[…] «Οι άνθρωποι έχουν ένα (ας το ονομάσουμε) ψυχολογικό ανοσοποιητικό σύστημα. Ένα σύστημα από γνωσιακές διαδικασίες (σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητες), οι οποίες τους βοηθούν ν’ αλλάξουν τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο, ώστε να νιώσουν καλύτερα μέσα στο συγκεκριμένο (κοινωνικό) περιβάλλον τους».
Ο Dan Gilbert, συγγραφέας του «Stumbling on Happiness», αμφισβητεί την ιδέα ότι θα είμαστε άθλιοι αν δεν πάρουμε αυτό που θέλουμε. Το «ψυχολογικό μας ανοσοποιητικό σύστημα» μας επιτρέπει να νιώθουμε πραγματικά ευτυχισμένοι ακόμα και όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδιάζουμε.
Η ομιλία δόθηκε από τον Dan Gilbert στο συνέδριο TED τον Φεβρουάριο του 2004 και είναι διαθέσιμη εδώ.
1 Φεβ 2014
Το πιο αποτελεσματικό μέσο διδασκαλίας είναι το παράδειγμα
Συντάκτης: Μαρία Κρομμύδα | Κάτω από: εκπαίδευσηMια είδηση που δημιούργησε αίσθηση την εβδομάδα που μας πέρασε, είχε πρωταγωνιστή έναν δάσκαλο που ξύρισε το κεφάλι του όταν παρατήρησε πως ένας μαθητής του, που έχασε τα μαλλιά του, έπεσε θύμα εκφοβισμού από άλλους συμμαθητές του. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο δάσκαλος έδειξε έμπρακτα τη συμπαράστασή του στο μικρό παιδί που πάσχει από ασθένεια του ανοσοποιητικού.
Είναι αλήθεια ότι πολύς λόγος γίνεται για το σχολικό εκφοβισμό και τις ανησυχητικές διαστάσεις που έχει προσλάβει στις μέρες μας. Έντονος προβληματισμός αναπτύσσεται για τα αίτια, σχετικές πρωτοβουλίες αναλαμβάνονται για την πρόληψη και αντιμετώπιση περιστατικών βίας στα σχολεία μέσω της ευαισθητοποίησης όλων των φορέων της σχολικής κοινότητας. Αλλά από πολλές πλευρές διατυπώνονται εύλογες αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα αυτών των καλοπροαίρετων δράσεων. Θα μπορούσε κανείς να βρει αναλογίες με το πρόβλημα των ναρκωτικών ουσιών ή της εξάπλωσης του AIDS. Όλοι είναι γνώστες της επικινδυνότητας επιπόλαιων συμπεριφορών, γνωρίζουν τί πρέπει ν’ αποφεύγουν και ουκ ολίγες εκστρατείες ενημέρωσης διοργανώνονται για το θέμα. Τα αποτελέσματα φαίνονται όμως να κυμαίνονται σε μία κλίμακα από πενιχρά μέχρι εντελώς απογοητευτικά. Γιατί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είναι η ευαισθητοποίηση μόνο θέμα πληροφόρησης;
Αν και τα κοινωνικά φαινόμενα δεν έχουν μονοσήμαντα αίτια και πολλοί παράγοντες υπεισέρχονται στην «εξίσωση» επίλυσής τους, η ενέργεια αυτού του δασκάλου φαίνεται να επανέφερε στο επίκεντρο της προσοχής το σωστό θέμα. Η συνέχεια της είδησης αναφέρει πως σε λίγες μέρες όλα τα παιδιά της τάξης ξύρισαν κι αυτά τα κεφάλια τους δείχνοντας την αγάπη τους στον συμμαθητή τους. Πράγματι, το πιο αποτελεσματικό μέσο διδασκαλίας είναι το παράδειγμα. Ακόμη και τα μικρά παιδιά ξέρουν να διακρίνουν το γνήσιο και το αληθινό. Εξετάζουν προσεκτικά πώς διαχειρίζονται οι ενήλικες τα περιστατικά που συμβαίνουν στην καθημερινότητά τους. Και είναι πολύ φυσικό να τα αντιγράφουν. Με ένταση και άγχος διαχειρίζονται τις ζωές τους οι ενήλικες; Είναι φυσικό να μπολιαστούν με ανάλογα αισθήματα και τα παιδιά.
Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία – όπως η σημερινή – τα απόνερα της κρίσης των ηθικών αξιών, της απουσίας αληθινής αγάπης και ενός ελπιδοφόρου ορίζοντα ζωής μοιάζουν να έχουν στραγγίξει τα λιγοστά αποθέματα ανθρωπιάς.
Ίσως τα περισσότερα κρούσματα βίας στα σχολεία να είναι οι κραυγές απόγνωσης των θυτών προκειμένου να κερδίσουν λίγο μερίδιο προσοχής, ενδιαφέροντος, ζεστασιάς και θαλπωρής από οικογένεια και σχολείο. Μια διαστρεβλωμένη μορφή του πανανθρώπινου αιτήματος για αγάπη. Και, επίσης, μια προσπάθεια άρνησης στο προσφερόμενο εξοντωτικό σύστημα που δίνει τεράστια σημασία στην κατάκτηση της γνώσης, ενώ ταυτόχρονα αγνοεί την καλλιέργεια του συναισθηματικού κόσμου και των αρετών.
Πρέπει, λοιπόν, γονείς και δάσκαλοι να φροντίσουν ώστε τα παιδιά ν’ αποκτήσουν ευσέβεια, σύνεση και ευγένια ψυχής. Μία τέτοια στροφή στην αγωγή προϋποθέτει ότι πρωτίστως οι φορείς της αγωνίζονται να γίνουν – ναι, ας μη φοβόμαστε τη λέξη – άγιοι, προκειμένου και τα παιδιά να βλέπουν έμπρακτα τα παραδείγματα που καλούνται να μιμηθούν. Όπως ο δάσκαλος από το μακρινό Ιράν. Αποτελεί παράδειγμα έμπρακτης αγάπης και αφοσίωσης, που άγγιξε τα όρια της θυσίας.
Η εικόνα ατόμων με τατουάζ είναι πλέον του συρμού. Ολοένα και περισσότεροι νέοι κυρίως άνθρωποι αποφασίζουν να χαράξουν ανεξίτηλα στο δέρμα τους σχέδια – απλά ή πιο σύνθετα – με μόνο όριο στη θεματολογία, τη φαντασία. Μια ακόμη μόδα που ξεκίνησε – όπως και τόσες άλλες – από διάσημα πρόσωπα του αθλητικού και καλλιτεχνικού πρωτίστως χώρου για να επεκταθεί σύντομα στις πλατιές λαϊκές μάζες.
Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του φαινομένου επιχειρεί σε σχετικό του άρθρο το περιοδικό «Η Δράσις μας» (τεύχος Νοεμβρίου 2013, σελ. 394-395), αναδεικνύοντας μια παραγνωρισμένη πτυχή.
Αξίζει να το διαβάσετε, έστω κι αν οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ επιθυμούν να μας υποβάλουν τη σκέψη ότι κάθε κριτική ανάλυση σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, ανήκει στη σφαίρα των θεωριών συνωμοσίας.
Το καλοκαίρι – αν και αντιστέκομαι στη σκέψη ότι παρήλθε – ανέκαθεν συνδέονταν στο μυαλό μου με την αίσθηση της πληθωρικότητας στην καρποφορία της γης. Παλαιότερα είχες πολλές πιθανότητες να συγκεντρώσεις στο καλοκαιρινό οικογενειακό τραπέζι νόστιμα φρούτα και λαχανικά. Η γη έδινε τον καλύτερό της εαυτό σε καρπούς και αντάμοιβε με πανδαισία χρωμάτων και πλούσιους χυμούς. Τα αρώματα των ποικίλων καρπών της μάνας γης έφταναν στα ρουθούνια πριν ο ουρανίσκος δοκιμάσει την ασυναγώνιστη γεύση τους. Και κυρίως, κάθε είδος είχε μια ξεχωριστή και ευδιάκριτη γεύση. Ωστόσο, αυτή η αίσθηση μου λείπει όταν το καλάθι γεμίζει με προϊόντα της γης αγορασμένα από τις σύγχρονες (υπερ)αγορές της βιομηχανοποιημένης παραγωγής.
Τρώγοντας ένα μήλο νομίζεις ότι υπάρχει και μια χροιά από αχλάδι, η γεύση από ένα πεπόνι θυμίζει έντονα αγγουράκι. Για την πατάτα τί να πω; Πολύ αμφιβάλλω αν θα εντοπίζονταν κάποια ίχνη αμύλου σε ενδεχόμενη χημική ανάλυση. Τα ροδάκινα έχουν απροσδιόριστη έως αδιάφορη γεύση. Θα τα χαρακτήριζα μάλλον «αλευριάρικα». Τα σύκα φιλοξενούν πολύ συχνά κάτι λεπτούς κινούμενους – ξέρετε εσείς – «ενοίκους». Για τα περισσότερα είδη τα σημάδια σήψης εξαπλώνονται πολύ γρηγορότερα του αναμενομένου. Δηλαδή πριν καλά – καλά προμηθευτείς ένα πολλά υποσχόμενο φρούτο, παρατηρείς τη μισή πλευρά του να έχει περιέλθει σε κατάσταση αποσύνθεσης. Τί γίνεται, λοιπόν; Πάμε να βάλουμε στον οργανισμό λίγες βιταμίνες και καταλήγουμε να έχουμε εισπράξει – ένας επαγγελματίας αγρότης ξέρει – πόσα χημικά πρόσθετα. Διότι όλα κλίνουν γόνυ στο νόμο της αγοράς, που υποτίθεται ότι αυτορρυθμίζεται με μαγικό τρόπο, αλλά μοιάζει μάλλον ανεξέλεγκτος. Δε νομίζω ότι είναι μόνο δική μου ιδέα ότι τα φρούτα και τα λαχανικά σήμερα έχουν γιγαντιαίες διαστάσεις και πλαστική μυρωδιά.
