kantonopou’s blog

Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ποθεί την ξενιτεία, εξομολογήθηκε μια μέρα στον γέροντα του, τον Αββά Λούκιο, ο Αββάς Λογγίνος.

– Αν δεν συνηθίσεις πρώτα να συγκρατείς τη γλώσσα σου, και στην άλλη άκρη του κόσμου να πας, ξένος δε θα είσαι. Μάθε να σωπαίνεις και τότε θα έχεις κι εδώ ξενιτεία, του αποκρίθηκε ο σοφός Γέροντας.

***

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ παρακάλεσε τον Όσιο Σισώη να του εξηγήσει τι ακριβώς είναι η ξενιτεία.

– Αληθινή ξενιτεία, αποκρίθηκε ο σοφός Γέροντας, είναι να μάθει ο άνθρωπος να σωπαίνει πάντοτε και να μην απαιτήσει δικό του πράγμα.

***

ΕΡΩΤΗΣΑΝ κάποιο Γέροντα, ποιο είναι το έργο της ξενιτείας κι εκείνος, αντί άλλης απαντήσεως, διηγήθηκε το ακόλουθο περιστατικό:

Ένας νέος άφησε την πατρίδα του και ξενιτεύτηκε για το Χριστό. Πήγε σε μια σκήτη βαθειά στην έρημο και ζήτησε να γίνει Μοναχός. Τον δέχτηκαν. Οι αδελφοί της σκήτης είχαν έθιμο να τρώγουν κάθε Κυριακή, ύστερα από τη Θεία Λειτουργία, όλοι μαζί σε κοινό τραπέζι. Πήγε και ο ξένος να καθίσει μαζί τους την πρώτη Κυριακή που βρέθηκε στην εκκλησία.

– Ποιος είναι αυτός; Ρωτούσαν μεταξύ τους οι Μοναχοί. Ποιος τον προσκάλεσε να φάει;

Επειδή κανένας δεν τον ήξερε, του είπαν να σηκωθεί να φύγει. Ο νέος χωρίς αντίρρηση έφυγε αμέσως. Σε λίγο όμως μετενόησαν οι Αδελφοί για τη συμπεριφορά τους στον ξένο κι έστειλαν να τον φέρουν πίσω. Εκείνος παρευθύς εγύρισε. Εθαύμασαν την ακακία του οι Μοναχοί κι όταν τελείωσε το φαγητό, τον ρώτησαν:

– Τι να σκέφτηκες τάχα, Αδελφέ, όταν σε διώξαμε από το τραπέζι και πάλι σε φέραμε πίσω;

– Σκέφτηκα, αποκρίθηκε με απλότητα εκείνος, πως δεν είμαι καλλίτερος από το σκυλί που φεύγει, σαν το διώχνουν, κι όταν πάλι το φωνάζουν, έρχεται.

     ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ- ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε?.