το μη διαμείναι αυτόν εις τον αιώνα εν τη αμαρτία όντα» [3].
Ο διάβολος δια του όφεως, όχι μόνο δεν ήταν ευεργέτης του ανθρώπου, αλλά αντιθέτως, στάθηκε αφορμή της πτώσης του, εφόσον ο Αδάμ και η Εύα (με την θέλησή τους σαφώς), δέχτηκαν την εισήγηση του εχθρού, ότι δήθεν θα έφταναν στην κατά χάρη θέωση όχι μένοντας και υπακούοντας σε αυτό που τους είπε ο Δημιουργός, αλλά ακούγοντας αυτόν που τους σύστησε την αυτό- θέωση.
Γράφει σχετικά ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος: «Ο όφις έβαλε πονηρό λογισμό στην Εύα, ότι μπορούσε να φθάσει στο ‘’καθ’ ομοίωση’’ και στην ‘’γνώση’’, όχι ακολουθώντας το δρόμο του Θεού, αλλά απορρίπτοντας το Θείο θέλημα και υψώνοντας το προσωπικό θέλημα πάνω από την βούληση του Θεού [..] ήταν πράξη εγωιστική, τροφή που η βρώση της ήταν καταδικασμένη να είναι κοινωνία μόνο με τον εαυτό του ανθρώπου, όχι με τον Θεό» [4].
Και για να μην μείνει το κακό αθάνατο, για αυτό ο Θεός επιτρέπει τον θάνατο «προς καιρόν». Επιτρέπει και παραχωρεί προς ευεργεσία. Δεν τον έφτιαξε ο θεός τον θάνατο. Είναι σαφές αυτό στην Αγία Γραφή: «ο Θεός έκτισε τον άνθρωπον επ’ αφθαρσία και εικόνα της ιδίας ιδιότητος εποίησεν αυτόν· φθόνω δε διαβόλου θάνατος εισήλθεν εις τον κόσμον» (Σοφία Σολομώντος 2: 23-24). «Ότι ο Θεός θάνατον ουκ εποίησεν, ουδέ τέρπεται επ’ απωλεία ζώντων. Έκτισε γαρ εις το είναι τα πάντα, και σωτήριοι αι γενέσεις του κόσμου» (Σοφία Σολομώντος 1:13-14).
Ομοίως και το κακό, το οποίο δεν έχει ουσία και υπόσταση, αλλά βρίσκεται στην προαίρεση και είναι έλλειψη.
Ενδιαφέροντα είναι τα σχόλια και του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου·
«Εις αυτά ανήκε το δέντρο της γνώσεως, το οποίο ούτε φυτεύτηκε από την αρχή με κακό σκοπό, ούτε απαγορεύτηκε από φθόνο –ας μη φθάσουν μέχρι εκεί οι γλώσσες των εχθρών του Θεού, και ας μην μιμηθούν τον όφιν. Αλλά ήταν μεν καλό εάν το δοκίμαζε κανείς στον κατάλληλο καιρό, διότι το δέντρο, κατά την άποψή μου, ήταν η θέα του Θεού, την οποία μπορούσαν να πλησιάσουν χωρίς να κινδυνεύουν μόνο εκείνοι οι οποίοι είχαν τελειοποιηθεί με την άσκηση, αλλά δεν ήταν καλό για τους αδοκίμαστους ακόμη και τους πιο λαίμαργους ως προς την επιθυμία, όπως η σκληρή τροφή δεν είναι ωφέλιμη για εκείνους οι οποίοι είναι ακόμα αδύνατοι και έχουν ανάγκη από γάλα» [5].
«Μας παραδόθηκε ο παράδεισος για να τρυφήσουμε. Λάβαμε την εντολή, για να δοξασθούμε αφού την φυλάξουμε, όχι επειδή αγνοούσε ο Θεός εκείνο το οποίο θα γίνονταν, αλλά επειδή ήθελε να μας παραχωρήσει το αυτεξούσιο. Έχουμε εξαπατηθεί, επειδή μας φθόνησαν. Έχουμε πέσει, επειδή έχουμε παραβεί την εντολή, έχουμε αναγκασθεί σε νηστεία επειδή δεν νηστεύσαμε και μας κατανίκησε η επιθυμία της γεύσεως του καρπού του δέντρου της γνώσεως. Διότι η εντολή ήταν παλαιά και σύγχρονος με μας, ένα μέσο διαπαιδαγωγήσεως της ψυχής και σωφρονισμού από τις απολαύσεις.Την λάβαμε εύλογα για να την απολαύσουμε, αφού την τηρήσουμε [..]» [6].
Ο Θεός διόρθωσε το λάθος του ανθρώπου και ξανά έδωσε στον άνθρωπο την δυνατότητα να φτάσει στην κατά χάρη ομοίωση, γινόμενος άνθρωπος (θεάνθρωπος) το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, ο Θεός Λόγος. Για αυτό, η σωτηρία δεν έχει νομικό χαρακτήρα (όπως και η πτώση που δεν έχει νομικό χαρακτήρα), αλλά καθαρά οντολογικό. Σώζεται ο άνθρωπος από την φθορά και τον θάνατο. Η σωτηρία έγινε, εφόσον η ανθρώπινη φύση στο πρόσωπο του θεανθρώπου Χριστού, νίκησε τον διάβολο και την αιχμαλωσία της πτώσεως. Ένα μόνο μένει, που εναπόκειται στον άνθρωπο· η θεραπεία της θελήσεώς του. 
Πηγές
[1] Άπαντα Ιουλιανού, εκδόσεις Ζήτρος, τόμος 3, μετάφραση Θ. Μαυρόπουλου, σελ. 173
[2] ΒΕΠΕΣ 5, σελ. 38
[3] ΒΕΠΕΣ 5, σελ. 38-39
[4] Η Ορθοδοξία μας, σελ. 113
[5] ΕΠΕ 5, σελ. 55
[6] ΕΠΕ 5, σελ. 231

Κατηγορία ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ, ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ, ΒΥΖΑΝΤΙΟ, ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

ΗΘΗ – ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Συγγραφέας: kantonopou στις 9 Μαΐου 2014

ΤΟΥ ΕΥΘΥΜΙΟΥ ΑΧΕΙΛΑ
Μπορεί ο Ιησούς Χριστός να γεννήθηκε ως άνθρωπος από μία Παρθένο κόρη, την Παναγία μας, δεν συνέβη όμως το ίδιο με τον Χριστιανισμό. Γιατί ο Χριστιανισμός δεν γεννήθηκε από παρθενογένεση αλλά ήρθε σε ένα κόσμο που ήταν γεμάτος από Θρησκείες και διάφορα Θρησκευτικά πιστεύω. Έτσι ότι από τα πιστεύω αυτά δεν αλλοίωναν την δομή του και το δόγμα του τα ενσωμάτωσε δίνοντας τους καινούργιο περιεχόμενο και χρώμα, ότι όμως θεώρησε ανεπίτρεπτο και αμαρτωλό είτε προσπάθησε να το αλλάξει είτε να το καταργήσει τελείως. 
 Έτσι σκοπός του σημερινού μας άρθρου είναι να καταδείξουμε τι προσέλαβε ο Χριστιανισμός από τις αρχαίες Θρησκείες που βρήκε και τι μετάλλαξε ή κατήργησε από αυτές.
Ειδικότερα θα κάνουμε ένα ταξίδι στα Θρησκευτικά ήθη και έθιμα των αρχαίων λαών, που πολλά από αυτά φαντάζουν σήμερα στον πιστό Χριστιανό ανεπίτρεπτα και βαρβαρικά. Οδηγό σ’ αυτό το ταξίδι μας θα έχουμε την μεγάλη μορφή του αρχαίου Έλληνα Ιστορικού, Ηροδότου (485 – 421/415 π.Χ.) . Τα όσα είδε και άκουσε στα ταξίδια που έκανε στους λαούς του αρχαίου κόσμου τα κατέγραψε στο βιβλίο του «Ιστορίες».  Ελπίζουμε πως θα βρείτε το ταξίδι μας ενδιαφέρον.
Και ξεκινάμε με τον λαό των Λυδών που κατοικούσε στη Μικρά Ασία. Ο Ηρόδοτος μιλάει για ένα ναό τους και πως χρηματοδοτήθηκε η ανέγερση αυτή του ναού. Δεν την αποκαλύπτουμε εκ των προτέρων, γιατί αξίζει να διαβάσει κάποιος το κείμενο. Ένα λέμε όμως. Πως αν είχε γίνει κάτι ανάλογο σήμερα θα ήταν επί μέρες πρώτη είδηση στα μέσα ενημέρωσης:
« Η γη της Λυδίας δεν έχει πολλά αξιοθαύμαστα, όπως έχουν άλλες χώρες, εκτός από τα ψήγματα χρυσού από τον Τμώλο. Αλλά έχει να παρουσιάσει ένα μνημείο τεράστιο που μόνο με τα μνημεία της Αιγύπτου και της Βαβυλώνας μπορεί να συγκριθεί – πρόκειται για τον τάφο του Αλυάττη, του πατέρα του Κροίσου… Το έργο αυτό το έφτιαξαν οι έμποροι, οι εργάτες και οι ιερόδουλες. Και στην εποχή μου ακόμα υπήρχαν στην κορυφή του μνημείου πέντε αναθηματικές στήλες με χαραγμένες επιγραφές που ανέφεραν ποιο τμήμα είχε κατασκευάσει η κάθε ομάδα. Από την σύγκριση προέκυπτε ότι το μεγαλύτερο μέρος το έφτιαξαν τα κορίτσια. Γιατί όλες οι θυγατέρες του λυδικού λαού, ώσπου να παντρευτούν, εκδίδονται για να φτιάξουν την προίκα τους και βρίσκουν μόνες το γαμπρό» Ηροδότου «Ιστορίες», Βιβλίο 1, 93.
 
Επόμενος σταθμός στο ταξίδι μας είναι ο λαός με τον οποίο οι πρόγονοί μας συγκρούστηκαν ουκ ολίγες φορές και έγραψαν τις χρυσές σελίδες του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας κ.λ.π. Από τους Πέρσες ο Ηρόδοτος αναφέρει πολλά και ενδιαφέροντα θέματα είτε αυτό αφορά την Θρησκεία τους είτε τα ήθη και τα έθιμά τους. Κατ’ αρχάς ξεκινάει με μία άκρως ενδιαφέρουσα παρατήρηση. Πως οι Πέρσες για τους Θεούς έχουν πιο σωστή αντίληψη απ’ ότι οι Έλληνες που είχαν ανθρωπομορφικές αντιλήψεις γι’ αυτούς:
«Για τους Πέρσες διαπίστωσα ότι έχουν τα εξής έθιμα: Αγάλματα και ναούς και βωμούς δεν συνηθίζουν να φτιάχνουν όσους μάλιστα κατασκευάζουν τέτοια τους θεωρούν ανόητους, επειδή, καθώς συμπεραίνω, οι Πέρσες δεν πιστεύουν, όπως οι Έλληνες, ότι οι θεοί έχουν ανθρώπινη μορφή. Συνηθίζουν να προσφέρουν θυσίες στον Δία στις κορυφές των βουνών και ονομάζουν Δία όλη την ουράνια σφαίρα. Προσφέρουν επίσης θυσίες στον ήλιο, στη σελήνη, στη γη, στο νερό και στους ανέμους» Ηροδότου «Ιστορίες», Βιβλίο 1, 131.
Πιο κάτω ο Ηρόδοτος μιλάει για το έθιμο των γενεθλίων και με ποιο τρόπο το γιορτάζουν καθώς επίσης και για ποιες συνήθειες θεωρούν άπρεπες δηλαδή πως δεν πρέπει να γίνονται μπροστά στον άλλο και πως φέρονταν όταν συναντούσε ο ένας τον άλλον στον δρόμο. Κάποια από αυτά τα έχουμε και εμείς σήμερα αλλά με διαφορετικό τρόπο:
«Από όλες τις ημέρες του χρόνου οι Πέρσες θεωρούν ότι πρέπει να γιορτάζει καθένας ιδιαίτερα την ημέρα που γεννήθηκε. Την ημέρα αυτή θεωρούν καθήκον τους να προσφέρουν πλούσιο γεύμα. Οι πλούσιοι προσφέρουν ένα βόδι, ένα άλογο, μια καμήλα και έναν γάιδαρο, ψημένα ολόκληρα στον φούρνο. Οι φτωχοί προσφέρουν μικρά ζώα… Δεν επιτρέπεται ούτε εμετό να κάνουν – όταν μεθύσουν – ούτε να ουρήσουν μπροστά στον άλλο … Όταν συναντηθούν δύο Πέρσες στο δρόμο, μπορεί κανένας να καταλάβει αν είναι ισότιμοι μεταξύ τους από το εξής: αντί να μιλήσουν ο ένας στον άλλον, θα φιληθούν στο στόμα. Αν ο ένας είναι κατώτερος, τότε ο κατώτερος φιλάει τον άλλον στο μάγουλο. Αν είναι πολύ κατώτερης τάξης, τότε γονατίζει και τον προσκυνά» Ηροδότου «Ιστορίες», Βιβλίο 1, 133 – 134.         
Συνεχίζοντας ο Ηρόδοτος για τους Πέρσες μιλάει για την συνήθεια που έχουν να υιοθετούν ξένα έθιμα. Από τους Έλληνες πήραν την παιδεραστία! Όσο για το τι θεωρείται αντρεία στους Πέρσες οι πολύτεκνοι μπορεί να χαρούν! Όπως θα μπορούσαν να χαρούν και οι ανύπαντρες γυναίκες αν ζούσαν τον καιρό εκείνο στην Περσία. Γιατί θα ήταν δύσκολο να παραμείνουν ανύπαντρες αφού οι Πέρσες συνήθιζαν να έχουν πολλές γυναίκες και παλλακίδες. Άξιο μνείας και θαυμασμού είναι και το εξής. Πως οι Πέρσες συνήθιζαν να εκπαιδεύουν τα παιδιά τους στην φιλαλήθεια:
« Από όλους τους ανθρώπους οι Πέρσες είναι εκείνοι που υιοθετούν ευκολότερα τα ξένα έθιμα … Στον πόλεμο χρησιμοποιούν τον θώρακα των Αιγυπτίων. Όταν μαθαίνουν για διάφορους τρόπους απόλαυσης, τους εφαρμόζουν και από τους Έλληνες έμαθαν την παιδεραστία. Ο καθένας έχει πολλές γυναίκες και ακόμα περισσότερες παλλακίδες.
   Η μεγαλύτερη αντρική αρετή, μετά την ανδρεία στη μάχη, είναι να έχει κανείς πολλά παιδιά. Κάθε χρόνο ο βασιλιάς στέλνει δώρο σ’ εκείνον που έχει τα περισσότερα, αφού θεωρούν ότι η πολυτεκνία είναι δύναμη. Διδάσκουν τα παιδιά τους από τα πέντε έως τα είκοσι χρόνια και τους μαθαίνουν τρία μόνο πράγματα: ιππασία, τοξοβολία, και φιλαλήθεια» Ηροδότου «Ιστορίες», Βιβλίο 1, 135 – 136.
Χαριτωμένο είναι το παρακάτω επεισόδιο που διηγείται ο Ηρόδοτος για τον λαό των Καυνίων που κατοικούσαν και αυτοί στην Μικρά Ασία. Πιστεύουμε πως δεν πρέπει να το προλογίσουμε για να μην χαλάσουμε την έκπληξη στον αναγνώστη:
«Οι Καύνιοι αρχικά έκτισαν ναούς αφιερωμένους σε ξενόφερτους θεούς, αργότερα όμως άλλαξαν γνώμη (αποφάσισαν πως έπρεπε να λατρεύουν μόνο δικούς τους θεούς), πήραν όλοι οι άντρες τα όπλα τους και χτυπώντας τον αέρα με τα κοντάρια τους, κατευθύνθηκαν μέχρι τα σύνορα της Καλύνδου, λέγοντας ότι διώχνουν τους ξενόφερτους Θεούς» Ηροδότου «Ιστορίες», Βιβλίο 1, 172.       
Συνεχίζοντας με ένα ακόμα Μικρασιατικό λαό ο Ηρόδοτος τους Πηδασείς διηγείται δυο παράξενα γεγονότα. Το ένα είναι πως η ιέρεια της Αθηνάς έβγαλε γένια! κάποιες φορές και πως ο θεός τους έρχεται σε ερωτική επαφή με την ιέρεια του ναού!:
« Οι Πηδασείς κατοικούσαν στην ενδοχώρα της Αλικαρνασσού. Όταν επρόκειτο να συμβεί κάτι κακό στους ίδιους ή στους γείτονές τους η ιέρεια της Αθηνάς έβγαζε μακριά γένια. Αυτό συνέβει τρείς φορές.
Οι ίδιοι ισχυρίζονται – αλλά εγώ δεν πιστεύω στα λόγια τους – ότι ο θεός πηγαίνει συχνά στο ναό και πλαγιάζει στο κρεβάτι μαζί με την γυναίκα,όπως δηλαδή συμβαίνει και στις Θήβες της Αιγύπτου, όπως λένε οι Αιγύπτιοι (γιατί εκεί, στο ναό του Θηβαϊκού Διός κοιμάται μια γυναίκα. Και λέγεται ότι και οι δύο αυτές γυναίκες δεν πλαγιάζουν με κανέναν άλλον άντρα)» Ηροδότου «Ιστορίες», Βιβλίο 1, 175 – 182.      
Πιο κάτω ο Ηρόδοτος ασχολείται με δύο έθιμα των Βαβυλωνίων. Πως θάβουν τους νεκρούς τους και τούς καθαρμούς που κάνει το ζευγάρι όταν έρθει σε ερωτική επαφή:
«Τους νεκρούς τους θάβουν μέσα στο μέλι και οι νεκρικοί τους θρήνοι μοιάζουν πολύ με τους θρήνους των Αιγυπτίων. Όταν ένας Βαβυλώνιος κοιμηθεί με την γυναίκα του, ανάβει θυμίαμα και κάθεται κοντά να καθαρθεί. Η γυναίκα κάνει το ίδιο. Μόλις ξημερώσει, πλένονται και οι δύο. Δεν τους επιτρέπει ν’ αγγίξουν οποιοδήποτε δοχείο πριν πλυθούν. Το ίδιο έθιμο έχουν και οι Άραβες» Ηροδότου «Ιστορίες», Βιβλίο 1, 198.
Επόμενος λαός του οποίου θα δούμε τα έθιμα, μέσω του Ηροδότου πάντα, είναι οιΜασσαγέτες. Ήταν λαός νομαδικός, Σκυθικής μάλλον καταγωγής, που ζούσε στην Περσία. Παρόλο που ο καθένας τους ήταν παντρεμένος με μια γυναίκα, οι γυναίκες ήταν κοινό κτήμα. Μπορούσε ο καθένας να πλαγιάζει με όποια του άρεσε αρκεί να κρεμούσε την φαρέτρα με τα βέλη του στην άμαξά της. Αυτό δε το έθιμο δεν ήταν το μόνο εξτρεμιστικό – ας μας συγχωρεθεί αυτός ο νεολογισμός – που είχαν οι Μασσαγέτες. Γιατί το έθιμο του θανάτου ήταν πολύ πιο εξτρεμιστικό, αφού όποιος είχε φτάσει σε βαθειά γηρατειά εθελοντικά γίνονταν θύμα ανθρωποφαγίας!:
«Τα έθιμα που έχουν είναι τα εξής: ο καθένας τους παντρεύεται από μία γυναίκα, αλλά παρ’ όλα αυτά έχουν τις γυναίκες τους κοινό κτήμα. Γιατί αυτό που οι Έλληνες αναφέρουν ως έθιμο των Σκυθών, δεν είναι των Σκυθών αλλά των Μασσαγετών. Δηλαδή, όποια γυναίκα ποθήσει ένας Μασσαγέτης, κρεμά την φαρέτρα του μπροστά από την άμαξά της και σμίγει μαζί της άφοβα. Για τους Μασσαγέτες η διάρκεια της ζωής του ανθρώπου είναι γενικά απροσδιόριστη. Μόνο με έναν τρόπο δηλώνεται ότι έφτασε η ώρα του θανάτου: όταν κάποιος φθάσει σε βαθειά γηρατειά, όλοι οι συγγενείς του μαζεύονται και τον θυσιάζουν μαζί με τα ζώα της βοσκής. Ψήνουν τα κρέατά τους και τρώνε πολύ. Αυτός λοιπόν θεωρείται ο πιο ευτυχισμένος θάνατος, ενώ αυτόν που πεθαίνει από αρρώστια δεν τον τρώνε, αλλά τον χώνουν στη γη και τον θεωρούν δυστυχισμένο, που δεν έφτασε σε ηλικία να θυσιαστεί» Ηροδότου «Ιστορίες», Βιβλίο 1, 216.
Και ολοκληρώνουμε με ένα έθιμο των Αιγυπτίων που δείχνει βεβαίως το σεβασμό για το θείο εν σχέσει πάντα με άλλους λαούς. Και αυτό δεν είναι άλλο από την μη συνουσία στους ναούς, έθιμο που προς τιμή τους κρατούσαν και οι πρόγονοί μας:
«Οι πρώτοι άνθρωποι που όρισαν θρησκευτικό κανόνα να μην συνουσιάζονται με γυναίκες μέσα σε ναούς και να μην μπαίνουν σε ναό μετά από συνουσία αν δεν έχουν κάνει λουτρό, είναι οι Αιγύπτιοι. Σχεδόν όλοι οι άλλοι άνθρωποι, εκτός από τους Αιγυπτίους και τους Έλληνες, συνουσιάζονται μέσα σε ναούς και άπλυτοι σηκώνονται από την συνουσία και μπαίνουν σε ναούς, θεωρώντας ότι και οι άνθρωποι είναι σαν τα άλλα ζώα. Τούτο, επειδή βλέπουν τα άλλα ζώα και τα πουλιά να συνουσιάζονται μέσα σε ναούς των θεών και στους ιερούς περιβόλους. Εάν, λοιπόν, λένε, τούτο δεν ήταν αρεστό στον θεό, τότε δεν θα το άφηνε να γίνεται. Αυτοί έτσι λένε, εγώ όμως νομίζω ότι δεν φέρονται σωστά» Ηροδότου «Ιστορίες», Βιβλίο 2, 64 – 65.      

Πιστεύουμε πως μέσα από αυτό το «ταξίδι» ο πιστός θα εκτιμήσει για μία ακόμα φορά το μεγαλείο του Χριστιανισμού που και τα ήθη εξημέρωσε αλλά έκανε τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τα ζώα.  

antiairetikos.blogspot.gr

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Τα κρυμμένα αρχαιοελληνικά χειρόγραφα

Συγγραφέας: kantonopou στις 21 Σεπτεμβρίου 2011

Οριστική κατάρρευση των συκοφαντιών που εκπορεύονται από ξενοκίνητα κέντρα, με τον μανδύα της “αθείας” και του “δωδεκαθεισμού”

Αξίζει να διαβάσετε το παρακάτω απολύτως εμπεριστατωμένο άρθρο και να δείτε τα φωτογραφικά ντοκουμέντα. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός πως ακόμα και περιοδικά των “δωδεκαθειστών”, όπως το “Ιχώρ”, παραδέχονται την διάσωση των αρχαίων ελληνικών κειμένων από τους μοναχούς, δημοσιεύοντας μάλιστα τις ανάλογες φωτογραφίες από δικό τους ρεπορτάζ στα Αγιορείτικα Μοναστήρια!

Τα κρυμμένα αρχαία Ελληνικά χειρόγραφα του Αγίου Όρους. Ένας αρχαιοελληνικός θησαυρός κρυμμένος στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Άθω.

Ακόμη και στα σκοτεινά χρονιά του Μεσαίωνα, σε μία εποχή που κυριαρχούσε η αγραμματοσύνη, αγιορείτες μοναχοί έδιναν έμφαση στον γραπτό λόγο, θεωρώντας ότι συμβάλλει στην πνευματική αναβάθμιση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και έγραφαν, αντέγραφαν και διαφύλατταν χιλιάδες χειρόγραφα, όχι μόνο θεολογικού ή λειτουργικού χαρακτήρα αλλά και «κοσμικών γνώσεων», οι όποιες κληροδοτήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς. Τα χειρόγραφα αυτά, πέρα από το περιεχόμενο τους, ήταν και διακοσμημένα με καλλιγραφίες, πράγμα που τα καθιστούσε αληθινά μνημεία τέχνης. Παρά τις καταστροφές και τις αφαιμάξεις που υπέστησαν, οι βιβλιοθήκες των μοναστηριών του Άθω κρύβουν έναν πραγματικό θησαυρό αρχαιοελληνικών γνώσεων. Σήμερα, στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους φυλάσσονται περίπου 20.000 πολύτιμα χειρόγραφα, που περιμένουν υπομονετικά τους ειδικούς για να τα μελετήσουν…

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΟΙ-ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΘΩ

Η χερσόνησος του Άθω, ιερό κέντρο από την αρχαιότητα, άρχισε να αναδύεται ως μοναστικό κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας προς τα τέλη του 10ου μ.Χ. αιώνα, όταν κατέφθασε εκεί κρυφά ο μοναχός Αθανάσιος, ο όποιος ίδρυσε στο νοτιοανατολικό άκρο της χερσονήσου τη μονή Μεγίστης Λαύρας (963 μ.Χ.). Ό Αθανάσιος, ο ιδρυτής του αγιορείτικου κοινοβιακού μοναχισμού, ήταν προσωπικός φίλος του Ιωάννη Τσιμισκή καθώς και διακεκριμένος καλλιγράφος και ταχυγράφος. Επέλεξε τη χερσόνησο του Άθω ως τόπο μοναστικής ζωής εξ αιτίας της απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς της, της φυσικήςπροστασίας της άπό τις εχθρικές επιδρομές, του γεγονότος ότι ήταν ουσιαστικά ακατοίκητη από ανθρώπους καθώς και εξ αιτίας της γεωγραφικής της εγγύτητας με τη συμβασιλεύουσα πόλη της αυτοκρατορίας, τη Θεσσαλονίκη.

Ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης ήταν ένας άνθρωπος ασκητικός, που όμως αγαπούσε υπερβολικά τα βιβλία. Όταν από την Κωνσταντινούπολη κατέφθασε στον Άθω, έφερε μαζί του και τα βιβλία του. Αυτή η αγάπη του για τα βιβλία τον οδήγησε να ιδρύσει στην νεοσύστατη ακόμη Μεγίστη Λαύρα ένα εργαστήριο αντιγραφής χειρογράφων (Scriptorium) και μια οργανωμένη βιβλιοθήκη. Όρισε μάλιστα υπεύθυνο για το εργαστήριο τον πρωτοκαλλιγράφο Ιωάννη και βιβλιοφύλακα τον μοναχό Μιχαήλ.

Το παράδειγμα του μιμήθηκαν και οι κτήτορες των άλλων μοναστηριών (Βατοπαιδίου, 985 και Ιβήρων, 980 μ.Χ.), που φρόντισαν προσωπικά για την παραγωγή, την αντιγραφή και τη διαφύλαξη βιβλίων με περιεχόμενο όχι μόνον θεολογικό και λειτουργικό αλλά και «κοσμικών γνώσεων», δηλαδή φιλοσοφικό, ιατρικό, νομικό, μουσικό κι εκπαιδευτικό.

Πολλοί μοναχοί έμειναν γνωστοί και ως γραφείς χειρογράφων κωδίκων με πλούσια δράση και παραγωγή (Αθανάσιος ο Αθωνίτης, Ιωάννης Λαυριώτης, Ευθύμιος ο Ίβηρ, Διονύσιος Στουδίτης, Νείλος ο Μυροβλήτης, Ιωάννης ο Κουκουζέλης κ.ά.). Συνολικά μνημονεύονται πάνω από 40 επώνυμοι Βυζαντινοί καλλιγράφοι μοναχοί, που αντέγραψαν χειρόγραφα στις αγιορείτικες μονές.

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΚΑΙ SCRIPTORIUM

Το σίγουρο είναι πως οι μοναχοί του Αγίου Όρους δεν περιφρονούσαν τα βιβλία. Μόλις ιδρυόταν ένα μοναστήρι, μία από τις πρώτες ενέργειες των κτητόρων του ήταν η δημιουργία μιας βιβλιοθήκης, που αποσκοπούσε στην κάλυψη των πνευματικών αναγκών των μοναχών και πρωτίστως στην κάλυψη των λειτουργικών αναγκών της μοναστικής αδελφότητας. Ο ηγούμενος όριζε πάντα έναν βιβλιοθηκάριο, υπεύθυνο για τη διαφύλαξη και συντήρηση των χειρογράφων. μια βιβλιοθήκη άρχιζε πάντα την πορεία της μ’ έναν πυρήνα βιβλίων, που αφιέρωνε σε αυτήν ο ιδρυτής της. Ως χώρος για τη διαφύλαξη των πολύτιμων χειρογράφων επιλεγόταν κατά παράδοση το υπερώο, πάνω από τον εξωνάρθηκα του καθολικού (π.χ. στη Μονή Εσφιγμένου). Σε άλλες ωστόσο περιπτώσεις, όταν ο χώρος του υπερώου δεν επαρκούσε, χρησιμοποιούνταν και ορισμένα απομονωμένα και πυρασφαλή κτίσματα, όπως στην περίπτωση της Μεγίστης Λαύρας.

Προτού ωστόσο τα χειρόγραφα τοποθετηθούν στη βιβλιοθήκη, σημειώνονταν συνήθως πάνω τους η χαρακτηριστική κτητορική επιγραφή, που καταριόταν τον επίδοξο καταστροφέα τους: «Αὐτὴ ἡ βίβλος ὑπάρχει τῆς θείας καὶ ἱερᾶς μονῆς… καὶ ὅποιος τὴν ἀφαιρέσῃ νὰ ἔχει τὰς ἀρὰς τῶν τριακοσίων δέκα ὀκτώ…». Για προστατευτικούς πάλι λόγους γράφτηκαν ανά τους αιώνες πάνω στα ίδια βιβλία, απαγορευτικές φράσεις όπως: «Μηδεὶς τεμνέτω τὰ φύλλα..» ή «Μηδεὶς ἀποξενώσῃ τὴν Βίβλον ταύτην…».

Μια βιβλιοθήκη φιλοδοξούσε πάντα να περιλάβει όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις, όχι μόνον θεολογικού αλλά και κοσμικού περιεχομένου. Βασικές πηγές εμπλουτισμού μιας μοναστηριακής βιβλιοθήκης υπήρξαν η παραγωγή χειρογράφων στο ίδιο το μοναστήρι, ή αγορά και ή παραγγελία βιβλίων για την κάλυψη μιας συγκεκριμένης ανάγκης ή έλλειψης και βεβαίως οι μεγάλες και εντυπωσιακές δωρεές αυτοκρατόρων, ηγεμόνων, πατριαρχών, αρχιερέων, μοναχών αλλά και ιδιωτών, που χάριζαν τις προσωπικές τους συλλογές (τον 16ο αιώνα ο καθηγητής της πατριαρχικής σχολής Θεοφάνης Ε. Νοταράς χάρισε όλα του τα βιβλία στην Ι.Μ. Ιβήρων). Κατά κανόνα κάθε μοναστήρι κληρονομούσε και την προσωπική βιβλιοθήκη των μοναχών του. Ωστόσο αρκετά χειρόγραφα προέρχονταν από παραγγελίες. Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο σημείωμα για ένα χειρόγραφο, που παραγγέλθηκε με έξοδα μιας μονής: «Τὸ παρὸν Ὡρολόγιον ἐγράφη παρὰ τοῦ οἰκτροῦ καὶ ἁμαρτωλοῦ Κυρίλλου τοῦ Ναυπακτίου διὰ συνδρομῆς καὶ ἐξόδου τῆς σεβασμίας μονῆς…».

Στις περισσότερες μονές του Αγίου Όρους υπήρχαν λοιπόν συγκροτημένες συλλογές χειρογράφων και λειτουργούσαν βιβλιογραφικά εργαστήρια, όπου οι μοναχοί-γραφείς αντέγραφαν τα πρωτότυπα όχι αυθαίρετα αλλά βάσει αυστηρών κανόνων, που τους ακολουθούσαν πιστά. Τα ελληνικά χειρόγραφα γράφονταν μέχρι τον 9ο αιώνα σε μεγαλογράμματη γραφή, δηλαδή με κεφαλαία. Από τον 9ο αιώνα όμως και μετά επικρατεί σταδιακά η μικρογράμματη γραφή και όλα τα χειρόγραφα των προηγουμένων εποχών «μεταχαρακτηρίζονται» κατά τη διάρκεια της αντιγραφής τους.

Από την ίδρυση των πρώτων Scriptorium στις μονές υπήρχε μία σχετικά αξιόλογη παραγωγή χειρογράφων, ενώ η ακμή της βιβλιογραφικής δραστηριότητας εντοπίζεται τον 14ο και τον 15ο αιώνα. Η παραγωγή χειρογράφων συνεχίστηκε και μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας (άλλωστε το πρώτο τυπογραφείο στον ελλαδικό χώρο λειτούργησε το 1759 στη Μεγίστη Λαύρα), φθάνοντας στο σημείο να μιλάμε τον 17ο αιώνα για πραγματική άνθηση, με την εμφάνιση μιας ιδιότυπης μορφής γραφής, της «Ξηροποταμίνης γραφής», που είναι γνωστή και ώς «αγιορείτικη».