Βέβαια, δεν είναι μόνο οι γεύσεις και τα αρώματα που έχουν αλλάξει. Είναι και οι αντοχές. Αυτές έχουν λιγοστέψει. Τόσο των πραγμάτων όσο και των ανθρώπων. Ας περιοριστώ στα πρώτα.
Ανοίγω τη ντουλάπα μου και στα ψηλά ράφια έχω φυλαγμένα ρούχα από την παιδική ηλικία. Όταν τα κοιτάζω, είναι σαν να μπαίνω σε μια χρονομηχανή και ταξιδεύω πίσω στον χρόνο. Κι όμως αυτά τα ρούχα, ανεξάρτητα του πόσο συχνά τα φορούσα, παραμένουν σχεδόν αναλοίωτα. Αν δεν αυξάνονταν οι διαστάσεις του σώματός μου – κυρίως το πλάτος, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους – θα τα φορούσα και τώρα. Αντέχουν. Αγοράστε ένα ρούχο σήμερα. Αν είστε αρκετά τυχεροί, θα το φορέσετε για 2 το πολύ χρόνια. Το πιο πιθανό όμως είναι ότι θα δείξει τα πρώτα ανησυχητικά σημάδια φθοράς, πολύ συντομότερα. Μην έχετε αμφιβολία. Θα το αποχωριστείτε λίαν συντόμως.
Θέλετε κι άλλα παραδείγματα; Μικρές ή μεγαλύτερες ηλεκτρονικές συσκευές που υπάρχουν σ’ ένα σπιτικό θα μπορούσαν να φέρουν ετικέτα με ημερομηνία λήξης, όπως τα τρόφιμα. Γιατί απλούστατα ακόμα και με ήπια χρήση τα εξαρτήματά τους διαλύονται, τα εύθραυτσα πλαστικά τους μέρη ξεχαρβαλώνονται και γενικά παύουν να είναι αξιόμαχα εξαιτίας κάποιας ακατανόητης δυσλειτουργίας. Σπάνε, χαλάνε, εξαρθρώνονται με ένα απλό άγγιγμα. Καμωμένα από φτηνιάρικα υλικά για να συγκρατηθεί το κόστος χαμηλά. Δε θα υπερβάλλω αν πω ότι ίσως η τάση είναι να γίνουν και μιας χρήσης. Για να αγοράζεις ξανά και ξανά. Νισάφι πια! Ακόμη και σ’ αυτόν τον τομέα υποβαθμίζονται οι ζωές μας.
Υποτίθεται πως με την αρωγή της επιστήμης και της τεχνολογίας θα γίνονταν άλματα προόδου. Αντιθέτως, αυτό που παρατηρώ είναι το κέρδος να υπαγορεύει κάθε απόφαση για την πιο μικρή πτυχή της ζωής μας. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως ένα υποκείμενο που καταλανώνει. Υπό την ιδιότητα του καταναλωτή έχει αξία. Για την ακρίβεια, υπό την ιδιότητα του ατόμου που θα είναι σε θέση να καταναλώσει. Να καταναλώσει για να έχει δικαίωμα στην ύπαρξη. Ή μήπως είναι προτιμότερο για τις απρόσωπες αγορές, να υπάρχει για να καταναλώνει; Ιδού η απορία…
29 Αυγ 2013
Η πληροφορική στα σχολεία: απλό εργαλείο οικονομικής ανάπτυξης ή ζωτικό φίλτρο για την κατανόηση του εξωτερικού κόσμου;
Συντάκτης: Μαρία Κρομμύδα | Κάτω από: πληροφορικήΠληθαίνουν οι αντιδράσεις φορέων, αλλά και μεμονωμένων προσώπων για τη διαφαινόμενη συρρίκνωση ή υποβάθμιση των μαθημάτων πληροφορικής στο Λύκειο. Εκατοντάδες σχόλια υποβλήθηκαν για το συγκεκριμένο θέμα στη δημόσια διαβούλευση του σχεδίου νόμου που προηγήθηκε. Πολυάριθμα κείμενα προερχόμενα από τμήματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, επιστημονικές ενώσεις και εξέχουσες προσωπικότητες εν Ελλάδι και διεθνώς, είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα. Σε όλα αποτυπώνεται η δυσάρεστη έκπληξη και η αντίθεση στην πολιτική του Υπουργείου. Υποστηρίζεται, δε, με ενάργεια η προφανής αναγκαιότητα ύπαρξης μαθημάτων πληροφορικής αναβαθμισμένου κύρους και επάρκειας ωρών διδασκαλίας στα προγράμματα των σχολείων της ανώτερης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Στα πολλά εξαιρετικά κείμενα συγκαταλλέγεται ένα άρθρο του Καθηγητή Ιωάννη Α. Τσουκαλά, Μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που δημοσιεύτηκε στις 27-8-2013. Με διεισδυτική ματιά και κρυστάλλινη διαύγεια ο αρθρογράφος καταφέρνει να φωτίσει ιδιαίτερες πτυχές της διαμορφωθείσας κατάστασης στο χώρο της πληροφορικής παιδείας και να αναδείξει πολλές προεκτάσεις του ζητήματος. Έπειτα απ’ όλα αυτά, αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει ένα πειστικό επιχείρημα που να δικαιολογεί την ιδιαιτέρως αντιφατική στάση του Υπουργείου Παιδείας έναντι των μαθημάτων πληροφορικής. Ακολουθεί το κείμενο και ας βγάλει ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης τα συμπεράσματά του.
Πολύ φοβούμαι ότι η έντονη συζήτηση που έχει πυροδοτηθεί τις τελευταίες εβδομάδες, μετά την πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας να εξαφανίσει ουσιαστικά το μάθημα της πληροφορικής από την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, είναι, για άλλη μια φορά, εξαιρετικά ετεροχρονισμένη. Όλα όσα περιλαμβάνει αυτή τη συζήτηση (άλλη μια μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία «θερινής νυκτός» του Υπουργείου Παιδείας για το «νέο λύκειο», δημόσιες διαβουλεύσεις, τοποθετήσεις ακαδημαϊκών και αντιδράσεις εκπαιδευτικών και επαγγελματικών φορέων) θα ήταν μάλλον δικαιολογημένα αν λάμβαναν χώρα προ εικοσαετίας τουλάχιστον, τότε που οι περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου αντιμετώπιζαν το θέμα της ένταξης της πληροφορικής στα σχολεία τους, κι όχι στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Κι όχι απλώς η συζήτηση είναι ετεροχρονισμένη, αλλά όλα δείχνουν ότι το ελληνικό υπουργείο παιδείας καταλήγει σε συμπεράσματα απολύτως αντίθετα από αυτά στα οποία έχουν καταλήξει όλες οι ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες κοινωνίες και οικονομίες του πλανήτη. Εν τέλει φαίνεται ότι στο «νέο λύκειο» που η ελληνική πολιτεία οραματίζεται να προσφέρει στους νέους πολίτες της, η πληροφορική δεν έχει θέση.
Θα είμαι ξεκάθαρος, με την υποβάθμιση του ρόλου της πληροφορικής στο «νέο λύκειο» και την αποσύνδεσή της από την εισαγωγή στα τμήματα πληροφορικής και πολυτεχνικών σχολών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, το Υπουργείο Παιδείας θα καταφέρει τριπλό χτύπημα στους μαθητές, το εκπαιδευτικό σύστημα και τις αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας:
α) στερεί τους μαθητές από πολύτιμες τεχνολογικές δεξιότητες που θα τους επέτρεπαν να ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις τους ομολόγους τους στην παγκόσμια αρένα. Αντί μέσω του σχολείου να γεφυρώνουμε το «ψηφιακό χάσμα» εντός της ελληνικής κοινωνίας (γιατί δεν μπορούν όλοι οι μαθητές να έχουν τον προσωπικό φορητό τους υπολογιστή), δημιουργούμε μόνοι μας ένα ακόμη μεγαλύτερο χάσμα δεξιοτήτων μεταξύ των ελληνοπαίδων και των συνομηλίκων τους στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο.
Το έχω πει πολλές φορές, ας μου επιτραπεί να το επαναλάβω: η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα στην Κοινωνία της Γνώσης κα της Πληροφορίας δεν εξαρτώνται από το πόσο χαμηλός είναι ο μισθός και πόσο εύκολη η κινητικότητα ενός εργαζομένου, αλλά από το κατά κεφαλήν γνωστικό, τεχνολογικό και πολιτιστικό περιεχόμενο του κάθε πολίτη. Το συμπέρασμα είναι οδυνηρά απλό: χωρίς υψηλού επιπέδου ψηφιακό εναλφαβητισμό (digital literacy) και τεχνολογικές δεξιότητες (e-skills) δεν είναι δυνατός ο έλεγχος των νέων μέσων παραγωγής και η ισότιμη συμμετοχή μας στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Στην χώρα της νεανικής ανεργίας του 60%, της χαμηλής ανταγωνιστικότητας και της ακόμη μικρότερης παραγωγικότητας, όπου μόλις το 50% του πληθυσμού χρησιμοποιεί τακτικά το διαδίκτυο (έναντι 70% στην ΕΕ) και το 42% του πληθυσμού δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ το διαδίκτυο (έναντι 22% στην ΕΕ), συζητούμε για το αν θα πρέπει η πληροφορική να είναι κύριο μάθημα στα σχολεία[1]. Την ίδια στιγμή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπολογίζει ότι στην ΕΕ υπάρχουν περίπου πέντε εκατομμύρια θέσεις εργασίας στις ΤΠΕ (με περίπου 100.000 νέες θέσεις να προστίθενται κάθε χρόνο) , για τις οποίες ήδη ο αριθμός των αποφοίτων σχετικών τμημάτων δεν επαρκεί. Ταυτόχρονα, τα σχετικά με την πληροφορική επαγγέλματα είναι σε μεγάλο βαθμό απρόσβλητα από την οικονομική κρίση, καθώς ακόμη και στην κορύφωσή της, η ζήτηση ήταν μεγαλύτερη από την προσφορά. Σύμφωνα με την ΕΕ, με σενάριο μέτριας οικονομικής ανάπτυξης, ως το 2015 θα υπάρχει έλλειψη ως και 380.000 επιστημόνων και τεχνικών πληροφορικής, ενώ δεν αποκλείεται ο αριθμός αυτός να φτάσει και τις 900.000. Μάλλον αυτά δεν απασχολούν το υπουργείο.
