kantonopou’s blog

 Ο Προφήτης Ηλίας

Μητροπολίτου Νικοπόλεως κ.κ Μελετίου

Έκδοση Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως

Πρέβεζα Νοέμβριος 2008

Ακολουθούν εκτεταμένα αποσπάσματα

από αυτό το νέο βιβλίο του Σεβασμιωτάτου κ.κ Μελετίου

Απελπιστική ήταν η κατάσταση την εποχή του προφήτη Ηλία: ναυά­γιο· για όλο τον κόσμο· ναυάγιο οι­κουμενικό.

Κάτι το ανάλογο συντελείται και στις ήμερες μας.

Αιτία και ρίζα του κάκου, και τότε και σήμερα, το ξέφτισμα της πίστης. Πίστη ονομάζουμε μόνο την πίστη στον αληθινό Θεό.

Τότε, ο Ηλίας άρκεσε μόνος του… Και με την πίστη του, με τους αγώνες του, και με την δύναμη του Κυρίου, άλλαξε την πορεία του κόσμου. Έφερε παρηγοριά και ελπίδα.

Οι μαρτυρίες των αγίων Γραφών γι’ αυτόν είναι ένας ανεξάντλητος θη­σαυρός διδαγμάτων και προβληματι­σμών, πού τσακίζουν κόκκαλα…

Κεφάλαιο 1

Η Νεανική του Ζωή

α. Θα γίνει μεγάλος

1.  Για τον προφήτη Ηλία η Αγία Γραφή μας δίνει την πληροφορία ότι ήταν Θεσβίτης. Είχε γεννηθή και είχε περάσει τα νεανικά του χρόνια σε ένα χω­ριό της Γαλαάδ πού το έλεγαν Θέσβες, σε περιοχή της φυλής Γάδ.

Ο Ηλίας όμως δεν καταγόταν από την φυλή Γάδ. Ήταν λευίτης. Άνηκε στην φυλή Λευΐ. Και καταγόταν από την γενιά του Ααρών, του πρώτου αρχιερέως. Έτσι βγαίνει το συμπέρασμα, ότι ο πατέρας του Σωβάκ ήταν ιερέας.

2. Πότε ακριβώς εγεννήθη ο προφήτης Ηλίας δεν είναι εύκολο να προσδιορισθή. Κατά προσέγγιση λέ­με, ότι το ευφρόσυνο αυτό γεγονός πρέπει να έλαβε χώρα μεταξύ των ετών 910-900 π.Χ. Πάντως σώζεται η «άγραφη» παράδοση, ότι μόλις το παιδί έβγαινε στο φως, ο πατέρας του είδε σε δράμα αγγέλους, ντυμένους με απαστράπτοντα λευκά ενδύματα, να το ταΐζουν φωτιά (= θεία χάρη) και να το ντύνουν με φλόγες (= με θεία δόξα). Και χάρηκε!

Άλλα ξέροντας καλά, ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε στα οράματα πού βλέπομε, έτρεξε να βρή γεροντότερους, σοφώτερους ιερείς, να τους συμβουλευθή για το όραμα. Και εκείνοι του απάντησαν:

– Το παιδί αυτό θα γίνει άνθρωπος μεγάλος ενώπιον του Κυρίου. Θα είναι γεμάτος χάρη Θεού και δόξα θεϊκή. Και θα γίνει πύρινος οδηγός για τον λαό του Θεού.

(Αγίου Ιωάννου Δαμάσκηνου, Υπόμνημα εις τον προφήτην Ηλίαν §2)

Και ο Σωβάκ, πιστός και αυτός στον Κύριο, του έδωκε το όνομα Ηλίας (εβραϊκά Ελιγιαχού), πού ση­μαίνει: Θεός μου είναι ο Κύριος (= ο Γιαχού, ο Γιαχβέ). Κέντρο της ζωής είναι ο Κύριος. Όνομα-ομολογία πίστεως! Και ο Ηλίας στάθηκε μέχρι τέλος πιστός και άκαμπτος.

β. Ναζιραίος

1. Μετά από αυτά, εύκολα το καταλαβαίναμε, ότι ο πατέρας ιερέας αφιέρωσε το παιδί του στον Κύριο. Να είναι για πάντα ναζιραίος. Και ναζιραίος εσήμαινε: να νηστεύει αυστηρά, να μη κόβει ποτέ καθόλου τα μαλλιά του και τα γένεια του· να μη πί­νει καθόλου κανενός είδους οινοπνευματώδες ποτό· να μη τρώγει κρέας.

