kantonopou’s blog

Ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού δεν αποτελούν μια απλή ανάμνηση γεγονότων του παρελθόντος, αλλά μια προτροπή να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα, την δύναμη και το συμβολικό βάθος τους στον «κόσμο τούτο». Γιατί στο Σταυρό του Χριστού φανερώνεται όλο το μίσος του ανθρώπου για τον Θεό, όλη η προσπάθεια του ανθρώπου να εξόντωση το πρόσωπο του Θεού, να σβήση και να διαγράψη το όνομα του Θεού μέσα στην ιστορία. Εκεί αποκαλύπτεται όλη επανάσταση, όλη η συνωμοσία μας εναντίον της αλήθειας και της πραγματικότητας του Θεού. Σ’ αυτό τον πόλεμο και το μίσος του ανθρώπου εναντίον του Θεού, ο Θεός απάντησε με την αγάπη, την συγχώρεση και τελικά με τη λύτρωση του ίδιου του ανθρώπου και την ανακαίνιση του κόσμου. Αυτή η θεμελιώδης αλήθεια πρέπει να μας συγκλονίζει. Όμως τότε, αλλά και τώρα, προτιμάει ο άνθρωπος το σκοτάδι από το φως, το κακό από το καλό,τον θάνατο από την ζωή. Εδώ βρίσκεται το βάθος της ανθρώπινης ελευθερίας αλλά και το ανεξερεύνητο μυστήριο της ανομίας μας. Έτσι κάθε φορά που δεχόμαστε το πνεύμα «του κόσμου τούτου», την αμαρτία του και την προδοσία του κατά του Θεού είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο. Τίθεται λοιπόν ένα ερώτημα. Ποια στάση θα κρατούσαμε αν ζούσαμε στην εποχή του Χριστού; Μήπως συχνά στη ζωή μας δεν έχουμε και εμείς την λογική του κακού που είχαν οι Αρχιερείς των Εβραίων αλλά και όλο εκείνο το μανιασμένο πλήθος, ο «θεοκτόνος εσμός» που βασάνισε και σταύρωσε τον Χριστό; Ανατριχιάζει κανείς με τρόμο για τον ίδιο του τον εαυτό όταν συνειδητοποιεί που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη καρδιά όταν σκληρυνθεί από την αμαρτία. Τότε μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος στο έσχατο επίπεδο της απανθρωπιάς, της βίας και της διαστροφής. Τότε μπορεί να στραφεί ενάντια στο δίκαιο, στην αλήθεια, στην αγάπη. Το αποδεικνύει σαφέστατα ο Σταυρός του Χριστού. Αλλά εδώ ακριβώς συντελείται κάτι παράδοξο. Η θεία χάρη νικά την αμαρτία, η αγάπη το μίσος. Η φοβερή διαχωριστική γραμμή μεταξύ ουρανού και γης, Θεού και ανθρώπων καταργείται. Ο θάνατος του Χριστού γίνεται σωτήριος γιατί εκμηδενίζει την πηγή του θανάτου, που είναι το κακό, το οποίο με τις πολλές μορφές του, μας πιέζει, μας συνθλίβει και μας ταλαιπωρεί. Η Εκκλησία διακηρύττει ότι η Ανάσταση του Χριστού είναι η ανατολή του καινούργιου κόσμου του Θεού,ο θρίαμβος της σωτηρίας πάνω στην αμαρτία,η τελική νίκη και επικράτηση της ζωής πάνω στον θάνατο και τη φθορά. Και όμως, όλα αυτά τόσο συχνά μοιάζουν μια ρητορική φωτοβολίδα, ένα θεολογικό πυροτέχνημα, ένα μεγαλόστομο κήρυγμα που διαψεύδεται από την φυσική μας εμπειρία και καθημερινή πραγματικότητα. Πως βιώνει λοιπόν ο σημερινός άνθρωπος τις λυτρωτικές συνέπειες του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού; Άραγε έπαυσε να είναι γεμάτος ενοχή, αγωνία, πόνο, και δάκρυα; Μήπως η αρρώστεια, ο θάνατος και η φθορά δεν αποτελούν και σήμερα βασικό νόμο και κανόνα της ζωής μας και του «κόσμου τούτου»; Που είναι η καινή κτίση που επαγγέλλεται το Ευαγγέλιο του Χριστού; Που είναι ένας κόσμος χωρίς βία, συγκρούσεις και αμαρτία; Ίσως την απάντηση μας τη δίνει μια δραματική στιγμή πάνω στον Γολγοθά. Στην κορύφωση του θείου Πάθους ακούμε από τον πάσχοντα Κύριο μια κραυγή αγωνίας και πόνου: «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;» Ο Χριστός φορτώνεται όλο το βάρος των αμαρτιών μας για να μας εξιλέωση. Όμωςπεθαίνοντας για τη δική μας σωτηρία, δοκιμάζει μια οδυνηρή εμπειρία. Αν και αναμάρτητος βιώνει το οριακό, το έσχατο και τραγικό αποτέλεσμα της αμαρτίας,την μοναξιά και την εγκατάλειψη, δηλ. την απώλεια του ίδιου του Θεού. Και αυτή η απώλεια είναι μια εμπειρία σκληρή και τραγική. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη ζωή μας. Τόσες φορές νιώθουμε το βάρος των αμαρτιών να μας πιέζη ασφυκτικά. Τόσο συχνά αισθανόμαστε τον πόνο να μας παραλύη, τα προβλήματα και τις δυσκολίες να μας λυγίζουν κυριολεκτικά. Κάποτε νιώθουμε τις αμφιβολίες να μας ταλαιπωρούν και τα αναπάντητα ερωτήματα να μας κλονίζουν. Τότε βιώνουμε το κενό της σιωπής του Θεού. Εμείς του ζητάμε και Εκείνος αρνείται. Εμείς τον ρωτάμε και Εκείνος δεν απαντά. Εμείς αγωνιούμε και πονάμε και Εκείνος φαίνεται να απουσιάζη. Τόσο συχνά στον αγώνα και την αγωνία της ζωής αυτό το κενό της σιωπής του Θεού, δοκιμάζει την πίστη αλλά και την βεβαιότητα μας ότι πέρα από κάθε σταυρό και τάφο υπάρχει η ανάσταση και η ζωή. Όμως  ξέρουμε καλά ότι πριν τον θρίαμβο και τη δόξα της νίκης προηγείται ένας αδιάκοπος και σκληρός αγώνας. Σ’ αυτή τη δραματική πάλη με τον εαυτό μας και τον κόσμο, πολλές φορές πορευόμαστε σ’ ένα δρόμο μοναχικό με συντροφιά τη σιωπή του Θεού. Γι’ αυτό καλούμαστε να αγωνιζόμαστε εν πίστει, να υπομένουμε εν αγάπη και να περιμένουμε εν ελπίδι· Εκείνον που θα τερματίση κάθε πόνο, δάκρυ και αμφιβολία. Στην επίγεια λοιπόν διαδρομή μας, ας επαναλαμβάνουμε εκείνο το δυνατό λόγο της Αποκάλυψης «Έρχου Κύριε» για να ακούμε μυστικά την απάντηση «ιδού γαρ έρχομαι ταχύ». Αυτή η προσμονή για τον Ερχόμενο Κύριο που πηγάζει από την απόλυτη βεβαιότητα της Ανάστασης του Χριστού είναι η αναπνοή και η δυναμική της πνευματικής μας ζωής. 

Χριστός Ανέστη

  Πηγή:http://www.i-m-attikis.gr/