Όμως η πολυπόθητη ανάπτυξη δεν αποτελεί από μόνη της πολιτική αλλά είναι αποτέλεσμα πολιτικών. Αυτήν την περίοδο, όλες οι δυτικές χώρες, ενισχύουν τον ρόλο της πληροφορικής στα σχολεία μέσω των εκπαιδευτικών προγραμμάτων STEM (science, technology, engineering, math, δηλαδή «φυσικές επιστήμες, τεχνολογία, μηχανική, μαθηματικά») στοχεύοντας στην καλλιέργεια ανθρώπινου δυναμικού υψηλής ποιότητας, κατάρτισης και προσαρμοστικότητας, έτοιμου να ανταποκριθεί στις σύγχρονες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Στο ίδιο πλαίσιο, προτάσσουν τις δεξιότητες προγραμματισμού υπολογιστών (διδάσκοντάς τον σε όλο και μικρότερες ηλικίες στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση), έναντι της απλής χρήσης προγραμμάτων υπολογιστών, αφού στόχος τους δεν είναι να εκπαιδεύσουν την επόμενη γενιά υπαλλήλων γραφείου αλλά την επόμενη γενιά δημιουργών καινοτόμων προϊόντων της ψηφιακής τεχνολογίας . Εμείς τι στόχο έχουμε; Δημόσιο σχολείο χωρίς ουσιαστικό ρόλο για την πληροφορική είναι σχολείο δεινοσαύρων.
β) στερεί το σχολείο από τον καταλυτικό ρόλο που μπορεί να παίξει η πληροφορική για την υποστήριξη της διδασκαλίας των άλλων μαθημάτων, τόσο μέσω της παροχής παιδαγωγικών εργαλείων σε άλλους κλάδους, όσο και μέσω της πολυπόθητης διαθεματικότητας με την οργανική ένταξη της πληροφορικής στην διδασκαλία. Οι υπολογιστές είναι πανίσχυρα πολιτισμικά τεχνουργήματα με υψηλό μετασχηματιστικό δυναμικό (εφάμιλλο της ανακάλυψης της γλώσσας και της γραφής). Η εκπαιδευτική τεχνολογία, ως κλάδος της πληροφορικής, μπορεί να προσφέρει πολύτιμες λύσεις για την αναβάθμιση της διδασκαλίας όλων των μαθημάτων μέχρι και στο πιο απομακρυσμένο σχολείο της ορεινής ή νησιωτικής Ελλάδας (κι έχουμε δει τα τελευταία χρόνια λαμπρά παραδείγματα του τι μπορούν να πετύχουν με λιγοστά μέσα και πολλή προσωπική εργασία φιλότιμοι και φιλομαθείς εκπαιδευτικοί). Παράλληλα, η πληροφορική μπορεί να ενδυναμώσει εκπαιδευτικούς και μαθητές, επιτρέποντάς τους να αναζητήσουν οι ίδιοι, εντός και εκτός του σχολείου, μαθησιακούς πόρους να επιμορφωθούν και να συμμετάσχουν σε προγράμματα διά βίου εκπαίδευσης (ήδη τα μεγάλα δικτυακά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ – MOOCs – ετοιμάζουν υψηλού επιπέδου δωρεάν εκπαιδευτικά προγράμματα που θα καλύπτουν τις ανάγκες επιμόρφωσης 350.000 νέων εκπαιδευτικών το χρόνο).
Όμως η ελληνική πολιτεία φαίνεται ότι επιλέγει να συνεχίσει να πορεύεται με βάση το βολικό πολιτικό άλλοθι που προκρίνει το να βάζουμε «υπολογιστές στα σχολεία» αντί για «επιστήμονες πληροφορικής στα σχολεία». Το πρώτο βολεύει για την εύκολη απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων, κρατά ικανοποιημένους τους προμηθευτές του δημοσίου και κρατά απασχολημένα τα παιδιά στην τάξη όταν υπάρχουν εκπαιδευτικά κενά. Το δεύτερο προϋποθέτει την ύπαρξη στρατηγικού πλάνου, επιστημονικού σχεδιασμού και καταρτισμένων (ή πρόθυμων να καταρτιστούν) εκπαιδευτικών. Όταν ο σχεδιασμός γίνεται εν μέσω θέρους, υπό την πίεση επίδειξης μεταρρυθμιστικού οίστρου ή επίτευξης αυθαίρετων ποσοτικών στόχων μετακινήσεων εκπαιδευτικών, πού να περισσέψει χρόνος για σχεδιασμό. Αποτέλεσμα είναι τα προηγούμενα χρόνια να έχουν ξοδευτεί δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για εργαστήρια πληροφορικής στα σχολεία, που ελάχιστοι εκπαιδευτικοί πλην των ειδικοτήτων πληροφορικής είναι σε θέση (ή έχουν την διάθεση) να αξιοποιήσουν. Δεκάδες ακριβοπληρωμένα εκπαιδευτικά CDs παραμένουν σφραγισμένα και κλειδωμένα στις βιβλιοθήκες κάθε σχολείου, ενώ πανάκριβοι «αλληλεπιδραστικοί ηλεκτρονικοί πίνακες» παραμένουν σκονισμένοι σε αίθουσες γιατί ελάχιστοι μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν (εδώ οφείλουμε όλοι, εκπαιδευτικοί και πανεπιστημιακοί να αναλογιστούμε ποιο είναι το δικό μας μερίδιο ευθύνης σε αυτήν την κατάσταση και ποιος ήταν ο ρόλος της πληροφορικής στα χρόνια της αφθονίας ευρωπαϊκών κονδυλίων).
γ) το πιο επικίνδυνο όλων, στερεί τους σημερινούς μαθητές και μελλοντικούς πολίτες αυτής της χώρας από ένα ζωτικό φίλτρο ανάγνωσης, αποκωδικοποίησης και ερμηνείας του εξωτερικού αντικειμενικού κόσμου. Ο ψηφιακός εναλφαβητισμός έχει πάψει προ πολλού να είναι ένα ξεχωριστό τεχνολογικό πεδίο ή απλά ένα πολύτιμο παραγωγικό εργαλείο και έχει καταστεί αναπόσπαστο τμήμα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής συγκρότησης των σύγχρονων κοινωνιών. Η πρόσβαση στην ψηφιακή πληροφορία και στα νέα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης, η ισότιμη, κριτική συμμετοχή στη δημόσια σφαίρα, ο σεβασμός και η προστασία των ψηφιακών προσωπικών δεδομένων, δεν αποτελούν απλές τεχνικές δεξιότητες αλλά ζωτικές προϋποθέσεις για την καλλιέργεια της ιδιότητας του πολίτη και της άσκησης των δικαιωμάτων του.
Την ίδια στιγμή που στην παγκόσμια δημόσια σφαίρα κυριαρχούν συζητήσεις που άπτονται της επιστήμης της πληροφορικής ( για τον ρόλο των ψηφιακών προσωπικών δεδομένων (Snowden και υπόθεση PRISM), τον ρόλο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην Αραβική Άνοιξη και τα κοινωνικά κινήματα, την κυβερνοασφάλεια (cybersecurity και καθημερινά συμβάντα hacking από ομάδες όπως οι Anonymous), τον κυβερνοπόλεμο (η δεοντολογία της χρήσης αυτόνομων ρομποτικών αεροσκαφών drones για εκτελέσεις εχθρών), τον διαδικτυακό εκφοβισμό (cyberbullying), ή τις επιπτώσεις των αυτοματοποιημένων συναλλαγών στην παγκόσμια οικονομία (high speed trading)), εμείς είμαστε έτοιμοι να στερήσουμε από τους μελλοντικούς πολίτες της χώρας τα διανοητικά εργαλεία κατανόησης και επεξεργασίας αυτών των θεμάτων.
Την ίδια στιγμή που αγοράζουμε στα παιδιά μας «έξυπνα κινητά τηλέφωνα», γρήγορες συνδέσεις internet, φορητούς υπολογιστές, παιχνιδοκονσόλες και κάθε άλλο σύγχρονο gadget, καθιστώντας τα πιστούς καταναλωτές τεχνολογικών και πολιτιστικών προϊόντων δεν είμαστε διατεθειμένοι να τα εξοπλίσουμε με τις δεξιότητες εκείνες που θα τους επιτρέψουν να συμμετάσχουν ισότιμα στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία της γνώσης, ως παραγωγοί σε κλάδους της δημιουργικής και πολιτιστικής βιομηχανίας.