Όλα αυτά ο Ηλίας τα εφύλαξε. Και ο πατέρας του, στην παιδική και νεανική του ζωή, τον εβοήθησε όσο πιο πολύ μπορούσε. Με τον λόγο του. Και με το παράδειγμα του. Με την τήρηση του θελήματος και του Νόμου του Θεού. Έτσι η πίστη και ο πόθος για ευαρέστηση του Θεού εμπήκαν βαθειά μέσα στην καρδιά του. Δεν έψαχνε για να ιδεί, τί λιγώτερο θα έκανε. Δεν έψαχνε να βρή τρόπο, να ξεφορτωθή το Νόμο του Θεού. Ένα τον απασχολούσε: να μάθει, να καταλάβει, πώς θα τον τηρούσε καλύτερα· και πώς θα γινόταν ενώπιον του Κυρίου πιο άμεμπτος και πιο εύάρεστος. Έτσι από την «αφιέρωση», όπως την εννοούσαν τότε οι Εβραίοι, επήγε λίγο πιο επά­νω. Αγάπησε την προσευχή. Καταφρόνησε τις χαρές του κόσμου. Ενώ είχε το δικαίωμα, δεν θέλησε να έλθει «εις γάμου κοινωνίαν». Πρόσθεσε μόνος του στα καθήκοντα του ναζιραίου την παρθενία. Και έζησε παρθενικά. Εις δόξαν Θεού. Αφιερωμένος ολόκληρος στον Κύριο, τον Θεό του Ισραήλ, πού επ’ εσχάτων των χρόνων «επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ 3,38).

Και για καλύτερη τήρηση της αφιέρωσης του στον Θεό,

« ο Ηλίας άφησε τα κοσμικά ενδύματα και φορούσε ένα πολύ απλό ένδυμα, ένα δέρμα ζώου, μια μηλωτή (=δέρμα προβάτου). Δεν κάνει λοιπόν, εμείς να θέλωμε ρούχα εντυπωσιακά!

•   Από τότε η μηλωτή είναι ένδυμα πολύ πιο σε­βάσμιο, από τα πολυτελέστερα βασιλικά ενδύματα· «και από την πορφυρίδα σεμνότερον»!

•  Από τότε, τα απλά ενδύματα της σεμνότητας είναι και θα είναι «πάση τη κτίσει αιδέσιμα».

γ. Παρακινδυνευμένη ενέργεια

1. Κάποια φορά, λέγει μια «άγραφη» παράδοση, νεαρός ακόμη ό Ηλίας επεθύμησε λίγη «ανάπαυση». Από τον ψυχικό και σωματικό κόπο της ζωής της αφι­έρωσης στον Θεό. Και αποφάσισε να το ρίξει λίγο στον τουρισμό. Για να «ξεσκάσει».

Όσο καλά παιδιά και αν είναι, οι νεαροί πάντοτε ποθούν την περιπέτεια. Του Ηλία του άρεσε η θάλασσα. Η ζωή σε πλοίο τον εγοήτευε. Κατέβηκε λοιπόν στα παράλια. Εμπήκε σ ένα καράβι της τό­τε εποχής. Και επήρε τον δρόμο·-άγνωστο για που. Μα δεν είχε υπολογίσει, αν αυτό πού αποτολμούσε, ήταν «κατά Θεόν»· αν θα τον βοηθούσε να συνέχιζε την πορεία της ζωής του «κατά Θεόν». Σαν νέος τα έβλεπε όλα λεβέντικα. Πίστευε, ότι όλα μπορούσε να τα ξεπεράσει μόνος του. Με τις δικές του δυνά­μεις. Όμως, σ’ αυτό έκανε, προφανέστατα, λάθος. Και επειδή ο ίδιος δεν το καταλάβαινε, του το έδειξε ο Θεός. Σιωπώντας. Με ένα τρόπο, πού φώναζε και έλεγε:

–  Αν έχεις μυαλό, Ηλία, κατάλαβε.

Ενώ ταξείδευαν, ξαφνικά σηκώθηκε μια απρόσμενη θαλασσοταραχή. Και το καράβι βούλιαξε. Πολ­λοί από τους επιβάτες έπνίγηκαν στα μαύρα νερά της θάλασσας. Ο Ηλίας σώθηκε. Αφού επάλαιψε απεγνω­σμένα με όλα τα στοιχεία της φύσης: νερό· άνεμους· κύματα· κρύο· θαλάσσια κήτη· και ο Θεός μόνο ξέρει, τί άλλο. Και βγήκε στην ξηρά σχεδόν νεκρός.

2. Μόλις συνήλθε εκύτταξε με λύπη την θάλασ­σα και συλλογίσθηκε.

–   Καλά να τα πάθω! Τί ήθελα εγώ στην θάλασσα; Λες και δεν το «έβλεπα», ότι «κάτι δεν πάει καλά» με τέτοιες περιπέτειες! Καλά να τα πάθω!

Κατάλαβε, ότι δεν κάνει, να αφήνει ο άνθρωπος τον εαυτό του να γοητεύεται από πράγματα επικίνδυνα. Και επήρε την απόφαση να φύγει μα­κριά από την θάλασσα, πού τόσο του άρεσε. Πόσο μακριά όμως;

Σε τόπο, πού να μη μιλάει κανείς για θάλασσα! Για να μη του ξυπνάνε μέσα του, χωρίς να το θέλει, πόθοι και λαχτάρες για περιπέτειες!