Η ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ

Τα χειρόγραφα που βρίσκονται σήμερα στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους υπολογίζονται επίσημα στις 15.000 ή, σύμφωνα με άλλους υπολογισμούς, ξεπερνούν τις 20.000. Αυτά μπορούν να ταξινομηθούν με κριτήρια μορφολογικά, γλωσσολογικά άλλα κυρίως με βάση το περιεχόμενο τους. Με βάση τη μορφή τους τα χειρόγραφα διακρίνονται σε ειλητάρια ή κοντάκια (ονομάζονται έτσι επειδή τυλίγονται γύρω από κοντό ξύλο) και σε κώδικες (βιβλία) διαφόρων σχημάτων. Πρέπει να σημειωθεί πως από τον 2ο και 3ο μ.Χ. αιώνα τα βιβλία με δεμένες σελίδες (κώδιξ, λατινικά codex) άρχισαν να αντικαθιστούν τον παραδοσιακό κύλινδρο από πάπυρο. Ήταν μία ανθεκτική και εύκολη στη χρήση γραφική ύλη, τόσο για το κείμενο όσο και για την εικονογράφηση τους. Σύντομα οι κώδικες έγιναν η κυρίαρχη μορφή των χειρογράφων. Οι περισσότεροι κώδικες έχουν καλλιτεχνικές βιβλιοδεσίες και διακοσμημένα καλύμματα με βαρύτιμα επιθήματα, σκαλιστά μέταλλα και ημιπολύτιμους λίθους. Όσον άφορα στο βιβλιακό υλικό με το όποιο είναι κατασκευασμένα, διακρίνονται σε περγαμηνά (από δέρμα ζώου), χαρτώα και βομβύκινα (από βαμβάκι).

Από γλωσσική άποψη χωρίζονται σε ελληνικά (90% επί του συνόλου) και ξενόγλωσσα. Τα ξενόγλωσσα, που αποτελούν περίπου το ένα δέκατο, περιλαμβάνουν σλαβικά, λατινικά, ρουμάνικα και γεωργιανά χειρόγραφα και χρησιμοποιούνται από τους ξενόγλωσσους ορθόδοξους μοναχούς που παροικούν στο Άγιον Όρος κατά την τελευταία χιλιετία. Τα περισσότερα από αυτά δεν είναι παρά μεταφράσεις από τα ελληνικά θεολογικών και λειτουργικών κειμένων.

Τέλος, όσον αφορά στην αρχαιότητα τους, το αρχαιότερο χειρόγραφο του Αγίου Όρους είναι ένα περγαμηνό σπάραγμα λατινικής γραφής του 4ου μ.Χ. αιώνα και οκτώ φύλλα του Ευθαλιανού Κώδικα (6ος μ.Χ. αιώνας).

ΤΑ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ

Σχετικά με το περιεχόμενο τους τα αγιορείτικα χειρόγραφα διακρίνονται σε αυτά που διασώζουν κείμενα αρχαίων κλασσικών συγγραφέων ή γενικότερα κοσμικών γνώσεων, π.χ. αστρολογίας, βοτανικής, γεωγραφίας, ιατρικά, νομικά και σε εκείνα που διαλαμβάνουν κείμενα χριστιανικού και λειτουργικού περιεχομένου.

Το πολυτιμότερο απόκτημα της βιβλιοθήκης χειρογράφων της Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας είναι η περίφημη «Βοτανική» του Διοσκουρίδου Φωκά στη βιβλιοθήκη της Μονής, που μόλις είχε κτισθεί. Το βιβλίο αυτό αποτελεί όνειρο κάθε φαρμακοποιού, βοτανολόγου και δηλητηριογνώστη. Το χειρόγραφο είναι εικονογραφημένο με ανεξίτηλες μικρογραφίες, που μοιάζουν σαν να έγιναν πριν από μερικές εβδομάδες.

Δυστυχώς δεν διαθέτουμε έγκυρα στοιχεία για τον ακριβή αριθμό των αρχαιοελληνικών χειρογράφων που βρίσκονται σήμερα στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Άθω. Υπολογίζεται ότι πρέπει να σώζωνται γύρω στα 600 έργα κλασικών συγγραφέων. Ο αριθμός αυτός δεν πρέπει να θεωρείται μικρός, καθώς σ΄ αυτά ακριβώς τα χειρόγραφα εστιάζονταν πάντα οι Ευρωπαίοι «προσκυνητές», που έκλεβαν ή αγόραζαν τους κώδικες για να εμπλουτίσουν τις Δυτικές βιβλιοθήκες. Ωστόσο παρά τις σημαντικές κλοπές και αφαιμάξεις, στις βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους συνεχίζουν ως σήμερα να υπάρχουν πολλοί και αξιόλογοι αρχαιοελληνικοί κώδικες.

Πιο παλιός και πιο σημαντικός απ’ όλους είναι η περίφημη «Βοτανική» του Διοσκουρίδου (Ω75), ένας κώδικας ηλικίας 1.000 ετών, προσωπικό δώρο του Νικηφόρου Φωκά στον Αθανάσιο τον Αθωνίτη. Το βιβλίο, που φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη της Μεγίστης Λαύρας (ο υπογράφων είχε τη μοναδική και συγκινητική ευκαιρία να το ξεφυλλίσει προσωπικά…), θεωρείται ιδανικό για την παρασκευή φαρμάκων από βότανα. Η «Βοτανική» του Διοσκουρίδη περιέχει αρκετές πληροφορίες ιατρικής και φαρμακολογίας και πολυάριθμες μικρογραφίες, κυρίως ολοσέλιδες εικονογραφήσεις φυτών με αλφαβητική σειρά καθώς και εικόνες φιδιών, εντόμων, ζώων και πτηνών.

Άλλοι σημαντικοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, χειρόγραφα των οποίων διασώζονται ακόμη στο Άγιο Όρος, είναι ο Επίκτητος, ο Ερμογένης και ο Ευκλείδης στη μονή Εσφιγμένου, ο Ευριπίδης, ο Αισχύλος, ο Θεόκριτος, ο Σοφοκλής και ο Πίνδαρος στην Ιβήρων. Από αυτά που ξεχωρίζουν είναι και το φημισμένο χειρόγραφο των γεωγράφων Πτολεμαίου και Στράβωνα (αριθμός 655, του 13ου αιώνα), που βρίσκεται στη Βατοπαιδίου.

Τα ράφια της βιβλιοθήκης χειρογράφων της Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας λυγίζουν κάτω από το βάρος της αρχαίας γνώσης. Μέσα σε ειδικές θήκες, στις ράχες των οποίων αναφέρεται ο αριθμός καταλογογράφησης, ο αιώνας και ο συγγραφέας, βρίσκονται και αρκετά αρχαιοελληνικά χειρόγραφα, που περιμένουν υπομονετικά τους ερευνητές για να τα μελετήσουν. Στο ράφι διακρίνουμε τέσσερα χειρόγραφα του Γαληνού (Ω 69, Ω 70, Ω 71, Ω 72), δύο Ιπποκράτους Αφορισμοί (Ω 68 και Ω 69) και τρία του Αέτιου Αμηδινού (Ω 63, Ω 64 και Ω 65

Εκτός από τη «Βοτανική» του Διοσκουρίδη στην Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας σώζονται δύο χειρόγραφα του Θουκυδίδη και οι «Βίοι Παράλληλοι» του Πλούταρχου. Επίσης στην τελευταία σώζονται το μοναδικό νομικό χειρόγραφο με τις Νεαρές των Κομνηνών (13ος αι. Θ65), ένα σπάνιο ιατρικό χειρόγραφο του Αέτιου Αμηδινού, προσωπικού ιατρού του Ιουστινιανού, καθώς και χειρόγραφα του Γαληνού. Όπως προαναφέραμε, ο αριθμός των χειρογράφων των κλασσικών συγγραφέων θα πρέπει να θεωρείται μεγάλος, αν λάβουμε υπ’ όψιν μας πώς αυτά ακριβώς τα έργα ήταν ο κύριος στόχος των Ευρωπαίων «προσκυνητών» κατά τις αφαιμάξεις των μοναστηριακών βιβλιοθηκών.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Σήμερα, όπως ήδη προαναφέραμε, στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Άγιου Όρους σώζονται 16.000-20.000 χειρόγραφα! Αυτή η ποσότητα θεωρείται ότι αποτελεί το 50% των ελληνόγλωσσων χειρογράφων που υπάρχουν σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο. Από αυτά πάνω από τα μισά βρίσκονται στις βιβλιοθήκες τριών μόνον μοναστηριών (Μεγίστη Λαύρα, Ιβήρων και Βατοπαιδίου). Ειδικότερα η βιβλιοθήκη της Μεγίστης Λαύρας διαθέτει τη μεγαλύτερη συλλογή χειρογράφων (2.242) στο Άγιο Όρος και την 3η παγκοσμίως ύστερα από εκείνη της Αγίας Αικατερίνης του Σινά (4.500 χειρόγραφα, εκ των οποίων το 75% είναι ελληνόγλωσσα) και του Βατικανού (3.500).

Στις 20 μονές του Άθω σώζεται το μοναδικό διαχρονικό σύνολο ελληνικών χειρογράφων όχι μόνον στον χώρο της ελληνικής επικράτειας αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Τα ελληνικά χειρόγραφα του Αγίου Όρους συγκροτούν τη μεγαλύτερη συλλογή ελληνικών χειρογράφων στον κόσμο, αφού ο αριθμός τους ξεπερνά κατά πολύ το σύνολο των δύο μεγαλυτέρων συλλογών της Ευρώπης, του Βατικανού και της Εθνικής Βιβλιοθήκης του Παρισιού, που και οι δύο μαζί δεν υπερβαίνουν τις 10.000.

ΔΙΑΣΩΣΗ ΣΕ ΜΙΚΡΟΦΙΛΜ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΩΝ

Η μελέτη της ιστορίας των αγιορείτικων χειρογράφων δεν είναι εύκολη υπόθεση, εφ’ όσον ποτέ δεν υπήρξαν μεσαιωνικοί κατάλογοι βιβλιοθηκών, όπως στις περιπτώσεις των μεσαιωνικών μοναστηριών της Δύσης. Οι προσπάθειες για την καταγραφή και συστηματική μελέτη των χειρογράφων του Άθω ξεκίνησαν μόλις στα τέλη του 19ου αϊ. και συνεχίζονται. Πρώτος ο Σπυρίδων Λάμπρου εξέδωσε έναν δίτομο κατάλογο κωδίκων των μονών του Όρους (πλην Βατοπαιδίου και Μεγίστης Λαύρας), που περιελάμβανε 6.619 χειρόγραφα. Στη συνέχεια, το 1925, ο καθηγητής Σωφρόνιος Ευστρατιάδης εξέδωσε στο Παρίσι έναν κατάλογο με τους κώδικες των μονών Βατοπαιδίου καϊ Μεγίστης Λαύρας. Πλήρης πάντως κατάλογος δεν υπάρχει ακόμη. Ωστόσο το Πατριαρχικό Ίδρυμα Πατερικών Μελετών (ΠΙΠΜ) της Ι.Μ. Βλατάδων (Θεσσαλονίκη) έχει αναλάβει τη κατάρτιση ενός λεπτομερούς καταλόγου, όπως επίσης και τη μικροφωτογράφιση όλων των χειρογράφων. Έτσι το περιεχόμενο των χειρογράφων όχι μόνον θα διασωθεί, αλλά θα είναι εύκολη και η μελέτη τους από τους ειδικούς, που δεν χρειάζονται πλέον να επισκεφθούν τις μοναστηριακές βιβλιοθήκες για να τα μελετήσουν. Το ΠΙΜΠ, που υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, είναι ένα Ιδιωτικό ίδρυμα, που συντηρείται με επιχορηγήσεις και δωρεές. Ανάμεσα στα άλλα διαθέτει ένα αρχείο μικροταινιών, ένα αρχείο διαφανειών (Slides) καθώς και ειδικές φωτοαναγνωριστικές συσκευές.

Η συντήρηση των αρχαίων χειρογράφων βασίζεται σ’ ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει την τοποθέτηση τους σε ειδικές θήκες για καλύτερη φύλαξη και μεταφορά, την αποκατάσταση των διαλυμένων εξώφυλλων και εσώφυλλων και την τοποθέτηση φαρμάκων ενάντια στα φθοροποιά μικρόβια. Τέλος, σε συνεργασία και με ξένα πανεπιστήμια, εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα συντήρησης και απολύμανσης των χειρογράφων από καταστροφικά μικρόβια.

Η προσφορά των χειρογράφων του Άγιου Όρους στην πολιτιστική εξέλιξη της Ευρώπης είναι ανεκτίμητη. Όπως άλλωστε λέει χαρακτηριστικά και ο βιβλιοθηκάριος της μονής Μεγίστης Λαύρας, Ιερομόναχος Νικόδημος: «Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, που ακριβώς θα βρισκόταν σήμερα ή ανθρωπότητα χωρίς τις αρχαίες γνώσεις, που διεσώθησαν με τα χειρόγραφα των Βυζαντινών μοναστηριών και Ιδιαίτερα του Άγιου Όρους. Κατά πάσα πιθανότητα η Αναγέννηση της Δύσης θ΄ αργούσε μερικούς αιώνες…».

Σημείωση: Όλες οι φωτογραφίες του άρθρου προέρχονται από το αρχείο του Γιώργου Στάμκου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΗΓΕΣ

1. Ομιλία του Ιερομόναχου Νικόδημου Λαυριώτη για τα χειρόγραφα του Αγίου Όρους (Αθήνα, Οκτώβριος 1994).

2. Ιερομόναχος Νικόδημος Λαυριώτης, «Τα Χειρόγραφα του Αγίου Όρους», περιοδικό ΑΝΤΙ, 1991.

3. Ευθύμιος Λίτσας, «Βιβλιοθήκες και Χειρόγραφα στο Άγιο Όρος», εφημ. Θεσσαλονίκη, 13.02.1993.

4. Κρίτων Χρυσοχοΐδης, «Άθως: Αρχεία και Βιβλιοθήκες», Καθημερινή, 05.07.1993.

5. Γιώργος Στάμκος, «Ανοίγοντας μία Κιβωτό Γνώσεων», Τρίτο Μάτι τευχ. 39, Σεπτέμβριος 1994.

6. Γιώργος Στάμκος, «Τα Χειρόγραφα του Αγίου Όρους: Μία Χιλιετής Κληρονομιά και ο Αγώνας για τη Διάσωση της», Επιστήμη & Τεχνολογία, τευχ. 16, Ιούλιος – Αύγουστος 1996.

7. Γιώργος Στάμκος, «Μυστική Ελλάδα», κεφ. Οι Βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους, Αρχέτυπο 1999.

8. Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 44, άρθρο «Τα κρυμμένα αρχαία Ελληνικά χειρόγραφα του Αγίου Όρους, ένας αρχαιοελληνικός θησαυρός κρυμμένος στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Άθω, Γιώργος Στάμκος», σσ. 50 – 64.

ΣΑΝΤΟΡΙΝΙΟΣ – http://oimos-athina.blogspot.com/2011/09/blog-post_8389.html#more

http://vatopaidi.wordpress.com/2011/09/21/%CF%84%CE%B1-/

Κατηγορία ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ, ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ, ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Το όνειρο της ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ στους αρχαίους

Συγγραφέας: kantonopou στις 13 Μαΐου 2011

Ποτέ και πουθενά ο άνθρωπος δεν συμβιβάστηκε με το θάνατο,ούτε τον ένοιωσε φυσικόν,όπως τον χαρακτηρίζουν οι λογικοί άνθρωποι γύρω του.Από την αρχαιότατη εποχή με τους κοπετούς και τις μοιρολογίστριες μέχρι το Διονύσιο Σολωμό που επιμένει:«...γλυκειά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα»
Όλοι οί θνητοί πάνω στη γη εξορκίζουν το θάνατο.Καί όμως «ό δαίμων ό την ήμετέραν μοίραν είληχώς απαραίτητος», όπως έλε­γαν οί αρχαίοι, δηλαδή ό Θεός, πού πήρε τη μοίρα μας στα χέρια του, δεν μας αφή­νει με τίποτε. Αυτό πίστευαν οι προγονοί μας, γιατί αυτό έβλεπαν.Ή καρδιά όμως του καθενός δεν μπαίνει στα καλούπια του νου, γιατί έχει τη δική της ιστορία, εΐναι αυτό πού έλεγε ό Μακρυγιάννης το «άμανέτι του Θεοΰ». Γι’αυτό, όσο κι αν ή λογική καί ή παρα­τήρηση έδειχναν το «άπαραίτητον» του θανάτου κι έβάφτιζαν τους ανθρώπους θνητούς καί βροτούς, οί αρχαίοι μας πρόγονοι κατέφευγαν στη μόνη παρηγο­ριά πού τους απόμενε, στο Ονειρο. Κι επειδή, όπως λένε, στα όνειρα μας βλέπο­με αυτά πού στερούμαστε στο ξύπνιο μας, ας δούμε ποιος ήταν ό συνειδητός καημός τους.

Στόν “Ομηρικό ύμνο του “Απόλλωνα, στίχοι 189-193, διαβάζαμε ότι στ’ ανά­κτορο του Δία οί Μούσες υμνούν των θεών τ’ αθάνατα δώρα καί των ανθρώ­πων τα βάσανα, όσα βάσανα έχοντας ζουν κάτω άπ’ την εξουσία των θεών:«αφραδέες και αμήχανοι,ουδέ δύνανται ευρέμεναι θανάτιο τ’άκος γήραος τ’άλκαρ» δηλ. ανίκανοι να σκεφτούν ανίκανοι και να μηχανευτούν κάτι, κι ούτε μποροΰν να βρουν του θανάτου γιατρικό καί αποτρεπτικό των γηρατειών.
Στή γιορτή του Απόλλωνα στο ανά­κτορο του Δία, οπού τραγουδούν οι ίδιες οί Μούσες τη μακαριότητα των θεών, ό ποιητής πέρασε καί την έντονη διαμαρτυ­ρία του για τα βάσανα των ανθρώπων,πού ασφαλώς δεν είχαν θέση αυτή την ώρα σ’ αυτά τα τραγούδια.

Η διαμαρτυρία για το θάνατο εκφρά­στηκε στη Μυθολογία με τους θρήνους που γίνονταν για το θάνατο του “Αδωνη, πού κάθε άνοιξη ερχόταν στη γη καί κάθε φθινόπωρο μετανάστευε στον “Αδη, όπου τον περίμενε ή Περσεφόνη. Σέ άλλους μύ­θους ή Περσεφόνη αρπαγμένη άπ’ τον Πλούτωνα αναγκάζεται να μείνει τέσσερες μήνες στον κάτω κόσμο καί τους οχτώ ν΄ανεβαίνει στη γη, καί τότε ή μητέ­ρα της ή Δήμητρα άπ’ τη χαρά της όμορφαίνει την πλάση με τα άνθη καί τις πρα­σινάδες.
Δυο ήρωες, ό Θησέας καί ό Πειρίθους, κατέβηκαν στον κάτω κόσμο με σκοπό να κλέψουν την Περσεφόνη για λογαριασμό του Πειρίθου. Ό Πλούτων τους έπιασε καί τους έδεσε με φίδια. Αργότερα, όταν κατέβηκε ό Ηρακλής για να πάρει επάνω τον Κέρβερο, κατάφερε να λύσει το Θη­σέα μόνο καί τον ανέβασε στον επάνω κό­σμοΚαί ή Εΰριδίκη παραδόθηκε από τον Πλούτωνα στον Όρφέα, για να την οδη­γήσει στον επάνω κόσμο, με τον ορό να μη γυρίσει να την κοιτάξει, ώσπου να φτάσουν επάνω· εκείνος όμως δεν άντεξε καί την κοίταξε κι έτσι ή Εύριδίκη έμεινε στον “Αδη κι ό Όρφέας απαρηγόρητος.
“Ολες αυτές οί μυθολογικές απόπει­ρες να παραστήσουν μια επιστροφή άπ’ τον «εύρώεντα» (τον μουχλιασμένον) “Αδη είναι πολύ σύντομες καί σχηματι­κές, χωρίς επεξεργασία του νου. Μια ολοκληρωμένη τέτοια μυθική ανάσταση μας προσφέρει ό Ευριπίδης στο Οραμα του «“Αλκηστις».“Η νεαρή σύζυγος του βασιλιά των Φερών “Αδμήτου δέχεται να πεθάνει αντί για τον άντρα της, πού είχε πάρει από τον Απόλλωνα ως δώρο αυτή τη δυνατό­τητα. Ό πατέρας του καί ή μάννα του δεν δέχτηκαν να κάνουν αυτή τη θυσία, δέ­χτηκε όμως πρόθυμα ή σύζυγος του “Αλκηστη. “Ετσι ό θάνατος της παίρνει τη μορφή εκούσιας θυσίας καί τη στολίζει με το στεφάνι της μάρτυρος της αγάπης. Κατά τον ενταφιασμό της, όμως, τυχαίνει να περάσει ό “Ηρακλής (θεάνθρωπος ήταν ό Ηρακλής!) καί γίνεται δεκτός στο φιλόξενο παλάτι του “Αδμήτου. Εκεί, μόλις μαθαίνει γιά το θάνατο της βασί­λισσας, τρέχει στον τάφο της, παλεύει με το Χάροντα καί φέρνει την “Αλκηστη ζω­ντανή πάλι στον Αδμητο. θα είναι όμως τρείς μέρες αμίλητη κι υστέρα θα τους μι­λήσει. Στό μεγάλο χορικό αυτού του ορά­ματος εκφράζεται ή λαχτάρα της ανάστα­σης.
Ό χορός αποχαιρετώντας την ηρωίδα μας δίνει ένα αληθινό συναξάρι στην καρδιά του χρυσού αιώνα:…Μακάρι να ήταν στο χέρι μου καί να μπορούσα να σε φέρω στο φως απ’ τα βάθη του “Αδη καί τα ρείθρα του Κωκυτού με βάρκα ποταμίσια του κάτω κό­σμου… Γιατί εσύ, μοναδική ανάμεσα στίς γυναίκες κι αγαπητή, εσύ τον άντρα σου άντεξες να εξαγοράσεις άπ’ τον “Αδη με τη ζωή σου. Ανάλαφρη ή γη επάνω σου ας πέσει… Εδώ βλέπομε το όνειρο της ανάστα­σης να στηρίζεται πάνω στην ηθική αξία της ηρωίδας
. Ό λαός ξέρει καί παραδέχε­ται ότι δεν γίνεται πράξη το όνειρο του, αλλά μέσα στην καρδιά του το όνειρο του κρατεί ολοζώντανο.Καημός απαρηγόρητος το αμετάκλητο του θανάτου για τον αρχαίο “Ελληνα, όνειρο γλυκό απελπισμένο ή ανάσταση. Για πρώτη φορά άκουσαν για ανάσταση οι Αθηναίοι άπ’ τον απόστολο Παύλο στον “Αρειο Πάγο. Καί τότε δεν ήταν όνειρο, δεν ήταν θέατρο, ήταν αλήθεια. Κι από τότε την ακούμε καί τη ζοΰμε την Ανάσταση σαν γεγονός, «χαρά εν όλω τω κοσμώ».

του Κωνσταντίνου Γανωτή/Φιλολόγου-Γυμνασιάρχου

http://proskynitis.blogspot.com/2011/05/blog-post_11.html

Κατηγορία ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ, ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ, ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος: “Οι Έλληνες έχουν θρησκείαν”

Συγγραφέας: kantonopou στις 20 Σεπτεμβρίου 2009

ba1.jpgΘερμή υποδοχή επεφύλαξαν στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Τριάδος Σπαρμού.

Στην ιερά μονή Αγίας Τριάδος, τελέστηκε πανηγυρικός Πατριαρχικός Εσπερινός, και αμέσως μετά ακολούθησε γεύμα προς τιμήν του Πατριάρχη.

Ομιλία Οικουμενικού Πατριάρχη στην Μονή Αγίας Τριάδος:

Ιερώτατε Μητροπολίτα Ελασσώνος κ.Βασίλειε,

Λοιποί Ιερώτατοι αδελφοί Αρχιερείς,

Οσιολογιώτατε Καθηγούμενε π. Νικάνωρ μεθ’όλης της περί υμάς φιλοθέου Αδελφότητος,

Ευλογημένοι συμπροσκυνηταί,

Διακηρύσσοντες ότι κατεχόμεθα από ξεχωριστήν συγκίνησιν και βαθυτάτην αγαλλίασιν ψυχής ευρισκόμενοι δια πρώτην φοράν εις την ιστορικήν Ιεράν ταύτην Μονήν της Αγίας Τριάδος Σπαρμού, πολύ απέχομεν από του να λέγωμεν κοινοτύπους λόγους ευγενείας, αλλ’ εκφράζομεν αυτό ακριβώς που πράγματι αισθανόμεθα.

Ήλθαμε εις τον γηραιόν Όλυμπον, όπου οι αρχαίοι πρόγονοί μας εφαντάζοντο την παρουσίαν των θεών των. Αβιάστως ήλθεν εις τον νουν μας η απάντησις του Μαντείου των Δελφών προς τον Ιουλιανόν τον Αποστάτην: «Είπατε τω βασιλεί: χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά.

Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν· απέσβετο και λάλον ύδωρ», η οποία εξέφραζε τον οριστικόν και αμετάκλητον θάνατον της ειδωλολατρίας.

Ηκούσαμε και ένα εκ των συνοδών ημών να υποτονθορίζη καθ’ οδόν τους στίχους γνωστού άσματος: «Αφού στον Όλυμπο οι θεοί τ’ αποφασίσανε, δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε», ο οποίος δείχνει πως έχει περάσει εις την ψυχήν του λαού το οριστικόν τέλος της θλιβεράς παρενθέσεως της ειδωλολατρίας, παρά τας κωμικάς οψίμους προσπαθείας ωρισμένων να εγείρουν εσχάτως θέμα αναβιώσεως της, ως την ονομάζουν, «Θρησκείας των Ελλήνων».

Οι Έλληνες έχουν Θρησκείαν! Όχι το ουδέποτε υπάρξαν δωδεκάθεον, αλλά Θρησκείαν αληθινήν, μεμαρτυρημένην, ζώσαν, σφριγώσαν, αγίαν, σώζουσαν εν τω προσώπω του υπέρ ημών Σαρκωθέντος, Παθόντος, Σταυρωθέντος, Αναστάντος εκ των νεκρών και αιωνίως Ζώντος μετά του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος Ιησού Χριστού! Με αυτήν την αγίαν Πίστιν του Χριστού πορεύονται τας τελευταίας δύο χιλιετίας και δοξάζονται εν τω φωτί του Ευαγγελίου όσον ολίγα έθνη της γης!

Είδαμε, λοιπόν, ένα εντυπωσιακόν «παλληκαρόβουνο», το οποίον δεσπόζει ηγεμονικώς της ελληνικής χερσονήσου και στολίζει με την ωραιότητά του τον τόπον και είναι όρος του Θεού! Του Ενός και Μόνου, του εν Τριάδι προσκυνουμένου, εις τον Οποίον είναι αφιερωμένη η περίπυστος αύτη Μονή, καθώς και η άλλη, από την ανατολικήν του Ολύμπου πλευράν, η του Οσίου Διονυσίου.

Η εν Τριάδι Μονάς της Ζωής εφώτισε δια της αληθούς θεογνωσίας την Ελλάδα και απεσκυβάλισε τον δωδεκάθεον μύθον εις τον ασφοδελόν λειμώνα του εξωτέρου σκότους! Ο Όλυμπος δεν ρίπτει πλέον κεραυνούς οργής επί των κεφαλών των ανθρώπων, αλλά δια της χάριτος, του φωτός και της δυνάμεως του Ευαγγελίου, το οποίον εβιώθη και βιούται  πλουσίως εις τας υπωρείας του, θεραπεύει την «ύβριν», εξαγνίζει συνειδήσεις, καλλιεργεί την αγάπην, προσφέρει ελπίδα, μεταμορφώνει εν Χριστώ και ανάγει εις ύψος θεώσεως όσους θέλουν να ακούσουν το μήνυμά του

Ακούοντες τον λόγον του Προφητάνακτος «εις τα όρη, ψυχή, αρθώμεν, δεύρο εκείσε όθεν βοήθεια ήκει», συμπεριλαμβάνομεν οπωσδήποτε εις τα «όρη» αυτά και τον Όλυμπον, διότι από την Μονήν αυτήν, πολλή «βοήθεια ήκει» εις τα πλήθη των προσκυνητών που οδηγούν τα βήματά των μέχρις εδώ, τους τελευταίους επτά αιώνας που υφίσταται!

Αυτό έπραττον αλλωστε οι Χριστιανοί συστηματικώς και εις δυσκόλους και ζοφεράς εποχάς, ότε, πλην της πνευματικής βοηθείας, λόγω και της παρουσίας ενταύθα φωτισμένων ιερομονάχων διδασκάλων, όπως ο πολύγλωσσος και μουσικώτατος Γερμανός, ο Ιωνάς, ο σπουδαίος μαθηματικός, ο Χρύσανθος, ο Φιλάρετος και άλλοι διακεκριμένοι Σπαρμιώται, οι οποίοι, πέραν της διδασκαλίας των, είχον συγκροτήσει εις την Μονήν και σπουδαίαν βιβλιοθήκην, ακόμη δε και βιβλιοδετείον, ελάμβανον και εύκαιρον υλικήν βοήθειαν και εγγυημένην προστασίαν λόγω και της παραδοσιακής αρετής και οσιότητος και γενναιοδώρου φιλοξενίας των Σπαρμιωτών μοναχών εν γένει, με αποτέλεσμα ο σεβασμός και η αγάπη των δια την Μονήν ταύτην να είναι παροιμιώδης.

Αλλ’ η Ιερά αύτη Μονή, αγαπητοί, όπως και η της Ολυμπιωτίσσης και η των Κανάλλων, είχεν απολαύσει ενωρίτατα πλουσίως της στοργής της εν Κωνσταντινουπόλει Μητρός Εκκλησίας.

Το 1640 ωνομάσθη επισήμως Κοινόβιον, υπό του αοιδίμου προκατόχου ημών Οικουμενικού Πατριάρχου Παρθενίου του Α , ενώ ετιμήθη από του 1761 με την αξίαν του Πατριαρχικού Σταυροπηγίου, επί του αοιδίμου Πατριάρχου Ιωαννικίου Γ , η οποία και ανενεώθη μετά ταύτα και υπό  των αοιδίμων Πατριαρχών Σωφρονίου του Β  καὶ Γαβριήλ του Δ , τελευταίον δε και του μακαριστού Κωνσταντίου, το 1834.

Βεβαίως επί των εν Ελλάδι Πατριαρχικών και Σταυροπηγιακών Μονών «διατηρούνται απαραμείωτα τα κανονικά δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριάρχου», συμφώνως προς ρητήν πρόβλεψιν της Πατριαρχκής και Συνοδικής Πράξεως του 1928, και ουδεμία καιρική συγκυρία δύναται να στερήση τας Μονάς αυτάς της προστασίας και μερίμνης της εν Κωνσταντινουπόλει Μητρός Εκκλησίας. Είμεθα ευτυχείς διότι ο Ιερώτατος Μητροπολίτης Ελασσώνος κ. Βασίλειος, εις την Επαρχίαν του οποίου, πλην της Μονής του Σπαρμού υφίστανται ακόμη δύο Πατριαρχικά Σταυροπήγια, το της Ολυμπιωτίσσης και το των Κανάλλων, ανήκει εις τους Ιεράρχας εκείνους, οι οποίοι και το γράμμα και το πνεύμα των ιερών θεσμίων γνωρίζουν να σέβωνται αξιεπαίνως!

Δεν αγνοούμεν ότι, προ ογδοήκοντα περίπου ετών η περίδοξος Μονή αύτη, εις την οποίαν μάλιστα είχε λάβει την εις Πρεσβύτερον χειροτονίαν και ο αοίδιμος Πατριάρχης Αλεξανδρείας Καλλίνικος, είχε φθάσει εις τας δυσκολωτέρας των ημερών της και έμεινεν έρημος μοναχών και εις αθλίαν κτηριακήν κατάστασιν.

Αλλ’ επί των ημερών του λίαν φιλομονάχου Μητροπολίτου κ. Βασιλείου, ο Θεός ήνοιξε νέαν σελίδα ζωής της Ιεράς Μονής. Η κατά το έτος 2000 προσέλευσις και αφιέρωσις του π. Νικάνωρος και του π. Χαρίτωνος, ήνοιξε τον δρόμον δια να επακολουθήση η τοιαύτη των αυταδέλφων του πρώτου, π. Χριστοφόρου και π. Βασιλείου.

Ούτω, με την θερμουργόν πνοήν, τον ιερόν ενθουσιασμόν και την αμέριστον πατρικήν στοργήν, προστασίαν και συμπαράστασιν του Ιερωτάτου Μητροπολίτου, η εγκατασταθείσα νέα Αδελφότης, παραλλήλως προς το καθαρώς πνευματικόν και ησυχαστικόν έργον της, ηδυνήθη όχι μόνον να εγκλιματισθή και να αρχίση την κτηριακήν αναστήλωσιν και συμπλήρωσιν της Μονής, του τε Καθολικού και του όλου συγκροτήματος, αλλά και λαμπρόν Κειμηλιοφυλάκιον να συγκροτήση, και τα Παρεκκλήσια να αναστηλώση και εξοπλίση, και νέον ωραίον τοιούτον, προς τιμήν του Τιμίου Προδρόμου, του οποίου τα θυρανοίξια σήμερον τελούμεν, εκ θεμελίων να ανεγείρη.

Προς τούτοις, με την σεμνότητα του ήθους και τον προσεκτικόν βίον της κατώρθωσεν ενωρίτατα να αποσπάση τον σεβασμόν, την εκτίμησιν και την αγάπην του ευσεβούς λαού, ο οποίος προστρέχει ενταύθα «αγαλλομένω ποδί» δια πνευματικόν ανεφοδιασμόν και ανάτασιν ψυχικήν.Χαράν επί της χαράς ημών και συγκίνησιν επί της συγκινήσεως μας δίδει, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω, το γεγονός, ότι κατ’ επιθυμίαν του τε αγίου Ελασσώνος και της Αδελφότητος της Μονής, εγκαθιδρύομεν επισήμως σήμερον αυτοπροσώπως ως Καθηγούμενον του Ιερού τούτου Πατριαρχικού Σταυροπηγίου τον ανεπισήμως ασκήσαντα μέχρι σήμερον τα ηγουμενικά καθήκοντα Οσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτην κ. Νικάνωρα.