Την ίδια στιγμή που στην Ευρωπαϊκή Ένωση δίνουμε μάχες για ενεργή συμμετοχή των πολιτών στην δημοκρατική και πολιτική διαδικασία (π.χ. Πρωτοβουλία Πολιτών της ΕΕ, δράσεις συμμετοχικής δημοκρατίας και διαβούλευσης), για την «ανοιχτή πρόσβαση» (open access) στα ψηφιακά δεδομένα του δημοσίου τομέα (ώστε οι πολίτες να παράγουν ψηφιακές εφαρμογές για να ελέγχουν και να αξιολογούν το κράτος), για την «ανοιχτή πρόσβαση» στους ψηφιακούς πολιτιστικούς θησαυρούς της ΕΕ (βιβλιοθήκη Europeana και εργαλεία δημιουργίας εκπαιδευτικού και πολιτιστικού λογισμικού), για την «ανοιχτή πρόσβαση» στις επιστημονικές δημοσιεύσεις (ώστε οι πολίτες να είναι σε θέση να αξιολογούν και να αξιοποιούν τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα) , στην Ελλάδα επιλέγουμε να «μεταρρυθμιζόμαστε» ομφαλοσκοπώντας, αγνοώντας τη διεθνή πρακτική, τις επιστημονικές εξελίξεις και τις συστάσεις διεθνών οργανισμών.
Η υποβάθμιση της επιστήμης της πληροφορικής στο νέο λύκειο δεν είναι απλώς οικονομικά επιζήμια, είναι κοινωνικά και πολιτικά απαράδεκτη, είναι ζήτημα παιδείας και δημοκρατίας. Το έλλειμμα παιδείας είναι πιο επικίνδυνο για την Ελλάδα από οποιοδήποτε δημοσιονομικό έλλειμμα. Ας μην το συμπληρώνουμε με έλλειμμα σοβαρότητας.
ΥΓ Φοβούμαι ότι το σχέδιο του Υπουργείου Παιδείας για υποβάθμιση της πληροφορικής είναι μια κλασσική περίπτωση εφαρμογής αλγορίθμου «διαίρει και βασίλευε», όπου δηλαδή ένα σύνθετο υπολογιστικό πρόβλημα τεμαχίζεται σε επιμέρους, απλούστερα στην επίλυσή τους, προβλήματα. Στην προσπάθειά του υπουργείου να ισορροπήσει τις λογιστικές απαιτήσεις του ωρολογίου προγράμματος με την ανάγκη για μετακινήσεις και μετατάξεις εκπαιδευτικών και τήρηση των ισορροπιών μεταξύ των συντεχνιών, οι καθηγητές πληροφορικής (μια ετερόκλητη ομάδα που περιλαμβάνει από λαμπρούς νέους επιστήμονες πληροφορικής που έχουν επιτύχει σε αυστηρές εξετάσεις ΑΣΕΠ, μέχρι Θεολόγους που είχαν διοριστεί με μόνο προσόν το ότι συμπλήρωσαν κάποτε 500 ώρες σεμιναρίων σε «υπολογιστές») ήταν μάλλον ο εύκολος στόχος. Φοβούμαι ότι τα κριτήρια της επιλογής των μαθημάτων του «νέου λυκείου» δεν ήταν επιστημονικά αλλά διοικητικά και συνδικαλιστικά κι ότι οι συντάκτες του σχεδίου δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να κόψουν , αντί της πληροφορικής, τα μαθηματικά ή τα νέα ελληνικά από το σχολείο, αν πίστευαν ότι το σχέδιό τους θα συναντούσε λιγότερες αντιδράσεις. Κι αυτό κάτι δείχνει για το πώς σχεδιάζονται οι εκπαιδευτικές – και όχι μόνο – μεταρρυθμίσεις σε αυτόν τον τόπο.
1 Τα στοιχεία προέρχονται από τον τελευταίο συγκριτικό πίνακα επιδόσεων του Ψηφιακού Θεματολογίου της ΕΕ Digita Agenda Scoreboard 2013) http://ec.europa.eu/digital-agenda/en/scoreboard
Πηγή του άρθρου: http://www.tsoukalas.org/newsArticle.aspx?ID=611&UICulture=el-GR
Παρασκευή 26-7-2013. Της Αγίας Παρασκευής. Είναι προστάτρια όσων έχουν προβλήματα όρασης. Θα χρειαστώ τη βοήθειά της. Γιατί κάτι μου θολώνει τη ματιά το τελευταίο διάστημα.
Βρίσκομαι μέσα στο λεωφορείο μαζί με αρκετούς συναδέλφους. Είμαι με την πλήρη εξάρτηση. Κράνος, μάσκα, γκλομπ, γάντια, ασπίδα, δακρυγόνα. Τα τσεκάρω. Έχουμε πάρει εντολή να πάμε στην Γαλακτοβιομηχανία «Δωδώνη», λίγο έξω από τα Γιάννενα.
Αυτό το καλοκαίρι είναι κόλαση. Τί να πρωτοθυμηθώ; Το κυνηγητό με τους δραπέτες στα βουνά και στα λαγκάδια της Ηπείρου, που ακόμη συνεχίζεται; Την εγκληματικότητα που έχει χτυπήσει ταβάνι; Δεν αντέχω να είμαι επί ποδός πολέμου και να με βρίζουν. Ούτε μια μέρα άδεια δεν πήρα. Θέλω να φύγω μακριά. Σφίγγω στο χέρι μου το γκλομπ. Θα μπορούσα να το λιώσω. Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ κάτι άλλο. Φτάσαμε. Είναι συγκεντρωμένοι πολλοί κτηνοτρόφοι. Διαμαρτύρονται για τις καθυστερήσεις τριών μηνών στις πληρωμές του γάλακτος που έχουν παραδώσει. Επικρατεί ένταση. Το κλίμα είναι πολεμικό. Το βλέμμα μου διασταυρώνεται με των ανθρώπων απέναντι. Γιατί απέναντι; Αφού δίκιο έχουν. Ούτ’ εγώ μπορώ να ζήσω την οικογένειά μου αξιοπρεπώς. Η οικονομική αφαίμαξη χτύπησε και μένα. Βρισίδια. Ααα θα τα πάρω! Ακόμη δεν έχω συνηθίσει την ομοιότητά μου με τα γουρούνια και τους δολοφόνους. Ή μήπως φταίει αυτή η θολούρα στα μάτια μου; Αγία μου Παρασκευή, κάνε με να δω καθαρά.
Οι εντολές είναι να μην τους αφήσουμε να μπουν στο χώρο της εταιρείας. Πάση θυσία. Δεν τα καταφέρνουμε. Ρίχνουν την καγκελόπορτα. Εντολή να ρίξουμε και χημικά. Όχι ρε π… μου. Πάλι τα ίδια. Πρέπει να βάλω τη μάσκα. Με πνίγουν κι εμένα αυτά τα καρκινογόνα, ούτ’ εγώ μπορώ ν’ ανασάνω καλά. Χώρια που η θερμοκρασία πήρε την ανηφόρα. Σκάει ο τζίτζικας. Οι εντολές θα έπρεπε να είναι να μπουκάρουμε μαζί με τους κτηνοτρόφους και ν’ απαιτήσουμε να πληρωθούν όσα δικαιούνται. Πάλι στη λάθος μεριά βρίσκομαι ο μ… Πέτρες εκτοξεύονται από τα χέρια των αγανακτισμένων κτηνοτρόφων. Αναγνώρισα ανάμεσά τους και το συμμαθητή μου τον Πέτρο. Και την ξαδέρφη μου Ελένη από την Ελεούσα. Αλλά τί να κάνω. Τί να κάνω;;; Υπακούω σε παράλογες εντολές. Που να με πάρει…
26 Ιούλ 2013
Κοινή ανακοίνωση Καθηγητών Πληροφορικής Ηπείρου & Παραρτημάτων ΠΕΚΑΠ και ΕΠΕ
Συντάκτης: Μαρία Κρομμύδα | Κάτω από: πληροφορικήΟι καθηγητές Πληροφορικής της Ηπείρου, των παραρτημάτων τόσο της ΠΕΚΑΠ όσο και της ΕΠΕ, εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση, με προτάσεις που ήταν προϊόν της συνεργασίας τους και αφορούν στην διδασκαλία της πληροφορικής στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Δείτε την ανακοίνωση.
Μία πολύ προσφιλής τακτική των ηγεσιών είναι να επιχειρούν να επιβάλουν τη δική τους νοηματοδότηση στις έννοιες που συνοδεύουν τις ενέργειές τους και τους στόχους που υποτίθεται ότι επιδιώκουν. Όχι σπάνια, η επιχειρούμενη προσπάθεια ωραιοποίησης των πολιτικών που ασκούνται, καταλήγει σε “άγρια δολοφονία” των πραγματικών εννοιών των λέξεων.
Ωστόσο, αν δεν κάνω λάθος, στην εποχή μας υπάρχουν κάποια στοιχεία διαφοροποίησης σ’ αυτή την πάγια τάση πολλών κυβερνήσεων και του υποστηρικτικού τους κύκλου, να αλλάξουν το νόημα των όρων, τα οποία και αναφέρω εν συντομία στη συνέχεια.
Η ταχύτητα με την οποία γίνεται αυτή η προσπάθεια σε συνδυασμό με τον αριθμό των προς παραχάραξη όρων. Πείτε με καχύποπτη, αλλά διακρίνω κι εδώ σκοπιμότητα. Μοιάζει να διεξάγεται ένας ανηλεής πόλεμος με θύμα την παραχάραξη της αλήθειας των λέξεων στο μυαλό των ανθρώπων. Διότι πώς μπορείς να επεξεργαστείς νοηματικά, έστω και στοιχειωδώς, τόσες διαφοροποιήσεις σε οικείους όρους; Θα καταλήξεις σε λίγο χρονικό διάστημα, αναπόδραστα να γίνουν τόσο οικείες οι καινούριες νοηματοδοτήσεις.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εδώ μιλάμε για την αποδοχή της ρευστότητας σ’ αυτή τη νοηματοδότηση. Με άλλα λόγια, τείνει να επιβληθεί η θεώρηση ότι οι σημασίες των λέξεων είναι αφηγήσεις που επηρεάζονται από την ιδεολογία και από την οπτική γωνία που βλέπει κανείς τα πράγματα. Ως εκ τούτου, θα μοιάζει ως φυσική διαδικασία η κατεδάφιση των ιστορικών αξιών ενός λαού, των πυξίδων που τον καθοδηγούσαν στην πορεία του, ό,τι – τέλος πάντων – συνόψιζε την ιδιοπροσωπία ενός έθνους. Τί δεν καταλαβαίνεις; Σύμφωνα με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, δε θα χρειάζεται να δίνουμε και τόσο μεγάλο βάρος στις λέξεις. Αυτές θα αλλάζουν περιεχόμενο, κατά το δοκούν. Θα αναθεωρούνται οι σημασίες τους, όποτε η ελίτ το θεωρεί χρήσιμο για την επιβολή των πολιτικών της. Και, παρακαλώ, μην ακουστεί κιχ.