δ. Πώς πολεμάμε την αμαρτία

Και λοιπόν;

1. Παίρνει στον ώμο του ένα κουπί και ξεκινάει. Για τα βουνά. Για τόπο, από όπου να μη βλέπει θάλασσα. Και περπατάει. Περπατάει ημέρες! Και όποιον βρίσκει στον δρόμο του μπροστά του, τον ερωτάει:

–   Τί είναι αυτό, πού έχω στον ώμο μου;

–   Κουπί από βάρκα!

Και ο Ηλίας συνεχίζει το δρόμο του πιο βαθειά μέσα στην στεριά. Έφθασε σε κάποιο απόμακρο μέρος. Επάνω στο Καρμήλιο όρος. Ερωτάει τους χωρικούς:

–   Τί είναι αυτό;

–   Ξύλο!

Όσο και αν τους εζήτησε εξηγήσεις, κανένας δεν ήξερε κάτι περισσότερο για εκείνο το παράξενα κομμένο ξύλο. Και έτσι ο Ηλίας έμεινε εκεί. Ψηλά στο Καρμήλιο. Μακρυά από την γοητεία και τους πειρασμούς της θάλασσας. Για να προφυλάξει τον εαυτό του. Από τί; Από τον εαυτό του! Από τον κίν­δυνο να ξαναγοητευθή και να ξανααίχμαλωτισθή από τον πόθο του για την «θάλασσα». Γιατί είχε ιδεί τον-σωματικό-θάνατο με τα μάτια του. Και κα­τάλαβε, ότι δεν «κάνει» να παίζει, ούτε με εκείνα πού μπορεί να του προκαλέσουν σωματικό θάνατο, ούτε – πολύ περισσότερο! – με εκείνα πού προκα­λούν ψυχικό θάνατο: λησμοσύνη για ψυχή, για Θεό και για αιώνια ζωή.

Μήπως, σε κάτι τέτοια, δεν αξίζει να δίνει κανείς πολλή προσοχή;

Μήπως, η μη προσοχή σε αυτά, είναι η χειρότερη άνοια, η χειρότερη ανοησία;

2. Έτσι σκεφτόταν ο Ηλίας. Έτσι αγωνιζό­ταν. Μέχρι πού εκαθάρισε ψυχή και σώμα από κάθε μολυσμό, και υπόταξε το χείρον τω κρείττονι. Και έσβησε από την ψυχή του κάθε πάθος και κάθε επι­θυμία. Όχι απλώς σε βαθμό, πού να μη τον έχουν πια κλωτσοσκοϋφι, αλλά σε βαθμό, πού ούτε να του έρχονται στο νου.

Έτσι διαπλάθεται ο άνθρωπος· και από χοϊκός, γίνεται επουράνιος· αληθινά δούλος του Θεού.

Έτσι ανέβη ψηλά. Και ώριμος πια, όχι μόνο λόγω συμπλήρωσης ορίου ηλικίας, όχι μόνο γιατί έφθασε στο έτος πού ώριζε ο Νόμος του Θεού, αλλά ώριμος πνευματικά, εχειροτονήθη ιερέας, αληθινός ιερέας-δούλος Κυρίου. Έτοιμος κάθε στιγμή να ειπεί:

•   Ιδού ο δούλος Σου, Κύριε. Είμαι έτοιμος για όλα. Πρόθυμος να τηρώ με κάθε θυσία το θέλημα Σου.

Τί ήταν στα νειάτα του ο Ηλίας; Ένας μεγάλος αγωνιστής για την Βασιλεία του Θεού:

•  Επήρε την απόφαση να γίνει δούλος του Κυρίου.

•  Άφησε τους γονείς του και τους συγγενείς του.

•  Ζούσε με τον Θεό και με την προσευχή.

•  Η ευωδία της αγιωσύνης του πλημμύρισε τον κόσμο.

•  Έγινε των αγγέλων συνόμιλος.

•  Οι άγγελοι τον έβλεπαν και έχαιραν.

•  Ο Θεός εδέχετο τις προσευχές του σαν θυμίαμα.

•  Και τον εμπιστευόταν σε όλα.

•  Και τον άκουγε σε όλα.

Κεφάλαιο 2

Η Εποχή του

Κάθε εποχή έχει τα δικά της προβλήματα.

Άλλοτε, όλος ο κόσμος επίστευε. Και μάλιστα κάπως αδιαμφισβήτητα. Πρόβλημα ήταν η ζέση της πίστης, ο φανατισμό· και οι εκτροπές σε ασύμβατη με την πίστη νοοτροπία και ζωή.

Άλλοτε πρόβλημα ήταν η ύπαρξη μιας μαχητικής τοποθέτησης εναντίον της παραδεδομένης πίστης.