Εγχειρίζοντες μετ’ ευχών και ευλογιών την ηγουμενικήν ράβδον εις τον άγιον Καθηγούμενον, προτρεπόμεθα να την δεχθή περισσότερον ως ράβδον επιστηριγμού του δια την κατά το δυνατόν καλλιτέραν και πλέον θεάρεστον και θυσιαστικήν εν αγάπη πολλή διακονίαν και προστασίαν της περί αυτόν Αδελφότητος, και ολιγώτερον ως σύμβολον εξουσίας.

Μη εύρη χώρον εις την ψυχήν σου, Οσιολογιώτατε, η έπαρσις, ο τύφος, η εξουσιομανία, η αυταρέσκεια η η αυτάρκεια. Πορεύου εν φόβω Θεού, ως λόγων αποδόσων περί ενός εκάστου των αδελφών και τέκνων σου. Ενθυμού ότι είσαι πατήρ και όχι διοικητής. Έχεις μίαν μόνον εξουσίαν: Την αγάπην, εκφραζομένην δια θυσίας και σταυρού! Μη λησμόνει ότι καθίστασαι Ηγούμενος Πατριαρχικού Σταυροπηγίου και ότι το Πατριαρχείον ημών ευρίσκεται διηνεκώς επί του σταυρού!

Μη επαισχυνθής ποτέ τον σταυρόν της Μητρός Εκκλησίας, αλλά μάλλον συναγωνίζου εις προσευχάς υπέρ αυτής και υπέρ του Πατριάρχου μετά της Αδελφότητός σου. Είναι τιμή σου, αλλά και ευθύνη!

Η πατρική ημών ευχή και Πατριαρχική ευλογία θα σε συνοδεύουν από κέντρου ψυχής και καρδίας, τόσον εν τη ενασκήσει των ιερών καθηκόντων σου, όσον και εις τον προσωπικόν σου αγώνα δια την σωτηρίαν.

Προσευχόμεθα η Μάνδρα σου να είναι «λύκοις ανεπίβατος» και ως αρχηγός αυτής, Αρχιμανδρίτης, να είσαι ο άξιος και μιμητής ακριβής του Καλού Ποιμένος ποιμήν, ο έτοιμος και την ζωήν του να θυσιάση υπέρ των προβάτων της. Σε συνοδεύει η εν Αγίω Πνεύματι υπακοή και η αγάπη των αδελφών!

Σε συνοδεύει η πατρική ευχή και η αγάπη του Ιερωτάτου Μητροπολίτου κ. Βασιλείου, εις την πείραν και την σύνεσιν του οποίου μη διστάζης να καταφεύγης πυκνώς με πνεύμα προθύμου μαθητείας. «Μηδείς σου της νεότητος καταφρονείτω, αλλά τύπος γίνου των πιστών εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α Τιμ. 4: 12) και «μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος»!  (ε. α. 14).

Ευχόμεθα, αγαπητοί, η Αγία και Ομοούσιος και Ζωοποιός και Αδιαίρετος Τριας να ευλογή, φωτίζη, συγχωρή, αγιάζη και σώζη πάντας ημάς! Αυτή η δόξα και η τιμή και η προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν!

Πηγή:http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3115&Itemid=1

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ

Συγγραφέας: kantonopou στις 24 Αυγούστου 2009

dor.jpgKάθε μουσείο, άρα και το Μουσείο της Ακροπόλεως, είναι χώρος προβολής της ιστορίας και της ιστορικής αλήθειας. Οι επιγραφές και τα αγάλματα είναι ιστορικές πηγές. Δεν είναι δυνατόν μέσα σ’ ένα μουσείο να προβάλλονται γεγονότα ιστορικώς ατεκμηρίωτα, όπως η σκηνή με τους ρασοφόρους που καταστρέφουν τον Παρθενώνα.

Είναι σεβαστή η προσωπικότητα του διακεκριμένου σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, όμως η συγκεκριμένη σκηνή είναι δημιούργημα της φαντασίας του. Αν μεθαύριο ένας άλλος διακεκριμένος σκηνοθέτης παρουσιάσει σ’ ένα «ντοκιμαντέρ» τον Ελευθέριο Βενιζέλο να πυροβολεί πολιτικούς αντιπάλους του, θα πρέπει να παρουσιασθεί αυτή η εικόνα στο Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο; Όχι, βέβαια. Η φαντασία του σκηνοθέτη δεν έχει θέση στα μουσεία, αλλά μόνο στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Πιθανόν κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες ορισμένοι Χριστιανοί να προέβησαν σε καταστροφές αρχαίων αγαλμάτων. Όμως πρέπει να μπούμε στο πνεύμα της εποχής.

Μετά από 3 αιώνες διωγμών και μαρτυρίων είναι κατανοητή η αντίθεση των Χριστιανών κατά των συμβόλων της ειδωλολατρίας. Φυσικά με τα σημερινά κριτήρια ουδείς Χριστιανός θα έκανε κάτι τέτοιο. Τότε, όμως, είχε προηγηθεί πολύς πόνος και πολύ αίμα. Πάντως τις όποιες καταστροφές τις έκαναν αυθορμήτως και όχι με καθοδήγηση από την Εκκλησία.

Η μετατροπή του Παρθενώνος σε Ναό της Παναγίας Αθηνιώτισσας επί Βυζαντίου (Ρωμανίας) διέσωσε τον Παρθενώνα και από περαιτέρω καταστροφές και από την φθορά του χρόνου.

Καταδεικνύει επίσης την συνέχεια του Ελληνισμού. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τιμούσαν την Παναγία Παρθένο εκεί όπου οι Αρχαίοι πρόγονοί τους τιμούσαν την Αθηνά Παρθένο. Είναι χαρακτηριστική η σκηνή που περιγράφει ο Κωστής Παλαμάς στην «Φλογέρα του Βασιλιά», ότι δηλαδή ο Βασίλειος Βουλγαροκτόνος κατέβηκε πανηγυρικά από την Κωνσταντινούπολη για να προσκυνήσει στην Παναγία την Αθηνιώτισσα, στον Παρθενώνα.

Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, ήρωας του 1821, γαλουχημένος μέσα στην Ελληνορθόδοξη Παράδοση και ευλαβής Χριστιανός, τονίζει στους στρατιώτες του να προσέχουν τα αρχαία αγάλματα και τους κίονες, διότι: «γι’ αυτά πολεμήσαμε» !Αυτή είναι και η σημερινή πεποίθηση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων που εντάσσονται συνειδητά στην Ορθόδοξη Εκκλησία και είναι υπερήφανοι για την Αρχαία Ελλάδα!

Κωνσταντίνος ΧολέβαςΠολιτικός επιστήμων

Πηγή:.efkozani.gr/

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Νεοπαγανιστικαί Αντιφάσεις

Συγγραφέας: kantonopou στις 17 Αυγούστου 2009

den.jpgΣΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ μας παρατηρείται μία συστηματική προσπάθεια κάποιων ομάδων, που ως σκοπό έχουν τη νεκρανάσταση και την επαναφορά του αρχαίου ελληνικού ειδωλολατρικού Δωδεκάθεου και την επίσημη αναγνώρισή του ως θρησκείας.

Κοινό χαρακτηριστικό, όμως, των νεοπαγανιστικών ομάδων είναι η απαξιωτική, υβριστική και βίαιη τοποθέτησή τους απέναντι σε κάθε τι το χριστιανικό και [ταυτοχρόνως] η επιμελής αποφυγή τους να αναφέρονται σε μελανές πτυχές της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.

Οι σύγχρονοι νεοπαγανιστές σιωπούν για τα επαίσχυντα χαρακτηριστικὰ των λεγομένων μεν θεών, κατ ουσίαν δε δαιμόνων, όπως για τις αισχρότητες, τους φθόνους, τα μίση, τις απάτες, καθώς επίσης για την ανθρωπολατρία, τις ανθρωποθυσίες που δέχονταν κ.ά.

Επιπλέον από τις ομάδες αυτές δεν απουσιάζουν οι προσωπικές αντιπάθειες, οι ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, καθώς και η σύγχυση και οι αντιφάσεις για το τι ήταν τελικά οι διάφοροι θεοί της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.

Ομολογείται και από τους ιδίους ότι:

«οι εκπρόσωποι του Αρχαιοελληνικού Κινήματος δεν έχουν μία σαφή γνώση για την αρχαιοελληνική Θρησκεία, ερμηνεύοντας την Ελληνική Μυθολογία κατά το δοκούν».(Βλ. Η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, 2002, σσ. 7475)

Στον εν λόγω ισχυρισμό του νεοπαγανιστή θεωρητικού πρέπει να επισημάνουμε δύο σημεία:

 α) ότι οι σύγχρονοι νεοειδωλολάτρες δεν έχουν σαφή γνώση της αρχαίας θρησκείας, και

β) ότι ερμηνεύουν την ελληνική μυθολογία κατά το δοκούν.

ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ αυτές επιβεβαιώνονται πλήρως από την ίδια την πραγματικότητα. Χαρακτηριστική απόδειξη εν προκειμένω, είναι οι αντιφατικές θέσεις δύο άλλων νεοπαγανιστών θεωρητικών για το τί ήταν οι αρχαίοι θεοί.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την μία άποψη, η οποία τυγχάνει νεφελώδης και αόριστη, «Οι Εθνικοί θεοί των Ελλήνων, όπως και όλων των δυτικοευρωπαϊκών λαών, είναι ενέργειες, δυνάμεις και είναι ιδέες». (Περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 95, σ. 70)

Κατά την άλλη άποψη και σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη, ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας του Δωδεκάθεου, και εκδότης αρχαιολατρικού περιοδικού ισχυρίζεται:

«Οι θεοί είναι ομοούσιοι προς τα άλλα όντα διότι έχουν την ίδια ουσία: το ψυχικό άτομο. Υπήρξαν άνθρωποι, ποΥ έφθασαν στο τέλος του κύκλου των μετεμψυχώσεων, διατηρούν τις αναμνήσεις όλων των βίων τους…». (Βλ. Παν. Μαρίνη, Τί πιστεύει η Ελληνική μας θρησκεία, περ. «Τρίτο Μάτι», τ. 95, σ. 28)

Τι μας λέει ουσιαστικά ο πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας του Δωδεκάθεου; Μας λέει ότι οι λεγόμενοι θεοί ήταν άνθρωποι τελικά, ποΥ θεοποιήθηκαν και τους λάτρευαν ως θεούς. Η άποψη αυτή βεβαίως, δεν είναι καινούργια. Την είχαν υποστηρίξει οι αρχαίοι φιλόσοφοι Ευήμερος (350297 π.Χ.) και Εκαταίος ο Αβδηρίτης (Γʹ αι. π.Χ.) στην κριτική τους κατά του αρχαιοελληνικού δωδεκάθεου.

Εν προκειμένω, όμως, παρατηρούμε το εξής παράδοξο. Δύο αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι να απορρίπτουν το Δωδεκάθεο, γιατί θεωρούσαν τους λεγόμενους θεοὺς ως ανθρώπους, που θεοποιήθηκαν, και ο σύγχρονος αρχαιολάτρης θεωρητικὸς να ζητά να επιστρέψουμε και να λατρεύουμε ως θεούς αυτούς, που και οι αρχαίοι φιλόσοφοι απέρριψαν. Ζητά να λατρεύσουμε ως θεούς νεκρούς ανθρώπους.

Πόσο δίκαιο είχε ο Θεόφιλος Αντιοχείας, όταν έλεγε: «Και τα μεν ονόματα ων φης σέβεσθαι θεών ονόματά εστί νεκρών ανθρώπων».(Πρὸς Αυτόλυκον Α,9 Β.Ε.Π.Ε.Σ. 5, 17)

Να λοιπόν, το υποτιθέμενο κλέος της πατρώας θρησκείας, στην οποία ζητούν οι νεοπαγανιστές να επιστρέψουμε. Να λατρεύουμε είδωλα, για τα οποία ούτε οι ίδιοι οι νεοπαγανιστές μεταξύ τους δεν συμφωνούν για το τί ήταν.

ΑΛΛΟΙ νεοπαγανιστές, αγωνίζονται να εξωραΐσουν το αρχαιοελληνικό ειδωλολατρικό μόρφωμα, υποστηρίζοντας ότι η αρχαία θρησκεία «απομακρύνει πάντα οπαδόν της από προσωπολατρίας» και επιπλέον ότι «Η Ελληνική θρησκεία, εν τω συνόλω της, αποτελεί ένα μεγαλούργημα».(Βλ. Η Αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής θρησκείας, 2002, σ. 36)

Οι εν λόγω ισχυρισμοί αποτελούν επιπλέον, ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της τακτικής τους, να αντικαθιστούν τα ιστορικά δεδομένα όπως αυτά που αναφέραμε, με ιδεολογικές τους φαντασιώσεις σε επίπεδο ερμηνείας. Είναι, όμως, γνωστό, ότι το χάσμα μεταξύ φαντασιώσεως και ιστορίας είναι αγεφύρωτο.Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ξέρει πολύ καλά, ότι κάθε μορφή ειδωλολατρίας είναι μορφή δαιμονολατρίας (Ψαλμ. 95, 5. 1 Κορ. 10, 20. 2 Κορ. 6, 16. 1 Ιωαν. 5, 21).

«Ορθόδοξος Τύπος», αριθ. 1641/5.5.2006 – Του Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου (Μ. ΤΗ.)

Πηγή:http://www.egolpio.com/PAGANISM/neopaganistikes_antifaseis.htm

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ ΕΛΛΗΝΑΣ

Συγγραφέας: kantonopou στις 24 Ιουλίου 2009

Εδώ και πολύν καιρό, οι εθνικιστές αρχαιολάτρες παίζουν ένα ύπουλο παιχνίδι, προκειμένου να πείσουν τον κόσμο ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ήταν ανθέλληνες και μισούσαν το ελληνικό έθνος της εποχής εκείνης. Πρόκειται για μια από τις πιο γνωστές απόψεις των Νεοπαγανιστών.

Καταρχήν, πρέπει να τονιστεί ότι, μετά το 212 μ.Χ. με διάταγμα όλοι οι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας απέκτησαν την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη και ήταν πλέον Ρωμαίοι. Οι περισσότεροι αυτοκράτορες προέρχονταν από περιοχές εκτός της Ιταλίας. Η σημερινή Ελλάδα χωριζόταν σε δύο επαρχίες που ονομαζόταν Μακεδονία και Αχαΐα.

Στην Καινή Διαθήκη και στα κείμενα των Πατέρων συναντά κανείς χιλιάδες φορές τη λέξη «Έλληνας». Όμως οι Πατέρες και οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, όταν γράφουν «Έλληνας» δεν εννοούν κάποιον που ανήκει στο ελληνικό έθνος, αλλά τον ειδωλολάτρη, τον παγανιστή. Για τους Πατέρες της Εκκλησίας, ένας π.χ. ειδωλολάτρης κάτοικος Ισπανίας, με καταγωγή από την Ισπανία αναφέρεται ως «Έλληνας», διότι είναι ειδωλολάτρης. Δεν είχε καμμία σχέση ο «Έλληνας» που συναντούμε στα πατερικά κείμενα με τον «Έλληνα» όπως τον κατανοούμε σήμερα, δηλαδή τον ανήκοντα στο ελληνικό έθνος.

Παραδείγματα άπειρα. Δύο μόνο:

Κατά Μάρκον 7, 26, όπου γράφει «…ἡ δὲ γυνὴ ἦν Ἑλληνίς, Συροφοινίκισσα τῷ γένει», που μεταφράζεται «η γυναίκα ήταν ειδωλολάτρις, Συροφοινίκισσα στην εθνικότητα». Αν το «Ἑλληνίς» σήμαινε «Ελληνίδα στην εθνικότητα», τότε το Κατά Μάρκον θα έγραφε «Ἑλληνὶς τῷ γένει» κι όχι «Συροφοινίκισσα τῷ γένει».

Ο Διγενής Ακρίτας, τον 10ο αιώνα, έχει μητέρα Χριστιανή και πατέρα «Έλληνα», σύμφωνα με το έπος. Ο πατέρας του, όμως, δεν είναι ελληνικής εθνικότητας ούτε ελληνόφωνος ούτε ελληνικής καταγωγής, αλλά αραβόφωνος Μουσουλμάνος Άραβας εμίρης. Εάν υποθέταμε ότι η λέξη «Έλληνας» είχε τη σημερινή σημασία, τότε ο πατέρας του Διγενή θα ήταν ελληνικής καταγωγής και εθνικότητας. Όμως είναι ξεκάθαρο πως ο «Έλληνας» είναι ο μη Χριστιανός Μουσουλμάνος αραβικής καταγωγής. Ο Φιλοστόργιος (στο Ζώσιμο) στα 425 μ.Χ. γράφει για κάποιον Άτταλο, τον οποίο επέβαλε ως βασιλιά στους κατοίκους της Ρώμης ο πολιορκητής της Αλάριχος: Οὗτος δὲ Ἴων μὲν ἦν τὸ γένος, Ἕλλην δὲ τὴν δόξαν. «Δόξα» είναι η θρησκεία. Μας αναφέρει τον τόπο προέλευσής του και τη θρησκεία του όχι την εθνότητά του με το «Έλλην».

Το όνομα «Έλληνας» έχασε την έννοια τού «Έλληνας το γένος», και σταδιακά, από τον 11ο 12ο αιώνα άρχισε να σημαίνει ξανά τον ελληνικής καταγωγής. Ώς τα τέλη του 15ου αιώνα, η διαδικασία αυτή είχε ολοκληρωθεί. Στο μεσοδιάστημα μεταξύ 11ου και 15ου αιώνα συνυπήρχαν οι δύο σημασίες, στην αρχή κυριαρχούσε η θρησκευτική σημασία του «Έλληνας», ενώ στο τέλος κυριαρχούσε η εθνική σημασία.

Πέρα από αυτά τα παραδείγματα, η άποψη ότι το «Έλληνας» των κειμένων της Εκκλησίας σημαίνει τον ελληνικής εθνικόητας είναι παράλογη. Οι Πατέρες της Εκκλησίας συχνά αντιδιαστέλλουν «Χριστιανούς» και «Έλληνες». Η αντιδιαστολλή συνεπάγεται ή υποννοεί σύγκριση. Σύγκριση όμως είναι δυνατή μόνο μεταξύ ομοειδών «πραγμάτων» που ανήκουν στην ίδια κατηγορία και στο ίδιο ευρύτερο σύνολο. Για παράδειγμα, η λέξη «Βουδδιστής» αναφέρεται στην θρησκευτική κατηγοριοποίηση, ενώ η λέξη «Αμερικάνος» στην εθνική κατηγοριοποίηση. Δε θα μπορούσαμε λοιπόν, να πούμε πως κάποιος «δεν είναι Αμερικανός, επειδή είναι Βουδδιστής». Η μια λέξη αναφέρεται στη θρησκεία, η άλλη στο έθνος. Μόνο εάν η λέξη «Αμερικανός» σήμαινε τον οπαδό μιας θρησκείας ή μόνον εάν η λέξη Βουδδιστής σήμαινε τον ανήκοντα σε ένα έθνος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν μπορεί κάποιος να ονομάζεται και «Αμερικανός» και «Βουδδιστής». Επίσης, δεν μπορούμε να προσθέσουμε ένα μήλο σε δύο σβήστρες και να βγάλουμε άθροισμα «τρία», διότι ανόμοιας κατηγορίας πράγματα ούτε συγκρίνονται ούτε προστίθενται. Το ίδιο συμβαίνει και με τον «Έλληνα» και τον «Χριστιανό» των πατερικών κειμένων. Όταν οι Πατέρες συγκρίνουν τον «Έλληνα» με τον Χριστιανό, το μόνο λογικό που μπορεί κανείς να υποθέσει είναι ότι ο «Έλληνας» και ο «Χριστιανός» ανήκουν στην ίδια κατηγορία, είναι ομοειδείς έννοιες. Επειδή όμως το «Χριστιανός» είναι θρησκευτική έννοια, είναι αναγκαίο και λογικό το «Έλληνας» για τους Πατέρες της Εκκλησίας να έχει επίσης θρησκευτική σημασία. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.Αποδεικνύεται λοιπόν, τόσο λογικά όσο και από τα κείμενα, ότι το «Έλληνας» των εκκλησιαστικών συγγραφέων δεν σημαίνει τον Έλληνα στην καταγωγή, αλλά τον πολυθεϊστή. Κατά συνέπεια, οι αφορισμοί κατά «Ελληνικών απόψεων», οι λόγοι κατά «Ελλήνων» δεν έχουν στόχο το ελληνικό έθνος, αλλά τον πολυθεϊσμό και τις πολυθεϊστικές απόψεις.

Δυσανασχετεί ειρωνικά ένα αρχαιολατρικό περιοδικό, με την έκδοση σειράς πατερικών κειμένων, επειδή αυτή τιτλοφορείται «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας», διότι αυτή, από τη μια μεταφράζει εντός των πατερικών κειμένων όλα τα «Έλληνας» ως «ειδωλολάτρης», αλλά αποκαλεί «Έλληνες» τους Πατέρες κάνοντας τάχα εξαίρεση στην μετάφραση της λέξης. Φυσικά, όταν κανείς θέλει να παίζει, σα μωρό παιδί, με τις λέξεις, μπορεί να διαμαρτύρεται, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνει ότι πράγματι το «Έλληνας» των εκκλησιαστικών  συγγραφέων σημαίνει τον Παγανιστή, κι ότι πράγματι οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι (οι περισσότεροι) Έλληνες στο γένος: με άλλα λόγια, η μετάφραση (όπως και κάθε  μετάφραση) γίνεται με βάση τη σημερινή σημασία της λέξης «Έλληνας». Δεν είναι λογικό, τη στιγμή που μια λέξη έχει διαφορετική σημασία, να χρησιμοποιείται η παλαιότερη σημασία της, ειδικά όταν πρόκειται για μετάφραση κειμένου. Ίσως μερικοί πουν ότι, λόγω της εξάπλωσης του ελληνικού πολιτισμού, ακόμη και οι μη Έλληνες στο γένος Παγανιστές είχαν γίνει Έλληνες, και συνεπώς, οι έννοιες Έλληνας (εθνικά) και μη ελληνικής καταγωγής Παγανιστής σήμαιναν το ίδιο πράγμα, οπότε γράφοντας «κατά Ελλήνων» οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς έγραφαν κατά Ελλήνων το γένος. Αυτό είναι λάθος. Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες το γένος ήταν που εγκατέλειψαν τους θεούς τους και το δωδεκάθεο για χάρη των ασιατικών παγανιστικών θεών, κι όχι το αντίθετο, δηλαδή οι Ασιάτες να εγκαταλείψουν τους θεούς τους για χάρη του δωδεκάθεου. Συνεπώς, αν ήταν να χαρακτηρίσουμε ένα έθνος βάσει της θρησκείας του, τότε τους Έλληνες το γένος της ρωμαϊκής εποχής θα έπρεπε να τους χαρακτηρίσουμε «Αιγύπτιους», διότι λάτρευαν την Ίσιδα, «Σύριους», διότι λάτρευαν την Κυβέλη, «Πέρσες», διότι λάτρευαν το Μίθρα, κι όχι «Έλληνες».

Δεν θα πρέπει να κατηγορήσουμε την Εκκλησία για την επικράτηση του «Ρωμαίος» και τον παραμερισμό του «Έλληνας». Η τύχη των δύο λέξεων ήταν προϊόν των πολιτικών εξελίξεων. Το όνομα «Ελλάς» χάθηκε, αφού δεν υπήρχε καν επαρχία της παγανιστικής Αυτοκρατορίας με το όνομα «Ελλάδα» (Αντιθέτως, επί ορθόδοξης ελληνικής Ρωμαίικης αυτοκρατορίας υπήρξε επαρχία Ελλάς, η οποία και ταυτιζόταν με την αρχαϊκή Ελλάδα). Το «Ρωμαίος» επικράτησε επειδή οι Ρωμαίοι δημιούργησαν την Αυτοκρατορία. Η ιδιότητα του ρωμαίου πολίτη εδόθη το 212 μ.Χ., 170 χρόνια προτού η Ορθοδοξία γίνει η επίσημη θρησκεία της Αυτοκρατορίας. Με άλλα λόγια, το «Ρωμαίος» θα επικρατούσε, είτε επικρατούσε ο Χριστιανισμός είτε όχι.«Αξίζει βέβαια να σημειωθή και η προς την αντίθετη κατεύθυνσι απόπειρα αλλαγής της έννοίας του ονόματος των Ελλήνων στη λατινική μορφή του Γραίκοι. Ενώ το όνομα Έλλην στο στόμα των Χριστιανών κατέληξε να σημαίνει ειδωλολάτρης, το όνομα Γραικός στο στόμα των Ρωμαίων έτεινε να σημαίνη Χριστιανός. Οι πρώτοι Χριστιανοί της Ρώμης και των άλλων δυτικών πόλεων ήσαν κατά το πλείστο ελληνικής καταγωγής κι΄ είχαν ως γλώσσα λατρείας και διδαχής την ελληνική (οι δεκατρείς από τους δεκάξι πρώτους πάπες ήσαν Έλληνες), κι΄ έτσι οι Λατίνοι δεν έκαμαν διάκριση μεταξύ Ελλήνων και Χριστιανών. Ο Τερτυλιανός τονίζει σ΄ ένα από τα έργα του, «αν ο ρωμαϊσμός είναι σωτηρία για όλους, τότε γιατί δεν συμπεριφέρεσθε με εντίμους τρόπους προς τους Γραικούς;» (Quid nunc, si est Romanitas omnisalus, nec honestis tamen modis ad Graios estis? De Pallio 3, PL 2, 1094). Και ο Ιερώνυμος βεβαιώνει ότι κατά την παλαιότερη εποχή, όταν εμφανιζόταν στο δρόμο κάποιος Χριστιανός οι Ρωμαίοι εκραύγαζαν «οι γραικός, ο επιθέτης», δηλαδή ο Έλλην, ο απατεών. (Graecus impostor, Epist. 54 ad Furiam, PL 22, 552). Αυτή η προσωνυμία δείχνει φυσικά το φυλετικό μίσος των Ρωμαίων κατά των Ελλήνων, και συνεπώς επίσης κατά των Χριστιανών» (Π.Κ. Χρήστου, Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων, εκδ. οίκος Κυρομάνος, σ. 83).

Συνοψίζοντας:

1) Με τη λέξη «Έλληνες» εκείνη την εποχή δεν εννοείτο το ελληνικό έθνος, αλλά οι Παγανιστές ανεξαρτήτως εθνικότητας, γλώσσας ή καταγωγής˙ Ισπανοί και Σύριοι, Βρεττανοί και Αιγύπτιοι, Καρχηδώνιοι και Γαλάτες. 2) Είναι προφανές, ότι ανάμεσα στους ελληνικούς πληθυσμούς δεν υπήρχαν μόνον Παγανιστές, αλλά και πλήθος Χριστιανών˙ δεν υπήρχαν μόνο Έλληνες το γένος, λάτρεις του Δία, αλλά και Έλληνες το γένος, λάτρεις του Χριστού, καθώς και Έλληνες το γένος, λάτρεις του Μίθρα.

3) Η Εκκλησία δεν έκανε καμμιά διάκριση με βάση την καταγωγή ή τη γλώσσα. Οι Πατέρες της Εκκλησίας γράφοντας «κατά Ελλήνων» δεν έγραφαν κατά του ελληνικού έθνους, αλλά κατά των ειδωλολατρών, είτε αυτοί ανήκαν στο ελληνικό έθνος είτε στα υπόλοιπα έθνη της Αυτοκρατορίας.4) Δεν υπήρχε καμμιά διαμάχη μεταξύ Ελλήνων το γένος (που ήταν ταυτόχρονα Παγανιστές) και Ρωμαίων το γένος (που ήταν Χριστιανοί), διότι όλοι οι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας λέγονταν Ρωμαίοι και ήταν ρωμαίοι πολίτες.

Να πάψει λοιπόν το κουτοπόνηρο παιχνίδι των Νεοπαγανιστών-εθνικιστών αρχαιολατρών με τις δύο διαφορετικές σημασίες της λέξης «Ελληνας». Ποιον νομίζουν πως κοροϊδεύουν; Δεν μπορούν να κάνουν μια σωστή μετάφραση αρχαίων κειμένων; Όσοι, λοιπόν, αρχαιολάτρες εθνικιστές και Νεοπαγανιστές παρουσιάζουν πατερικά κείμενα αναφερόμενα σε «Έλληνες», ως απόδειξη του «ανθελληνισμού», δίχως να ερευνούν προσεκτικά, εάν αναφέρεται σε ελληνικής καταγωγής πληθυσμούς ή σε ειδωλολάτρες αδιακρίτως καταγωγής, λογικό είναι να υποθέσουμε, ότι αυτό που κάνουν οι αρχαιολάτρες εθνικιστές και Νεοπαγανιστές είτε έχει σκοπό την εξαπάτηση άλλων είτε είναι απόδειξη της αμάθειάς τους.

Οι Νεοπαγανιστές διαμαρτύρονται για τον χαρακτηρισμό «παγανιστές» (pagani= χωρικοί), που τους εδώθη από τον Μεγάλο Θεοδόσιο. Αλλά ξεχνούν δύο πράγματα, ή μάλλον αποφεύγουν να τα σκεφτούν: Πρώτον, κι ο Ιουλιανός 20 χρόνια πριν τον Θεοδόσιο Α΄ αποκαλούσε «Γαλιλαίους» τους Χριστιανούς και ήθελε έτσι να αποκαλούνται, νομοθετώντας να αποκαλούνται έτσι (Γρηγόριου Θεολογου, Κατά Ιουλιανού), με σκοπό να τους ειρωνευτεί. Δεύτερον, ότι η ονομασία «Χριστιανοί» είναι εκ των ειδωλολατρών, και μάλιστα αυτοί την πρωτοέδωσαν στους Χριστιανούς της Αντιόχειας, για λόγους πάλι ειρωνικούς. Τι φωνάζουν για το «παγανιστές» οι νεοπαγανιστές; Ο χαρακτηρισμός αυτός άλλωστε δόθηκε διότι οι μόνοι λάτρεις των αρχαίων θεών ζούσαν κυρίως σε κώμες.

«Κατά Ιουλιανού» του Αγίου Γρηγόριου του Θεολόγου:76. Εκείνο μεν λοιπόν και πολύ παιδαριώδες ήταν και κενό και δεν άρμοζε όχι μόνο σε άνδρα βασιλέα, αλλά ούτε και σε κανένα από εκείνους που διαθέτουν μετρίως ισχυρό νού, το ότι επειδή με την αλλαγή του ονόματος νόμισε ότι θα αλλάξει και η διάθεσή μας, ή ότι θα μας κάνει να ντρεπώμαστε, σα να κατηγορούμασταν για κάτι το πολύ αισχρό, καινοτόμησε αμέσως, όσον αφορά στην ονομασία μας, μάς ονόμασε και νομοθέτησε να καλούμαστε Γαλιλαίοι αντί Χριστιανοί, δηλώνοντας εμπράκτως ότι η προσωνυμία του Χριστού είναι πάρα πολύ ένδοξο και πολύτιμο πράγμα, (…) εκτός αν φοβόνταν τη δύναμη της ονομασίας, όπως οι δαίμονες, και γι’ αυτό καθιέρωσε άλλο όνομα.77. Εμείς όμως δε θα μπορούσαμε να γελοιοποιήσουμε τα ονόματά τους. Γιατι δεν υπάρχει τίποτε γελοιότερο το οποίο θα μπορούσαμε να διανοηθούμε από τους φαλλούς και τους ιθυφάλλους και τους μελαμπύγους και τους απύγους και τον τραγόποδα και τον αλαζόνα Πάνα.(…) Γιατί, τί θα μας εμπόδιζε κι εμάς, περιπαίζοντας κατά τον ίδιο τρόπο τον βασιλιά των Ρωμαίων, όπως νόμιζε απατηθείς από τους δαίμονες και ολόκληρης της Οικουμένης, να τον αποκαλούμε Ειδωλιανό και Πισαίο και Αδωναίο και Καυσίταυρο;

Όσο για τον τίτλο «Κατά Ελλήνων» ενός έργου του Μεγάλου Αθανασίου, τον οποίο οι εθνικιστές αρχαιολάτρες έχουν ανακηρύξει «φανατικό μισέλληνα», είναι γνωστό πως αυτός δεν ήταν ο αρχικός τίτλος του έργου. Όπως γράφει ο καθηγητής Πανεπιστημίου Π. Χρήστου, «ο τίτλος αυτός απαντά μάλλον μεταγενεστέρως, όπως π.χ. εις το ψευδοφωτιανόν Εγκώμιον εις Αθανάσιον (PG 102, 576). Εις τον μεγαλύτερον αριθμόν χειρογράφων και εις μίαν σειράν αρχαίων μαρτυριών ο τίτλος φέρεται ως «Κατά Ειδώλων»˙ ήτοι εις τον Λεόντιον Βυζάντιον (Κατά Νεστοριανών και μονοφυσιτών, Gallandi Bibliotheca Veterum Patrum, Βενετία 1778, 12, σ. 683), εις την Διδασκαλίαν Πατέρων (Diekamp, Doctrina Patrum, Mόnster i.W. 1907 (86, 88, 104, 327, δια τα δύο βιβλία)), εις τον Γερμανόν Κωνσταντινουπόλεως (Επιστολή 4, PG 98, 169). Ότι δε αυτός ήτο ο αρχικός τίτλος «Κατά Ειδώλων» φαίνεται από τους λόγους του ιδίου συγγραφέως εις το προοίμιον της δευτέρας πραγματείας που εσημειώσαμεν και προηγουμένως˙ «ὀλίγα διαλαβόντες περὶ τῆς τῶν ἐθνῶν περὶ τὰ εἴδωλα πλάνης». Είναι σαφές ότι ο συγγραφεύς δεν πολεμεί τους ειδωλολάτρας, τους Εθνικούς, «τους Έλληνας», αλλά την πλάνην των περί τα είδωλα. Αργότερα εθεωρήθη το «Κατά Ελλήνων» ως καταλληλότερος τίτλος και αυτός αντικατέστησε τον πρώτον».

Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι ο Μέγας Αθανάσιος στο σύγγραμά του αυτό, παραφράζοντας φράση του Ηροδότου, αναφέρεται στους Αρχαίους Έλληνες με το όνομα «Πελασγοί», ενώ τους Παγανιστές τους αποκαλεί «Έλληνες». Μ. Αθανασίου, Κατά Ειδώλων, Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, τόμ. 1, Πατερικαί Εκδόσεις Γρηγόριος ο Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 1973, §23, σ. 152: «Και το αξιοθαύμαστον , καθώς λέγουν αυτοί που ιστορούν , είνε το εξής· ότι ενώ οι Πελασγοί έμαθαν τα ονόματα των Θεών από τους Αιγυπτίους , δεν γνωρίζουν αυτοί τους θεούς που λατρεύονται  εις την Αίγυπτον, και λατρεύουν άλλους θεούς διαφορετικούς από τους θεούς εκείνων . Και είνε τελείως διαφορετική η θεωρία και η θρησκεία των εθνών τα οποία κατελήφθησαν από την μανίαν των ειδώλων , και δεν συναντώνται τα αυτά εις τους αυτούς» («καὶ τόγε θαυμαστόν, ὅτι, ὡς οἱ ἱστορήσαντες ἐξηγοῦνται , παρ΄ Αἰγυπτίων οἱ Πελασγοὶ  μαθόντες τὰ ὀνόματα τῶν Θεῶν, οὐκ ἴσασιν οὗτοι τοὺς παρ΄ Αἰγυπτίοις θεούς, ἀλλὰ ἄλλους παρ΄ ἐκείνους θρησκεύουσι. Καὶ ὅλως πάντων τῶν ἐν εἰδώλοις μανέντων ἐθνῶν διάφορός ἐστιν ἡ δόξα καὶ ἡ θρησκεία, καὶ οὐ τὰ αὐτὰ παρὰ τοῖς αὐτοῖς εὑρίσκεται»).

Υπό την λέξιν «οι ιστορήσαντες» ο Μ. Αθανάσιος εννοεί τον Ηρόδοτο του οποίου την πληροφορία αναφέρει εδώ. Ο Ηρόδοτος λέγει· «Δώδεκά τε θεῶν ἐπωνυμίας ἔλεγον πρώτους Αἰγυπτίους νομίσαι, καὶ Ἕλληνας παρὰ σφέων ἀναλαβεῖν, βωμούς τε καὶ ἀγάλματα καὶ νηοὺς θεοῖσι ἀπονεῖμαι σφέας», (Ιστορίαι 2, 4, 2). Αλλ΄ ο Αθανάσιος αντί του «Έλληνες» λέγει «Πελασγοί». Πελασγοί αρχικώς ελέγοντο αυτοί που κατώκουν εις την Ελλλάδα , προτού να έλθουν οι Έλληνες. Όταν ήλθον οι Έλληνες ανεμίχθησαν με αυτούς· εις ωρισμένα  δε μέρη  έμειναν άμικτοι. Οι Όμηρος, Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, και Εφορος αναφέρουν ότι υπήρχον Πελασγοί εις την Δωδώνην της Ηπείρου, την Θεσσαλίαν, την Λήμνον, την Πελοπόννησον, την Κρήτην. Κατά τα ελληνιστικά όμως και μάλιστα τα μεταχριστιανικά χρόνια, επειδή το «Έλληνες» έλαβεν άλλην σημασίαν , οι Έλληνες ήρχισαν να λέγωνται με τας παλαιάς τοπικάς ονομασίας, ήτοι Πελασγοί,  Αχαιοί, Μακεδόνες, κλπ. Αν ο Ηρόδοτος έλεγε «Πελασγοί», θα έλεγε κανείς ότι ο Αθανάσιος λαμβάνει το χωρίον, χωρίς να εξετάση ποίοι ήσαν οι Πελασγοί. Εφ΄ όσον όμως μεταβάλλει το «Έλληνες» του Ηροδότου εις «Πελασγοί», άρα εν γνώσει λέγει Πελασγούς τους προ Χριστού και τους νύν λεγομένους Έλληνας».

Βέβαια, άνθρωποι σαν τους εθνικιστές αρχαιολάτρες, οι οποίοι ζήτημα είναι αν διάβασαν ακόμη και το ίδιο το Κατά Ελλήνων ή άλλα έργα, ώστε να αντιληφθούν όχι μόνο ότι ο Μ. Αθανάσιος ήταν ο κύριος στόχος των Αρειανών ή να κατανοήσουν το βάθος της σκέψης του Στύλου της Ορθοδοξίας (Ο οποίος εξορίστηκε 16 χρόνια, πέντε φορές: 6/335-11/337, 3/340-10/346, 2/356-2/362, 10/362-9/363, 10/365-1/366), εύκολο το ΄χουν τέτοιοι άνθρωποι να μιλούν για όσα αγνοούν.

Πηγή ierosolymitissa.

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Ανύπαρκτοι και οι υποτιθέμενοι “διωγμοί εθνικών” στο Άγιο Όρος!

Συγγραφέας: kantonopou στις 14 Ιουνίου 2009

yfb-v.jpg

Οι Νεοπαγανιστές έχουν διαδώσει τόσο πολλά ψεύδη κατά της Εκκλησίας και της Ρωμανίας, που απ’ ό,τι φαίνεται για πολύ καιρό ακόμα θα διαψεύδονται μία – μία οι συκοφαντίες τους από την ιστορική έρευνα!

1. Το νεοπαγανιστικό παραμύθι:

Για το έτος 325 μ.Χ. οι Νεοπαγανιστές υποστηρίζουν το ακόλουθο παραμύθι:

«Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί Ελληνικά Ιερά» (Βλάση Ρασσιά, Μια Ιστορία Αγάπης, τ. Α’, σ. 144), άποψη που αναλύεται διεξοδικότερα στο Υπέρ της των Ελλήνων Νόσου (β’ έκδοση, εκδ. Ανοικτή Πόλη, τ. 3, σ. 18 και 115-116): «Θέλοντας ο Κωνσταντίνος να μετατρέψει τον Άθω –με προτροπή πάντοτε της θεομανούς μητέρας του- σε μοναστικό κέντρο, κήρυξε σκληρό διωγμό εναντίον όλων των Ελλήνων της χερσονήσου, την οποίαν ουσιαστικά εκκένωσε κι έφερε μετά ξένους και εκχριστιανισμένους πληθυσμούς για να προετοιμασθεί η μετατροπή αυτής της αγίας περιοχής αρτεμιδικής λατρείας ((5) Η χερσόνησος του Άθω, υπήρξε από αρχαιοτάτων χρόνων κατάσπαρτη από Ελληνικά Ιερά, ως φυσικό αποτέλεσμα της μακράς εκεί παρουσίας Ελληνικών πληθυσμών, που ίδρυσαν και κατοίκησαν μια σειρά από πόλεις, τα ονόματα των οποίων έχουν διασωθεί τόσο από τον γεωγράφο Σκύλακα, όσο και από τους Ηρόδοτο και Θουκυδίδη: Σάνη, Δίον, Ολόφυξος, Παλαιώριον, Άκανθος, Κλεωναί, Θύσσος, Ακρόθωον, κ.λ.π. Περίφημη υπήρξε η εκεί πολίχνη Καρυαί, με το ονομαστό Ιερό της Αρτέμιδος “Καρύας” ή “Καρυάτιδος”, το οποίο, όπως και τα άλλα εκεί Ιερά της ιδίας Θεάς (Άρτεμις “Αγραία”, Άρτεμις “Ποταμία”), αποτελούσε άβατο για τους άνδρες και τόπο ιερατικής μυήσεως των νεαρών “παρθένων” (ανύπανδρων γυναικών) που στέλνονταν μετά ως πρωθιέρειες στα ανά την Ελλάδα Ιερά της Θεάς. Υπήρχε επίσης και Μαντείο του Απόλλωνος, όπως και Ιερά του “Ομωλωϊου” και “Φυξίου” Διός, του Διονύσου, του Ηρακλέους των Μηλέων, της “Ουρανίας” Αφροδίτης, του Νηρέως, της Μορφούς, της Δήμητρος, της Ήρας κ.ά. Εκεί, δέσποζε και το μεγαλειώδες άγαλμα του “Αθώου” Διός, το “Αθώον”, που αναφέρεται από τον εξ Αλεξανδρείας Έλληνα λεξικογράφο Ησύχιο στις αρχές του 4ου αιώνος μ.α.χ.χ.), σε εν κράτει κράτος του ανδρικού μοναχισμού. Τα ελληνικά Ιερά ήλθαν “ες έδαφος”, το πανάρχαιον “Αθώον”-δηλαδή ο βωμός και το μεγαλειώδες άγαλμα του “Αθώου” Διός-γκρεμίσθηκε και κομματιάσθηκε, και οι Έλληνες εξεδιώχθησαν έκτοτε δια παντός από την χερσόνησο, η οποία, στη συνέχεια, από μυητικολατρευτικό κέντρο της Θεάς της αγρίας φύσεως και της αγνότητας, της Θεάς Αρτέμιδος, και εν μέρει άβατον για τους άνδρες, επρόκειτο πολύ σύντομα να καταλήξει.. “Περιβόλι της Παναγίας” και άβατον για ο,τιδήποτε το θηλυκό. Ο ιερομόναχος Γεράσιμος Σμυρνιωτάκης, στο βιβλίο του “Το Άγιον Όρος” (Εταιρεία “Ελληνισμός”, Αθήνα 1903) θα περιγράψει την όλη “μεταβίβαση” με τρόπο που συντομώτερός του δεν θα μπορούσε ίσως να υπάρξει: “Επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, τω 321 μ.Χ., υπήρχον εν Άθωι ειδωλολάτραι. Καταπεσόντος δ’ είτα του αγάλματος του Διός μετά μικρόν δε και των επιβωμείων αιμάτων καταπαυσάντων, επέλαμψεν το χριστιανικόν φως”(!)».

2. Η διάψευση των συκοφαντών:

Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, οι πόλεις «Θυσσός, οι Κλεωνές, το Ακρόθωο, ο Ολόφυξος και το Δίο, κατοικούνται από ανάμικτα έθνη δίγλωσσων, που εκτός από τη δική τους μιλούσαν δηλαδή και την ελληνική, βαρβάρων».

Η ιστορικός Διονυσία Παπαχρυσάνθου εξετάζει την εμφάνιση του Χριστιανισμού στον Άθωνα και γράφει στο βιβλίο της Ο Αθωνικός μοναχισμός, αρχές και οργάνωση (εκδ. ΜΙΕΤ, σ. 24-33):

«Κατά την αρχαιότητα, πέντε ή έξι μικρές πόλεις είχαν αναπτυχθεί στον Άθω. Όλες εξαφανίστηκαν ή ερημώθηκαν στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Η τελευταία γνωστή σε μας μνεία κατοίκων είναι το 203 μ.Χ.: ο Γερμανός, ένας ειδωλολάτρης, γιος του Ηρακλά, κατασκεύασε μια σαρκοφάγο, η οποία θα δεχόταν το σώμα το δικό του και της συζύγου του ((4) Η σαρκοφάγος φυλάσσεται στο Βατοπέδι (πρβλ. Σμυρνάκης, σελ. 14, όπου πρέπει να διορθωθεί «Ηρακλά» αντί «Ηρακλάς»). Η επιγραφή της φέρει χρονολογία: έτους αντ’ μηνός Πανήμου β’. Πρόκειται, όπως είναι φυσικό, για το Μακεδονικό ημερολόγιο, κατά το οποίο ο μήνας Πάνημος (ή Πάνεμος) συμπίπτει περίπου με τον Ιούνιο. Ο πρώτος εκδότης της επιγραφής, W.M. Leake (Travels in Nothern Greece, III, Λονδίνο 1835, σε. 140 σημ. 2 και πίνακας XXV, αρ. 124), ακολουθούμενος από τον A. Boeckh (Corpus Inscriptionum Graecorum, Βερολίνο 1843, ανατ. Hildesheim – Νέα Υόρκη 1977, II, σελ. 994, αρ. 2007 m), την χρονολογεί το 321 μ.Χ., ξεκινώντας από τη νεότερη μακεδονική χρονολόγηση, που αρχίζει με τη μάχη του Ακτίου (31 π.Χ., σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο 32 π.Χ.). Αλλά ο Μ. Δήμιτσας (Η Μακεδονία εν λίθοις φθεγγομένοις, Αθήνα 1896, αρ. 781) παρατηρεί πολύ σωστά ότι στην επιγραφή δεν υπάρχει η λέξη «σεβαστού» δίπλα στη λέξη «έτους». Πρέπει λοιπόν να δεχτούμε ότι η χρονολογία ακολουθεί το κοινό Μακεδονικό ημερολόγιο, που αρχίζει το 148 π.Χ., και ότι το 351 της επιγραφής αντιστοιχεί με το έτος 203 μ.Χ.).

Η γενική παρακμή της Χαλκιδικής, που άρχισε ήδη από την ελληνιστική εποχή ((5) Το πρώτο δυνατό χτύπημα καταφέρθηκε το 348 π.Χ., όταν ο Φίλιππος Α’ της Μακεδονίας κατέσκαψε την Όλυνθο, διασκορπίζοντας τον πληθυσμό της, και υπέταξε με τη βία ή την προδοσία τις άλλες πόλεις της Ολυνθιακής ομοσπονδίας. Οι πόλεις της Χαλκιδικής δεν ξαναβρήκαν ποτέ την παλαιά τους αίγλη: πρβλ. L. Bürchner, Real-Encyclopädie III, 1899, στήλη 2074· Δ. Ζαγκλή, Χαλκιδική, Θεσσαλονίκη 1956) και συνεχίστηκε στη ρωμαϊκή ((6) Πρβλ. Fanula Papazoglu, Makedonski gradovi u Rimsko doba, Σκόπια 1957, σελ. 303-308, 357), ευθύνεται πιθανότατα για την παρακμή των αθωνικών πόλεων, οι οποίες, λόγω της μειονεκτικής γεωγραφικής θέσης τους, είχαν και λιγότερες πιθανότητες να αποφύγουν τη φθορά. Από τον 3ο αιώνα η Μακεδονία υφίσταται επιδρομές και λεηλασίες από διάφορα βαρβαρικά έθνη ((7) Η Μακεδονία μαζί με την Παννονία και τη Θράκη υπέστησαν τις περισσότερες καταστροφές από τις επιδρομές και εγκαταστάσεις των Γότθων: πρβλ. π.χ. E. Stein, Histoire du Bas Empire I, Παρίσι 1959, σελ. 191, 193, 194, 228, 229, 362· II, Παρίσι 1949, σελ. 12-14, 18, 309), και η αναστάτωση που επέφερε η μαζική εισβολή των σλαβικών φύλων άρκεσε, κατά τη γνώμη μου, να εξαφανίσει και τα τελευταία ίχνη αστικής ζωής στον Άθω, πιθανώς γύρω στον 5ο αιώνα ((8)

Οι πόλεις του Άθω δεν σημείωσαν ποτέ μεγάλη εξέλιξη. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του J. Beloch (Die Bevölkerung der griechisch-römischen Welt, Λιψία 1886, σελ. 204), ο συνολικός πληθυσμός τους την εποχή της μεγαλύτερης ακμής τους (5ος – 4ος αι. π.Χ.) ανερχόταν σε χίλιους κατοίκους). Το ότι ο Ερμόλαος, τον 6ο αιώνα, στην επιτομή του Στεφάνου Βυζαντίου αναγράφει τέσσερις πόλεις στον Άθω ((9) Εκ των Εθνικών Στεφάνου κατ’ επιτομήν, έκδ. A. Meinke, Βερολίνο 1849), ανατ. Graz 1958, σελ. 36: Άθως, σελ. 63: Ακρόθωοι, σελ. 232: Δίον, σελ. 490: Ολόφυξος) δεν είναι στέρεη απόδειξη ότι επιζούσαν ακόμη εκείνη την εποχή, γιατί συνήθως οι κατάλογοι των πόλεων αντιγράφονταν χωρίς αναθεώρηση και προσαρμογή ((10) Για τη χρονολόγηση του Στεφάνου, τις πηγές και την ιστορική αξία του έργου πρβλ. E. Honigmann, Real-Encyclopädie, 2η σειρά, VI, 1929, στήλες 2369-2399).

Ορισμένοι ερευνητές συμπεραίνουν την ύπαρξη πόλεων την εποχή του Ιουστινιανού Α’ στηριζόμενοι στον Προκόπιο, ο οποίος αναγράφει μέσα στις μακεδονικές οχυρωμένες πόλεις την πόλη Χάραδρος. Αλλά η ταύτιση που κάνουν με την αθωνική πόλη Χαραδρούς, την οποία αναφέρει ο Ψευδοσκύλαξ ((13) Σκύλακος Καρυανδέως, Περίπλους, έκδ. C. Müllerus, Geographi graeci minores I, Παρίσι 1855, ανατ. Hildesheim 1965, σελ. 53 και κριτικό υπόμνημα), φαίνεται άστοχη: είναι ο μόνος, τον 6ο αιώνα, που μιλά γι’ αυτήν την αθωνική πόλη. Ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης δεν την γνωρίζουν, αλλά ούτε και οι νεότεροι γεωγράφοι, Στράβων, Πλίνιος, Πτολεμαίος, πράγμα που ενισχύει την άποψη ότι, και αν υπήρξε ποτέ μια τέτοια πόλη, είχε εξαφανιστεί πολύ πριν από την πρωτοβυζαντινή εποχή.

Και αναφέρουμε μόνο πληροφοριακά την εύκολη εξήγηση που δίνουν μερικοί για την ερήμωση του Άθω από τους κατοίκους: “τους μετέφεραν όλους στην Πελοπόννησο με διαταγή που δόθηκε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο ή τον Κωνσταντίνο τον Πωγωνάτο ή ακόμη από τον Αλέξιο Α’ Κομνηνο”· αυτό δεν αποτελεί παρά μια μοναστική παράδοση αρκετά μεταγενέστερη ((15) Στον Μεγάλο Κωνσταντίνο ρίχνει την ευθύνη ο Λόγος ιστορικός του Κασταμονίτου (για τον οποίο βλ. παρακάτω, σελ. 30 και σημ. 28-30)· ο Uspenskij, Istorija II, σελ. 136 παραθέτει το σχετικό χωρίο: «Ο Μέγας Κωνσταντίνος εις τον καιρόν της βασιλείας του εξώρισεν απ’ εδώ τους Τζακωνίτας εις την Πελοπόννησον ως λέγουσιν οι ιστορικοί» (sic). Στον Αλέξιο Α’ Κομνηνό, δύο πλαστόγραφα χρυσόβουλλα της μονής Βατοπεδίου (πρβλ. W. Regel, Χρυσόβουλλα και γράμματα της… μονής του Βατοπεδίου, Πετρούπολη 1898, αρ. 1, σελ. 4, και Βατοπέδι, αρ. 13, σελ. 232), τα οποία εμπνέει ίσως η Διήγησις Μερική (έκδ. Meyer, Haupturkunden, σελ. 163-184), η οποία τοποθετεί την απομάκρυνση από τον Άθω των Βλάχων βοσκών επί βασιλείας του Αλεξίου Α’.

‘Οσο για τον Κωνσταντίνο Πωγωνάτο, το όνομά του το προβάλλει ο Uspenskij (ό.π., σελ. 43, 126-127), γιατί βοηθά στο σκηνικό που πλάθει σχετικά με την εξέλιξη της μοναστικής ζωής στον Άθω).

Το μόνο εξακριβωμένο γεγονός είναι ότι οι κάτοικοι είχαν εγκαταλείψει τον Άθω πολύ πριν από την εγκατάσταση μοναχών. Οι αρχαιότερες αθωνικές πηγές δεν κάνουν μνεία για παλαιές κατοικίες, που θα χρησιμοποίησαν οι νεοφερμένοι, και ακόμη λιγότερο για παλαιές ερειπωμένες εκκλησίες, που ασφαλώς οι μοναχοί θα τις ανακαίνιζαν, αν βέβαια υπήρχαν. Άλλωστε, στα μέσα του 9ου αιώνα, για να περιποιηθούν τον άρρωστο μοναχό Θεόδωρο, τον μετέφεραν έξω από τον Άθω και τον εγκατέστησαν «πλησίον των χωρίων», όπου μπορούσε να προμηθευτεί την κατάλληλη τροφή ((16) Βίος Ευθυμίου, σελ. 32-33), και στα μέσα του 10ου αιώνα ο Άθως χαρακτηρίζεται «επιμιξίας ανθρώπων πόρρω» ((17) Βίος Αθανασίου Α’, σελ. 15 στ. 13 (= Noret, σελ. 18). (…) Η αθωνική παράδοση θεωρεί τον Μεγάλο Κωνσταντίνο ιδρυτή των πρώτων μοναστηριών στον Άθω· τα μοναστήρια που έκτισε τα κατέστρεψε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, τα ξανάχτισε ο ευσεβής αυτοκράτορας Θεοδόσιος, για να ξανακαταστραφούν από τους εικονομάχους αυτοκράτορες.

Η διαδικασία αυτή δεν αντέχει στην ελάχιστη κριτική: ο Κωνσταντίνος δεν έκτισε μοναστήρια ούτε στην Κωνσταντινούπολη ((38) Πρβλ. G. Dragon, “Les moines et la Ville. Le monachisme à Constantinople jusq’au concile de Chalcédoine”, Centre de Recherche d’ Histoire et Civilisation de Byzane. Travauz et Mémoires 4, 1970, σελ. 229-230), ούτε πολύ περισσότερο στον Άθω, ώστε ο Ιουλιανός δεν είχε τίποτα να καταστρέψει. Ούτε ο Θεοδόσιος ασχολήθηκε με τον Άθω, και η δεύτερη καταστροφή είναι το ίδιο φανταστική όσο και η πρώτη – χρειάστηκε μόνο για να εξηγήσει τη σιωπή των πηγών όσον αφορά τα μοναστήρια στον Άθω ώς το τέλος του 9ου αιώνα.

Ο μόνος σύγχρονος μελετητής που προσπάθησε να συμφιλιώσει παράδοση και ιστορία ((39) Ο Κ. Φρεαρίτης («Περίπλους Μακεδονίας και Ελάσσονος Ασίας», Πανδώρα 15, 1864/65, σελ. 194-195) παραδέχεται την ύπαρξη μοναχών στον Άθω από τον 4ο αιώνα, δεν προσπαθεί ωστόσο να εξηγήσει τη σιωπή των πηγών, παρόλο που την αναγνωρίζει) υπήρξε ο Πορφύριος Ουσπένσκη ((40) Ο ρώσος επίσκοπος Πορφύριος Ουσπένσκη αφιέρωσε στην ιστορία του αθωνικού μοναχισμού τρεις τόμους: Istorija II, III1, III2. Ο Γεράσιμος Σμυρνάκης άντλησε απ’ αυτόν πολλά στοιχεία, κυρίως για το ιστορικό του τμήμα και την παλαιότερη περίοδο), ο οποίος, χωρίς αποδείξεις, βεβαιώνει ότι ο Άθως εκχριστιανίστηκε από τον επίσκοπο Κλήμεντα που ήλθε από την Ιερουσαλήμ, ότι υπήρχαν εκεί τον 4ο – 5ο αιώνα «μοναστήρια λαϊκά» για τους κληρικούς ((41) Στην Ανατολή τέτοιου είδους μοναστήρια είναι γνωστά μόνο στη Συρία: πρβλ. A. Vööbus, History of ascetism in the Syrian Orient II. Early Monasticism in Mesopotamia and Syria, CSCO, Subsidia 17, Louvain 1960, σελ. 331-342), ότι Πελοποννήσιοι μετανάστευσαν στον Άθω και ξαναγύρισαν αργότερα στην Πελοπόννησο και ότι μια σειρά καταστροφές έπληξαν το Όρος ((42) Ολόκληρο σχεδόν το βιβλίο Istorija II αποτελείται από τέτοιες διαβεβαιώσεις, που πολύ λίγη σχέση έχουν με την πραγματικότητα). Τίποτα βέβαια από αυτά δεν ευσταθεί».

Συμπέρασμα: Και εδώ, οι Νεοπαγανιστές, επέλεξαν αναξιόπιστες και αστήρικτες πηγές, και αφού τις εμπλούτισαν με άφθονη Νεοπαγανιστική φαντασία, δημιούργησαν άλλο ένα παραμύθι για δήθεν διωγμό τους από τους… Χριστιανούς.

Μόνο που όλα αυτά τα ψεύδη τους, καθημερινά γίνονται μπούμερανγκ εναντίον τους, εκθέτοντάς τους δημόσια ως συκοφάντες.

Γιάννης Τ.

πηγη:http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/agio_oros1.htm

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | 2 σχόλια »

Ο Χριστιανισμός δεν δίωξε την αρχαία Ελληνική Κληρονομιά – Αγνής Βασιλικοπούλου, Επίκουρης Καθηγήτριας Βυζαντινής φιλολογίας του Πανεπ. Αθηνών.

Συγγραφέας: kantonopou στις 5 Ιουνίου 2009

dor.jpgΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΔΙΩΞΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΔΙΕΣΩΣΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΕ! ΜΙΑ ΜΕΛΕΤΗ ΠΟΥ ΑΝΑΙΡΕΙ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ! ΔΙΩΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ; ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΓΡΑΠΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ; ΠΡΟΕΤΡΕΠΑΝ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ; ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ ΚΑΤΩΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ;

  Για να «κατεβάσετε» ολόκληρη την μελέτη πατήστε εδώ.   

Από:http://www.orp.gr/?p=455

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Η ειδωλολατρία ξανάρχεται……

Συγγραφέας: kantonopou στις 15 Ιανουαρίου 2009

Θα μπορούσατε ποτέ να σκεφτείτε ότι θα υπήρχε καιρός που θα επιστρέφαμε στο Δωδεκάθεο του Ολύμπου και την αρχαία ειδωλολατρία; Και αυτό σέ μία εποχή όπου θριαμβεύει ο ορθολογισμός, η τεχνολογική πρόοδος και η αδιαφορία για τη θρησκεία γενικότερα και υποτίθεται ότι οι δεισιδαιμονίες του παρελθόντος έχουν πάψει να θεωρούνται  στοιχεία της πολιτισμένης ζωής μας. Κι όμως, η ειδωλολατρία ξανάρχεται μέσα σε ένα νεοπαγανιστικό πνεύμα, το οποίο εντάσσεται στον νεοσυγκρητισμό και το ρεύμα της Νέας Εποχής (New Age), η οποία απλώνει τα πλοκάμια της από τίτλους και ιδεολογίες πολιτικών κομμάτων, μέχρι και σε μαζικά σύμβολα, όπως είναι τα διάφορα μαγικά φυλαχτά που φοράνε τα περισσότερα παιδιά σήμερα!

Σε τι συνίσταται αυτή η επιστροφή της ειδωλολατρίας; Κυρίως σε δύο ρεύματα. Το ένα ρεύμα είναι άκρως αντιχριστιανικό και φανατικά ελληνικό, έχει το χαρακτήρα επιστροφής  στην ειδωλολατρική θρησκεία, στη συστηματική αρχαιολατρία, που φτάνει από την τέλεση γάμων στις κορυφές του Ολύμπου ως και την ονοματοδοσία των παιδιών με ακραιφνώς αρχαιοελληνικά ονόματα, αλλά και την επαναφορά στο προσκήνιο μύθων της αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας, όπως γίνεται κατά κόρον με τις τηλεοπτικές σειρές («Ζίνα», «Ηρακλής» κτλ.), ενταγμένες στα πλαίσια της εκ νέου μυθοποίησης του αρχαίου κόσμου και της επαναφοράς στο προσκήνιο των θεών με τις ανθρώπινες ιδιότητες. Βέβαια, αυτές οι σειρές διαστρέφουν εμπορικά την μυθολογία των αρχαίων, ωστόσο βοηθούν στην επικράτηση ενός κλίματος επιστροφής και ανοχής των αρχαιοελληνικών ιδεών!

Άλλες θέσεις αυτού του ρεύματος είναι η πλήρης απόρριψη του χριστιανισμού, ο οποίος θεωρείται η καταστροφή του ελληνισμού (όπως μπορούμε να στα βιβλία του Ρόμπερτ Γκρέηβς και του Γκορ Βιντάλ), η επαναφορά στο προσκήνιο του Ιουλιανού του Παραβάτη ως παραδείγματος αντίστασης στην χριστιανική λαίλαπα, και η διάνθιση με αρκετές δόσεις «πυθαγορισμού», «ορφισμού», «δελφισμού», αλλά κυρίως ελληνολατρίας, η οποία φθάνει στα όρια του ολοκληρωτισμού και του μίσους προς ό,τι χριστιανικό.

Υπάρχει κι ένα δεύτερο ρεύμα, το οποίο δεν απορρίπτει τις ιδέες του χριστιανισμού, αλλά θέλει να τις θεωρήσει συνέχεια του αρχαιοελληνισμού, χωρίς όμως να διάκειται ιδιαίτερα ευμενώς προς την Ορθοδοξία. Αντίθετα, εδώ έχουμε να κάνουμε με την κατεξοχήν επικράτηση του νεοπαγανισμού, με την λατρεία της φύσης και του περιβάλλοντος (η New Age μουσική είναι κι εδώ χαρακτηριστικό παράδειγμα, με την παρουσία φυσικών ήχων οι οποίοι οδηγούν στην αρμονία, ενώ διάσημοι συγγραφείς όπως ο Πάολο Κοέλιο, βάζουν τον νεοπαγανισμό στη ζωή μας μέσα στα πλαίσια ενός μυστικισμού ?αποκρυφισμού, ο οποίος και πουλά και αρέσει). Αντίστοιχα, ένα τέτοιο ρεύμα αγγίζει και σύγχρονους Έλληνες διανοούμενους και δημοσιογράφους, με αποτέλεσμα να ζυμώνεται ο ελλαδικός χώρος από αυτήν την φυσιολατρία και τον οικολογισμό, που δεν είναι φαινομενικά κακός, αλλά θυμίζει έντονα την λατρεία της κτίσεως παρά του Κτίσαντος, καθώς δεν εντοπίζει στη σωστή βάση την σχέση ανθρώπου φύσης.

Η εποχή μας καυχιέται για τη θρησκευτική ελευθερία που έχει προσφέρει στον κόσμο και καλώς καυχιέται. Το να πιστεύεις ό,τι θέλεις είναι απόλυτο δικαίωμα του καθενός. Ωστόσο, το να κρύβεσαι πίσω από διάφορα σχήματα, τα οποία δεν αποκαλύπτουν την πραγματική σου ταυτότητα είναι ό,τι πιο επικίνδυνο. Η Εκκλησία δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τέτοιες επιστροφές ειδωλολατρικών θεοτήτων, αλλά και αντιλήψεων. Μπορεί για τους Έλληνες ειδωλολάτρες ο λόγος του Σταυρού και της Ανάστασης να είναι μωρία, για μας όμως τους ανθρώπους του Ναζωραίου είναι η μοναδικά γνήσια φωνή σωτηρίας, ελπίδας και αγάπης, ήθους και τρόπου ζωής.Ό,τι και να γίνει άλλωστε, το λάλον ύδωρ που απέσβετο δεν θα μπορέσει να ξεδιψάσει τη δίψα του ανθρώπου για γνησιότητα κοινωνίας και ελπίδα. Αρκεί, η ψυχή να ξεδιψά στην πηγή και όχι στα θολά νερά!

Πηγή :http://www.imcorfu.gr/p.themistoklis/eidololatreia.htm

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Ο ελληνισμός και ο χριστιανισμός είναι εχθροί;

Συγγραφέας: kantonopou στις 1 Νοεμβρίου 2008

********************************************************************* 

Σήμερα, εποχή έντονων αναζητήσεων για το μέλλον του ελληνισμού, πολλοί ψάχνουν να βρουν τα αίτια της προβληματικής καταστάσεώς του. Ορισμένοι νόμισαν πως βρήκαν τον μεγάλο ένοχο.

Λέγουν: ?Ο Χριστιανισμός είναι ο καταστροφέας του λαμπρού ελληνικού πολιτισμού, ο Χριστιανισμός είναι το σκότος που κάλυψε το ελληνικό φως?.
Ο Χριστιανισμός ρίζωσε όπου υπήρχε ελληνικός πολιτισμός
Εμείς όμως θα ρωτήσουμε: Ποιοι δέχθηκαν τον Χριστιανισμό; Δεν υπάρχει δεύτερη γνώμη ότι τον Χριστιανισμό τον εδέχθησαν οι Έλληνες και όσοι είχαν επηρεασθεί βαθιά από τον ελληνικό πολιτισμό.

Από τους αρχαίους λαούς οι οποίοι είχαν συγκροτήσει ισχυρούς πολιτισμούς πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού, μόνο οι Έλληνες και όσοι είχαν επηρεασθεί ισχυρά απ? αυτούς δέχθηκαν μαζικά τον Χριστιανισμό. Αυτοί και κανένας άλλος.