Αγαπητέ, αναγνώστη, ξέρω ότι σε κούρασα. Ήρθε η ώρα όμως να μιλήσουν τα τεκμήρια.
Τα παραδείγματα που ακολουθούν είναι μόνον ενδεικτικά. Όσα αντλώ από άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο περιοδικό unfollow το οποίο αναδημοσιεύεται στην ιστοσελίδα ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ, εμφανίζονται με κόκκινο χρώμα.
– Ο ξεριζωμός των Ελλήνων του Πόντου από τις πατρογονικές τους εστίες είναι συνωστισμός στην προκυμαία της Σμύρνης.
– Τα κρυφά σχολειά και ο χορός του Ζαλόγγου είναι εθνικοί μύθοι.
– Οι αυξήσεις στους λογαριασμούς και οι αντίστοιχες μειώσεις στους μισθούς είναι αναπροσαρμογές.
– Η κατά περίπτωση αύξηση ή μείωση του ωραρίου εργασίας είναι ελαστικοποίηση.
– Οι βομβαρδισμοί λαών είναι προληπτική δράση.
– Οι δολοφονίες αμάχων είναι παράπλευρες απώλειες.
– Η απόλυση και η ανεργία είναι εργασιακή εφεδρεία, διαθεσιμότητα ή κινητικότητα.
– Το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου είναι αξιοποίηση.
– Η ληστεία των καταθέσεων είναι κούρεμα.
– Η στάση πληρωμών είναι πιστωτικό γεγονός.
– Η πτώχευση είναι επιλεκτική χρεοκοπία.
– Τα λουκέτα στα σχολεία είναι συγχωνεύσεις.
– Η αποδιοργάνωση των νοσοκομείων είναι αναδιάρθρωση.
– Η κτηνωδία να στερούνται οι καρκινοπαθείς τα φάρμακά τους είναι εξορθολογισμός.
– Το χαράτσι είναι τέλος ηλεκτροδοτούμενων επιφανειών.
Και έπεται συνέχεια…
11 Μαΐ 2013
Συγχωρέστε μας που δεν μπορέσαμε να γίνουμε ήρωες
Συντάκτης: Μαρία Κρομμύδα | Κάτω από: Βιβλία, ΓενικάΟ τίτλος ίσως να σκέφτεσαι ότι έχει την αφόρμησή του από την επικαιρότητα. Όχι. Κατηγορηματικά. Όσο κι αν είναι συγκλονιστικές οι εξελίξεις στο μέτωπο της εκπαίδευσης, δε θα παρασυρθώ ν’ ασχοληθώ μ’ αυτήν.
Αλλού θέλω να σταθώ. Στα λάθη. Λέμε συνήθως πως είναι ανθρώπινα. Η κοινή μοίρα όλων ημών που έχουμε ενδυθεί την ανθρώπινη σάρκα είναι να κάνουμε λάθη, σοβαρά ή επιπόλαια, μοιραία ή επιδεχόμενα διόρθωσης, εκούσια ή ακούσια. Λάθη που αφορούν μόνο το άτομό μας ή άλλα με παρενέργειες στους συνανθρώπους μας. Στην περίπτωση που οι συνέπειες των λαθών ξεφεύγουν από την ατομική μας περίμετρο, μοιάζει τόσο δύσκολη η αναγνώρισή τους, η συνακόλουθη αίτηση συγνώμης και η προσπάθεια διόρθωσης και επούλωσης όσων λυπηρών προκαλέσαμε στους άλλους. Αν και τόσο βαθιά ανθρώπινη διαδικασία, η συγνώμη φαίνεται να είναι τόσο απόμακρη από τη συνηθισμένη αντίδραση των ανθρώπων. Έχουμε την ψευδή αίσθηση ότι η ειλικρινής μεταμέλεια μειώνει το κύρος μας και μας μετατρέπει – φευ – σε αδύναμους χαρακτήρες η αποδοχή της ευθύνης. Πόσο μακριά από την αλήθεια βρισκόμαστε!
Αυτές τις σκέψεις, που μοιράζομαι μαζί σου, έκανα όταν διάβασα στο βιβλίο «Σημειώσεις για ένα θέμα» της Ελπίδος Γ. Γούναρη το παρακάτω απόσπασμα:
Ας θυμηθούμε με πόση συγκίνηση και θαυμασμό σταθήκαμε πριν λίγα χρόνια μπρος στο κείμενο συγνώμης των Ρουμάνων κληρικών μετά την πτώση του καθεστώτος Τσαουσέσκου στη χώρα τους. Ο πατριάρχης Θεόκτιστος και οι επίσκοποι έγραφαν στην εγκύκλιο της Ι. Συνόδου: «Λυπούμεθα γιατί από την καταπίεση της δικτατορίας μερικοί από μας δεν είχαμε πάντοτε το θάρρος των Μαρτύρων. Συγχωρέστε μας που δεν μπορέσαμε να γίνουμε ήρωες». Και παραιτήθηκαν! Ο λαός τους αποκατέστησε!
Ναι, ξέρω. Εσύ, αναγνώστη, είσαι ένας ελεύθερος, ανεξάρτητος άνθρωπος, που υποβάλλει τα πάντα στη βάσανο της λογικής επεξεργασίας και δεν χαμπαριάζει από τέτοια ποταπά και ταιριαστά μόνο για την μεγάλη πλειοψηφία του πόπολου, πράγματα. Δεν υποκύπτεις τόσο εύκολα σε ερεθίσματα που οδηγούν σε ρουτίνες δραστηριοτήτων με βάση κάποιου είδους ανταμοιβές. Με λίγα λόγια, καθορίζεις τη ζωή σου όπως εσύ θέλεις ή … μήπως όχι; Αρκεί να διαβάσεις το βιβλίο «Η δύναμη της συνήθειας» του Τσαρλς Ντάχιγκ για να αναθεωρήσεις πολλές απόψεις για την «αυτονομία» σου και για να διαπιστώσεις και στη δική σου ζωή συνήθειες που ούτε καν υποψιάζεσαι τη δύναμή τους. Άξιο προσοχής είναι ότι το θέμα των συνηθειών δεν άπτεται μόνο ατόμων, αλλά μελετάται σε επίπεδο οργανισμών, αλλά και ολόκληρων κοινωνιών.
Πώς ένας διαφημιστής κατάφερε να κάνει το βούρτσισμα των δοντιών καθημερινή συνήθεια παγκοσμίως;
Πώς ένας στρατηγός κατόρθωσε να ηρεμήσει τα άγρια πλήθη με τη βοήθεια φαστ φουντ;
Πώς ο κολυμβητής Μάικλ Φελπς πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ με τα γυαλάκια του γεμάτα νερό;
Πώς μπορούν οι διαφημιστές να εντοπίσουν τις έγκυες γυναίκες προτού καν οι ίδιες ενημερώσουν την οικογένειά τους για το ευτυχές γεγονός;
Η απάντηση είναι μία: ΣΥΝΗΘΕΙΑ. Οι περισσότερες επιλογές που κάνουμε κάθε μέρα μπορεί να φαίνονται ως προϊόντα μιας διαδικασίας συλλογισμού αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι συνήθειες. Και οι συνήθειες αυτές επηρεάζουν σημαντικά την υγεία μας, την παραγωγικότητά μας, την οικονομική ασφάλεια και την ευτυχία μας.
Το θέμα της συνήθειας έχει απασχολήσει τον άνθρωπο εδώ και αιώνες, αλλά μόλις τα τελευταία είκοσι χρόνια οι νευρολόγοι, οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν πώς επιδρούν στη ζωή μας οι συνήθειες – και, κυρίως, πώς μεταβάλλονται. Στη «Δύναμη της Συνήθειας», ο βραβευμένος δημοσιογράφος των «New York Times» Τσαρλς Ντάχιγκ αναλύει με συναρπαστικό τρόπο τις επιστημονικές ανακαλύψεις που εξηγούν γιατί υπάρχουν οι συνήθειες και πώς μπορούν να αλλάξουν με στόχο τη βελτίωση της ζωής μας.
Πηγή: http://www.biblionet.gr
Ρίξε και μια ματιά σε ένα γλαφυρό βίντεο για το ίδιο θέμα.
Η εκπομπή Αυτοψία στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha στις 21 Φεβρουαρίου 2013 ήταν αφιερωμένη σε επιτυχημένα παραδείγματα Ελλήνων που αντιστέκονται σθεναρά στην οικονομική κρίση. Μια αισιόδοξη νότα σε ένα κατεξοχήν αρνητικό και απαισιόδοξο σκηνικό. Συμπατριώτες μας που αποφάσισαν να παραμείνουν σ’ αυτό τον τόπο και να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Άνθρωποι που επέδειξαν τόλμη, υπομονή, αντοχή και που δε συμβιβάστηκαν με το μέτριο. Δεν το έβαλαν κάτω και πέτυχαν ο καθένας στον τομέα του, αξιοποιώντας ωραίες ιδέες και γνώσεις, την ελληνική γη, τη θάλασσα, το μεράκι και την όρεξη για δουλειά. Η κρίση, λοιπόν, – ναι – γεννάει ευκαιρίες, αρκεί να υπάρχει σταθερή διάθεση να παλαίψουμε τη σκληρή κρούστα της απογοήτευσης που έχει περιβάλλει την ελληνική κοινωνία.