Άλλοτε οι εξαλλοσύνες διωγμών, είτε εκ μέρους της επικρατούσης πίστης, είτε εις βάρος της.

Στην εποχή του προφήτη Ηλία τα προβλήμα­τα πού ταλαιπωρούσαν τον λαό στο βασίλειο του Ισραήλ, ήταν: σε ένα μέτρο μια πολιτική βούληση, αλλά κατά κύριο λόγο ήταν η γοητεία του νέου, του διαφορετικού· πού εκφραζόταν με την χαλαρή («μη ριγοριστική») ηθική και με τις συναισθηματικές εξάρ­σεις της νέας για τον Ισραήλ λατρείας του Βάαλ και της Αστάρτης. Ήταν μια εποχή εντελώς διαφορετική από την δική μας.

Ας την ιδούμε με λίγα λόγια…

Κεφάλαιο 11

Η Κλήση τον Ελισαίου

α. Η κλήση του Θεού

1. Παράξενα ενεργεί ο Θεός. Αντίθετα από τους ανθρώπους. Δεν παίρνει τους λειτουργούς του, ούτε από την περιοχή της ηγεσίας του πλούτου· ούτε από την περιοχή της πνευματικής λεγόμενης ηγεσίας. Δεν θέλει τους λειτουργούς του αυτάρεσκα παγώνια. Τους θέλει ταπεινούς. Δούλους των δούλων Του.

Και γι αυτό, τους εκλεκτούς του, ή τους παίρνει από στρώμματα ταπεινά, του μόχθου και της δου­λειάς (οι άγιοι απόστολοι), ή τους βρίσκει σ΄ εκείνους πού εθεώρησαν τα πλεονεκτήματα τους ζημία και τα ξεφορτώθηκαν (Μωϋσής, Παύλος, Βασίλειος, Γρηγόριος, Ιωάννης. Νικόλαος κ.ά.).

Και συνεπής σ’ αυτά, ο προφήτης Ηλίας καταφρόνησε για χάρη του Θεού τα πάντα. Και πρώτα απ’ όλα την τιμή και την δόξα της ααρωνιτικής ιεροσύνης! Και για την καθαρότητα της πίστης στον Θεό, εφόρεσε την στολή της έσχατης πτώχειας (= ένα δέρμα ζώου, μια μηλωτή).

2. Κλήση του Θεού σημαίνει: Ο Θεός προσκαλεί έναν άνθρωπο να πάει κοντά Του, να έχει μια συμμετοχή στην δική Του ζωή και στην δική Του φροντίδα για τον κόσμο Του. Να ζήσει μαζί Του. Να ξεκινήσει μια πάλη μαζί Του για τον αγιασμό και την σωτη­ρία του κόσμου.

Η κλήση αυτόματα σημαίνει αυτοπροαίρετη ανταπόκριση. Η κλήση δηλώνει ελευθερία στην αντα­πόκριση. Αν θέλει να δεχθή. Η κλήση δεν είναι μια βίαιη επιστράτευση. Ο Χριστός μας καλεί, σημαίνει μας δίνει την ευχέρεια να αυξήσωμε την ελευθερία μας κοντά Του: «Μας καλεί σε μια ελεύθερη, από­λυτα ελεύθερη, ανταπόκριση· για έργα αγαθά, πού Εκείνος τα προετοίμασε· πού τα έχει κατά το ήμισυ έτοιμα· και δίνει σ’ εμάς την δυνατότητα, εμείς να τα περπατήσωμε» (Έφ.2, 4-5,10).

3. Εμείς καλούμεθα να αποδυθούμε, ελεύθερα και αυτοπροαίρετα, σε μία πάλη μέσα στον κόσμο για την υλοποίηση του θελήματος Του.

Π.χ. ο Θεός εκάλεσε τον Αβραάμ. Του είπε μόνο: Φύγε από τον χώρο στον όποιο τώρα ζεις· από την πόλη σου και από την οικογένεια σου· και πήγαινε εκεί πού θα σου ειπώ Εγώ. Και εγώ θα σε κάμω με­γάλο έθνος (Γεν. 12,1-3).

Ο Αβραάμ δεν άρχισε να παλαίβει με λογισμούς στενόκαρδους: Που να πάω; Τί θα βρω; Τί θα γίνει μετά; Θα γίνω μεγάλο έθνος; Ου διεκρίθη τη απιστία. Δεν άφησε να κυριαρχήσουν μέσα του ερωτήματα: Και τί τάχα θα γίνει, αν Τον ακούσω; Θα έχω κέρδος ή ζημία; Τί θα γίνει με μένα, αν μετά 300 χρόνια γίνω έθνος; Τί θα απολαύσω εγώ;

Ο Αβραάμ υπάκουσε. Ολόψυχα. Και ευλογήθη. Και έγινε όργανο ευλογίας για όλο τον κόσμο. Έγινε ο πιο ευλογημένος άνθρωπος στον κόσμο· και ο πατέρας όλων των πιστευόντων.