 Οι Εβραίοι, παρ? ότι στα πλαίσια του έθνους τους εμφανίστηκε και έδρασε ο Ιησούς Χριστός, δεν Τον εδέχθησαν. Οι χριστιανοί ανάμεσα στους Εβραίους ήσαν πάντα μια μικρή ομάδα, η οποία την εποχή της ιουδαϊκής επαναστάσεως του 70 μ.Χ. αποχωρίσθηκαν από τον κορμό του εβραϊκού έθνους.
Η εβραϊκή παράδοση αποδείχθηκε στην πράξη αντίθετη και εχθρική με τον Ιησού Χριστό. Επίσης, και οι Πέρσες δεν εδέχθησαν μαζικά τον Ιησού Χριστό. Στην Περσία το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού κηρύχθηκε, όμως οι χριστιανοί ουδέποτε ήσαν κάτι περισσότερο από μια μικρή μειοψηφία. Στις Ινδίες είχαμε παρόμοια περίπτωση. Στις Ινδίες τον Χριστιανισμό κήρυξε ο Απόστολος Θωμάς.

Η εκκλησία του Αποστόλου Θωμά είναι μία από τις αρχαιότερες εκκλησίες, όμως απέμεινε απομονωμένη μέχρι την εποχή μας, σχεδόν 2.000 χρόνια, στις Ν.Δ. ακτές της Ινδίας. Η κουλτούρα των Ινδιών φαίνεται να προβάλλει μια ιδιαίτερη αντίσταση στον Χριστιανισμό. Το ίδιο παρατηρούμε σ? όλο τον χώρο της Άπω Ανατολής.

Ο Χριστιανισμός σε διάφορες ευκαιρίες διδάσκεται, αλλά πουθενά δεν ρίζωσε και δεν αναπτύχθηκε όπως στον χώρο όπου είχε δεχθεί το ελληνικό πνεύμα. Μιλώντας γενικά, μπορούμε να πούμε ότι οι ανατολικοί πολιτισμοί απεδείχθησαν σε μεγάλο βαθμό ασύμβατοι με τον Χριστιανισμό.Ενώ αντίθετα, όπου έχουν διαδοθεί οι ελληνικές πολιτιστικές αξίες, εκεί ο Χριστιανισμός ριζώνει και επικρατεί.

Είναι ενδιαφέρον να επισημάνουμε ότι έχουμε ένα φαινόμενο χωρίς εξαιρέσεις. Όπου ο ελληνισμός διαδόθηκε και επηρέασε σοβαρά τα πνεύματα, ο Χριστιανισμός ακολούθως επικράτησε. Τα σύνορα εξαπλώσεως του Χριστιανισμού συμπίπτουν ακριβώς με τα σύνορα εξαπλώσεως του ελληνισμού. Δεν υπήρξε περίπτωση λαού που δέχθηκε σοβαρή επίδραση του ελληνισμού και να μη δέχθηκε τον Ιησού Χριστό στη συνέχεια.

Όπως δεν υπήρξε περίπτωση λαού ανατολικού πολιτισμού που να δέχθηκε μαζικά τον Ιησού Χριστό.
Φαίνεται πως υπάρχουν μέσα στον ελληνικό πολιτισμό κάποια στοιχεία που βοηθούν την αποδοχή του Ιησού Χριστού, ενώ αντίθετα υπάρχουν κάποια στοιχεία στην ανατολική πολιτιστική παράδοση που είναι αντίθετα.
Μείναμε Έλληνες διότι είμαστε Χριστιανοί
Καθώς κινούμαστε στην επιφάνεια των ιστορικών φαινομένων, διαπιστώνουμε κάτι ακόμα πολύ χαρακτηριστικό. Η πίστη στον Ιησού Χριστού βοήθησε στις δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας να κρατήσουμε την ελληνικότητά μας. Μείναμε Έλληνες γιατί κρατήσαμε την πίστη μας στον Χριστό. Μπορεί να χάσαμε τη γλώσσα μας στο Ερζερούμ ή την Καισάρεια, μπορεί να χάσαμε την ελληνική παιδεία μας, εφ? όσον όμως κρατήσαμε τον Χριστό, η ελληνικότητα ήταν αυτονόητη και παρούσα.

Αντιθέτως, όσοι Έλληνες εγκατέλειψαν τον Ιησού Χριστό, έστω κι αν διατήρησαν την ελληνική γλώσσα, έχασαν την ελληνική τους συνείδηση. Το φαινόμενο αυτό το παρατηρούμε στους Τουρκοκρητικούς, στους Τουρκοκύπριους, στους Βαλάαδες της Κοζάνης, στη μερίδα των Ποντίων που εξισλαμίστηκαν.

Αυτοί εγκατέλειψαν τον Χριστό και διατήρησαν την ελληνοφωνία τους. Η ελληνοφωνία δεν βοήθησε καθόλου στη διατήρηση της ελληνικότητός τους.
Κι εδώ έχουμε ένα φαινόμενο με απόλυτη ισχύ. Εγκατάλειψη του Ιησού Χριστού με διατήρηση της ελληνοφωνίας συνοδεύεται πάντα από την απώλεια της ελληνικότητας. Ενώ αντιθέτως, η απώλεια της ελληνοφωνίας σε συνδυασμό με την πίστη στον Χριστό συνοδεύεται πάντα με τη διατήρηση της ελληνικότητας.

Αυτό υπαινίσσεται ότι η πίστη στον Χριστό εγκλείει μυστικά και το ελληνικό πολιτιστικό υπόβαθρο. Τέλος, υπήρξε και μια κατηγορία λαών οι οποίοι εδέχθησαν τον Χριστιανισμό ενώ ευρίσκοντο σε κάποιο στάδιο βαρβαρισμού. Μιλάμε για τα γερμανικά και σλαβικά φύλα, τους Σκανδιναβούς, τους Άγγλους τους Ιρλανδούς.

Αυτοί οι λαοί, όλοι χωρίς εξαίρεση, σε κάποιο στάδιο της αναπτύξεώς τους ενδιαφέρθηκαν ζωηρά και προσέλαβαν τον ελληνικό πολιτισμό. Είναι ενδιαφέρον να επισημάνουμε ότι μόνο αυτοί οι λαοί ενδιαφέρθηκαν ζωηρά για τον ελληνικό πολιτισμό και όχι οι Αφγανοί, οι Ινδοί και οι Κινέζοι. Και αυτή η περίπτωση αποτελεί ισχυρή ένδειξη της αμοιβαιότητας Χριστιανισμού και ελληνισμού.

Διαπιστώσαμε μέχρι τώρα ότι ο ελληνικός χώρος ήταν ιδεώδης για το χριστιανικό κήρυγμα, ότι η πίστη στον Ιησού Χριστό προφύλαξε την ελληνικότητα και ότι βαρβαρικοί λαοί, οι οποίοι εδέχθησαν τον Χριστό, εν συνεχεία εδέχθησαν και τον ελληνικό πολιτισμό. Αυτά είναι πολύ ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξη μιας βαθύτερης συγγένειας ανάμεσα στον ελληνισμό και τον Χριστιανισμό. Όμως, παρ? όλα αυτά, κάποιοι ισχυρίζονται πως ο Χριστιανισμός κατέστρεψε τον ελληνισμό.
Έλληνες άγιοι οικοδομούν την Εκκλησία του Χριστού


Στην πραγματικότητα, ο ελληνισμός είχε συντριβεί πολιτικά πολύ πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού. Όταν ο Χριστός κήρυξε το Ευαγγέλιο δεν υπήρχε Έλληνας που να μην είχε υπαχθεί στην εξουσία της Ρώμης. Τους τελευταίους αιώνες πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού και τους πρώτους μετά την εμφάνισή Του, οι Έλληνες ασχολούντο με τον σχολιασμό και την κατάταξη των παλαιών έργων.

Καινούργιες σημαντικές αναβάσεις και τομές σ? όλους τους τομείς της πνευματικής ζωής δεν συντελούνταν πλέον. Εκεί που άλλοτε έρεε ένας μεγάλος ποταμός, μετά βίας υπήρχε ένα μικρό ρυάκι. Αυτό δεν έγινε εξαιτίας ενός εξωτερικού παράγοντα αλλά από εσωτερικούς λόγους. Οι βαθείς λόγοι της παρακμής του ελληνισμού βρίσκονται στην αντιφατική και δίβουλη λειτουργία της ελληνικής ψυχής και όχι σε κάτι εξωτερικό.

Το να επισημάνουμε τους λόγους της αυτοφθοράς του ελληνισμού είναι προϋπόθεση για μια εθνική αναγέννηση, γιατί ό,τι ίσχυε παλιά ισχύει και σήμερα. Πάντως, λογικά, δεν είναι δυνατόν να συνδυάσουμε την παρακμή του ελληνισμού με τον Χριστιανισμό, γιατί η ελληνική παρακμή και το πνευματικό αδιέξοδο της ελληνικής ψυχής εμφανίζεται και εξελίσσεται αιώνες πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού, αγκαλιάζοντας όλες τις πλευρές του βίου και της ψυχής του Έλληνα.
Λοιπόν, όταν ο Ιησούς Χριστός εμφανίζεται, ο ελληνισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο και παρακμή, η οποία διαρκεί αιώνες. Είναι τελείως φανερό πως ο ελληνισμός με τα δικά του μέσα δεν μπορούσε να ξεφύγει από το αδιέξοδο.

Ακριβώς επειδή η ελληνική ψυχή μπορεί λόγω της παιδείας της να συνειδητοποιεί το αδιέξοδό της, και επειδή έχει μάθει να ερευνά, αντιλαμβάνεται πιο εύκολα από τους ανθρώπους άλλων πολιτισμών τη μεγάλη ευκαιρία που δίνει σ? όλους τους ανθρώπους ο Ιησούς Χριστός, ο άρτος ο εκ του Ουρανού καταβάς Ο ελληνισμός, όταν δέχεται τον Χριστό, πραγματοποιεί δύο μεγάλα έργα, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους.

Το πρώτο έργο είναι η οικοδόμηση της εκκλησίας του Χριστού. Αμέτρητοι μάρτυρες και άγιοι στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με τη δράση τους, την πίστη τους, το αίμα τους οικοδομούν την εκκλησία του Χριστού.

Σε συνδυασμό μ? αυτό το έργο, αυτήν την εποχή μέσα στην ελληνική ψυχή συντελείται μια μεγάλη πνευματική επανάσταση. Η φιλοσοφία μετατρέπεται σε φιλοκαλία…Η φιλοκαλία, όπως λέει η λέξη, είναι η αγάπη του καλού, εργάτης της φιλοκαλίας είναι ο άγιος. Ο άγιος είναι ένας καινούργιος τύπος ανθρώπου, ένα καινούργιο πρότυπο.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι πολλοί επιφανείς άγιοι των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού είχαν πολύ ισχυρή φιλοσοφική μόρφωση. Ήξεραν πολύ καλά τη φιλοσοφική μέθοδο και ακριβώς γι? αυτόν τον λόγο μπορούσαν να εκτιμήσουν με ακρίβεια τα όρια αυτής της μεθόδου.

Ο χριστιανός άγιος ξέρει ότι η γνώση αυτή καθεαυτή δεν μπορεί να μετουσιώσει τα ψυχικά περιεχόμενα ενός ανθρώπου. Όπως ακριβώς η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι είμαι βρώμικος δεν με καθαρίζει αν δεν κάνω μπάνιο, έτσι και η λογική κριτική ενός πάθους της ψυχής δεν οδηγεί στην απαλλαγή μου από το πάθος.

Ο φιλόσοφος νους μπορεί να ερευνά και να ορθολογίζεται, όμως δεν μπορεί να καθαρίσει την ψυχή από τα πάθη, που δημιουργούν δυσαρμονία μέσα μας και έξω μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η λογική γνώση είναι άχρηστη. Αντιθέτως, είναι πολύ χρήσιμη, γιατί μας βοηθάει να εντοπίσουμε το πρόβλημα και μας εμπεδώνει την διάθεση να το λύσουμε. Τη λύση του προβλήματος της ανθρώπινης ψυχής δεν μας την δίνει ο Έλληνας φιλόσοφος, αλλά ο Έλληνας Άγιος.

Οι χριστιανοί άγιοι έχουν εκπονήσει μια μέθοδο θεραπείας της ανθρώπινης ψυχής. Ακρογωνιαίος λίθος της θεραπείας της ανθρώπινης ψυχής είναι η ζωντανή και βιωματική σχέση με τον Ιησού Χριστό. Χωρίς αυτήν τη σχέση, η οποία περνάει από πολλά στάδια και αναβαθμούς, τίποτα δεν είναι δυνατόν. Το δεύτερο σημείο που έχει τεράστια σημασία είναι η θέληση να γεννηθεί μέσα μας η απέραντη, η απεριόριστη Αγάπη, η οποία αγκαλιάζει τους πάντες και τα πάντα.

Η Αγάπη αυτή δεν έχει καμία σχέση με την «αγάπη» του συναισθήματος, που μας κρατάει εξαρτημένους απ? ό,τι έχουμε ανάγκη. Αντίθετα, η απέραντη Αγάπη, για την οποία μιλάμε, μας δίνει απέραντη ελευθερία και αυτάρκεια και μας μετατρέπει σε δημιουργούς. Οι Έλληνες άγιοι δημιούργησαν μια πλούσια κληρονομιά, η οποία δυστυχώς είναι άγνωστη ακόμα και σε εμάς τους Έλληνες.

Το αν θα θελήσουμε να προσεγγίσουμε τον πνευματικό θησαυρό που έχουν συσσωρεύσει οι Έλληνες άγιοι θα καθορίσει την τύχη του έθνους μας αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

 

 

Σήμερα…

 

Σήμερα ζούμε μια εποχή που πολλούς απελπίζει. Όλα τα νοήματα που θέλησε να υψώσει η ανθρώπινη έπαρση έχουν καταπέσει, στερημένα από αξία. Όλες οι διαδρομές έχουν διανυθεί πολλές φορές.

Όλες οι πιθανότητες και τα ενδεχόμενα έχουν ερευνηθεί λεπτομερειακά και δεν έχει βρεθεί λύση στο ανθρώπινο πρόβλημα. Τι θα παρηγορήσει την ανθρώπινη ψυχή; Τι θα την καθαρίσει από τα πάθη; Τι θα τη θρέψει και αναπτύξει; Κανένας φιλόσοφος, κανένας ερευνητής δεν έδωσε ποτέ πραγματική απάντηση.

Μόνον ο Ιησούς Χριστός και οι πραγματικοί μαθητές Του, οι άγιοι της φιλοκαλίας. Πρέπει σήμερα να αναρωτηθούμε τι καινούργιο έφερε στον κόσμο η ελληνική ψυχή και τι απέραντες προοπτικές έφερε στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός.
Πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά πώς και γιατί ο ελληνισμός συναρμόστηκε και υπηρέτησε τον Λόγο του Ιησού Χριστού, ώστε σήμερα η πεμπτουσία του να είναι ενσωματωμένη αξεδιάλυτα στον λόγο και την πράξη των αγίων της φιλοκαλίας.
Αν…
Αν ο κρυμμένος μαργαρίτης της φιλοκαλίας βγει στο φως. Αν παραμερίσουμε τις στάχτες για να λάμψει η πυροστιά. Αν θελήσουμε να ρίξουμε φρύγανα στην πυροστιά για να φανεί η φλόγα. Αν πολλοί εργάτες της φιλοκαλίας εργασθούν στον κόσμο.

 Άνθρωποι που θα ενώνονται βιωματικά με τον Ιησού Χριστό, που θα θέλουν να γεννηθεί μέσα τους η απεριόριστη Αγάπη και ακόμα που θα θεωρούν με ήρεμη και εντατική προσοχή το πάντα μέσα τους κι έξω τους. Τότε ποιος θα μπορεί να μιλάει για την ελληνική παρακμή; Ποιος θα μπορεί να μιλάει για το σάπισμα του κόσμου και του ανθρώπου; 

Α. Ζεπάτος   

Πηγή : Άρδην 66   

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Η αυθεντία της Παλαιάς Διαθήκης

Συγγραφέας: kantonopou στις 28 Οκτωβρίου 2008

Του Αρχιμανδρίτη ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Πολλές φορές γινόμαστε δέκτες παραλόγων ακουσμάτων, προερχομένων από τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά μέσα ενημερώσεως. Αυτό συνέβη και προ ολίγων ημερών, όταν ο καταξιωμένος μουσικοσυνθέτης κ. Μαρκόπουλος απεφάνθη, ως «ειδήμων θεολόγος», ότι άκουσον, άκουσον!!!

Η Παλαιά Διαθήκη πρέπει να εξοβελισθή από τα ράφια των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Άνθρωποι ανίδεοι, μη έχοντες καμμία σχέση με την Θεολογία ή και απλώς με την μελέτη της Αγίας Γραφής, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, αποφαίνονται εναντίον και των δύο Βιβλίων ή του ενός εξ αυτών όπως απεφάνθη ο πιο πάνω αναφερθείς εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης απορρίπτοντες αυτήν, ως ιουδαϊκό βιβλίο, αναφερόμενο στην ιστορία των Εβραίων και περιέχον «σεξουαλικά όργια» και απάνθρωπες διατάξεις, μη συμφωνούσες με την ευρύτερη χριστιανική διδασκαλία της αγάπης.

Η Παλαιά Διαθήκη ήδη από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες δέχθηκε τα πυρά των διαφόρων αιρετικών.

Κατά τον ΙΘ? και τον Κ’ αιώνα, με αφετηρία την Γερμανική ομάδα «Deutsche Christen», η οποία απεσπάσθη από την Προτεσταντική Γερμανική Ευαγγελική Εκκλησία, ασκείται εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης σφοδρή πολεμική, ιδιαιτέρως από τον ευρύτερα γνωστό πολέμιο της, τον προτεστάντη θεολόγο A. Harnack.

Όλη αυτή η πολεμική γίνεται για τον λόγο ότι το βιβλίο αυτό έχει παρανοηθεί ως προς το περιεχόμενο του, προσεγγίζεται μονομερώς, υπάρχει εναντίον του μεγάλη προκατάληψη και ερμηνεύεται, τις περισσότερες φορές, μέσα από ιδεολογικές και νοσηρές φυλετικές τοποθετήσεις.

Αυτή, όμως, η υποτίμηση και απόρριψη της Παλαιάς Διαθήκης συμπαρασύρει σε απόρριψη και την Καινή Διαθήκη.Η Παλαιά Διαθήκη αποτελείται από 49 κανονικά βιβλία. Για την κανονικότητα και των 49 βιβλίων της ομιλούν οι Απόστολοι, οι Αποστολικοί Πατέρες, οι μετέπειτα Άγιοι Πατέρες, από τον Μέγα Αθανάσιο μέχρι και τον Άγιο Νεκτάριο, ο Νομοκάνων του Μ. Φωτίου, οι Σύνοδοι Ιππώνος (393), Καρθαγένης (397) και η Πενθέκτη (692).

Τοιουτοτρόπως τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, στην Ελληνική από τους Έβδομη κοντά και στην Λατινική (Vulgata) από τον Άγιο Ιερώνυμο, καθιερώθηκαν πλέον ως αυθεντικά κείμενα, χωρίς να υποστούν την παραμικρή μεταβολή.

Τα βιβλία της Παλαιάς, πως και της Καινής Διαθήκης, είναι θεόπνευστα. Οι αλήθειες οι οποίες εμπεριέχονται στην Παλαιά Διαθήκη είναι θείες και ρυθμίζουν την ζωή των ανθρώπων «εν τω Θεώ».

Υπάρχει, βεβαίως, και ο ανθρώπινος παράγων, όπως η γλώσσα, το ύφος, το φιλολογικό είδος, η ιδιοσυγκρασία, το ιστορικό πλαίσιο, το πολιτιστικό επίπεδο και το κοινωνικό περιβάλλον της εποχής.

Για τον λόγο αυτό ό Θεάνθρωπος Κύριος, αποδεχόμενος το βιβλίο αυτό, δεν είπε «ουκ ήλθον καταλύσαι ,ότι υπάρχει εν τη Παλαιά Διαθήκη», αλλά περιόρισε την μη κατάλυση στον Νόμο και τους Προφήτες λέγοντας: «μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους Προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι.1

Ο Απόστολος Παύλος, γράφοντας την Β? Επιστολή του προς τον μαθητή του Τιμόθεο, του λέγει: «πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν».2

Αυτά τα λόγια αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη. Αλλά και ό Ίδιος ό Θεάνθρωπος Κύριος αποδέχεται και στηρίζει την Παλαιά Διαθήκη εμφανιζόμενος στις Συναγωγές, μελετών και ερμηνεύων αυτήν. «Και ανέστη αναγνώναι», μας διασώζει ο Ευαγγελιστής Λουκάς.3

Ο Ιησούς Χριστός την απεδέχετο, οι «φωτισμένοι» έξυπνοι εχθροί της δεν την καταδέχονται (!). Ο Ευαγγελιστής Μάρκος, για να ομιλήση περί αναστάσεως νεκρών, παραπέμπει στην Παλαιά Διαθήκη.4

Άλλα και όλοι οι Συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, όταν εκφράζονται με το «γέγραπται γαρ» ή «ίνα η Γραφή πληρωθή» ή «η Γραφή λέγει» ή «ερευνάτε τας Γραφάς» κ.λπ., περί ποίας Γραφής ομιλούν, αν όχι περί της Παλαιάς Διαθήκης;

Επομένως, μπορούμε αβίαστα να συμπεράνουμε ότι η αυθεντία της Παλαιάς Διαθήκης στηρίζεται στον Ίδιο τον Θεάνθρωπο Κύριο και τους Άγιους Του Αποστόλους.

Μέσα απ? αυτό το θεόνευστο βιβλίο διακρίνουμε την παρουσία του Θύου ως άκτιστη ενέργεια στην ιστορία, όχι μόνον του Ισραηλιτικού λαού, αλλά και γενικότερα του Σύμπαντος κόσμου.

Η Αγία μας Εκκλησία παρέλαβε από την Παλαιά Διαθήκη την μονοθεΐα, την κοσμολογία, την ανθρωπολογία, την διδασκαλία περί του αοράτου κόσμου και τέλος την εσχατολογία.

Έτσι αντιλαμβανόμεθα όλοι ότι στην Παλαιά Διαθήκη δεν περιγράφεται μόνον η ιστορία του Ιουδαϊκού λαού, αλλά καταγράφονται επιλεκτικά τα κύρια γεγονότα, τα οποία συνδέονται με την παρέμβαση του Τριαδικού Θεού στην ιστορία του λαού αυτού, ό όποιος Τον απεδέχθη, για να προετοιμασθή ο κόσμος και να υποδεχθή τον Σαρκωθέντα Λόγο του Θεού Πατρός.

Άνευ της Παλαιάς Διαθήκης δεν είναι δυνατόν να στηριχθή η Καινή Διαθήκη, ούτε να γίνει καταληπτό το Μυστήριο της Θείας Οικονομίας.

Ο Ιερός Χρυσόστομος λέει χαρακτηριστικά: «Προέλαβε την Καινήν η Παλαιά και ηρμήνευσε την Πάλαιαν η Καινή … ουκ εσβέσθη τα παλαιά, ηρμηνεύθη γάρ εν τη Καινή».5

Όποιος, λοιπόν, δεν αποδέχεται την Παλαιά Διαθήκη κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι αιρετικός και επομένως αποκόπτεται από το Σώμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

1. Ματθ. ε’, 17.

2. Β? Τιμ. Ί’, 16.

3. Λουκ. δ’, 16.

4. Μάρκ. ιβ’, 26.

5. Ρ. G. 50, 796.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ  2002

Πηγή :http://www.egolpio.com/APOLOGITIKA/afthentia_palaias_diathikis.htm

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Δ)

Συγγραφέας: kantonopou στις 28 Οκτωβρίου 2008

********Σεβ. Ιερεμίου Φούντα Μητρ. Γόρτυνος Μεγαλουπόλεως

4. Επειδή αγνοούν το ωραίο της θεολογικό περιεχόμενο

Δεν θα μπορούσαν να περιφρονήσουν την Παλαιά Διαθήκη οι καταφρονητές της, δεν θα τολμούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο, αν εγνώριζαν το ωραίο της και βαθύ περιεχόμενο, την νόστιμη θεολογία της και τα ωραία της διδάγματα. Γι΄ αυτό όσοι ομιλούν περιφρονητικά για την Παλαιά Διαθήκη προδίδουν την άγνοιά τους ως προς το περιεχόμενό της, προδίδουν ότι δεν την έχουν διαβάσει ή αν την διάβασαν δεν την ενόησαν.

Τέτοια υψηλή διδασκαλία, σαν κι αυτή που βρίσκουμε στις ιερές σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης, δεν θα βρούμε σε κανένα εξωβιβλικό κείμενο, ούτε, εννοείται, και στα κείμενα των Ελλήνων φιλοσόφων. Και αυτό βεβαίως έχει την ερμηνεία του: Τα κείμενα των φιλοσόφων αυτών είναι του ανθρωπίνου νου δημιουργήματα, η δε διδασκαλία των ιερών συγγραφέων της Παλαιάς Διαθήκης είναι αποκάλυψη Θεού, είναι το «Τάδε λέγει Κύριος»! Για παράδειγμα, πώς να εξηγήσουμε διαφορετικά την υψηλή θεολογία του τσοπάνου προφήτου Αμώς; από τον ίδιο τον εαυτό του δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το φαινόμενο ένας Εβραίος βοσκός να παρουσιάζει τέτοια σοφία, σοφία που δεν την έχει ο Σωκράτης και ο Πλάτων26 , γιατί ο ίδιος ο Αμώς ήταν αγράμματος.

Από το περιβάλλον του πάλι δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε την θεολογία του Αμώς, γιατί σε κανένα έξω από το Ισραήλ κείμενο της τότε εποχής (8ος αιών) δεν συναντούμε τέτοια διδασκαλία.

Κατ? ανάγκη θα πρέπει να δεχθούμε ότι η σοφία του προφήτου είναι αποκάλυψη Θεού.27 Θα μας έφερε πολύ μακριά ο λόγος, αν θα θέλαμε να μιλήσουμε εδώ, έστω και με πολλή γενικότητα, για την γλυκειά και υψηλή θεολογία της Παλαιάς Διαθήκης, που αγνοούν οι καταφρονητές της? αν παρουσιάζαμε μόνο από την θεολογία της την περί προόδου της αμαρτίας διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης, όπου στο καταφρονούμενο αυτό ιερώτατο βιβλίο φαίνεται το σωτηριολογικό σχέδιο του Θεού για την σωτηρία όχι του Ισραήλ μόνο, αλλά όλου του κόσμου, για να νοήσουμε εκείνον τον φοβερό λόγο του Αποστόλου Παύλου: «Συνέκλεισε ο Θεός τους πάντας εις απείθειαν, ίνα τους πάντας ελεήση» (Ρωμαίους 11,32).28

Γενικώς αναφερόμενοι στο περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης λέγομε ότι έχει αυτά τα τρία:α) Το εκπληρούμενον. Είναι οι τύποι της και οι προφητείες της περί του Μεσσίου που εκπληρώθηκαν στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού με την σάρκωσή του στον κόσμο.β) Το συμπληρούμενον.

Είναι η περί πίστεως και ηθικής διδασκαλία της, την οποίαν ο Χριστός όχι μόνον δεν κατήργησε, αλλά «και σφόδρα επέτεινε», (Χρυσόστομος)29 δηλαδή συνεπλήρωσε.γ) Το καταργούμενον. Είναι οι αυστηρές τελετουργικές διατάξεις του Νόμου, οι οποίες δόθηκαν ειδικά για τον Ιουδαϊκό λαό για την σκληρότητά του και παχυλότητά του, όπως είπαμε, για τις οποίες όμως πρέπει να επαινέσουμε την Παλαιά Διαθήκη, γιατί «τους (Εβραίους) προς τοσαύτην κατενεχθέντας κακίαν ηδυνήθη δια της οικείας σφοδρότητος απαλλάξαι της πονηρίας, μαλάξαι τε και ποιήσαι καταπείθεις τη χάριτι και προς την της Καινής οδηγήσαι φιλοσοφίαν» (Χρυσόστομος, MPG. 51,287).Θέλοντας εν κατακλείδι να παρουσιάσω κάτι μόνο από την υψηλή διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης, σαν ορεκτικό προς μελέτη της, προτίμησα την περικοπή Μιχ. 6,6-8.

Οι άνθρωποι της εποχής του προφήτου Μιχαίου (8ος αιών) αναζητούσαν μεν τον Θεό, αλλά δεν είχαν σωστή έννοια Θεού. Και ενόμιζαν ότι ο Θεός ευαρεστείται με παχυλές θυσίες κριών και μόσχων και με προσφορές ελαίου ή το ακόμη πολύ χειρότερο για την άφεση των αμαρτιών τους ενόμιζαν ότι πρέπει να θυσιάσουν το πρωτότοκο παιδί τους.

Και ερωτούν, λοιπόν, τον Προφήτη Μιχαία: 6,6: Με τι πρέπει να παρουσιασθώ στον Γιαχβέ, να προσκυνήσω τον Ύψιστον Θεό; Πρέπει να παρουσιασθώ με ολοκαυτώματα, με ενιαύσιους μόσχους; 7 ευαρεστείται ο Θεός σε χιλιάδες κριών και σε μυριάδες ποταμούς ελαίου; Πρέπει να προσφέρω τον πρωτότοκό μου για την αμαρτία μου, το γέννημα του σώματος μου για την ανομία της ψυχής μου;

Στα εναγώνια αυτά ερωτήματα των ανθρώπων της εποχής του, για το πώς ο άνθρωπος θα βρει τον Θεό και θα τον ευαρεστήσει, ο προφήτης Μιχαίας απαντά:8 Σου αναγγέλθηκε, άνθρωπε, τι είναι καλό και τι ο Γιαχβέ ζητάει από σένα. Τίποτε άλλο, παρά δικαιοσύνη και αγάπη να εξασκείς και να πορεύεσαι ταπεινόφρονα προς τον Θεό σου!Η απάντηση αυτή του προφήτου Μιχαία είναι ύψος!

Είναι η ουσία της θρησκείας! Θρησκεία, κατά τον αθάνατο αυτό στίχο της Παλαιάς Διαθήκης, τον Μιχ. 6,8, είναι αυτά τα τρία: α) Να είμαστε δίκαιοι προς όλους τους ανθρώπους  β) να αγαπάμε όλους  και γ) να φερόμαστε με ευλάβεια απέναντι του Θεού μας.Ας προσέξουμε ότι ο προφήτης στην απάντησή του είπε το: «Σου αναγγέλθηκε άνθρωπε, τι είναι καλό και τι ο Γιαχβέ ζητάει από σένα». Πραγματικά αυτά τα τρία που λέγει εδώ ο προφήτης στον ερωτώντα αυτόν λαό, του τα είχαν πει και οι προηγούμενοι από αυτόν Προφήτες, γι? αυτό ο προφήτης μας λέγει «σου αναγγέλθηκε, άνθρωπε».

Πριν από τον Προφήτη Μιχαία Προφήτες με γραπτά κείμενα ήταν ο προφήτης Αμώς πρώτα, ο οποίος ετόνισε πολύ την δικαιοσύνη (βλέπε Αμώς 2,6 και εξής 5,11. 4,1 εξής 3,10. 5,7. 10. 12. 15 κ.ά. ) έπειτα έχουμε τον Προφήτη Ωσηέ, που εκήρυξε τον Θεό ως αγάπη και παρουσιάζει τον Θεό να λέγει εκείνον τον αθάνατο λόγο στους τυφλούς Ισραηλίτες της εποχής του, που ζητούσαν και αυτοί να βρουν Τον Θεό με παχυλές θυσίες: «Αγάπη θέλω και όχι θυσίες, γνώση Θεού και όχι ολοκαυτώματα» (Ως. 6,6) και μετά τον Ωσηέ έχουμε χρονολογικώς τον Προφήτη Ησαΐα, ο οποίος κήρυξε τον Θεό ως «καδώς», δηλαδή, ως «άγιον», με την έννοια του παντοκράτορος, έναντι του οποίου ο άνθρωπος πρέπει να αισθάνεται δέος, ταπείνωση και ευλάβεια και να υπακούει στο θέλημά Του (Ησ. 6,3. 5. 2,10. 8,11 και εξής 30,15. κ.ά. ).

Ο προφήτης Μιχαίας αποδεικνύεται ένας καλός μαθητής των προηγουμένων τριών διδασκάλων του Προφητών και σε ένα λόγο του συνάπτει την ουσιαστική τους διδασκαλία γράφοντας τον υπέροχο πράγματι 6,8 στίχο του βιβλίου του. Αλλά, τελειώνοντας τον πενιχρό μας εδώ λόγο περί της Παλαιάς Διαθήκης, ας ακούσουμε τον μακαριστό Διδάσκαλό μας Βασίλειο Βέλλα σχολιάζοντα τον στίχο μας Μιχ. 6,8, τον λόγο του προφήτου ότι την θρησκεία την αποτελούν τα τρία αυτά: Δικαιοσύνη, αγάπη και ευλάβεια προς τον Θεό:«Βεβαίως νέον τι τα τρία ταύτα σημεία δεν αποτελούν.

Ο ίδιος δε ο προφήτης δια της φράσεως σου ανηγγέλθη, αναφερομένης εις τον προηγούμενον χρόνον και προφανώς εις την διδασκαλίαν των προηγηθέντων Προφητών, υποδηλοί ότι δεν διατυποί νέον τι. Το πρωτότυπον όμως, το νέον, έγκειται εν τη συνενώσει των τριών τούτων σημείων. Από της απόψεως μόνον ταύτης δύναται να θεωρηθή ο Μιχαίας ως ο μεγαλύτερος των Προφητών του Η? αιώνος, διότι συνενοί και συγκεντροί την διδασκαλίαν πάντων των προηγηθέντων Προφητών.