Μπορείτε να δείτε την εκπομπή εδώ.
2 Απρ 2013
Η σύνθεση μιας πρωτοποριακής ίσως κυβέρνησης
Συντάκτης: Μαρία Κρομμύδα | Κάτω από: Γενικά, ΠοίησηΤο παρακάτω ποίημα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ευλογία» της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης (τεύχος 50ό, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2012, σελ. 26-27). Είναι μια επίκαιρη σάτιρα με αφορμή τα συμβαίνοντα στη σύγχρονη πολιτική ζωή, που προσφέρει πολύ γέλιο έστω και πικρό στο βάθος…
Η κυβέρνηση του Παβλή
Γράφει ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΚΗΣ
Χθες βράδυ είδα στ’ όνειρο (αχ μην είχα ξυπνήσει!)
πως έκαμα ’πανάσταση που ’χε επικρατήσει,
ότι είχα κλείσει φυλακή όσους μας κυβερνήσαν
και μας εκαταντήσανε όπως μας καταντήσαν,
κι οτ’ έφτιαξα κυβέρνηση με ικανούς προγόνους
που δεν ομοιάζαν πουθενά σε κλέφτες απογόνους…
Γιατ’ έχρισα τον Περικλή πρωθυπουργό της χώρας
κι Οικονομίας Υπουργός μου βγήκ’ ο Πυθαγόρας.
Τον Μιλτιάδη έβαλα στο Εθνικής Αμύνης.
Τον Αριστείδη, που αλλού; εις το Δικαιοσύνης.
Ο Διογένης Υπουργός πήγε στο Ασφαλείας
κι ο ένδοξος Θεμιστοκλής, πρωτίστως Ναυτιλίας.
Ο Ιπποκράτης, Υπουργός ιδανικός Υγείας,
ο Αρχιμήδης, Ορυκτών πόρων και Ενεργείας.
Τον Πλάτωνα, Εξωτερικών, τον κότσαρα εν τέλει
και την Παιδεία βόλεψα με τον Αριστοτέλη.
Με το σπαθί τους πήρανε: Σόλων, της Γεωργίας
Δημόκριτος, της Έρευνας και της Τεχνολογίας.
Μ’ έμφαση στον Πολιτισμό έταξα… τον Σωκράτη
μ’ υφυπουργούς τον Μένανδρο, Πίνδαρο κι Ισοκράτη.
Τέλος, «παρά τω Περικλή» έστειλα το Λυσία
για να ’χει «υπέρ του αδύνατου» πάντα ευαισθησία.Έφτιαξα μια μικρή Βουλή με «εφτά Σοφούς!» μονάχα
και πάνω που σκεπτόμουνα: «Πιο λίγα χρέη να ’χα…»
μου πρόκυψε ο Πεισίστρατος και μου ’πε, θα χαρίσει
τα χρέη, όπως και παλιά, την «κρίση» να ξορίσει…Κι ο Δημοσθένης έτρεξε θώκο κι αυτός να πάρει
μα του ’πα: Μέγα ρήτορα, σε πήραμε χαμπάρι
πως είσαι μέγας «παπατζής…» και θα μας διαλύσεις
γι’ αυτό να πας στην Όλυνθο να σταδιοδρομήσεις…Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από το βραβευμένο ποίημα
«Ευσεβείς πόθοι» της Κυπρίας Δασκάλας Μαρίας Παχίτη.
Άντλησα το παρακάτω εξαιρετικά ελεγκτικό για τη συνείδησή μας κείμενο από τον ιστότοπο του ραδιοφωνικού σταθμού Λυδία FM 94,2. Μερικές αράδες από λέξεις είναι αρκετές για να αισθανθεί ο καθένας μας την προσωπική του ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στους συνανθρώπους μας.
Με την πρώτη ματιά έβλεπε κανείς απλώς μια γριούλα. Έσερνε τα βήματά της στο χιόνι, μόνη, παρατημένη, με σκυμμένο κεφάλι. Όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο της πόλης αποτραβούσαν το βλέμμα τους, για να μη θυμηθούν ότι τα βάσανα και οι πόνοι δεν σταματούν όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά ή όποια άλλη γιορτή. Ένα νέο ζευγάρι μιλούσε και γελούσε με τα χέρια γεμάτα από ψώνια και δώρα και δεν πρόσεξαν τη γριούλα. Μια μητέρα με δυο παιδιά βιάζονταν να πάνε στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν έδωσαν προσοχή. Ένας παπάς είχε το νου του σε ουράνια θέματα και δεν την πρόσεξε. Αν πρόσεχαν όλοι αυτοί, θα έβλεπαν ότι η γριά δεν φορούσε παπούτσια. Περπατούσε ξυπόλητη στον πάγο και το χιόνι. Με τα δυο της χέρια η γριούλα μάζεψε το χωρίς κουμπιά παλτό της στο λαιμό. Φορούσε ένα χρωματιστό φουλάρι στο κεφάλι· σταμάτησε στη στάση σκυφτή και περίμενε το λεωφορείο. Ένας κύριος που κρατούσε μια σοβαρή τσάντα περίμενε κι αυτός στη στάση, αλλά κρατούσε μια απόσταση. Μια κοπέλα περίμενε κι αυτή, κοίταξε πολλές φορές τα πόδια της γριούλας, δεν μίλησε. Ήρθε το λεωφορείο και η γριούλα ανέβηκε αργά και με δυσκολία. Κάθισε στο πλαϊνό κάθισμα, αμέσως πίσω από τον οδηγό. Ο κύριος και η κοπέλα πήγαν βιαστικά προς τα πίσω καθίσματα. Ο άντρας που καθόταν δίπλα στη γριούλα στριφογύριζε στο κάθισμα κι έπαιζε με τα δάχτυλά του. «Γεροντική άνοια», σκέφτηκε. Ο οδηγός είδε τα γυμνά πόδια και σκέφτηκε: «Αυτή η γειτονιά βυθίζεται όλο και πιο πολύ στη φτώχεια. Καλύτερα να με βάλουν στην άλλη γραμμή, της λεωφόρου». Ένα αγοράκι έδειξε τη γριά. «Κοίταξε, μαμά, αυτή η γριούλα είναι ξυπόλυτη». Η μαμά ταράχτηκε και του χτύπησε το χέρι. «Μη δείχνεις τους ανθρώπους, Αντρέα! Δεν είναι ευγενικό να δείχνεις». «Αυτή θα έχει μεγάλα παιδιά», είπε μια κυρία που φορούσε γούνα. «Τα παιδιά της πρέπει να ντρέπονται». Αισθάνθηκε ανώτερη, αφού αυτή φρόντισε τη μητέρα της. Μια δασκάλα στη μέση του λεωφορείου στερέωσε τα δώρα που είχε στα πόδια της. «Δεν πληρώνουμε αρκετούς φόρους, για να αντιμετωπίζονται καταστάσεις σαν αυτές;» είπε σε μια φίλη της που ήταν δίπλα της. «Φταίνε οι δεξιοί», απάντησε η φίλη της. «Παίρνουν από τους φτωχούς και δίνουν στους πλούσιους». «Όχι, φταίνε οι άλλοι», μπήκε στη συζήτηση ένας ασπρομάλλης. Με τα προγράμματα πρόνοιας κάνουν τους πολίτες τεμπέληδες και φτωχούς». «Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν ν’ αποταμιεύουν», είπε ένας άλλος που έμοιαζε μορφωμένος. «Αν αυτή η γριά αποταμίευε όταν ήταν νέα, δεν θα υπέφερε σήμερα». Και όλοι αυτοί ήταν ικανοποιημένοι για την οξύνοιά τους που έβγαλε τέτοια βαθιά ανάλυση. Αλλ’ ένας έμπορος αισθάνθηκε προσβολή από τις εξ αποστάσεως μουρμούρες των συμπολιτών του. Έβγαλε το πορτοφόλι του και τράβηξε ένα εικοσάρι. Περπάτησε στο διάδρομο και το έβαλε στο τρεμάμενο χέρι της γριούλας. «Πάρε, κυρία, ν’ αγοράσεις παπούτσια». Η γριούλα τον ευχαρίστησε κι εκείνος γύρισε στη θέση του ευχαριστημένος, που ήταν άνθρωπος της δράσης. Μια καλοντυμένη κυρία τα πρόσεξε όλα αυτά και άρχισε να προσεύχεται από μέσα της. «Κύριε, δεν έχω χρήματα. Αλλά μπορώ ν’ απευθυνθώ σε σένα. Εσύ έχεις μια λύση για όλα. Όπως κάποτε έριξες το μάννα εξ ουρανού, και τώρα μπορείς να δώσεις ό,τι χρειάζεται η κυρούλα αυτή για το χειμώνα». Στην επόμενη στάση ένα παλληκάρι μπήκε στο λεωφορείο. Φορούσε ένα χοντρό μπουφάν, είχε ένα καφέ φουλάρι και ένα μάλλινο καπέλο που κάλυπτε και τα αυτιά του. Ένα καλώδιο συνέδεε το αυτί του με μια συσκευή μουσική. Ο νέος κουνούσε το σώμα του με τη μουσική που άκουε. Πήγε και κάθισε απέναντι στη γριούλα. Όταν είδε τα ξυπόλυτα πόδια της, το κούνημα σταμάτησε. Πάγωσε. Τα μάτια του πήγαν από τα πόδια της γιαγιάς στα δικά του. Φορούσε ακριβά ολοκαίνουργια παπούτσια. Μάζευε λεφτά αρκετό καιρό για να τα αγοράσει και να κάνει εντύπωση στην παρέα. Το παλληκάρι έσκυψε και άρχισε να λύνει τα παπούτσια του. Έβγαλε τα εντυπωσιακά παπούτσια και τις κάλτσες. Γονάτισε μπροστά στη γριούλα. «Γιαγιά, είπε, βλέπω ότι δεν έχεις παπούτσια. Εγώ έχω κι άλλα». Προσεκτικά κι απαλά σήκωσε τα παγωμένα πόδια και της φόρεσε πρώτα τις κάλτσες κι ύστερα τα παπούτσια του. Η γριούλα τον ευχαρίστησε συγκινημένη. Τότε το λεωφορείο έκανε πάλι στάση. Ο νέος κατέβηκε και προχώρησε ξυπόλυτος στο χιόνι. Οι επιβάτες μαζεύτηκαν στα παράθυρα και τον έβλεπαν καθώς βάδιζε προς το σπίτι του. «Ποιος είναι;», ρώτησε ένας. «Πρέπει να είναι άγιος», είπε κάποιος. «Πρέπει να είναι άγγελος», είπε ένας άλλος. «Κοίτα! Έχει φωτοστέφανο στο κεφάλι!» φώναξε κάποιος. «Είναι ο Χριστός!» είπε η ευσεβής κυρία. Αλλά το αγοράκι, που είχε δείξει με το δάχτυλο τη γιαγιά, είπε: Όχι, μαμά τον είδα πολύ καλά. Ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ». Οδοιπόρος