4. Ένας άλλος πού δέχθηκε κλήση ήταν ο Παύλος. Μέχρι τότε πού έλαβε την κλήση, μισούσε τον Χριστό. Και υπόσκαπτε την Εκκλησία Του. Όμως ο Χριστός τον εκάλεσε. Εκφράζοντας του πρώτα ένα παράπονο: «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις»; Και στο άκουσμα ο Σαούλ γονατιστός ρωτάει: Ποίος είσαι, Κύριε; Και ο Κύριος: Εγώ είμαι ο Ιησούς. Αυτός πού συ τον θε­ωρείς εχθρό δικό σου και του λάου σου. Μα σήκω και πήγαινε στην Δαμασκό. Εκεί θα σου ειπώ, τί σε θέλω. Τί θέλω από σένα.

Και ο Παύλος καταλαβαίνοντας, ότι αυτός πού τον καλεί είναι ο Κύριος της Δόξης, δεν αφήνει να φυτρώσει μέσα του λογισμός ανυπακοής. Καταλαβαί­νει ότι η κλήση είναι ευλογία από τον Θεό. Και την δέχεται με προθυμία και ενθουσιασμό. «Εγώ, λέγει, ουκ απειθής εγενόμην τη ουρανίω οπτασία» (Πράξ. 26, 19). Και κάνει στροφή. Και παίρνει τον εντελώς

αντίθετο δρόμο.

5. Κάπως έτσι έγινε και η κλήση όλων των προ­φητών και όλων των αγίων αποστόλων. Μια φωνή, φωνή Θεού. Και μια απάντηση ολοπρόθυμη!

Ο Θεός καλεί έναν άνθρωπο να πάει κοντά Του, όχι θυσιάζοντας την ελευθερία του, αλλά αποδίδοντας του την ευχέρεια να αυξήσει και να πολυπλασιάσει την ελευθερία του.

Ο Χριστός είναι ελευθερία και ελευθερωτής. Χρειάζεται προσοχή, σύνεση, κρίση ορθή, όχι

βιασύνη…

γ. Ο Λόγος τον Θεού

Ο κάθε λόγος του Θεού είναι ζωή, αγιασμός, δύναμις, ελευθερία, ζωή αιώνια, δόξα αιώνια.

Σύ πώς τον ακούς;

Με καρδιά ανοιχτή; Πρόθυμα; Με  ενθουσιασμό; Ή μήπως με στενή καρδιά; με απιστία; Με ανυπα­κοή; Δεμένος και υποδουλωμένος στην γη και στα γήινα;

Ελευθερία δεν είναι η δυνατότητα επιλογής ανά­μεσα σε δύο: π.χ. σε χαλβά με ζάχαρη και σε χαλβά με μέλι.

Ελευθερία είναι, να μπορείς και να θέλεις να στέκεις στην ελευθερία πού σου χαρίζει ο Χριστός· και να ξέρεις να μη την προδίνεις για πράγματα πού σε κάνουν δούλο, μέχρι και σε εξευτελιστικό βαθμό (π.χ. ναρκωτικά, πάθη ατιμίας, μίση, φθόνος κ.ά.)!..

*      *      *

Πότε έγινε η κλήση του Ελισαίου; Μόλις ο Ηλίας πειθαρχώντας στην εντολή του Κυρίου πήρε τον δρόμο «από το Σινά για την Δαμασκό» και έφθασε στην Ρεμμώθ Γαλαάδ, λοξοδρόμησε και πήγε στην Αβελμαουλά. Τότε έγινε η κλήση του Ελισαίου. Το έτος 861 π.Χ.

Κεφάλαιο 12

Η Αθεΐα και η Αποστασία διαλύουν τον Άνθρωπο

α. Άνθρωπος ψυχικός!

1. Έκλαιε ο βασιλέας Αχαάβ φεύγοντας από το Καρμήλιο ορός, ενώ ο Θεός εκδήλωνε το έλεος Του ρίχνοντας στη γη βροχή. Έκλαιε. Από συναίσθηση, από μεταμέλεια για τα έργα του, από μετάνοια. Μα ή μετάνοια του δεν κράτησε πολύ. Άρκεσε, ότι ήλθε σε επικοινωνία με την Ιεζάβελ! Και αυτή, σε χρόνο μηδέν, του άλλαξε τα μυαλά. Τόσο πού άκουσε αδιά­φορα την Ιεζάβελ να του ορκίζεται ότι θα εξοντώσει τον Ηλία σε χρόνο μηδέν!

Γιατί; Σέ τί οφειλόταν η μετάπτωση του; Ήταν ρηχός ο Αχαάβ· πολύ ρηχός. Και άνθρωπος ψυχικός· δηλαδή, συναισθηματικός. Πίστευε πιο πολύ τα συναισθήματα του παρά το ό,τιδήποτε άλλο· πιο πολύ και από τον νόμο του Θεού. Έτσι εύκολα παρασυρόταν εύκολα ξέχναγε· εύκολα μεταπηδούσε από την μια σκέψη και απόφαση, σε κάποια άλλη!