Ο στίχος ούτος αποτελεί πράγματι την ανωτάτην βαθμίδα της προφητικής διδασκαλίας τον H αιώνος. Διατυπόνται σαφώς ενταύθα θρησκεία καθαρώς πνευματική, θεμελιούμενη επί ασαλεύτων βάσεων. Εδώ πράγματι αναπνέει κανείς εν τω μέσω της ζοφεράς και αποπνικτικής πνευματικής και θρησκευτικής ατμοσφαίρας σύμπαντος τον περιοίκου προς τον Ισραήλ αρχαίου τότε κόσμού τον ζείδωρον της αληθούς θρησκείας αέρα και από των υπερυψήλων τούτων προφητικών κορυφών διαβλέπει εις τον καθαρόν πλέον ουρανόν την προς τον αληθή Θεόν οδόν.

Μάτην εις τας διαφόρους θρησκείας και τας θρησκευτικάς φιλολογίας της τότε εποχής αναζητούμεν έστω και πενιχρόν τι παράλληλον χωρίον προς τον στίχον ταυτόν τον Μιχαίου. Ο στίχος ούτος παραμένει ως μοναδικός και παραμένει πάντοτε με αναλλοίωτον κάλλος, με ακατάβλητον δύναμιν, με κύρος απρόσβλητον» (Θρησκευτικαί Προσωπικότητες της Π.Δ. 3, σελ. 325. 326).Ως συμπέρασμα της παρούσης ταπεινής μελέτης μας είναι αυτός ο λόγος τον αγίου Ιωάννου τον Χρυσοστόμου: «Το γαρ αυτό Πνεύμα και τα εν τη Παλαιά και τα εν τη Καινή πάντα ωκονόμει, ει και διαφόρως. Δια τούτο και Παύλος έλεγεν. Έχοντες το αυτό Πνεύμα της πίστεως» (MPG. 51,287).

Από το βιβλίο «H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη» Αθήνα 2006

H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Α)

H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Β)

H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Γ)

H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Δ)

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | 1 σχόλιο »

H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Γ)

Συγγραφέας: kantonopou στις 28 Οκτωβρίου 2008

******* 3.Σεβ. Ιερεμίου Φούντα Μητρ. Γόρτυνος Μεγαλουπόλεως

Επειδή φαίνεται ως βιβλίο ιστορίας του εβραϊκού λαού

Άλλος σοβαρός λόγος για τον οποίο αποκρούεται στις ημέρες μας από τους Έλληνες ιδιαίτερα η Παλαιά Διαθήκη είναι ότι αυτή φαίνεται σαν μία ιστορία ενός λαού, του εβραϊκού λαού. Και είναι ανάξιο, λοιπόν, λέγουν για τον Έλληνα, τον απόγονο ενδόξων ηρωικών προγόνων, είναι ανάξιο, λέγουν, να θεωρεί αυτός ως ιερό το κείμενο που παρουσιάζει τον Ισραήλ ως εκλεκτό λαό του Θεού.

Και είναι ανάξιο, πάλι λέγουν, για τον Έλληνα, τον μαθητή του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, να ονομάζει τους Πατριάρχες Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ ως «προπάτορές του»! από εθνικιστικό, δηλαδή, κυρίως λόγο απορρίπτεται η Παλαιά Διαθήκη στις ημέρες μας.Και πάλι το λάθος εδώ, όπως στις προηγούμενες δύο περιπτώσεις, είναι θεολογικό.

Κατά πρώτον έχουμε να πούμε ότι το παν είναι η θέωση, το να βρούμε δηλαδή στην ζωή μας τον Θεό και να ενωθούμε μαζί του. Και η θέωση υπερβαίνει την φύση και δεν έχει καμιά σχέση με εθνικό σωβινισμό. Ο Θεός δεν κάνει γεωγραφία και επιφαίνεται σε αποιονδήποτε τον ζητήσει με καθαρή καρδιά (βλέπε Πράξεις 2,9-21).

Η Παναγία ήταν μία εβραιοπούλα και όμως γι΄ Αυτήν την εβραιοπούλα εργαζόταν όλη η προ Χριστού εποχή, για να γεννηθεί δηλαδή η κατάλληλη γυναίκα, που θα γίνει Μητέρα του Μεσσίου. Αυτήν εξέλεξε ο Θεός για Μητέρα του ενανθρωπήσαντος Υιού Του. Τι, λοιπόν; Δεν θα δεχθούμε την Παναγία μας, επειδή δεν ήταν Ελληνίδα, αλλά ήταν Εβραία την καταγωγή; Και αν ήταν Ελληνίδα δεν θα έπρεπε να την δεχθεί ο Γάλλος ορθόδοξος, επειδή ήταν Ελληνίδα και όχι Γαλλίδα; Και ο Απόστολος Παύλος πάλι ήταν και αυτός Εβραίος. Θα απορρίψουμε, λοιπόν, και τον μέγα Απόστολο, επειδή δεν ήταν Έλληνας;25 Κατά δεύτερον όμως έχουμε να πούμε ότι σ΄ αυτήν την Παλαιά Διαθήκη ο Θεός παρουσιάζεται ως παγκόσμιος και προνοών υπέρ όλου του κόσμού, χωρίς να έχει καμία ιδιαιτέρα προτίμηση προς τον εβραϊκό λαό.

Ο προφήτης Αμώς αρνείται στον Ισραήλ να νομίσει ότι έχει κάποιο Ιδιαίτερο προνόμιο από τον Θεό, γι? αυτό και σ΄ αυτήν την έξοδό του από την Αίγυπτο, για την οποία τόσο πολύ αυτός εκαυχάτο, δεν της δίνει ο προφήτης καμία Ιδιαίτερη σημασία και την θέτει παράλληλη προς την έξοδο των Φιλισταίων από την Κιαφθώρ και των Αραμαίων από την Κηρ.

Ο προφήτης παρουσιάζει τον Θεό να λέγει στους Ισραηλίτες:«Δεν μου είστε ως οι Αιθίοπες σεις, τέκνα του Ισραήλ; Δεν εξήγαγα τον Ισραήλ από την Αίγυπτο και τους Φιλισταίους από την Κιαφθώρ και τους Αραμαίους από την Κηρ;» (Αμώς 9,7).Και το προνόμιο της εκλογής του Ισραήλ δεν σημαίνει ότι αυτός έχει ιδιαίτερα υπέρ τα άλλα έθνη δικαιώματα, αλλά σημαίνει την ιδιαίτερη υποχρέωσή του να τελεί το αγαθό και επειδή αυτό δεν γίνεται, γι? αυτό θα τιμωρηθεί και περισσότερο.

Ο Θεός λέγει πάλι στους Ισραηλίτες:«Μόνο σας εξέλεξα από όλες τις φυλές της γης, αλλά γι? αυτό θα τιμωρήσω όλες τις αμαρτίες σας» (Αμώς 3,2).Είναι αλήθεια ότι ο Ισραήλ έπαθε την πλάνη να ταυτίσει τον Γιαχβέ με το έθνος του, και πίστευσε ότι ο Θεός ενδιαφέρεται μόνο για τον Ισραήλ αδιαφορών για τα άλλα έθνη. Αυτήν την πλάνη την επολέμησαν σφοδρότατα οι Προφήτες.

Αλλά εξ όλων των για την παγκοσμιότητα του Θεού προφητικών λόγων πιο ισχυρός και δυνατός είναι, νομίζουμε, εκείνη η ωραία διήγηση περί του προφήτου Ιωνά γραμμένη από έναν άγνωστο συγγραφέα της προφητικής σχολής. Στην διήγησή του αυτή ο συγγραφεύς αυτός παρουσιάζει τον Θεό να ενδιαφέρεται για την σωτηρία και των πολύ πέραν των Ισραηλιτών και εθνικών όντων Νινευϊτών.

Και μάλιστα η διήγησή του παρουσιάζει και αυτόν τον Προφήτη Ιωνά να είναι δέσμιος της αντιλήψεως ότι τα άλλα έθνη, εκτός του Ισραήλ, είναι βδελυκτά και ότι ο Γιαχβέ είναι Θεός του Ισραήλ μόνο, γι? αυτό και αντιλέγει στο θείο κέλευσμα και αρνείται και δεν θέλει να πορευθεί στην Νινευΐ. Αλλά η διήγηση κατακλείεται με το μάθημα ότι οι εθνικοί Νινευΐτες ήταν καλύτεροι από τους Ισραηλίτες και υπήκουσαν στο κήρυγμα του προφήτου Ιωνά και εσώθησαν.

Τον δε Μεσσία η Παλαιά Διαθήκη τον εμφανίζει και αυτόν ως παγκοσμία προσωπικότητα, γι΄ αυτό και τον παρουσιάζει ως προσδοκία όλων των εθνών και παριστά τον ίδιο τον Μεσσία να αποτείνεται σε ολόκληρο τον κόσμο μέχρις αυτών των απωτάτων νήσων (Γεν. 49,10. Ησ. 42,4. 49,1).

Συνέχεια στο H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Δ)

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | 1 σχόλιο »

H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Β)

Συγγραφέας: kantonopou στις 28 Οκτωβρίου 2008

******** Σεβ. Ιερεμίου Φούντα Μητρ. Γόρτυνος Μεγαλουπόλεως

2. Επειδή έχει τάχα σκανδαλώδεις διηγήσεις και παρουσιάζει τον Θεό ως αυστηρό δήθεν και πολεμοχαρή

Ένας δεύτερος λόγος για τον οποίο, σύμφωνα με όσα ακούομε, υποτιμάται η Παλαιά Διαθήκη και μάλιστα θεωρείται και ως μη ωφέλιμη η ανάγνωσή της, είναι το ότι αυτή περιέχει κάποιες σκανδαλώδεις διηγήσεις, όπως του Αβραάμ και της Σάρρας στην Αίγυπτο (Γεν. 12,10-20) και αυτών των ιδίων πάλι και του Ισαάκ με την γυναίκα του στα Γέραρα (Γεν. 20,1-18. 26, 1-14), όπως, ακόμη περισσότερο, της αιμομιξίας του Λωτ με τις θυγατέρες του (Γεν. 19,30-38) ή του Ρουβήμ με την παλλακίδα του πατέρα του Ιακώβ (Γεν. 35,21), όπως του αίσχους των Σοδομιτών (Γεν. 19,1 εξής) και της σκανδαλώδους πράγματι ιστορίας του Ιούδα και της Θάμαρ (Γεν. 38,1-30) κ.ά. κ.ά.

Ομοίως πάλι ? λέγουν – ότι γεμάτη είναι η Παλαιά Διαθήκη από πολέμους και φόνους και παριστάνεται ο Θεός ως να διατάσσει τους πολέμους αυτούς. Και στα ηθικά της ? λέγουν – η Παλαιά Διαθήκη έχει στενότητα αντιλήψεων γιατί με τις πολλές της εντολές και τις απειλές περί τιμωριών σε περίπτωση παραβάσεων και τις πλύσεις και καθάρσεις που διατάσσει για αποκατάσταση, δημιουργεί θρησκευτικές φοβίες και τρόμους.

Και τι λατρεία Θεού – λέγουν πάλι – είναι αυτή που θέλει η Παλαιά Διαθήκη, λατρεία με κνίσσα θυσιών, όπως την ζητούν τα βιβλία της, η Έξοδος και το Λευϊτικό;Είναι κατανοητές οι αντιρρήσεις αυτές των αντιφρονούντων και μάλιστα διατυπώνονται και από πολλούς ιδικούς μας ως απορίες. Και πάλι εδώ όμως θα πούμε αυτό που είπαμε προηγουμένως, ότι τα πράγματα πρέπει να ερμηνεύονται θεολογικά, αλλά και επιστημονικά θα προσθέσουμε εδώ.α).

Στα παραπάνω έχουμε κατά πρώτον να απαντήσουμε αυτό το γενικό, ότι η Παλαιά Διαθήκη παραλαμβάνει πεσμένο τον άνθρωπο και με τις, όπως φαίνονται, σκανδαλώδεις αυτές διηγήσεις της του μιλάει στην γλώσσα του για να τον ανορθώσει σταδιακά. «Της ασθενείας των δεχομένων τους νόμους ην τα λεγόμενα τότε», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος για το θέμα μας.

Και συνεχίζει λέγοντας: «Βλέπουμε για παράδειγμα στην Παλαιά Διαθήκη τον Θεό να δέχεται λατρεία από κνίσσα θυσιών αυτό είναι πολύ ανάξιο για τον Θεό, αλλά συγκατέβηκε στην ατέλεια των ανθρώπων των χρόνων εκείνων? »14 . H συμβάσα πτώση έφερε τον άνθρωπο σε μία παρά φύση κατάσταση και απ΄ αυτή την κατάσταση η Παλαιά Διαθήκη θέλει να τον φέρει στο κατά φύση, για να τον παραλάβει έπειτα από αυτή την κατάσταση η Καινή Διαθήκη και να τον φέρει στο υπέρ φύση.15 Έτσι, λοιπόν, στην αρχή ο Θεός επιτρέπει τον γάμο και μεταξύ αδελφών, γιατί δεν μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Στην συνέχεια απαγορεύει την αδελφομιξία, επιτρέπει όμως την πολυγαμία με ξένες προς την οικογένεια γυναίκες.

Και έτσι βλέπουμε τον Αβραάμ, κατά τα κρατούντα τότε, να τεκνοποιεί από την Άγαρ, την δούλη της γυναικός του Σάρρας (Γεν. 16,4), αλλά και αργότερα να παίρνει και άλλη γυναίκα, την Χεττούρα, από την οποία μάλιστα γεννάει έξι παιδιά (Γεν. 25,1-20) και ο Ιακώβ έλαβε και αυτός δύο γυναίκες, την Λεία και την Ραχήλ, αλλά και ετεκνοποίησε και από δούλες των γυναικών του (βλέπε Γεν. Κεφ. 30 και περίπτωση του Ελκανά, του πατέρα του Σαμουήλ εις Α? Βασ. 1,2). Είναι το ανδροκρατικό πολυγαμικό σύστημα που ίσχυε τότε και δεν υπήρχε απαγορευτικός νόμος γι΄αυτό.16 Από την πολυγαμία όμως έπειτα μεταβαίνουμε στην μονογαμία και απ΄ αυτήν στην εγκράτεια στον γάμο (Σοφ. Σειρ. 23,6). Και ύστερα από την προηγηθείσα αυτή προπαρασκευή στην εγκράτεια μεταβαίνουμε στην παρθενία, που αποκαλύπτεται κυρίως στην Καινή Διαθήκη.

Και η παρθενία είναι πράγματι μία υπέρ φύση κατάσταση.17 Στο ερώτημα, λοιπόν, γιατί τα τόσα σκανδαλώδη στην Παλαιά Διαθήκη απαντούμε πρώτον γενικά ότι η Παλαιά Διαθήκη μιλάει για την πτώση (βλέπε Γεν. Κεφ. 3) και τα οδυνηρά αποτελέσματα της πτώσεως.

Η αμαρτία του ανθρώπου έγινε πολύ αμαρτωλή, – ας το πω έτσι – έγινε «καθ? υπερβολήν αμαρτωλός», όπως το λέγει ο Απόστολος Παύλος (Ρωμαίους 7,13), και επειδή η Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται στην αμαρτωλή αυτή κατάσταση του ανθρώπου, γι? αυτό και διαβάζουμε σ΄ αυτήν για πτωτικά και σκανδαλώδη πράγματα, που η αναφορά τους όμως κρύβει ένα μυστικό μάθημα που σκοπεύει στην ανόρθωση του ανθρώπου.18

β) Και το πλήθος των νόμων, των εντολών και των διατάξεων της Παλαιάς Διαθήκης, που σκανδαλίζει και αυτό πολλούς, έχει και αυτό την χριστολογική του ερμηνεία δοθείσα μάλιστα από τον Απόστολο Παύλο στις επιστολές του προς Γαλάτας και περισσότερο στην προς Ρωμαίους.

Η Παλαιά Διαθήκη, που όπως είπαμε προηγουμένως μιλάει για την πτώση και τα οδυνηρά της αποτελέσματα (γι? αυτό και οι σκανδαλώδεις διηγήσεις της), θέλει να πείσει τους ανθρώπους ότι είναι αμαρτωλοί. Στον Νόμο του Μωυσέως με τις πολλές του εντολές ήταν γραμμένο ότι οποίος εφήρμοζε όλες ανεξαιρέτως τις διατάξεις του θα σωζόταν: «Ο ποιήσας αυτά άνθρωπος ζήσεται εν αυτοίς» (Λευϊτ. 18,5 βλέπε Και Ρωμαίους 10,5). Αλλά δεν ήταν δυνατόν να εφήρμοζε κανείς όλες τις διατάξεις του Νόμου, τις τόσες πολλές.

Επομένως δεν μπορούσαν να δικαιωθούν οι άνθρωποι από τον Νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, γιατί σε κάποια εντολή του θα γίνονταν οπωσδήποτε παραβάτες. Από κάπου αλλού, λοιπόν, έπρεπε να ζητήσουν την σωτηρία τους: από τον Ιησού Χριστό, που η Παλαιά Διαθήκη προφήτευε ότι θα έρθει, αλλά και ήδη τον παρουσίαζε στους δικαίους ανθρώπους της υπό τον αγγελο Κυρίου (Mal?ak Jahve).

Ο σκοπός, λοιπόν, του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης ήταν να κάνει τους ανθρώπους του να κατανοήσουν ότι με τις παραβάσεις των εντολών του είναι αμαρτωλοί και ένοχοι για τις παραβάσεις τους αυτές, μη δυνάμενοι να σωθούν απ? αυτόν τον Νόμο, ο καθένας τους να κραυγάσει: Κύριε Ιησού Χριστέ, έλα να με σώσεις τον αμαρτωλό! Αυτή υπόβαθα ήταν η προσευχή του κόσμού της Παλαιάς Διαθήκης!

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δίνει και την ερμηνεία ότι για την απείθεια και την σκληρότητα του Ιουδαϊκού λαού δόθηκε σ΄ αυτούς ο Νόμος, γιατί πράγματι οι Ιουδαίοι είχαν ανάγκη αυστηρού ελέγχου. Και αυτό λέγει «ου κατηγορία του Θεού, ουδέ έγκλημα του Νόμου, αλλά των αφηνιαζόντων Ιουδαίων, σφοδροτέρου δεηθέντων χαλινού».

Και απόδειξη αυτού, κατά τον Χρυσόστομο πάλι, είναι το ότι και σ? αυτήν την Παλαιά Διαθήκη συναντούμε πολλά πρόσωπα, τα οποία έζησαν αγία ζωή, χωρίς τον φόβο και την απειλή περί τιμωρίας και κολάσεως, όπως ο Άβελ, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Μωυσής, ο Ηλίας κ. ά.19 γ) Πολύ θα βοηθήσει για την κατανόηση πολλών μυστικών και περιέργων στην Παλαιά Διαθήκη η έννοια ότι διακρίνουμε σ? αυτήν δύο γραμμές, δύο γενεές ανθρώπων: την καλή και την κακή γενεά. Από την αρχή βλέπουμε την διάκριση αυτή την καλή γενεά με αρχηγό τον Άβελ και την κακή γενεά με αρχηγό τον Κάϊν.

Και η μία γενεά μάχεται την άλλη. Είναι το «έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματός σου και ανά μέσον του σπέρματος αυτής» (Γεν. 3,15). Όταν εμίχθησαν οι δύο αυτές γενεές (Γεν. Κεφ. 6) έγινε ο φοβερός κατακλυσμός.

Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη σαν να καλλιεργεί το κηπάριό του. Και όταν το κηπάριό του δίνει τον πιο ωραίο και γλυκό καρπό, την Παναγία, τότε ο Θεός τον κόπτει και απεργάζεται την σωτηρία του κόσμού με την σάρκωση του Υιού Του από την Παναγία20 . Με βάση αυτή την ιδέα απαντούμε τώρα σε προηγούμενες απορίες. Γι΄ αυτό αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη οι θεωρούμενες ως σκανδαλώδεις διηγήσεις για την διάσωση από τον μιασμό της Σάρρας στην Αίγυπτο η της Σάρρας πάλι και της Ρεβέκκας στα Γέραρρα: για να φανεί η φροντίδα του Θεού για την διατήρηση της καθαρότητας της μητέρας του λαού από τον οποίο θα προέλθει ο Μεσσίας.

Γι? αυτό η Χαναναία Θάμαρ το διακινδύνευσε με πολλή θυσία να συλλάβει από τον Ιούδα και να αποκτήσει παιδί απ? αυτόν (Γεν. 38,1-30), για να υπαχθεί και αυτή στο ευλογημένο γένος του Αβραάμ, στο οποίο δόθηκαν οι επαγγελίες περί γεννήσεως του Μεσσίου (Γεν. Κεφ. 15. 17,19. 21).Και για να στιγματισθεί η κακή γενεά, γι? αυτό η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει τις σκανδαλώδεις πάλι διηγήσεις περί της βδελυράς καταγωγής των Μωαβιτών και των Αμμωνιτών από την αιμομιξία του Λωτ με τις θυγατέρες του (Γεν. 19,30-38) ή μνημονεύει άλλα κακόφημα περί του Ησαύ (Γεν. 26,34-35. 25,29-34) για να φανεί και τονισθεί ότι δικαίως αποκόπτονται αυτοί από την καλή γραμμή, από την οποία θα προέλθει ο Μεσσίας.δ)

Στην παράγραφο αυτή θέλουμε να απαντήσουμε στην άλλη απορία, που αναφέραμε ήδη στην αρχή της παρούσης ενότητας, τα περί πολέμων στην Παλαιά Διαθήκη και περί του Θεού ως αρχηγού των πολέμων. Σ? αυτό λέγομε ότι το πράγμα έχει αυτή την απλή και φυσική του ερμηνεία: Μας είναι γνωστό ότι ο Μωυσής κλήθηκε από τον Θεό για να απελευθερώσει τον Ισραήλ από την Αίγυπτο. Το έργο αυτό, το να εμψυχώσει, δηλαδή, κανείς έναν τόσο ταλαιπωρηθέντα επί αιώνες λαό και να τον πείσει να τολμήσει την φυγή του από την χώρα της τυραννίας του και να αποφασίσει να βαδίσει μακρά και σκληρά οδό δια μέσου χωρών άλλων ισχυρών λαών για να εγκατασταθεί στην δική του χώρα, την χώρα των πατέρων του, την Χαναάν, αυτό το έργο, λέγω, δεν ήταν καθόλου εύκολο αλλά ο Μωυσής αποδείχθηκε ευφυέστατος και ικανώτατος ηγέτης λαού και τον έπεισε να το τολμήσει.

Αυτόν τον υπόδουλο λαό, που είχε μεν κοινή καταγωγή, αλλά αποτελείτο από διάφορες σκορπισμένες φυλές, πέτυχε να τον συνενώσει και να του δημιουργήσει την συνείδηση της εθνικής του ενότητος με την πίστη στον ίδιο Θεό, τον Θεό των Πατέρων του (Έξοδος 3,6. 13. 15-16) και με την κοινή νομοθεσία.

Με την θρησκεία, δηλαδή, ο Μωυσής πέτυχε την ενότητα του υποδούλου έθνους του και την εξέγερσή του για απελευθερωτικό αγώνα. Αυτόν τον Θεό ο Μωυσής, τον Θεό Γιαχβέ (Έξοδος 3,14), τον Θεό των πατέρων τους Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ (Έξοδος 3,6. 13. 15-16), από αίτημα της ιστορικής αυτής ανάγκης, για την συνένωση, δηλαδή, του υποδούλου Ισραηλιτικού λαού και την πίστη του στην απελευθέρωσή του, αυτόν τον Θεό, λέγω, ο Μωυσής τον ανεκήρυξε σε εθνικό Θεό του Ισραήλ.

Και ασφαλώς από τώρα, με την ανακήρυξη αυτή, ο μεν Γιαχβέ λέγεται καταχρηστικώς ότι είναι «Θεός του Ισραήλ», ο δε Ισραήλ λέγεται ότι είναι «λαός του Θεού» (Έξοδος 3,67. 10. 5,1. 3. 6,7. 8,12. 20,2 κ. ά. ). Η πίστη δε αυτή του Ισραήλ στον εθνικό, όπως τον θεωρούσε, Θεό του, του ενέπνεε την πεποίθηση για νικηφόρο έκβαση του απελευθερωτικού του αγώνα, γιατί ο Θεός του είναι αυτός που είδε την κάκωσή του (Έξοδος 3,7) και είναι Θεός που τον εξελάμβανε ως αόρατο αρχηγό του (Έξοδος 14,14).

Η ανάληψη υπό του Ισραήλ αγώνος κατά των Αιγυπτίων και πολέμων προς κατάκτηση της Χαναάν συνετέλεσαν ώστε ο Θεός, που εθεωρείτο τώρα ο εθνικός τους Θεός και ο αόρατος αρχηγός τους, όπως είπαμε, συνετέλεσαν, λέγω, ο Θεός κατά την Μωσαϊκή περίοδο να προσλάβει πολεμικό χαρακτήρα, που δεν είχε κατά την προηγούμενη πατριαρχική εποχή. Έτσι οι πόλεμοι του Ισραήλ χαρακτηρίζονται τώρα ως «πόλεμοι του Γιαχβέ»21 (Αριθμ. 2,14. Α? Βασ. 18,17), και οι εχθροί του Ισραήλ χαρακτηρίζονται εχθροί του Γιαχβέ (Α? Βασ. 30,26), όχι ότι πραγματικά ο Θεός κάνει πολέμους και εχθρεύεται ανθρώπους, γιατί ο Θεός είναι αγάπη και δεν εχθρεύεται κανένα έθνος αλλά λέγονται οι εκφράσεις αυτές έτσι από την πλευρά του Ισραήλ από εθνική υπερηφάνεια.

Ο Θεός θεωρείται απ? αυτόν να παρευρίσκεται αοράτως στις μάχες του, γι΄ αυτό και σ΄ αυτόν αποδιδόταν η νίκη (Κριτ. 5,4). Ακόμη περισσότερο το χωρίο εξής 15,3 χαρακτηρίζει με υπερηφάνεια τον Γιαχβέ «άνδρα πολέμου» (κατά το εβραϊκό), το δε εξής 7,4 χαρακτηρίζει τον Ισραηλιτικό στρατό «στρατό του Γιαχβέ» (κατά το εβραϊκό). Ακριβώς δε λόγω της θεωρουμένης παρουσίας του Γιαχβέ στις μάχες και το στρατόπεδο έπρεπε να είναι καθαρό από κάθε μολυσμό (βλέπε Αριθμ. 5,1 εξής), αλλά και οι πολεμιστές υπεβάλλοντο σε εξαγνισμό (κατά το Α΄ Βασ. 14,24 προηγείτο νηστεία) και όλο το διάστημα του πολέμου απέφευγαν κάθε τι που θα τους εμόλυνε (βλέπε Β΄ Βασιλέων 11,10 -11).22

Μετά την παραπάνω εξήγηση δεν πρέπει να νομίζουμε ότι υπάρχει σκανδαλισμός από σχετικές εκφράσεις της Παλαιάς Διαθήκης, ότι τάχα ο Θεός είναι αρχηγός των πολέμων του Ισραήλ κατά των άλλων εθνών, γιατί οι εκφράσεις αυτές λέγονται καταχρηστικώς σε εμπόλεμο περίοδο και απορρέουν από την ιδέα της υπό του Μωυσέως ανακηρύξεως του Γιαχβέ ως εθνικού Θεού του Ισραήλ.23 ε)

Εδώ, με αφορμή τις αναφερθείσες στην ενότητά μας αυτή σκανδαλώδεις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης, θέλω να γράψω κάτι γενικό, που πρέπει, νομίζω, να το έχουμε υπόψιν για μια σωστή ερμηνεία και αυτών και άλλων διηγήσεων της Παλαιάς Διαθήκης: Οι διηγήσεις της Γενέσεως, αλλά και άλλων ιστορικών βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, δεν έχουν συνταχθεί έτσι, ώστε να είναι δεμένες μεταξύ τους και να δίνουν μια πλήρη ιστορική εικόνα.

Περιγράφουν με απλότητα και διηγηματική χάρη κάποιο περιστατικό, έχουν δική τους εισαγωγή και τέλος, και αν αποσπαστούν από το κείμενο δεν διαταράσσουν την συνάφειά του. Επίσης συμβαίνει ορισμένες διηγήσεις να φέρονται και διπλές. Όλα αυτά και άλλα ακόμη μας πείθουν ότι πολλές διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης είναι στοματικές παραδόσεις, ότι ελέγοντο από τον λαό, ότι τις διηγούντο πριν ακόμη καταγραφούν στην Παλαιά Διαθήκη.

Οι Ισραηλίτες στις σκηνές τους, στις πηγές και στα φρέατα ή στα διάφορα ιερά, όπου συγκεντρώνονταν για να λατρεύσουν τον Θεό, θα διηγούντο τα κατορθώματα ή τα διάφορα περιστατικά της ζωής των προγόνων τους. Τις διηγήσεις αυτές, που απετέλεσαν την παράδοση του Ισραηλιτικού λαού, οι ιεροί συγγραφείς της Παλαιάς Διαθήκης τις σεβάστηκαν τις παρέλαβαν, έτσι όπως ήταν με την λαϊκή τους απλότητα, και τις καταχώρησαν στο ιερό τους κείμενο.

Έτσι οι πέντε απλές διηγήσεις περί του προφήτου Ηλία (Γ? Βασ. Κεφ. 17-18. 19,1 και εξής Κεφ. 17-19. Α΄ Βασιλέων 1,2-17. 2,1-12), που είναι η μόνη αναφορά περί αυτού, είναι στοματικές παραδόσεις του λαού, γι? αυτό και οι διηγήσεις αυτές ομιλούν για θαύματα και περιστατικά μόνο της ζωής του προφήτου και δεν μας λέγουν την διδασκαλία του, επειδή ο λαός δεν είχε την δύναμη να συγκρατήσει την υψηλή θεολογική διδασκαλία ενός προφήτου. Θα εποίκιλλαν δε οι διηγήσεις αυτές, οι στοματικές αυτές παραδόσεις του λαού, θα εποίκιλλαν κατά τόπους και φυλές και έτσι τώρα εξηγείται το ότι αυτές φέρονται στα κείμενά μας διπλές, όπως εξηγείται και η απλότητά τους και η αυτοτέλειά τους με ιδιαίτερη εισαγωγή και τέλος, γιατί προέρχονται από τον απλό λαό και ελέγοντο – ίσως και ετραγουδούντο – ως ιδιαίτερο περιστατικό και γεγονός.

Με την θεωρία αυτή περί διηγήσεών τινών της Παλαιάς Διαθήκης ως στοματικών παραδόσεων, θεωρία που γίνεται οπωσδήποτε δεκτή από τους παλαιοδιαθηκολόγους, ημετέρους και ξένους, ερμηνεύεται η ελευθερία των εκφράσεων σ΄ αυτές τις διηγήσεις, εκφράσεων που θεωρούνται ως σκανδαλώδεις από μερικούς, όπως και εξηγείται και η ίδια η αναφορά των διηγήσεων αυτών στο κείμενο, ως σεβαστών παραδόσεων, θεωρουμένων όμως υπό το θεολογικό πρίσμα των ιερών συγγραφέων η σύνθετων του ιερού κειμένου.

Για την σωστή δε ερμηνεία του κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης είναι αναγκαιοτάτη η γνώση και των άλλων λαϊκών εκφράσεων και ρήσεων που απαντώνται σ΄ αυτό.24

Συνέχεια στο H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Γ)

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | 1 σχόλιο »

H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Α)

Συγγραφέας: kantonopou στις 28 Οκτωβρίου 2008

*****  Σεβ. Ιερεμίου Φούντα Μητρ. Γόρτυνος Μεγαλουπόλεως

Περιφρονείται η Παλαιά Διαθήκη

Στις ημέρες μας, αγαπητοί μου αδελφοί Χριστιανοί, γίνεται και αυτό το μεγάλο αμάρτημα, που είναι σαν προδοσία πίστεως: Περιφρονείται και υβρίζεται η Παλαιά Διαθήκη. Το αμάρτημα δε αυτό, την άρνηση της Παλαιάς Διαθήκης, το είπα μεγάλο, ως προδοσία πίστεως, γιατί η Παλαιά Διαθήκη περιέχει την πρώτη αποκάλυψη, που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους? γιατί περιέχει μεγάλες αλήθειες της πίστεώς μας γιατί μιλάει για την προετοιμασία της ανθρωπότητας για τον ερχομό του Χριστού? γιατί η Παλαιά Διαθήκη, τέλος, είναι η βάση της Καινής Διαθήκης. Πραγματικά, αν απορρίψουμε την Παλαιά Διαθήκη απορρίπτουμε και την Καινή, γιατί αυτή είναι συνέχεια της Παλαιάς.

Φαίνεται δε αυτό καθαρά από το α? κεφ. Του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, από την πρώτη δηλαδή σελίδα της Καινής Διαθήκης, όπου έχουμε μια σύντομη αναφορά στην ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης και έπειτα, ως συνέχεια αυτής, αρχίζει η Καινή Διαθήκη με την σάρκωση του Υιού του Θεού, την γέννηση του Ιησού Χριστού. «Προέλαβεν την Καινήν η Παλαιά και ηρμήνευσεν την Παλαιάν η Καινή», λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

1 Η Εκκλησία μας στηρίζεται στην διδασκαλία των Προφητών (στην Παλαιά, δηλαδή, Διαθήκη) και των Αποστόλων (στην Καινή Διαθήκη). Την Κυριακή της ορθοδοξίας (την Α΄ Κυριακή των Νηστειών) διακηρύσσουμε: «Οι Προφήται (δηλαδή, η Παλαιά Διαθήκη) ως είδον, οι Απόστολοι (η Καινή Διαθήκη) ως δίδαξαν.  Ούτω φρονούμεν ούτω λαλούμεν»! Ας λάβουμε δε υπ? όψιν ότι με την Παλαιά Διαθήκη και μάλιστα κατά την χριστολογική της ερμηνεία είναι ζυμωμένη όλη η λατρεία μας και αυτή η εικονογραφία μας?