Στην εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος (φύλλο 1957, 4 Ιανουαρίου 2013, σελ. 2) διάβασα το παρακάτω άρθρο, που αποτυπώνει ένα ακόμη χαρακτηριστικό δείγμα της ηθικής παρακμής που βιώνει η υπερδύναμη στην άλλη άκρη του ατλαντικού. Κάποιοι, βέβαια, μπορεί να ισχυριστούν ότι είναι αστεία υπόθεση – ίσως όχι και τόσο καλόγουστη – η προσπάθεια να παρουσιαστεί με θεϊκή ιδιότητα ο τωρινός πρόεδρος της Αμερικής. Να σημειώσω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που αναγνωρίσιμα στο παγκόσμιο κοινό πρόσωπα – θα τα χαρακτήριζα και ανεκδιήγητα, ως επί το πλείστον – εικονίζονται για λόγους εντυπωσιασμού με τρόπο που θυμίζει τη σταύρωση του Χριστού. Ωστόσο, επειδή οι ημέρες είναι πονηρές, συμμερίζομαι την άποψη ότι υποκρύπτεται μια προσπάθεια εξοικείωσης με την ιδέα ενός μελλοντικού πλανητάρχου που θα προβληθεί ως «Χριστός». Από την άποψη αυτή, δεν πρέπει να μας αφήνουν αδιάφορους τέτοιες ειδήσεις. Και ΜΗ χειρότερα να λέμε …
ΠΕΡΙΕΡΓΕΣ εἰδήσεις μᾶς ἔρχονται ἀπὸ τὴν «πλανηταρχία». Φίλοι τοῦ νεοεκλεγέντος προέδρου τῶν Η.Π.Α. καὶ γιὰ τὴν ἑπόμενη τετραετία, δηλώνουν ὄντως πολὺ παράξενα πράγματα. «Ὁ μαῦρος ἠθοποιὸς Jamie Foxx (ποὺ εἶχε ὑποδυθεῖ τὸν Ray Charles καὶ πῆρε ὄσκαρ) “δόξασε” τὸν Μπαρὰκ Ὀμπάμα ὡς “Κύριο καὶ Σωτῆρα μας” στὰ βραβεῖα Soul Train, σὲ ἕνα βίντεο ποὺ μεταδόθηκε τὸ Σαββατοκύριακο.
“Εἶναι σὰν ἐκκλησία ἐδῶ. Πρῶτα ἀπ̓ ὅλα, νὰ δώσουμε τιμὴ στὸ Θεό, καὶ Κύριο καὶ Σωτῆρα μας, τὸν Μπαρὰκ Ὀμπάμα”, εἶπε περιχαρὴς στὸ πλῆθος. Ἐν μέσῳ ζητωκραυγῶν ἐπανέλαβε, “Μπαρὰκ Ὀμπάμα! Σηκωθεῖτε ὅλοι ὄρθιοι!”». Ἀλλά ὑπάρχει καὶ ἄλλη μία ἐξίσου σοβαρὴ πρόκληση. «Ὁ πίνακας τοῦ νεοϋορκέζου καλλιτέχνη Μάϊκλ ντ ̓ Ἀντουόνο (Michael DʼAntuono) μὲ τίτλο «Ἡ Ἀλήθεια» παρουσιάζει τὸν Ὀμπάμα μὲ ἀκάνθινο στεφάνι καὶ σὲ στάση, ποὺ παραπέμπει στὴ σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ. Ἐκτίθεται στὴν πινακοθήκη τοῦ δημόσιου κολλεγίου τῆς Βοστόνης Μπάνκερ Χὶλ καὶ ἔχει προκαλέσει σφοδρὲς ἀντιδράσεις στὶς ΗΠΑ» (ἱστολ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ).
Βεβαίως καὶ ἔχουμε ὑπόψη μας τὸν ἀπόλυτο ξεπεσμὸ τῆς σύγχρονης «τέχνης», ἀλλὰ δὲ μποροῦμε νὰ θεωροῦμε «ἀθῶες» τὶς ἐκδηλώσεις της, ὅταν ἔχουν ὡς ἀντικείμενὸ τους τὸν «πρῶτο πολίτη τοῦ πλανήτη»! Διερωτόμαστε μήπως οἱ πρωτάκουστες αὐτὲς εἰδήσεις εἶναι «πρόβες», γιὰ νὰ συνηθίσουμε στὴν ἰδέα ὅτι μπορεῖ κάποιος μελλοντικὸς «πλανητάρχης» νὰ προβληθεῖ ὡς… «Χριστὸς»;Πηγή: http://www.orthodoxostypos.gr/
Ο τίτλος προκαλεί αντανακλαστικά αμφισβήτησης. Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι το ουσιαστικό πολιτικός μπορεί να συνοδεύεται από το επίθετο πτωχός. Εκτός κι αν αναφερόμαστε σε κάποια λιγοστά φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων που η ιδιότητα του πολιτικού και μαζί μ’ αυτήν η εξουσία, δεν ακύρωσε την αγάπη τους για την ολιγάρκεια. Αυτά τα παραδείγματα έχουμε σήμερα ανάγκη περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά. Το ένα το αντλούμε από το παρελθόν της χώρας μας και το άλλο από το παρόν μιας χώρας της λατινικής Αμερικής. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, στην πολιτική ιστορία του τόπου μας υπήρξε πολιτικός και μάλιστα πρωθυπουργός, ο Νικόλαος Πλαστήρας, που αρκέστηκε στα απολύτως απαραίτητα και φεύγοντας από τη ζωή δεν άφησε ούτε σπίτι, ούτε ακίνητα ούτε καταθέσεις στις τράπεζες. Η έτερη εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τους πολιτικούς να είναι πάμπλουτοι, ακούει στο όνομα José Mujica, είναι πρόεδρος της Ουρουγουάης και έχει κερδίσει το προσωνύμιο του φτωχότερου αρχηγού κράτους στον κόσμο. Όχι άδικα, βέβαια, μιας και δωρίζει το 90% του προεδρικού μισθού του, που είναι περίπου 12.500 δολάρια το μήνα, σε διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις και ιδρύματα, κρατώντας μόλις 1.250 δολάρια για να ζήσει.
Περισσότερες πληροφορίες για τα ανωτέρω πρόσωπα μπορείτε να διαβάσετε σε άρθρο του περιοδικού «Η Δράση μας» (τεύχος 506, Φεβρουαρίου 2013, σελ. 95), καθώς και στην ιστοσελίδα perierga.gr.
Σε καιρούς κρίσης όπως η σημερινή, αποτελεί ίσως μια καλή ευκαιρία να δούμε ως λαός τον εαυτό μας στον καθρέφτη, να εξετάσουμε με προσοχή τα προτερήματα και τα μειονεκτήματά μας. Αλλά αξία έχει να δούμε και ποια μπορεί να είναι η εικόνα των άλλων για μας. Όχι μόνο αυτή που αναπαράγεται από τα διεθνή Μ.Μ.Ε. σχετικά με την οικονομική δυσπραγία της πατρίδας μας, αλλά κι εκείνη που αποτυπώνεται από ανθρώπους που μπορούν να δουν κάτω από τα επιφαινόμενα, διακρινόμενοι για την οξύνεια, τον διεισδυτικό νου και την φιλαλήθεια.
Από την εφημερίδα «Εθνική Ηχώ» (αρ. φύλλου 592, Φεβρουάριος 2013), που εκδίδεται σε μηνιαία βάση από την Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (Ε.Α.Α.Σ.), αλίευσα το παρακάτω άρθρο που υπογράφει ο Αντ/γος ε.α. Βούλτσος Ηρακλής και αναφέρεται σε ένα ψυχογράφημα του Έλληνα από έναν Αμερικανό δικαστή ονόματι Ν. Kelly. Έχει νομίζω ζωηρό ενδιαφέρον.
Το 1956 στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής προκηρύχθηκε διαγωνισμός με χρηματικό έπαθλο 30.000 δολάρια και θέμα τον καταλληλότερο χαρακτηρισμό των διαφόρων λαών και την ψυχολογία τους σε παγκόσμια κλίμακα. Τον διαγωνισμό κέρδισε ο δικαστής N. Kelly ο οποίος έδωσε τον παρακάτω ορισμό στον Έλληνα.
Διαβάστε, φίλες και φίλοι, χωρίς φόβο και πάθος το αμείλικτο κατηγορώ όχι του Emil Zola, αλλά του Αμερικανού δικαστή.