2. Έτσι, όταν άκουσε, με τί τρόπο μεθόδευσε η Ιεζάβελ την θανάτωση του Ναβουθαί και των παι­διών του, ο Αχαάβ αισθάνθηκε θλίψη και πίκρα. Κα ίσχυσε τα επίσημα ρούχα του, τα βασιλικά. Και φόρεσε «σάκκο», ρούχα πένθιμα. Και ενώ περπατούσε, από τα μάτια του έτρεχαν τα δάκρυα του. Ψεύτικα ήταν; Είναι αμαρτία ακόμη και να το σκαφθεί κανείς αυτό. Αφού ο Θεός τα δέχθηκε σαν ειλικρινή, ειλι­κρινή ήσαν αλλά της στιγμής!

Και γι’ αυτό, ακόμη και μετά από τέτοια μετάνοια, ο Αχαάβ δεν άντεξε δύο λόγια από την Ιεζάβελ, πού τον ονείδιζε σαν να ήταν παιδάκι με τα λόγια:

– Ντροπή σου! Είσαι συ για βασιλιάς, όταν κολλάς σε τέτοιες ευαισθησίες;

Και ο Αχαάβ, σαν συναισθηματιάρης, πάλι τα μάζεψε. Και επήγε μεγαλοπρεπώς, σαν βασιλιάς, ή μάλλον δουλοπρεπώς, σαν δούλος, να παραλάβει το κτήμα του αδικοσκοτωμένου Ναβουθαί, πού μετά την εκτέλεση του ιδιοκτήτη είχε καταχωρισθή «νόμιμα» σαν περιουσία του βασιλιά!

Ερωτάμε πάλι. Γιατί; Σε τί οφειλόταν αυτή η παράξενη μεταλλαγή;

Ήταν άνθρωπος ψυχικός!

β. Τί σημαίνει άνθρωπος ψυχικός;

1. Ο Αχαάβ σαν άνθρωπος και σαν βασιλιάς ήταν μεγάλος. Είχε γίνει ίνδαλμα όχι μόνο για το βασί­λειο του, το βασίλειο του Ισραήλ, αλλά και για το βασίλειο του Ιούδα.

Τότε, τί έφταιγε;

Η απιστία και η αποστασία, φέρνουν στον άνθρωπο μια οντολογική εσωτερική αλλοτρίωση.

Δεν τον κυβερνούσε πια η πίστη και η υπακοή στον Θεό, στον Νόμο Του και στο θέλημα Του. Αυτά για τον άνθρωπο χωρίς πίστη έχουν ξεφτίσει. Και κυρίαρχα μέσα του μένουν η γνώμη του και τα συν­αισθήματα του, πού όλο και πιο πολύ τρέφουν και αυξάνουν την αυτάρκεια του, την αυταρέσκεια του, τον εγωισμό του.

Πώς με τέτοιες προϋποθέσεις να αντέξουν τα όποια αγαθά συναισθήματα, οι όποιες καλές σκέ­ψεις; Και επειδή, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, οι τέτοιοι άνθρωποι «δεν δοκιμάζουν», δεν το κάνουν πρόβλημα τους, να ιδούν πώς μπορούν να αποκτή­σουν επίγνωση, σωστή κατανόηση για το τί είναι ο Θεός, «τους παραδίδει ό Θεός», τους αφήνει να ξε­πέσουν, «εις νουν αδόκιμον», σε μυαλά χωρίς καμμιά συνέπεια και λογική.

Ο «ψυχικός» άνθρωπος, δεν τα παραδέχεται τα λόγια του Πνεύματος. Τα θεωρεί μωρά και μωρία. Και έτσι, που να καταλάβει ότι τα λόγια του πνεύ­ματος είναι μια ζυγαριά. Που να το καταλάβει, ότι ανάλογα με το πόσο σοβαρά βλέπει τα λόγια του πνεύματος, φαίνεται πόσο είναι πνευματικά τσόφλι (Ά Κορ. 2,14).

«Ψυχικός» άνθρωπος σημαίνει συναισθηματιάρης· πνευματικά τσόφλι.

Τέτοιος ήταν ο Αχαάβ.

Για τον άνθρωπο, πού δεν πιστεύει στον Χριστό, ύψιστος νόμος, ρυθμιστικός και πράξεων και των το­ποθετήσεων του, είναι οι γνώμες του και τα συναι­σθήματα του. Όπως κάθε φορά του έρχονται!

2. Το νότιο Βασίλειο, το βασίλειο του Ιούδα, ζούσε στην σκιά του μεγαλείου του Άχαάβ. Και όλα όσα έκανε εκείνος, τα ακολουθούσαν και εκεί, σαν πιθηκάκια. Και σαν δουλάκια του.