2 επομένως είναι αδιανόητο ως Ορθόδοξοι να μιλάμε περιφρονητικά για την Παλαιά Διαθήκη.Η βλασφημία και περιφρόνηση κατά της Παλαιάς Διαθήκης δεν είναι τωρινό αμάρτημα, αλλά είναι πολύ παλαιό. Ήδη ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει την θλιβερή πληροφορία ότι υπήρχαν αιρετικοί, οι οποίοι ύβριζαν την Παλαιά Διαθήκη και έλεγαν γι? αυτήν ότι προέρχεται? εκ του διαβόλου

3 . Γνωρίζουμε δε πάλι ότι παλαιές αιρέσεις με πλατωνική επίδραση πολέμησαν με πάθος την Παλαιά Διαθήκη. Αλλά και στα νεώτερα χρόνια, όπως παλαιά ο Μαρκίων, προτεστάντες θεολόγοι, σαν τους Friedrich Delitzsch (1850 – 1922), Ad. Von Harnack (1851 – 1930) κ. ά., αξίωσαν να αποβληθεί η Παλαιά Διαθήκη από τον Χριστιανικό Κανόνα της Αγίας Γραφής. Ο Χίτλερ επίσης το 1933 πολεμώντας τον Ιουδαϊσμό πολέμησε και την Παλαιά Διαθήκη νομίζοντας αυτήν ως Ιουδαϊκό βιβλίο. Έτσι οι χριστιανοί οπαδοί του οι ονομασθέντες «Γερμανοί Χριστιανοί» (Deutche Christen) απέρριπταν με φανατισμό την Παλαιά Διαθήκη4 .Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας φαίνεται καθόλου παράξενο και περίεργο το ότι στις ημέρες μας ακούγονται βλάσφημα κατά της Παλαιάς Διαθήκης, αφού αυτά ακούγονταν και παλαιότερα.

Και οι μεν κατήγοροι της ιεράς αυτής Βίβλου πέθαναν με το στίγμα μάλιστα και το αμάρτημα της βλασφημίας κατά της πρώτης θείας αποκαλύψεως, η δε Παλαιά Διαθήκη μένει για να θέλγει με τα ιερά της αναγνώσματα τις ιερές Συνάξεις μας, για να προκαλεί τον έρωτα των μελετητών της και των υπομνηματιστών της.Αλλά οι άγιοι Πατέρες, αν και εγνώριζαν το ακλόνητο της Παλαιάς Διαθήκης, γιατί αυτή είναι θεία αποκάλυψη, γιατί είναι Βίβλος ιερά, όμως δεν αντιπαρέρχονταν αδιάφορα τις κατηγορίες εναντίον της, αλλά με προφορικό και γραπτό λόγο ομιλούσαν συχνά για την ιερότητά της και την αναγκαιότητά της στην Εκκλησία μας.

Έτσι και εμείς σήμερα δεν πρέπει να είμαστε αδιάφοροι, αλλά για την κατήχηση του λαού μας και για την διαφώτιση των αντιφρονούντων πρέπει να μιλούμε απαντώντες στα αιρετικά και βλάσφημα εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης.Ας πούμε δε εδώ από την αρχή και το θλιβερό, ότι υπάρχουν και Εκκλησιαζόμενοι Χριστιανοί, οι οποίοι δεν έχουν και αυτοί σωστή έννοια για την Παλαιά Διαθήκη το δε ακόμη χειρότερο είναι ότι υπάρχουν και κληρικοί ιεροκήρυκες, οι οποίοι ομιλούν για διαφορετικό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, Θεό οργιζόμενο και κεραυνοβολούντα. Έτσι η Παλαιά Διαθήκη πολεμείται και εκ των ένδον δια το αθεολόγητο μερικών κηρύκων.5

Γιατί περιφρονείται η Παλαιά Διαθήκη

Κατά την ταπεινή μου γνώμη η λανθασμένη αντίληψη για την Παλαιά Διαθήκη σχηματίζεται όταν την ερμηνεύουμε ιστορικά η ηθικολογικά και όχι θεολογικά. Πραγματικά, η Παλαιά Διαθήκη πρέπει να ερμηνεύεται θεολογικά και πιο συγκεκριμένα να ερμηνεύεται χριστολογικά και όχι να την θεωρούμε απλά ως ένα βιβλίο που περιέχει την ιστορία του εβραϊκού λαού ή που περιέχει διηγήσεις για ηθική διδασκαλία.

Αν την Παλαιά Διαθήκη δεν την ερμηνεύσουμε θεολογικά, τότε όχι μόνο δεν ωφελεί η ανάγνωσή της, αλλά και σκανδαλίζει και ζημιώνει. Στην συνέχεια θα αναφέρω μερικούς λόγους για τους οποίους, κατά την γνώμη μου, η Παλαιά Διαθήκη υποτιμήθηκε και από τους έσω και από τους έξω, και από ανθρώπους της Εκκλησίας δηλαδή και από εκτός αυτής, από ανθρώπους απίστους ή προβληματισμένους στην πίστη.

1. Επειδή δεν βλέπουμε σ? αυτήν τις θεοφάνειες του Ιησού Χριστού

Για να φανεί η δύναμη του πρώτου λόγου, που κατά την γνώμη μου υποτιμήθηκε η Παλαιά Διαθήκη, θέτω ένα ερώτημα: Γιατί γίνεται δεκτή η Καινή Διαθήκη και δεν συμβαίνει να απορρίπτουν και αυτή; Γιατί η Καινή Διαθήκη όχι μόνο μιλάει για τον Χριστό, αλλά τον δείχνει, παρουσιάζει τον ερχομό του στον κόσμο, παραθέτει τις μαρτυρίες περί αυτού των αυτοπτών και αυτήκοων μαρτύρων του.

Επομένως δεν μπορεί να περιφρονηθεί και να αποβληθεί από τον Κανόνα η Καινή Διαθήκη, γιατί σ? αυτήν έχουμε μια παρουσία του Ιησού Χριστού. Αλλά το ίδιο συμβαίνει και με την Παλαιά Διαθήκη.

Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι ένα βιβλίο που λέει την ιστορία των Εβραίων, όπως νομίζουν μερικοί? δεν είναι βιβλίο που λέει σοφά λόγια, σαν τα λόγια των αρχαίων σοφών, αλλά είναι ένα ιερό και ιερώτατο βιβλίο, που μιλάει για τον Ιησού Χριστό. Και όχι απλά μιλάει για τον Χριστό, αλλά παρουσιάζει τον Χριστό, έχει θεοφάνειες του, μιλάει για δικαίους ανθρώπους, πατριάρχες και Προφήτες, που είχαν θεοπτίες του Ιησού Χριστού6 , του Δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος, και αναφέρει τις θεοπτίες τους αυτές. Επομένως είναι μεγάλη άγνοια του περιεχομένου της Παλαιάς Διαθήκης το να την απορρίπτουμε.

Η Παλαιά Διαθήκη είναι βιβλίο δράσεως του Ιησού Χριστού προτού ακόμη να σαρκωθεί. Ο Ιησούς Χριστός και πριν ακόμη να σαρκωθεί εμφανιζόταν μεταξύ των ανθρώπων, ως άσαρκος Υιός του Θεού, ωσάν να βιαζόταν, τρόπον τινά, πότε να σαρκωθεί και να έλθει ανάμεσά μας. Γι΄ αυτόν τον άσαρκο Υιό του Θεού, που επρόκειτο να σαρκωθεί, μιλάει η Παλαιά Διαθήκη, όπως η Καινή Διαθήκη μιλάει για τον σεσαρκωμένο Υιό του Θεού.

Θα αναφερθώ με σύντομο λόγο σε μερικές μόνο θεοφάνειες του Ιησού Χριστού αναφερόμενες στην Παλαιά Διαθήκη.Στην Παλαιά Διαθήκη εμφανίζεται με την έκφραση «ο Άγγελος του Κυρίου» (Mal?ak Jahve, όπως λέγεται στο εβραϊκό κείμενο) ένα μυστηριώδες Πρόσωπο, το οποίο παρουσιάζεται ως Θεός και ονομάζεται ρητώς «Γιαχβέ». Ποιο είναι το πρόσωπο αυτό; Δυστυχώς στον χώρο μας, από όσα ξέρουμε, δεν έχουμε μια επιμελημένη θεολογική εργασία περί του Αγγέλου του Κυρίου, εκτός από μια μόνο υπέροχη τοιαύτη παλαιά μελέτη του μακαριστού Διδασκάλου Βασιλείου Βέλλα με τον τίτλο Mal?ak Jahve.

Στην εργασία του αυτή ο μακαριστός αλησμόνητος Διδάσκαλος μας στηρίζει την έρευνά του επί των σχετικών κειμένων στην ερμηνεία των αγίων Πατέρων, ότι ο εμφανιζόμενος στην Παλαιά Διαθήκη ως Άγγελος Κυρίου είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού? αυτός στο χωρίο Ησ. 9,6 ονομάζεται «μεγάλης βουλής Άγγελος», στο δε Μαλ. 3,1 χαρακτηρίζεται ως «ο Άγγελος της διαθήκης».

Ονομάζεται δε ο Ιησούς Χριστός «Άγγελος», επειδή «την πατρικήν ημίν ανήγγειλε βουλήν, κατά την αυτού φωνήν», όπως λέγει ο Θεοδώρητος7 , επειδή δηλαδή απεστάλη από τον Θεό Πατέρα για να εξαγγείλει την βουλή του.Έχουμε πολλές εμφανίσεις του αγγέλου του Κυρίου στην Παλαιά Διαθήκη, ο τρόπος δε με τον οποίο γίνεται λόγος περί του Προσώπου αυτού δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται, πραγματικά, για Πρόσωπο της Θεότητος, αφού και το Πρόσωπο αυτό ονομάζεται «Γιαχβέ».

Για να παραλείψω τις πολλές εμφανίσεις αναφέρω πρώτον την εμφάνιση του αγγέλου του Κυρίου στον Αβραάμ, όταν αυτός ήταν έτοιμος να θυσιάσει τον Υιό του. Ο Άγγελος Κυρίου του είπε: «Αβραάμ, Αβραάμ. Μη επιβάλης την χείρά σου επί το παιδάριον? νυν έγνων ότι φοβή συ τον Θεόν και ουκ εφείσω του Υιού σου του αγαπητού δι? εμέ» (βλέπε Γεν. 22,11. 12). Στο χωρίο αυτό φαίνεται σαφέστατα ότι ο Άγγελος Κυρίου και διακρίνει τον εαυτό του από τον Θεό, αλλά, με την έκφραση «δι? εμέ», και ταυτίζει τον εαυτό του με τον Θεό! Ο Αβραάμ εδώ είδε θεοφάνεια, είχε θεοπτία, είδε τον άσαρκο ακόμη Υιό του Θεού.

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός αναφερόμενος στην σκηνή αυτή είπε: «Αβραάμ ηγαλλιάσατο ίνα ίδη την ημέραν την εμήν και είδε και εχάρη» (Ιωάν. 8,56)!Και ο Ιακώβ πάλι είπε, όταν επρόκειτο να αναχωρήσει από την Μεσοποταμία: «Ειπέ μοι ο Άγγελος του Θεού καθύπνον? εγώ ειμί ο Θεός ο οφθείς σοι εν τόπο) Θεού» (Γεν. 31,11).Άλλη θεοφάνεια του Αγγέλου του Κυρίου έχουμε στον Μωυσέα στην περικοπή εξής 3,221, όπου αυτός καλείται, κατά το περίφημο εκείνο δράμα της καιομένης και μη καταφλεγομένης βάτου, να αναλάβει εξ ονόματος αυτού, του Γιαχβέ, την απελευθέρωση του καταδυναστευομένου Ισραήλ: «Ώφθη δε αυτώ Άγγελος Κυρίου εν πυρί φλογός εκ του βάτου? Και είπεν Εγώ ειμί ο Θεός του πατρός σου, Θεός Αβραάμ και Θεός Ισαάκ και Θεός Ιακώβ» (Έξοδος 3,2. 6).

Και εδώ πάλι βλέπουμε ότι ο Άγγελος Κυρίου ταυτίζει τον εαυτό του με τον Θεό, ότι είναι θείο Πρόσωπο. Άλλες εμφανίσεις του Αγγέλου του Κυρίου (Mal?ak Jahve) βλέπε εις Ιησ. Ναυή 5,13-15. Κριτ. 2,1-5.Αλλά, ενώ οι άγιοι Πατέρες ομόφωνα ερμηνεύουν ότι ο εμφανιζόμενος στην Παλαιά Διαθήκη Άγγελος Κυρίου είναι ο Υιός του Θεού, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, είναι δηλαδή ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο ιερός Αυγουστίνος ερμηνεύει λανθασμένα ότι πρόκειται περί κτιστού αγγέλου και όχι περί του ακτίστου Λόγου του Θεού. Και γίνεται βεβαίως λόγος σε πολλά σημεία της Παλαιάς Διαθήκης περί κτιστών αγγέλων, αλλά στις περιπτώσεις του αγγέλου του Θεού που μνημονεύσαμε πρόκειται για θείο Πρόσωπο, πρόκειται για τον άσαρκο ακόμη Υιό του Θεού. Η εσφαλμένη αυτή αντίληψη του Αυγουστίνου προέρχεται από το λάθος του ότι δεν έκανε διάκριση ουσίας και ενέργειας στον Θεό και επομένως η θεοφάνεια του Λόγου του Θεού θα εσήμαινε γι΄ αυτόν φανέρωση της θείας ουσίας.

Και αυτό βεβαίως είναι αδύνατο, γιατί «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε» (Ιωάν. 1,18). Είχε δε ακούσει ότι οι Πατέρες απέρριπταν την ιδέα ότι οι δίκαιοι της Αγίας Γραφής έβλεπαν την θεία ουσία και, επειδή δεν εγνώριζε ότι ο Θεός οραταί δια των θείων ενεργειών, απέρριπτε την δυνατότητα των θεοφανειών. Η ερμηνεία δε αυτή του ιερού Αυγουστίνου περί του Αγγέλου του Κυρίου, ότι πρόκειται περί κτιστού αγγέλου και όχι περί θείου Προσώπου, έγινε βάση της θεολογίας των Φραγκολατίνων και έτσι υποτιμήθηκε απ? αυτούς η Παλαιά Διαθήκη και την ερμηνεύουν, λοιπόν, ως επί το πλείστον ηθικολογικά.

Ημείς οι Ορθόδοξοι ερμηνεύουμε την Παλαιά Διαθήκη χριστολογικά, γιατί, ως μαθητές των αγίων Πατέρων, φρονούμε ότι αυτή έχει θεοφάνειες του Ιησού Χριστού, ομιλεί για τον Χριστό και μάλιστα έχουμε ως βάση των μελετών μας αυτό που λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι όσα η Παλαιά Διαθήκη λέγει για τον Θεό Πατέρα αυτά στην Καινή Διαθήκη ο Απόστολος Παύλος τα αναφέρει στο Πρόσωπο του Ιησού Χριστού: «Α περί του Πατρός ο Μωυσής λέγει, Παύλος εις τον υιόν εκλαμβάνει, πολλήν την ισότητα δεικνύς»8 . Έτσι, κατ? αυτήν την ερμηνεία, η Παλαιά Διαθήκη στο α? και β? κεφ. Της Γενέσεως μιλάει για τον Χριστό ως δημιουργό του κόσμού, γιατί «πάντα δι? αυτού (του Λόγου του Θεού) εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονε» (Ιωάν. 1,3) και «εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα» (Κολοσσαείς 1,16).

H Παλαιά Διαθήκη παρουσιάζει τον Ιησούν Χριστόν ως νομοθέτη του Ισραήλ στο όρος Σινά, γιατί αυτό σημαίνει, κατά την πατερική ερμηνεία, αυτό που λέγει ο προφήτης Βαρούχ «εξεύρε πάσαν οδόν επιστήμης και έδωκεν αυτήν Ιακώβ» (Βαρούχ 3,37). Πραγματικά, για τον Χριστό λέγεται ο λόγος αυτός, γι΄ αυτό και στην συνέχεια, στον επόμενο στίχ. 38, ο προφήτης λέγει περί αυτού: «Μετά ταύτα επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη»! επειδή, λοιπόν, ο Ιησούς Χριστός στην Παλαιά Διαθήκη χορήγησε τον Νόμο, γι΄ αυτό έχει και το δικαίωμα να τον διορθώσει9 (να τον συμπληρώσει), όπως και το κάνει στην επί του Όρους ομιλία του, λέγοντας «Εγώ δε λέγω υμίν . » (Ματθαίος 5,22).

Κατά την πορεία του Ισραήλ στην έρημο, σε δυο περιπτώσεις που αναφέρονται εις εξής 17,5-6 και Αριθμ. 20,7-11, ο Μωυσής κτύπησε με την ράβδο του τον βράχο και βγήκαν απ? αυτόν ύδατα και έπιε ο λαός. Ο Απόστολος Παύλος ερμηνεύει και τις περιπτώσεις αυτές χριστολογικά και λέγει εις Α? Κορινθίους 10,1-4 για τους προγόνους του Ισραηλίτες ότι «έπινον εκ πνευματικής ακολουθούσης πέτρας, η δε πέτρα ην ο Χριστός».

Ο Ιησούς Χριστός, δηλαδή, ακολουθούσε τους Ισραηλίτες στην έρημο σαν μία αόρατη πνευματική πέτρα και τους εφρόντιζε. Ακόμη ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι οι Ισραηλίτες επείρασαν τον Χριστό στην έρημο και «υπό των όφεων απώλοντο» (Α΄ Κορινθίους 10,9), αν και εις Ψαλμό 77,18-20 λέγεται ότι οι Ισραηλίτες επείρασαν τον Γιαχβέ. Είναι αυτό που είπε ο άγιος Χρυσόστομος, ότι όσα η Παλαιά Διαθήκη λέγει για τον Θεό Πατέρα αυτά ο Απόστολος Παύλος τα ανάγει στον Ιησού Χριστό.Λέγουμε, λοιπόν, συμπερασματικά ότι η Παλαιά Διαθήκη είναι βιβλίο του Ιησού Χριστού, ο οποίος και πριν ακόμη από την σάρκωσή του αποκαλύπτεται και δρα σ΄ αυτήν.

Όπως το λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, «και προ της παρουσίας της ενσάρκου πάντα αυτός (ο Χριστός) ωκονόμει και πάντα αυτός έπραττε, νομοθετών, προνοών, κηδόμενος, ευεργετών».10 Το ότι, λοιπόν, δεν ερμηνεύουμε χριστολογικά την Παλαιά Διαθήκη, το ότι, κατ΄ επίδραση των Φραγκολατίνων στηριζομένων στην αυγουστίνειο θεολογία, δεν βλέπουμε και ημείς στις εμφανίσεις του αγγέλου του Κυρίου (Malak Jahve) της Παλαιάς Διαθήκης τις θεοφάνειες του Ιησού Χριστού, το ότι, κατ? επίδραση πάλι της άλλης αντιλήψεως των Φραγκολατίνων, οι απόγονοι του Αδάμ εκληρονόμησαν την ενοχή του, αυτά, κατά τον πρώτον εδώ λόγο που αναφέρουμε, έκαναν να υποτιμηθεί η Παλαιά Διαθήκη και ο πριν από την Σάρκωση του Ιησού Χριστού λαός του Θεού, ο λαός δηλαδή της Παλαιάς Διαθήκης.11 Κατά τους Πατέρες όμως της Εκκλησίας μας οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης ήταν φίλοι του Θεού ακόμη και πριν από την καταλλαγή της σταυρικής θυσίας του Χριστού στον Γολγοθά, γιατί το μυστήριο του Σταυρού ενεργείτο σ? αυτούς.12 Δηλαδή, υπήρχε σωτηρία και στην Παλαιά Διαθήκη δια του αγγέλου του Θεού, δια του Malak Jahve.13

Συνέχεια στο H Παλαιά Διαθήκη Πολεμούμενη και Απολογούμενη (Β)

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | 1 σχόλιο »

Η Νεφέλη και ο οδηγός της ερήμου

Συγγραφέας: kantonopou στις 24 Οκτωβρίου 2008

Οι εχθροί της Αγίας Γραφής, προσπαθούν με λογικά άλματα και προχειρότητα να της βρουν προβλήματα, για να θίξουν τη Θεοπνευστία της. Αλλά εκεί που νομίζουν ότι βρήκαν (επιτέλους) κάτι, ανακαλύπτουν έντρομοι ότι κάτι… τους ξέφυγε! Και στην πραγματικότητα, τους διαφεύγουν τα πάντα.

Ο Θεός των Χριστιανών είναι ΖΩΝΤΑΝΟΣ και ΑΛΗΘΙΝΟΣ. Και η παρουσία Του ήταν εμφανής σε ολόκληρο τον λαό Ισραήλ, όταν τους καθοδηγούσε 40 χρόνια στην έρημο, μετά την έξοδό τους από την Αίγυπτο.Αυτή η εμφανής Χάρις του Θεού όμως, είναι αγκάθι στο μάτι των μισόθεων εχθρών της Αγίας Γραφής. Δεν μπορούν να ανεχθούν το ότι η παρουσία του Θεού, καταγράφηκε ΩΣ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ, στην ιστορία ενός ολόκληρου έθνους! Έπρεπε λοιπόν να βρουν κάτι για να πείσουν τους αμαθείς και τους αφελείς, ότι η αφήγηση δεν είναι αληθινή. Και για να το κάνουν αυτό, καταφεύγουν στην παρακάτω λογίκευση:

Στην Αγία Γραφή, καταγράφεται ότι η Χάρις του Θεού εμφανιζόταν στους Ισραηλίτες ως πυρ τη νύχτα, και νεφέλη την ημέρα, πάνω από τον λαό τους:

21 ο δε Θεός ηγείτο αυτών, ημέρας μεν εν στύλω νεφέλης, δείξαι αυτοίς την οδόν, την δε νύκτα εν στύλω πυρός· 22 ουκ εξέλιπε δε ο στύλος της νεφέλης ημέρας και ο στύλος του πυρός νυκτός εναντίον του λαού παντός” (Έξοδος 13/ιγ: 21,22).

Η νεφέλη αυτή, στεκόταν πάνω από τη Σκηνή του Μαρτυρίου, δηλαδή τον φορητό ναό των Ισραηλιτών. Ας δούμε τι ακριβώς συνέβαινε, βάζοντας πλάι-πλάι το κείμενο και τη μετάφραση:

Αριθμοί 9/θ: 15- 23

Αρχαίο Ελληνικό Κείμενο Ο΄ Μετάφραση Σ. Φίλου
15 Και τη ημέρα, ή εστάθη η σκηνή, εκάλυψεν η νεφέλη την σκηνήν, τον οίκον του μαρτυρίου· και το εσπέρας ην επί της σκηνής ως είδος πυρός έως πρωϊ.16 ούτως εγίνετο διαπαντός· η νεφέλη εκάλυπτεν αυτήν ημέρας και είδος πυρός την νύκτα. 17 και ηνίκα ανέβη η νεφέλη από της σκηνής, και μετά ταύτα απήραν οι υιοί Ισραήλ· και εν τω τόπω, ου αν έστη η νεφέλη, εκεί παρενέβαλον οι υιοί Ισραήλ.

18 Δια προστάγματος Κυρίου παρεμβαλούσιν οι υιοί Ισραήλ και δια προστάγματος Κυρίου απαρούσι· πάσας τας ημέρας, εν αις σκιάζει η νεφέλη επί της σκηνής, παρεμβαλούσιν οι υιοί Ισραήλ· 19 και όταν εφέλκηται η νεφέλη επί της σκηνής ημέρας πλείους, και φυλάξονται οι υιοί Ισραήλ την φυλακήν του Θεού και ου μη εξάρωσι.

20 και έσται όταν σκεπάζη η νεφέλη ημέρας αριθμω επί της σκηνής, δια φωνής Κυρίου παρεμβαλούσι, και δια προστάγματος Κυρίου απαρούσι·

21 και έσται όταν γένηται η νεφέλη αφ’ εσπέρας έως πρωϊ και αναβή η νεφέλη το πρωϊ, και απαρούσιν ημέρας ή νυκτός·

22 μηνός ημέρας πλεοναζούσης της νεφέλης σκιαζούσης επ’ αυτής παρεμβαλούσιν οι υιοί Ισραήλ, και ου μη απάρωσιν·

23 ότι δια προστάγματος Κυρίου απαρούσι, την φυλακήν Κυρίου εφυλάξαντο δια προστάγματος Κυρίου εν χειρί Μωυσή.

15. Και την ημέρα που στήθηκε η σκηνή, η νεφέλη σκέπασε τη σκηνή, τον οίκο τού μαρτυρίου· και από την εσπέρα μέχρι το πρωί ήταν επάνω στη σκηνή, σαν ένα είδος φωτιάς.16. Έτσι γινόταν πάντοτε· η νεφέλη τη σκέπαζε την ημέρα, καις φωτιάς τη νύχτα.17. Και όταν ανέβαινε η νεφέλη από τη σκηνή, τότε σηκώνονταν οι γιοι Ισραήλ· και στον τόπο όπου στεκόταν η νεφέλη, εκεί στρατοπέδευαν οι γιοι Ισραήλ.

18. Σύμφωνα με την προσταγή τού Κυρίου σηκώνονταν οι γιοι Ισραήλ, και σύμφωνα με την προσταγή τού Κυρίου στρατοπέδευαν· όλες τις ημέρες που η νεφέλη παρέμενε επάνω στη σκηνή, έμεναν στρατοπεδευμένοι. 19. Και όταν η νεφέλη παρέμενε επάνω στη σκηνή πολλές ημέρες, τότε οι γιοι Ισραήλ τηρούσαν τις υπηρεσίες τού Κυρίου, και δεν σηκώνονταν.

20. Και όταν η νεφέλη στεκόταν επάνω στη σκηνή, οσεσδήποτε ημέρες, σύμφωνα με την προσταγή τού Κυρίου, έμεναν στρατοπεδευμένοι, και σύμφωνα με την προσταγή τού Κυρίου σηκώνονταν.

21. Και όταν η νεφέλη στεκόταν από την εσπέρα μέχρι το πρωί, και ανέβαινε η νεφέλη το πρωί, τότε κι αυτοί σηκώνονταν· είτε την ημέρα είτε τη νύχτα ανέβαινε η νεφέλη, τότε αυτοί σηκώνονταν.

22. Δύο ημέρες ή έναν μήνα ή έναν χρόνο, αν παρέμενε η νεφέλη επάνω στη σκηνή, καθώς στεκόταν επάνω της, οι γιοι Ισραήλ έμεναν στρατοπεδευμένοι, και δεν σηκώνονταν· όταν, όμως, αυτή ανέβαινε, σηκώνονταν.

23. Σύμφωνα με την προσταγή τού Κυρίου στρατοπέδευαν, και σύμφωνα με την προσταγή τού Κυρίου σηκώνονταν· τηρούσαν τις υπηρεσίες τού Κυρίου, καθώς ο Κύριος πρόσταξε διαμέσου τού Μωυσή.

Όλα όσα έκαναν οι Ισραηλίτες, ως στρατόπεδο, τα έκαναν με βάση το τι τους έδειχνε η Θεϊκή αυτή Νεφέλη.

Όμως αυτό δεν αρέσει καθόλου στους εχθρούς της Αγίας Γραφής και του Χριστιανισμού. Δεν αντέχουν να έχουμε έναν ζωντανό και θαυματουργό Θεό, γιατί τους χαλάει την πλάνη τους, και την επιθυμία τους να κάνουν ό,τι τους αρέσει, χωρίς να φοβούνται πως θα δώσουν λόγο σε Κάποιον. Έψαξαν λοιπόν να βρουν κάποια αντίφαση στην αφήγηση, μήπως και πείσουν τους αφελείς και τους αμαθείς, ότι το ΙΣΤΟΡΙΚΟ αυτό θαύμα, ήταν μύθος.

Νόμισαν λοιπόν ότι βρήκαν αυτή την αντίφαση, χρησιμοποιώντας το εξής χωρίο:

32 και εν τω λόγω τούτω ουκ ενεπιστεύσατε Κυρίω τω Θεω ημών, 33 ος προπορεύεται πρότερος υμών εν τη οδω εκλέγεσθαι υμίν τόπον, οδηγών υμάς εν πυρί νυκτός, δεικνύων υμίν την οδόν καθ ‘ ην πορεύεσθε επ ‘ αυτής, και εν νεφέλη ημέρας” (Δευτερονόμιο 1/α: 32,33).

Λένε λοιπόν το εξής: “Σύμφωνα με τη διαταγή του Κυρίου ξεκινούσαν οι Ισραηλίτες και συμφωνά με τη διαταγή του Κυρίου στρατοπέδευαν. Αριθμοί 9.18. Αυτή όμως τη θεϊκή καθοδήγηση, που περιμένει από εμάς η Βίβλος να πιστέψουμε, δεν την πίστευε ο ίδιος ο Μωυσής! Γι’ αυτό και ζήτησε από τον Οβάβ, που ήταν ντόπιος και ήξερε τα κατατόπια, να τους οδηγεί μέσα στην έρημο και να τους δείχνει που να στρατοπεδεύουν. Και γι’ αυτήν την εξυπηρέτηση υπόσχεται ο Μωυσής ένα καλό αντάλλαγμα στον Οβάβ!“.

Το χωρίο με τον Οβάβ είναι το εξής:

31 και είπε· μη εγκαταλίπης ημάς, ου ένεκεν ήσθα μεθ’ ημών εν τη ερήμω, και έση εν ημίν πρεσβύτης· 32 και έσται εάν πορευθής μεθ’ ημών, και έσται τα αγαθά εκείνα, όσα αν αγαθοποιήση Κύριος ημάς, και εύ σε ποιήσομεν” (Αριθμοί 10/ι: 31,32). Δηλαδή σύμφωνα με τη μετάφραση, ο Μωυσής λέει τα εξής στον Οβάβ: “31. Και είπε: Μη μας αφήσεις, παρακαλώ,επειδή εσύ γνωρίζεις πού πρέπει να στρατοπεδεύουμε στην έρημο, και θα είσαι για μας όπως είναι τα μάτια στο σώμα· 32. και αν έρθεις μαζί μας, εκείνα τα αγαθά, που θα κάνει σε μας ο Κύριος, τα ίδια θα κάνουμε κι εμείς σε σένα“.

Με δυο λόγια, το επιχείρημα των εχθρών της Αγίας Γραφής είναι: “Πώς χρειαζόντουσαν οδηγό να τους δείχνει πού να στρατοπεδεύσουν, εφόσον τους οδηγούσε η νεφέλη;”

Και το ερώτημα αυτό, δείχνει όχι μόνο την κακοήθεια των εχθρών της Αγίας Γραφής, αλλά κυρίως δείχνει την άγνοιά τους και την προχειρότητά τους, να αρπαχθούν αν είναι δυνατόν, από οτιδήποτε βρίσκουν, προκειμένου να κατηγορήσουν. Και δεν ψάχνουν να δουν το σωστό νόημα του κειμένου που διαβάζουν.

Η έκταση της τοποθεσίας

Το πρώτο που πρέπει να πούμε, είναι το εξής: Όταν η νεφέλη σηκωνόταν από στρατόπεδο, ΣΕ ΠΟΙΟ ΥΨΟΣ ΣΗΚΩΝΟΤΑΝ;

Το στρατόπεδο ήταν τεράστιο. Μόνο οι πολεμιστές το λαού ήταν πάνω από 600.000 (Αριθμοί 1/α: 46). Σε αυτούς αν συμπεριλάβουμε τα γυναικόπεδα, τους γέροντες, τη φυλή του Λευί και το σύμμικτο πλήθος των αλλοεθνών που είχαν μαζί, ήταν περίπου 3.000.000. Και το μέγεθος του στρατοπέδου το αύξαναν τα ζώα που είχαν μαζί τους. Και η νεφέλη είναι προφανές ότι ανέβαινε αρκετά ψηλά για να φαίνεται, και για να οδηγεί όλον αυτόν τον λαό στην απόσταση που θα έπρεπε να πάει.

Κοιτάξτε τον ουρανό, και δείτε τα σύννεφα. Μπορείτε να δείτε ένα σύννεφο πάνω από ποια περιοχή είναι. Όμως ΔΕΝ μπορείτε να εντοπίσετε το ακριβές σημείο πάνω από το οποίο βρίσκεται! Το ίδιο συνέβαινε και στην περίπτωση των Ισραηλιτών. Η νεφέλη βρισκόταν αρκετά ψηλά, για να τους δείξει την ΕΥΡΥΤΕΡΗ περιοχή στην οποία θα έπρεπε να στρατοπεδεύσουν. ΔΕΝ τους έδειχνε όμως το ακριβές σημείο που θα έπρεπε να πάνε! Μιλάμε για τεράστιες εκτάσεις. Αλλά αυτό οι εχθροί της Αγίας Γραφής, ΔΕΝ θέλησαν να το σκεφθούν. Γιατί τους ενδιέφερε να βρουν κάτι να κατηγορήσουν!