‘’Προ του δικαστηρίου της αδεκάστου ιστορίας, ο Έλληνας ανέκαθεν υπήρξε κατώτερος των περιστάσεων καίτοι από διανοητικής και πνευματικής πλευράς κατείχε πάντοτε τα πρωτεία. Ο Έλλην είναι ευφυέστατος αλλά και οιηματίας. Φιλότιμος, αμέθοδος αλλά και πλήρης προλήψεων . Θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής. Επηρμένος, δραστήριος αλλά και αλαζόνας. Έκτισε τον Παρθενώνα και μεθυσθείς από την αίγλη του τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος οβίδων. Ανέδειξε τον Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει. Εθαύμαζε τον Θεμιστοκλή για να τον αποπέμψει. Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξει. Ανακήρυξε τον δίκαιο Αριστείδη για να τον εξοστρακίσει. Ανέδειξε τον Βενιζέλο για να τον εξορίσει. Έχτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει. Έκανε το 1909 για να το λησμονήσει. Εμεγαλούργησε το 1821 για να το διακυβεύσει. Εδημιούργησε τον Κολοκοτρώνη για να τον φυλακίσει. Εδιπλασίασε την Ελλάδα και παρά λίγο να την κηδέψει. Μετακάλεσε τον Καποδίστρια για να τον δολοφονήσει. Κόπτετε την μία στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί τον αρνούμενο να υπηρετήσει το ψεύδος. Πλάσμα παράδοξο, ατίθασο, περίεργο, ημίκαλο και ημίκακο, αβεβαίων διαθέσεων, εγωπαθές και σοφόμωρο. Οικτίρετέ τον αλλά και θαυμάστε τον αν θέλετε. Ταξινομείστε τον αν ημπορείτε. Η αυτού Έξοχότης ο “Έλλην”.
Αυτό κυρίες και κύριοι ήταν το “ψυχογράφημά” μας 57 χρόνια πρίν. Τι λέτε. Να υπερηφανευτούμε ή να λυπηθούμε;
ΒΟΥΛΤΣΟΣ ΗΡΑΚΛΗΣ
Αντγος ε.α.
Ήταν κάποια από τις προηγούμενες ημέρες που αποφάσισα να παρακολουθήσω – μετά από πολύ καιρό, είναι η αλήθεια – απόσπασμα του δελτίου ειδήσεων του γνωστού τηλεοπτικού καναλιού mouga mou. Άκουγα, λοιπόν, τον δημοσιογράφο από τη βουλή να περιγράφει με λεπτομέρεια δευτερολέπτου το πότε έγινε πρόσβαση στο περίφημο στικάκι που περιείχε τη λίστα Λαγκάρντ. Ακολούθησαν σχόλια από τους γνωστούς τηλεδημοσιογράφους, που στηλιτεύουν με απόλυτη δουλοπρέπεια προς τους πάτρονές τους, συγνώμη εννοούσα με τη γνωστή συνέπεια προς τη συνείδησή τους, όλα τα κακώς κείμενα στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή του τόπου. Για πολλή ώρα, και η πιο λεπτή και ανεπίγνωστη μέχρι τότε πτυχή του ζητήματος είχε φωτιστεί και είχε μπει κάτω από το μικροσκόπιο της ανάλυσης. Και κάποια στιγμή, αφού εξαντλήθηκε το θέμα και η υπομονή μου, ακούω εμβρόντητη άλλη δημοσιογράφο να αναφέρει ότι ο υπουργός – δεν ξέρω αν ακόμη είναι εθνικής – άμυνας Πάνος Παναγιωτόπουλος άλλαξε την διάταξη που αφορά στις βραχονησίδες και πλέον δεν συζητείται για πώληση αλλά για μακροχρόνια μίσθωση. Πριν καλά – καλά συνειδητοποιήσει ο εμβρόντητος τηλεθεατής τί ειπώθηκε λίγο πριν, η συντονίστρια δημοσιογράφος άλλαξε θέμα και δεν υπήρξε το παραμικρό σχόλιο, ούτε μια τόσο δα ολίγων δευτερολέπτων ανάλυση για το ζήτημα των βραχονησίδων. Δεν είναι φαίνεται ούτε καν ενοχλητικό σε ορισμένους ότι η κυβέρνηση εξέταζε το ενδεχόμενο πώλησής τους και άλλαξε – μετά από αντιδράσεις βουλευτών τόσο της αντιπολίτευσης, όσο και της συμπολίτευσης, όπως διαβάζω εδώ – τη διάταξη και πλέον επιτρέπεται η μακροχρόνια μίσθωση ελληνικής γης. Μιας γης, την οποία προάσπισαν με τη ζωή τους τρεις Έλληνες Αξιωματικοί εκείνον τον τραγικό Ιανουάριο του 1996. Έκτοτε το καθεστώς των βραχονησίδων παραμένει γκρίζο – σύμφωνα με την ορολογία που εισήγαγε και επέβαλε η Τουρκία – και η κατ’ ευφημισμόν ελληνική κυβέρνηση σκέφτηκε πως η ανάπτυξη θα έρθει αν – μεταξύ των άλλων – αξιοποιήσουμε, πουλήσουμε ή νοικιάσουμε ελληνική γη. Κι όμως εγώ ισχυρίζομαι ότι μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια πιάνονται. Και ζεστά λεφτά θα μπουν στα έρημα ταμεία μας και το θέμα των γκρίζων ζωνών επιλύεται αναίμακτα. Δεν χρειάζεται πλέον να δίνει κάποιος Έλληνας τη ζωή του για κάτι παλιοερημονήσια που χάσκουν σε γκρίζες ζώνες. Η ζωή είναι πολύτιμη, δεν πρέπει να τη δίνουμε για πλάκα. Οι Τούρκοι θα έχουν τώρα να κάνουν με τους ενοικιαστές της ελληνικής γης. Αυθόρμητα μία λέξη αναβλύζει από τα έγκατα της ψυχής μου: Εύγε! Να το επαναλάβω. Εύγε! Πώς δεν το είχε σκεφτεί κανείς άλλος τόσα χρόνια πριν; Μπράβο στα σαΐνια της κυβερνητικής πολιτικής. Εύχομαι παρόμοιες ρηξικέλευθες αποφάσεις ν’ ακολουθήσουν και για άλλα ζητήματα.
Τελειωμό δεν έχουν οι ειδήσεις που οδηγούν τη σκέψη κάθε λογικού ανθρώπου στο συμπέρασμα ότι το μακρύ χέρι υπερεθνικών οργανισμών σε αγαστή συνεργασία με ιδιωτικές εταιρείες – κολοσσούς, έχει στόχο να επιβάλλει ασφυκτικό έλεγχο στα πάντα. Σύμφωνα με δημοσίευμα στο defencenet.gr με ημερομηνία 28-1-2013 και τίτλο «Πάνε να ελέγξουν τους σπόρους από την ΕΕ», ο νέος κανονισμός που επεξεργάζεται η Ε.Ε. για την κυκλοφορία των σπόρων θα λειτουργήσει υπέρ των σπόρων που προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα, κυρίως δηλαδή αυτών που πωλούνται από μεγάλες εταιρείες.
Τί συμβαίνει αυτή τη στιγμή; Σε πολλές καλλιέργειες στην Ελλάδα κυριαρχεί ακόμα ο σπόρος που βγαίνει από την ίδια την παραγωγή του αγρότη και τον οποίο διαφυλάσσει για την επόμενη χρονιά. Ο αγρότης μέχρι τώρα μπορεί να χρησιμοποιήσει τον σπόρο του, να τον ανταλλάξει ή και να τον πουλήσει σε σχετικά μικρές ποσότητες. Αυτό πάει να καταργηθεί, με τάση χρησιμοποίησης μόνο πατενταρισμένου σπόρου, αποκλείοντας στην ουσία τον μικρό αγρότη.
Σε περίπτωση υιοθέτησης του κανονισμού ως έχει, θα υπάρξει ελαχιστοποίηση του αριθμού των ποικιλιών που καλλιεργούνται, καταργώντας τα προαιώνια δικαιώματα των γεωργών και των καταναλωτών να αποφασίζουν για το τι θα καλλιεργήσουν και ποια θα είναι η διατροφή τους.
Σε λίγο μη μας κακοφανεί αν επιβληθεί περιορισμός και στο πόσες ανάσες θα μπορούμε να παίρνουμε!
Η φράση ανήκει στην Ελληνίδα πρωταθλήτρια και ολυμπιονίκη της ξιφασκίας Βάσω Βουγιούκα. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στον τηλεοπτικό σταθμό ΜEGA αποκάλυψε ότι δέχθηκε από την Τουρκία μία άκρως δελεαστική πρόταση για να αγωνίζεται με τα χρώματα της γειτονικής χώρας. Ωστόσο, απαρνήθηκε πολλές χιλιάδες ευρώ και παρέμεινε με τον ισχνό μισθό των 500€, όσες δηλαδή είναι οι αποδοχές της από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Γιατί;
«Γιατί είμαι Ελληνίδα και έχω το αίσθημα της Ελλάδας μέσα μου. Πιστεύω ότι όταν ανεβαίνω στο βάθρο πρέπει ν’ ακούω τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας και όχι άλλης χώρας. Το εθνόσημο δεν πουλιέται».
Αυτές οι κουβέντες χαρίζουν λίγο βάλσαμο στην ταλαιπωρημένη εθνική μας ψυχή. Μοιράζουν μια δυνατή νότα ελπίδας ότι δεν ξεπουλήθηκαν όλοι. Σκορπούν μια αχτίδα αισιοδοξίας ότι υπάρχουν ακόμη αντιστάσεις στους νέους ανθρώπους αυτής της χώρας. Ναι, λοιπόν, σε πείσμα των καιρών, υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν πάνω από το προσωπικό – οικονομικό τους συμφέρον, το Εθνικό!
Υποκλινόμαστε.