Ο τότε βασιλιάς Ίωράμ, γιος του βασιλιά Ιωσαφάτ (870-848 π.Χ.), διαδέχθηκε στον θρόνο τον πατέρα του. Όταν έγινε βασιλιάς ήταν 30 ετών. Είχε πάρει σύζυγο μία θυγατέρα του βασιλιά του Ισραήλ Αμβρί(885-874 π.Χ.), αδελφή του Αχαάβ (874-853 π.Χ.), την Γοθολία, ίδια με τον Αχαάβ. Και έχοντας την σύμβουλο, είχε γίνει ειδωλολάτρης! Και λάτρευε τον Βάαλ. Και έκανε εύκολα και με άνεση εγκλήματα βαριά!

Πικραμένος και θέλοντας να τον φέρει σε αίσθη­ση, σε διόρθωση, ό προφήτης Ηλίας του έγραψε μία επιστολή. Σώζεται στο Β’ Π’/ραλ. κεφ.21, στιχ. 3-20.

Βασιλιά Ίωράμ,

Αυτά πού σου γράφω, σου τα λέει ό Θεός του Δαβίδ, του πατέρα σου. Πρόσεξε!

• Δεν περπατάς καλά. Δεν ακολουθείς τον δρόμο του Ιωσαφάτ, του πατέρα σου· ούτε τον δρόμο του κάλου εκείνου βασιλιά, του Ασά. Ακολουθείς τον δρόμο των βασιλιάδων του Ισραήλ! Και οδηγείς τον λαό του Ιούδα σε εκπόρνευση-αποστασία! Αφού πρώτα αποστάτησες εσύ· και ακολουθείς τον Αχαάβ και το σόϊ του!

•  Έκαμες και το φρικιαστικό έγκλημα, σκότωσες τα αδέλφια σου, επειδή δεν θέλησαν να σε μιμηθούν!..

•  Θα σε τιμωρήσει ο Θεός. Και σένα. Και τον λαό πού σε ακολουθεί. Και τα παιδιά σου. Και τις γυναίκες σου. Και όλους τους δικούς σου. Θα χα­λάσει το στομάχι σου. Θα πεθάνεις με θλίψεις και βάσανα φρικτά.

3. Τί ήταν τα λόγια αυτά; Λόγια του Πνεύματος. Λόγια αγάπης. Κλήση σε μετάνοια. Φωνάζει ο Θεός; Να σώσει θέλει. Από αγάπη φωνάζει! Άλλα ο Ιωράμ σαν ειδωλολάτρης τώρα δεν τα πιστεύει πια «κάτι τέτοια». Δεν τους έδινε σημασία! Είχε καταντήσει άνθρωπος «ψυχικός». Τα θεωρούσε μωρίες! Ήταν και αυτός τσόφλι. Ακολουθούσε την γνώμη του· και τα συναισθήματα του.

Όμως.

Όλα αυτά επαλήθευσαν. Και εκπληρώθηκαν. Και πέθανε, «ουκ εν επαίνω». Και κανείς δεν είπε γι’ αυτόν καλή κουβέντα. Όλοι με κατάρες τον συ­νόδευαν. Τον έλουζαν!..

4. Είδαμε, πόσο εύκολα κυριάρχησε η Γοθολία στο νότιο βασίλειο, και πόσο εύκολα δέχτηκε ο βα­σιλιάς Ιωράμ την λατρεία του Βάαλ και έκαμε τα φρικτά εκείνα εγκλήματα. Όλα αυτά μαρτυρούν, πόσο βαθειά ήταν ή αλλοτρίωση· από την επίδραση και ιδίως από την ακτινοβολία του αρχιαποστάτη Αχαάβ.

Συμπέρασμα: Το χειρότερο λάθος και το χειρότερο πάθημα-ατύχημα για τον κάθε άνθρωπο είναι οι λάθος Ιδέες του.

Οι λάθος ιδέες κάνουν τον άνθρωπο «ψυχικό» (=ακατάστατο).

Συ έχεις λάθος ιδέες; Φροντίζεις να τις διορθώσεις;…

Κεφάλαιο 13

Η Τιμωρία της Αποστασίας

α. Πρόγραμμα του Κυρίου

1. Λένε: Η παράλληλη ύπαρξη πολλών θρησκευμάτων διευρύνει την έννοια της θρησκείας, αφού έτσι καλύπτονται πολλών ειδών απαιτήσεις!

Η τοποθέτηση αυτή είναι έκφραση της μοντέρνας σκέψης, σύμφωνα με την οποία η θρησκεία είναι προσωπική υπόθεση του κάθε ανθρώπου. Αν θέλει θρησκεύει. Και όπως θέλει θρησκεύει. Και πρέπει να έχει την δυνατότητα ελεύθερης επιλογής!

Η τοποθέτηση αυτή είναι καθαρά ανθρωποκεντρική. Όμως η ανθρωποκεντρική θρησκεία είναι καρικατούρα θρησκείας. Δεν είναι δυνατό, ο άνθρωπος να λατρεύει μια σύλληψη της φαντασίας του. Ανθρωποκεντρισμός και πίστη στον Θεό, είναι έννοι­ες ασύμβατες.

Με τον στοχασμό του, ο κάθε άνθρωπος φτιάχνει τον «Θεό» του, όπως τον θέλει! Κομμένο στα μέτρα του! Έτσι προκύψαν στον κόσμο πολλοί θεοί· θεοί αθλιότητες· θεοί γελοιότητες· θεοί αισχρότητες· θεοί κακίες· θεοί δαιμονικοί.

Ο αληθινός Θεός μας λέγει: Εγώ είμαι ο Θεός σου. Δεν επιτρέπεται να έχεις κάτι άλλο η κάποιον άλλο για Θεό σου! Όταν βρίσκεις άλλον Θεό, απο­στατείς από τον ΕΝΑ, τον μόνο αληθινό Θεό. Η απο­στασία είναι παράβαση της πρώτης εντολής. Και γι’  αυτό είναι η πιο μεγάλη αμαρτία- το πιο μεγάλο για τον άνθρωπο λάθος.

2. Η αποστασία αρχίζει με την σχετικοποίηση της πίστης και της υποχρέωσης μας για τήρηση των εντολών του Θεού. Εκεί καταλήγει ο άνθρωπος, όταν κόβει στα μέτρα του πίστη και νόμο Θεού. Όποτε τον δυσκολεύει. Και οπού τον δυσκολεύει.

• Δίκαια λοιπόν ο προφήτης Ηλίας ελυπείτο για την αποστασία του Αχαάβ και του Ισραήλ.

•  Δίκαια η αποστασία τον επίκραινε μέχρι θανάτου.

•  Δίκαια χάρηκε για την ομολογία πίστης πού έδωσαν βασιλιάς και λαός στο Καρμήλιο.

•  Δίκαια τον έκαμε και τρόμαξε, και τον γέμισε απογοήτευση, η ρηχότητα του Αχαάβ και το πάγωμα και πελάγωμα του λάου.

Και δίκαια, όταν η Ίεζάβελ τον επικήρυξε και κανένας δεν έβγαλε άχνα, κατάλαβε ότι για θερα­πεία του κάκου χρειάζεται το χειρουργικό μαχαίρι να πάει πολύ βαθειά.

Και λοιπόν;

3. Επήρε τον δρόμο και έφθασε στο Χωρήβ. Όχι για να γογγύσει εναντίον του Κυρίου. Αυτό μπορούσε να το κάμει, όπου κι αν ήταν όποτε και αν ήθελε.

Τράβηξε για το Χωρήβ, για να δηλώσει στον Κύριο την απόλυτη αφοσίωση του, και να επισφρα­γίσει την ζωή του με την ομολογία του, ότι και μόνος-μονώτατος θέλει να μένει πάντοτε απόλυτα αφοσι­ωμένος και πιστός στον αληθινό Θεό.

Εκεί λοιπόν, στο Χωρήβ, ο Θεός αποκάλυψε στον Ηλία το πρόγραμμα Του για την τιμωρία της αποστα­σίας και για την σωτηρία του κόσμου. Του είπε:

– Πάρε τον δρόμο της επιστροφής. Και άρχισε

το έργο σου. Έχεις τρία πράγματα να κάμεις. Να χρίσεις: τον Αζαήλ βασιλιά της Συρίας· τον Ιηού βα­σιλιά του Ισραήλ και τον Ελισαίο «αντί σου», στη θέση σου, προφήτη. Έχω και εγώ το πρόγραμμα μου, Ηλία, για την θεραπεία του κάκου! Έννοια σου· θα κάμουν καλά την δουλειά, πού τους αναθέτω. Ο Αζαήλ θα τιμωρήσει τους αποστάτες, άρχοντες και λαό. Ο Ιηού θα συμπληρώσει το έργο του Αζαήλ θα τιμωρήσει τους αποστάτες άρχοντες· και θα επανα­φέρει την σωστή πίστη. Και ό,τι μείνει από την δράση των δύο, θα το διορθώσει ο Ελισαίος. Θα μάθει τον λαό να πιστεύει. Όλα θα διορθωθούν. Και πίσω τους θα μείνουν όχι ένας, όπως νομίζεις συ, αλλά χιλιά­δες πολλές, πού ποτέ δεν λύγισαν τα γόνατα τους να προσκυνήσουν τον Βάαλ και ποτέ δεν άνοιξαν το στόμα τους να τον δοξολογήσουν.

4. Η προώθηση του προγράμματος ανατέθηκε στον Ηλία. Η υλοποίηση του ανατέθηκε από τον Θεό μέσω του Ηλία σε τρεις μέχρι τότε άγνωστους άνδρες κατά επιλογή του Κυρίου.

Ας ιδούμε, τί έκαμαν…

Πηγή:http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=724&Itemid=47