Οι αποστάσεις ήταν πολύ μεγάλες. Στο αμέσως επόμενο εδάφιο από αυτό που χρησιμοποιούν οι εχθροί του Χριστού, αποκαλύπτεται το μέγεθος των αποστάσεων που τους έδειχνε η Νεφέλη ότι έπρεπε να διανύσουν. Αλλά αυτό το εδάφιο, αν και βρίσκεται αμέσως μετά από αυτό που χρησιμοποιούν, οι συκοφάντες της Αγίας Γραφής ΤΟ ΑΠΕΚΡΥΨΑΝ! Προσέξτε τι λέει στο εδάφιο αυτό:

Και εξήραν εκ του όρους Κυρίου οδόν τριών ημερών, και η κιβωτός της διαθήκης Κυρίου προεπορεύετο προτέρα αυτών οδόν τριών ημερών κατασκέψασθαι αυτοίς ανάπαυσιν” (Αριθμοί 10/ι: 33).

Προσέξτε! Τρεις ημέρες δρόμο πήγαινε μπροστά η Κιβωτός της Διαθήκης, για να βρει τόπο να κατασκηνώσει ο λαός. Αντιλαμβάνεστε για τι εκτάσεις μιλάμε; Αντιλαμβάνεστε σε τι ύψος ανέβαινε η Νεφέλη;

Και για να γίνει καλύτερα αντιληπτό τι εννοούμε, θα μιλήσουμε συγκεκριμένα, για την περιοχή, για την οποία ο Μωυσής χρειαζόταν την καθοδήγηση του Οβάβ. Μας την αποκαλύπτει η Αγία Γραφή, λίγα εδάφια ενωρίτερα από αυτό που εξετάζουμε, στους Αριθμούς 10/ι: 10,11: “Και εγένετο εν τω ενιαυτω τω δευτέρω εν τω μηνί τω δευτέρω εικάδι του μηνός ανέβη η νεφέλη από της σκηνής του μαρτυρίου, 12 και εξήραν οι υιοί Ισραήλ συν απαρτίαις αυτών εν τη ερήμω Σινά, και έστη η νεφέλη εν τη ερήμω του Φαράν“.

Η Νεφέλη τους οδήγησε λοιπόν σε μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ περιοχή, στην έρημο Φαράν, που ήταν σε έκταση περίπου όση η Κύπρος! Καταλαβαίνετε ότι σε μια τέτοια περιοχή, θα έπρεπε οπωσδήποτε να έχουν έναν οδηγό, για να τους πει πού να στρατοπεδεύσουν. Η νεφέλη τους έδειχνε την ΕΥΡΥΤΕΡΗ περιοχή. Αλλά το ακριβές σημείο στατοπέδευσης, έπρεπε να το βρουν μόνοι τους!

Στη συνέχεια μπορείτε να δείτε στον επόμενο χάρτη, την περιοχή της ερήμου Φαράν, για να καταλάβετε για τι εκτάσεις μιλάει η Αγία Γραφή:

Ο χάρτης λήφθηκε από το βιβλιάριο: “Δείτε την καλή γη” © 2003 Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania. Είναι βασισμένος σε χάρτες με πνευματικά δικαιώματα από Pictorial Archive (Near Eastern History) Est. and Survey of Israel.

Πιστεύουμε ότι τα παραπάνω στοιχεία, είναι αρκετά, για να δείξουν την κακοήθεια, την ασχετοσύνη, και την προχειρότητα των αρνητών της Αγίας Γραφής. Και ελπίζουμε ότι σε κάποιους από αυτούς, ίσως κάποτε επιλάμψει ο φωτισμός της αληθείας, οδηγώντας τους να εγκαταλείψουν την μάταια απάτη που χρησιμοποιούν.

Γ. Κ.

Πηγή:http://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/nefeli1.htm

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Ο Ιησούς του Ναυή και το σταμάτημα του ήλιου

Συγγραφέας: kantonopou στις 24 Οκτωβρίου 2008

Αν κάποιος σας πει: “Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από το βουνό”, πώς θα αντιδράσετε; Μήπως θα αρχίσετε να τον κοροϊδεύετε, και να επιχειρηματολογείτε, για να τον πείσετε ότι ο ήλιος δεν είναι αυτός που κρύβεται πίσω από το βουνό, αλλά η γη κινείται, και μας φαίνεται ότι κρύβεται ο ήλιος; Προφανώς, πρέπει κάποιος να είναι χαζός, ή να έχει έλλειψη κατανόησης των μεταφορικών εκφράσεων για να αντιδράσει έτσι. Και όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι μια μεταφορική έκφραση, δεν κυριολεκτεί. Και όλοι μας χρησιμοποιούμε τέτοιες εκφράσεις. Κι όμως, πολλοί άπιστοι, που θεωρούν τους εαυτούς τους “ορθολογιστές”, αρχίζουν ατέρμονες επιχειρηματολογίες, για το “σταμάτημα” του ήλιου στον καιρό του Ιησού του Ναυή! Κρίμα τον “ορθολογισμό” τους!

Το επίμαχο χωρίο, βρίσκεται στην Αγία Γραφή, στον Ιησού του Ναυή, 10/ι: 12-14:

12. Τότε, ο Ιησούς μίλησε στον Κύριο, την ημέρα που ο Κύριος παρέδωσε τους Αμορραίους μπροστά στους γιους Ισραήλ, και είπε μπροστά στον Ισραήλ: Στάσου, ήλιε, επάνω στη Γαβαών, κι εσύ φεγγάρι, επάνω στη φάραγγα Αιαλών. 13. Και ο ήλιος στάθηκε, και το φεγγάρι έμεινε ακίνητο, μέχρις ότου ο λαός εκδικήθηκε τους εχθρούς του. Δεν είναι αυτό γραμμένο στο βιβλίο του Ιασήρ; Και ο ήλιος στάθηκε στο μέσον τού ουρανού, και δεν έσπευσε να δύσει μέχρι μια ολόκληρη ημέρα. 14. Και τέτοια ημέρα δεν υπήρξε ούτε πριν ούτε μετά, ώστε ο Κύριος να ακούσει φωνή ανθρώπου· επειδή, ο Κύριος πολεμούσε υπέρ του Ισραήλ“.

Στο σημείο αυτό, κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι “ορθολογιστές”, (που όμως δεν έχουν ιδέα ορθής σκέψης), αρχίζουν να κοροϊδεύουν, και να επιχειρηματολογούν. Λένε:

“Πώς είναι δυνατόν η Αγία Γραφή να είναι ιερό βιβλίο, και να κάνει τόσο χονδροειδή λάθη, για το αν κινείται ο ήλιος; Εφ’ όσον η γη κινείται, γιατί λέει ότι κινείται ο ήλιος;”

Ο “ορθολογισμός” τους όμως, δεν φτάνει τόσο, ώστε να κατανοήσουν τι διαβάζουν. Γιατί η αφήγηση χρησιμοποιεί την ίδια μεταφορική έκφραση που χρησιμοποιεί ο καθένας μας, όταν λέει: “ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα βουνά”. Αλλά μια παρόμοια βράση, οι άνθρωποι αυτοί, αδυνατούν να κατανοήσουν, ότι χρησιμοποιείται από την Αγία Γραφή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με σημείο αναφοράς τη δική μας παρατήρηση, και όχι την πραγματική κίνηση.

Άλλωστε, ακόμα και λάθος αν ήταν, η Αγία Γραφή είναι Θεόπνευστη στα ζητήματα της σωτηρίας, και όχι κατ’ ανάγκην της επιστήμης. Διαφορετικά θα μας είχε δώσει ο Θεός εγκυκλοπαίδεια!

Φυσικά οι νομιζόμενοι “ορθολογιστές” φίλοι μας, δεν παραδίδουν τα όπλα, αλλά υπεραμύνονται της… λογικής τους! Λένε:

“Ναι, αλλά εδώ, μιλάει για σταμάτημα του ήλιου και της σελήνης! Δεν μιλάει για μια συνήθη κίνηση!”

Και λοιπόν; Και πάλι, η κίνηση είναι η φαινόμενη, και χρησιμοποιείται με μεταφορικό τρόπο. Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση αναφέρεται μεταφορικά, με σημείο αναφοράς τον παρατηρητή, και όχι το έξω διάστημα.

Όμως οι φίλοι μας εμμένουν στον δήθεν “ορθολογισμό” τους:

“Μα, ακόμα και αν πράγματι μιλούσε μεταφορικά, είναι δυνατόν να σταμάτησε ο ήλιος και η σελήνη; Είναι δηλαδή δυνατόν, να διαταράχθηκε, η περιστροφή της γης, αν όχι οι τροχιά τους; Τότε θα είχαμε τρομακτικά αδρανειακά φαινόμενα σε όλο τον πλανήτη, από το σταμάτημα της περιστροφής της γης”

Και πάλι όμως, ο “ορθολογισμός” τους, δεν επαρκεί για να κατανοήσουν τι συνέβη. Γιατί ξεχνούν, πρώτα απ’ όλα, ότι το θαύμα αυτό, συνέβη από τον Δημιουργό του σύμπαντος. Και θα ήταν τουλάχιστον ανοησία, αν κάποιος πιστεύει ότι ο Δημιουργός του σύμπαντος δεν είχε τέτοιες δυνατότητες, ώστε να “ρυθμίσει” όλα τα φυσικά φαινόμενα κατά το δοκούν. Το ότι ΑΥΤΟΙ δεν πιστεύουν στον Θεό, είναι άλλο θέμα. Η αφήγηση δεν μπορεί να κριθεί με τα κριτήρια του δικού τους αναπόδεικτου δογματισμού! Μπορεί να μη το πιστεύουν, όμως δεν μπορούν παράλληλα να αποδείξουν ότι δεν συνέβη. Ο ορθολογισμός τους εδώ αντιφάσκει.

Όμως, ούτε αυτό είναι απαραίτητο να έχει συμβεί! Και εδώ, ακόμα και ένας “ορθολογιστής”, οφείλει (αν έχει στοιχειώδη λογική), να παραδεχθεί ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο δραματικά όσο νομίζει. Ας δούμε γιατί το λέμε αυτό:

Σήμερα, είναι δυνατόν να τοποθετήσουμε στο διάστημα κάτοπτρα στον ουρανό, που να αντανακλούν το φως του ήλιου ή της σελήνης στη γη, και να φωτίζουν μια περιοχή κατά τη διάρκεια της νύχτας, σαν να είναι ακόμα μέρα! Υπάρχουν μάλιστα σε πορεία σχέδια που προβλέπουν τέτοια κάτοπτρα για τεχνητό φωτισμό πόλεων τη νύχτα. Αν μπορούμε λοιπόν εμείς οι άνθρωποι, να κάνουμε κάτι τέτοιο, δεν μπορεί ο Θεός;

“Δηλαδή ο Θεός έφτιαξε κάτοπτρα στο διάστημα για να φωτίζεται η περιοχή;” Ρωτάει κοροϊδευτικά πλέον ο φίλος μας ο “ορθολογιστής”.

Δεν είπαμε όμως αυτό. Ένα παράδειγμα δώσαμε, για το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς. Για να δείξουμε ότι θα μπορούσαμε να σκεφθούμε αμέτρητους τρόπους που θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο θαυματουργικά από τον Θεό, χωρίς να χρειασθεί καν να αλλάξει την κίνηση των ουρανίων σωμάτων. Δεν μπορεί άραγε ο Θεός να δημιουργήσει είδωλα του ηλίου και της σελήνης στον ουρανό, ώστε να φαίνεται σαν ο ήλιος και η σελήνη είναι ακόμα στη θέση τους; Ποιος δεν γνωρίζει, ότι κατά τη δύση του ηλίου, αυτό που βλέπουμε ως ηλιακό δίσκο, είναι ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ του ηλίου, επειδή το φως του διαθλάται; Δηλαδή δεν μπορούσε ο Θεός να δημιουργήσει μια ακόμα πιο έντονη διάθλαση του φωτός; Δεν μπορεί να “κάμψει” τις τροχιές των φωτονίων ένας Θεός, ώστε να φαίνονται ακίνητα τα ουράνια σώματα, χωρίς καν να πάψει να γυρίζει η γη; Και αυτό, οι επίγειοι παρατηρητές, θα το αντιλαμβάνονταν ως “σταμάτημα του ηλίου και της σελήνης” μεταφορικά. Γιατί αν ο Θεός δημιούργησε στην ατμόσφαιρα αυτές τις συνθήκες διάθλασης, τόσο ο ήλιος, όσο και η σελήνη θα φαίνονταν ακίνητα σε μια συγκεκριμένη περιοχή που Εκείνος ήθελε. Και να διευκρινίσουμε, ότι ΔΕΝ υποστηρίζουμε ότι ξεκαθαρίσαμε τον τρόπο που συνέβη το θαύμα αυτό. Απλά παραδείγματα δώσαμε, με τις φτωχές μας γνώσεις, από τα ατέλειωτα που θα μπορούσαμε να σκεφθούμε. Για δείξουμε τον παραλογισμό και την προκατάληψη όσων έτσι αυθαίρετα, απορρίπτουν κάτι που δεν κατανοούν, ή που δεν θέλουν να πιστέψουν.

Πού είναι λοιπόν το παράδοξο; Προφανώς για τους απίστους, το παράδοξο δεν είναι το “πώς” συνέβη αυτό. Όλα τα “πως” που ρωτούν, είναι απλώς δικαιολογίες απιστίας. Αν έβαζαν το μυαλό τους να δουλέψει, όλο και κάποιον τρόπο θα σκέφτονταν, με τον οποίο μπορεί να γίνει κάτι ασυνήθιστο, από μια ισχυρή νοημοσύνη. Το θέμα δεν είναι ότι δεν μπορούν. Το θέμα είναι ότι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να σκεφθούν. Η έλλειψη ορθολογισμού τους, δεν οφείλεται σε διανοητική αναπηρία τους, αλλά σε σε καρδιακή αναπηρία. Είναι αναπηρία προαίρεσης. ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΔΕΧΘΟΥΝ κάτι αντίθετο από τις ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ τους, και τα αθεϊστικά τους δόγματα. Το πρόβλημά τους, δεν είναι ότι δεν έχουν λογική. Είναι ότι δεν την χρησιμοποιούν, από εσωτερικές φοβίες, ότι θα τους χαλάσει “η συνταγή” των αθεϊστικών τους δογμάτων! Το πρόβλημά τους, είναι ότι δεν θέλουν να παραδεχθούν ότι ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ. Γιατί αν δεχθούν ότι ο Θεός υπάρχει, ως Παντοδύναμος μπορεί να κάνει  ΤΑ ΠΑΝΤΑ χωρίς όρια. Αλλά αφού δεν παραδέχονται τον Θεό, τότε πώς θα καταλάβουν;

Εδώ λοιπόν, βρίσκονται για μια ακόμα φορά σε διπλή αντίφαση. Γιατί αν ήταν ορθολογιστές στ’ αλήθεια, δεν θα ρωτούσαν: “πώς μπορεί ένας παντοδύναμος να κάνει κάτι”.

Και η δεύτερη αντίφασή τους, είναι: Πώς είναι δυνατόν να δηλώνει κάποιος ορθολογιστής, και να αρνείται την ύπαρξη του Θεού, χωρίς να μπορεί να αντιτάξεικανέναν σοβαρό λόγο γι’ αυτήν; Γιατί όλα τα επιχειρήματά τους, απαντώνται απλούστατα και εύκολα. Αλλά αυτοί εμμένουν στον ανορθολογισμό της άρνησης του Θεού.

Ν. Μ.

Πηγή:http://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/ilios1.htm

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Ο θάνατος των νηπίων και η καρδιά του Φαραώ

Συγγραφέας: kantonopou στις 24 Οκτωβρίου 2008

Όταν οι άνθρωποι είναι κακοπροαίρετοι, διαβάζουν κάτι για να του βρουν ελαττώματα, και όχι για να κατανοήσουν τη σημασία του. Γι’ αυτό , όσον αφορά την Αγία Γραφή, ο Θεός δεν ανοίγει την κακοπροαίρετη καρδιά τους, και τους αφήνει ελεύθερους να υποστούν το σκοτισμό, ως συνέπεια της κακίας τους. Έτσι λοιπόν και με το θέμα αυτό με τον Φαραώ και τα πρωτότοκα, θα δούμε πώς κακοπροαίρετα οι εχθροί της αληθείας, κατηγορούν τον… Δημιουργό της ζωής για…  φόνο!

Ας δούμε το σχετικό χωρίο:«Εγενήθη δε μεσούσης της νυκτός και Κύριος επάταξε παν πρωτότοκον εν γη Αιγύπτω, από πρωτοτόκου Φαραώ του καθημένου επί του θρόνου έως πρωτοτόκου της αιχμαλώτιδος της εν τω λάκκω και έως πρωτοτόκου παντός κτήνους» (Έξοδος 12/ιβ: 29).

Οι άνθρωποι αυτοί, (συνήθως νεοειδωλολάτρες), ονομάζουν τον Θεό «εγκληματία», επειδή θανάτωσε τα πρωτότοκα της Αιγύπτου. Αυτόν που έδωσε ζωή σε όλους τους ανθρώπους και στα ζώα! Λες και αυτός που έδωσε ζωή σε όλα, δεν έχει την εξουσία να διακόψει την παροχή του δώρου του αυτού! Για έναν ψευτοθεό σαν τον Δία, δεν υπάρχει τέτοια εξουσία, γιατί είναι και αυτός έρμαιο της «ειμαρμένης» κατά την αρχαία ανόητη σχετική θεωρία των ειδωλολατρών. Ένας τέτοιος θεός, είναι δηλαδή υποταγμένος στη μοίρα! Δεν έχει λοιπόν καμία εξουσία στις ζωές των ανθρώπων, γιατί δεν είναι ο Δημιουργός του κόσμου, αλλά ζει και εξαρτάται από τον ίδιο τον κόσμο. Έχει μάλιστα πατέρα και μάνα, και δεν του ανήκει ούτε η δική του ζωή!

Κρίνοντας λοιπόν τους φόνους των δικών τους θεών, θα μπορούσαν να τους ονομάσουν «εγκληματίες». Όχι όμως Αυτόν που έδωσε ο ίδιος το δώρο της ζωής σε όλους και σε όλα, και που έχει τη δύναμη και το δικαίωμα, ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΗ, να αναστήσει τα παιδιά αυτά τα πρωτότοκα που πέθαναν στην Αίγυπτο ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ, ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΜΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΕΣ ΔΟΥΛΟΥΣ. Και ήδη τα παιδιά αυτά, έλαβαν μέρος στην πρώτη ανάσταση μαζί με την ανάσταση του Χριστού, και θα λάβουν μέρος και στη δεύτερη σωματική ανάσταση στη δευτέρα Του παρουσία. Ο Θεός ακόμα και όταν αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή για κάποιους λόγους, την ξαναδίνει ΠΑΝΤΑ. Ακόμα και όταν αυτός ο θάνατος οφείλεται σε γεράματα, ακόμα και τότε ανασταίνει, αντίθετα από τους ψεύτικους ειδωλολατρικούς θεούς, που δεν ενδιαφέρονται για τη ζωή των ανθρώπων.

Μήπως ο Θεός ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο; Δεν έφερε άλλες 9 πληγές ενωρίτερα στην Αίγυπτο, ΠΑΡΑΚΑΛΩΝΤΑΣ μάλιστα δια του Μωυσέως να αφήσει τον λαό του ο Φαραώ ελεύθερο; Οι προηγούμενες πληγές, ήταν πολύ μικρότερης έντασης, και η ένταση ανέβαινε, κάθε φορά που ο Φαραώ αρνείτο. Αν δεν ήταν ανάγκη να γίνει κάτι τέτοιο, ο Θεός δεν θα το έκανε. Μόνο μια τέτοια φοβερή πληγή θα ανάγκαζε τον Φαραώ να αφήσει τους σκλάβους του ελεύθερους. Όταν όλος ο Αιγυπτιακός λαός, ακόμα και ο ίδιος, θα είχαν να κλάψουν για κάτι. Και μάλιστα ο Θεός είχε πει, ότι η πληγή μπορούσε να αποφευχθεί, αν ο Φαραώ υποχωρούσε, και ελευθέρωνε το λαό που είχε καταδουλώσει. Δεν επέφερε λοιπόν ο Θεός την πληγή, αλλά ο ίδιος ο Φαραώ στο λαό του.

Αν ένας οικογενειάρχης οδηγώντας το αυτοκίνητό του, αψηφώντας τους νόμους της οδικής κυκλοφορίας, γίνει αιτία να πεθάνει η οικογένειά του σε δυστύχημα, δεν θα κατηγορήσει κανείς τον Θεό ή την τροχαία γι αυτό. Αν ομοίως, ο Φαραώ έγινε αιτία να πεθάνουν τόσοι άνθρωποι και ζώα στη χώρα του, επειδή αψήφησε την εντολή του Θεού, με ποια λογική κατηγορούν οι ειδωλολάτρες τον Θεό;

Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα. Δεν ήταν τυχαίες οι 10 πληγές της Αιγύπτου. Ο λόγος που ο Φαραώ δεν υπάκουε από την αρχή στον Θεό, ήταν ότι οι ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ ΙΕΡΕΙΣ ΤΟΥ, οι Ιανής και ο Ιαμβρής, προσπαθούσαν να μιμηθούν τις πληγές του Θεού, με μερική επιτυχία, για να πείσουν τον Φαραώ ότι οι δικοί τους οι «θεοί» ήταν ικανοί να τον στηρίξουν εναντίον του αληθινού Θεού του Γιαχβέ. Και ο Γιαχβέ, σε κάθε του πληγή, χτυπούσε συγκεκριμένο τομέα της ζωής, τον οποίο δήθεν προστάτευαν οι δαιμονικοί «θεοί» των ειδωλολατρών. Ομοίως, ο θάνατος των πρωτοτόκων, ήταν χτύπημα κατά του βασικού Αιγυπτιακού «θεού» Αμμών Ρα, που υποτίθεται ότι προστάτευε τα πρωτότοκα του Φαραώ. Και οι ειδωλολάτρες αυτοί ιερείς, ήταν οι έμμεσα υπεύθυνοι για τους θανάτους αυτούς, γιατί για χάρη των δαιμονικών θεών τους, αντιτέθηκαν στον αληθινό Θεό, και κατέστρεψαν έτσι το έθνος τους. Και είναι προφητευμένο, ότι για μια φορά ακόμα, το ίδιο θα συμβεί στον καιρό του Αντιχρίστου, όταν σαν δεύτερος Φαραώ, θα αντιταχθεί στον αληθινό Θεό, τον Ιησού Χριστό, χάριν των δαιμονικών θεών του. Η όλη ιστορία, είναι μια προειδοποίηση, για τους σημερινούς Παγανιστές, που με την εχθρότητά τους προς τον αληθινό Θεό χάριν ειδωλολατρικών ψευδών θεών, θα φέρουν ζημιά και στους εαυτούς τους, και στο έθνος.

Ίσως στο σημείο αυτό, να μας θυμίσουν οι Παγανιστές, ότι το ιερό κείμενο αναφέρει πως «ο Γιαχβέ σκλήρυνε την καρδιά του Φαραώ», και γι’ αυτό ο Φαραώ δεν υπάκουσε, άρα ο Γιαχβέ είναι η αιτία του κακού. Ας το απαντήσουμε αυτό.

Η Παλαιά Διαθήκη ΕΡΜΗΝΕΥΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ, εντός της παραδόσεως της Εκκλησίας, και όχι αυθαίρετα και κακόπιστα. Αν λοιπόν θέλεις να δεις τι σημαίνει το ότι “ο Γιαχβέ σκλήρυνε την καρδιά τού Φαραώ”, δεν θα ρωτήσεις ούτε τους παγανιστές που δεν κατανοούν τα γραμμένα, ούτε τους απίστους που επίσης δεν έχουν “τον νουν του Θεού”, ούτε τους Εβραίους που έμειναν σε ερμηνείες “σκιάς” και δουλικής σχέσης με τον Θεό. Θα ρωτήσεις τους Χριστιανούς, που ερμηνεύουν την Παλαιά Διαθήκη στο φως τής ΚΑΙΝΗΣ, ΚΑΙ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΓΙΑΧΒΕ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΔΙΑ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ ΤΙΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΥΤΕΣ.

Απαντάω λοιπόν, μετά από τις παραπάνω διευκρινίσεις, στο παράξενο (για τους απίστους) εδάφιο που λέει εν παραφράσει, ότι “ο Γιαχβέ σκλήρυνε την καρδιά τού Φαραώ, ώστε να αποδειχθεί ότι ο Γιαχβέ είναι ο μόνος αληθινός Θεός”

Ο Θεός ενεργεί προς κάθε πλάσμα Του, με τον τρόπο που πρέπει. Αν η καρδιά τού πλάσματός Του είναι καλής “πάστας”, ανταποκρίνεται θετικά. Αν όχι, ανταποκρίνεται αρνητικά. Αν η καρδιά τού Φαραώ ήταν καλή, θα ανταποκρινόταν θετικά από την πρώτη στιγμή. Όμως ήταν κακή, και ανταποκρίθηκε με κακία στην εντολή τού Θεού. ΟΙ ΙΔΙΕΣ ΟΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΗΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΠΕΙΣΜΩΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ.

Το να λέμε ότι “ο Θεός σκλήρυνε την καρδιά τού Φαραώ”, είναι σαν να λέμε ότι “ο ήλιος σκλήρυνε τη λάσπη”. Αντιθέτως όμως, ο ίδιος ήλιος, δεν σκληραίνει, αλλά ΜΑΛΑΚΩΝΕΙ ΤΟ ΚΕΡΙ. Δεν είναι λοιπόν ο ήλιος υπεύθυνος για το πώς θα αντιδράσει το κάθε υλικό που εκτίθεται σε αυτόν, αλλά Η ΙΔΙΑ Η ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ.

Ο Θεός λοιπόν, με τις ενέργειές Του, αντί να μαλακώσει, σκλήρυνε την κακή καρδιά τού Φαραώ, που αν ήταν καλή, όφειλε να υποταχθεί στο θέλημά Του. Και ο Θεός ΤΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΕΙ ΕΤΣΙ, ώστε με τις πληγές αυτές, να γίνει φανερό ότι μόνο ο Γιαχβέ είναι ο αληθινός Θεός, σε αντίθεση με τους Αιγυπτιακούς ειδωλολατρικούς θεούς, που επικαλούντο ο Ιανής και ο Ιαμβρής, οι ιερείς τού Φαραώ.

Με τον ίδιο τρόπο, ο Θεός “σκληρύνει” ή “μαλακώνει” τις καρδιές όσων μελετούν τη Θεόπνευστη Αγία Γραφή. Όσοι έχουν καλή προαίρεση καρδιάς, βλέπουν τη σωστή ερμηνεία, εκτιμούν την καλοσύνη και την αγάπη τού Θεού και σώζονται. Όσοι είναι ΚΑΚΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ, αντί να ωφεληθούν σκληρύνονται, και αντί να αγαπήσουν τον Θεό τον μισούν. Τέτοιοι είναι οι νεοπαγανιστές και οι αθεϊστές, που κατηγορούν την Αγία Γραφή και τη διαβάζουν μόνο για να βρουν σφάλματα και να κατηγορήσουν, μόνο από προκατάληψη και τυφλό μίσος. Ο Γιαχβέ σκληραίνει την κακή καρδιά τους, ενώ ταυτόχρονα, με τα ίδια Θεόπνευστα λόγια τής Αγίας Γραφής, μαλακώνει και σώζει τους καλοπροαίρετους. Είναι απλώς θέμα καρδιάς!

Πηγή:http://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/faraw1.htm

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »

Ψευδείς συκοφαντίες κατά του Λώτ

Συγγραφέας: kantonopou στις 24 Οκτωβρίου 2008

Είναι ιδίωμα των ασεβών και των δαιμονολατρών, να συκοφαντούν κάθε δίκαιο, τον οποίο η Εκκλησία και ο Θεός τιμά. Ένας τέτοιος κατασυκοφαντημένος δίκαιος, είναι και ο Λωτ.

Οι Νεοειδωλολάτρες, στην συστηματική προαπάθειά τους να μειώσουν την Αγία Γραφή, κατηγορούν και τον Λωτ για διάφορα θέματα.1. Μια πρώτη κατηγορία, είναι ότι ο Λωτ, τον οποίον εορτάζουμε ως “Δίκαιο”, δίνει στον θείο του Αβραάμ το πιο άγονο κομμάτι γης.

Στην πρώτη αυτή κατηγορία μπορεί κανείς νηφάλια να απαντήσει τα εξής:
Ένας άνθρωπος δεν γεννιέται δίκαιος. Γίνεται με το χρόνο και την προσπάθεια. Ο Λωτ όταν έφυγε από τον θείο του, ήταν ακόμα νέος. Σκεφτόταν εγωϊστικά. Αυτό όμως είναι κάτι που αλλάζει με το χρόνο.
Η Εκκλησία τον τιμάει για τη συνολική του πορεία, και όχι για συγκεκριμένες καταστάσεις. Αλλά ακόμα και αν πούμε (αυθαίρετα) ότι παρέμεινε “εγωϊστής”, να θυμόμαστε ότι κανείς μας δεν είναι τέλειος. Δεν είναι δυνατόν να ζητάμε τελειότητα από κανέναν. Και αν ψάξουμε τον εαυτό μας, θα δούμε ότι κι εμείς πολλά έχουμε κάνει. Κι όμως ελπίζουμε ο Θεός να μας χαρακτηρίσει κάποτε δικαίους.

2. Τον κατηγορούν επίσης, ότι πρόσφερε τις παρθένες κόρες του ώστε να ασελγήσουν εις βάρος τους οι κάτοικοι των Σοδόμων, προκειμένου να σώσει τους επισκέπτες του απ αυτούς.

Απαντάμε:
Υπάρχει “κλιμάκωση” στη σοβαρότητα τών πράξεων, και μάλιστα ανάλογα με την εποχή που ζει ο καθένας, και τις ισχύουσες συνθήκες και συνήθειες. Την εποχή εκείνη, η ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ήταν ιερή. Και μάλιστα όταν σε επισκέπτονται ΑΓΓΕΛΟΙ. Ο Λωτ, ήταν πρόθυμος
όχι να “προσφέρει”, αλλά να “θυσιάσει” τις κόρες του, για χάρη τού ιερού καθήκοντος προς τους δύο επισκέπτες του, να τους προστατέψει. Δεν είναι “προσφορά”, αλλά “θυσία”, όπως κάποιος θυσίαζε την οικογένειά του στους διωγμούς τών Χριστιανών από τους ειδωλολάτρες, για να μην αρνηθεί τον Χριστό. Η πρόθεση μάλιστα τού Λωτ να θυσιάσει τις κόρες του για δύο αγνώστους αγγέλους,
δείχνει ότι είχε ξεπεράσει τον εγωϊσμό του.

3. Μια τρίτη κατηγορία για τον Λωτ, είναι ότι άφησε έγκυες τις κόρες του, όταν τον μέθυσαν και κοιμήθηκαν μαζί του, ώστε να αποκτήσουν σπέρμα και να έχουν κάποτε κάποιον να τις φροντίζει.

Απαντάμε και σε αυτό τα εξής:
Αφού ο Λωτ ήταν μεθυσμένος, τι μπορούσε ο ίδιος να κάνει; Ακόμα και όταν το ανακάλυψε ξεμέθυστος, η πράξη είχε γίνει. Μπορούσε να την πάρει πίσω; Μόνο παράλογοι και φανατικοί όπως οι Νεοειδωλολάτρες, μπορούν να προσάψουν μια τέτοια κατηγορία σε έναν άνθρωπο που δεν είχε συνείδηση των πράξεών του.

Δεν τις “βίασε” τις κόρες του ο Λωτ, όπως ψευδώς λένε οι εχθροί της Αγίας Γραφής. Ούτε καν είχε συναίσθηση του τι συνέβη. Και η Αγία Γραφή είναι σαφέστατη σε αυτό.

Ακόμα και για τις κόρες του μπορούμε να πούμε, ότι παρά το κακό αυτό που διέπραξαν ενάντια στον πατέρα τους, δεν το έκαναν ούτε από βίτσιο, ούτε για διασκέδαση. Αλλά σε μια εποχή που μια γυναίκα μόνη της χωρίς απογόνους τη θεωρούσαν ντροπιασμένη, θέλησαν να εξασφαλίσουν απογόνους, με αυτό τον παράνομο τρόπο. Όμως μην ξεχνάμε ότι δίκαιο λέμε τον Λωτ, και όχι τις κόρες του!

Συμπερασματικά, στην πορεία τής ζωής του, έπαψε ο Λωτ να είναι συμφεροντολόγος, καθώς θυσίασε τις κόρες του για κάποιους ξένους, και ούτε ήταν άκαρδος. Διαφορετικά πρέπει να πούμε “άκαρδους” όλους τους μάρτυρες τής Εκκλησίας, που θυσίασαν τις οικογένειές τους για να μην αρνηθούν τον Χριστό, γιατί έβλεπαν τις γυναίκες και τα παιδιά τους να κατασπαράζονται από τα θηρία και να βιάζονται, και μπορούσαν να τους σώσουν μόνο με μία τους λέξη. Κι όμως, τους θυσίασαν για κάτι ανώτερο.

Για τον Λωτ η φιλοξενία ήταν το ύψιστο αγαθό στην εποχή του, πολύ δε περισσότερο, καθώς φιλοξενούσε αγγέλους. Και όπως είπαμε πιο πάνω, ούτε αιμομίκτη μπορεί κάποιος να τον πει, γιατί ήταν μεθυσμένος. Και μετά το μεθύσι του, δεν ήταν δυνατόν να αναιρεθεί η πράξη.

Οι νεοειδωλολάτρες που κατηγορούν τον Λωτ για πράξεις στις οποίες δεν είχε συναίσθηση, καλά θα κάνουν να μελετήσουν λίγο τις πράξεις τού Δία, τού βασικού “θεού” τους, τις οποίες έκανε με πλήρη συναίσθηση, και να μην πιάνουν στο στόμα τους τους δικαίους.

Πηγή:http://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/lot1.htm

Κατηγορία ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »