kantonopou’s blog

ΔΥΟ ΜΟΝΑΧΟΙ, διηγείται ένας Άγιος ερημίτης που είχε από το Θεό διορατικό χάρισμα, ήλθαν κάποτε να μείνουν σε δύο παλιά κελιά, όχι πολύ μακριά από την καλύβα του. Ο ένας ήταν από ξένη χώρα, ο άλλος εντόπιος. Ο εντόπιος προόδεψε γρήγορα στα πνευματικά. Ο ξένος φαινόταν μάλλον αμελής.

 Ύστερα από μερικά χρόνια αρρώστησε ξαφνικά ο ξένος και πέθανε. Είδα τότε πλήθος Αγγέλων να οδηγούν την ψυχή του στον Παράδεισο. Προτού όμως μπει μέσα έγινε εξέτασης, αν θα τον άφηναν ή όχι. Άκουσα τότε φωνή να λέγη:– Ήταν πραγματικά λίγο αμελής, αλλά γιατί υπόμενε την ξενιτεία, ανοίξατε του.

Μετά από καιρό αρρώστησε βαριά κι ο άλλος. Σαν το έμαθαν οι συγγενείς κι οι φίλοι του, έρχονταν κάθε μέρα να τον περιποιούνται και να τον ανακουφίζουν. Στο τέλος πέθανε κι αυτός. Άγγελο όμως δεν είδα κοντά του. Γεμάτος απορία, έλεγα στον Κύριο:

– Γιατί, Θεέ μου, έδωσες τόση δόξα στον ξένο, που ήταν αμελής και σε τούτο τον σπουδαίο τίποτε;

Τότε πήρα αυτή την πληροφορία από θείο Άγγελο. Ο ενάρετος Μοναχός στο θάνατο του είχε γύρω του φίλους και συγγενείς που του έδιναν μεγάλη παρηγοριά. Ο ξένος, αν και λίγο αμελής, επειδή του έλειψε η ανθρώπινη, βρήκε θεϊκή παρηγοριά.

    ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ- ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε?.