Αρχεία για Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Εγώ τα ξέρω όλα για τη δασκάλα μου
Εγώ τα ξέρω όλα για τη δασκάλα μου
.
.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα κάθε απόγευμα γυρίζει σπίτι της. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Το βράδυ η δασκάλα κοιμάται μέσα στο σχολείο, για να είναι πριν από μας στην τάξη το πρωί.
Οι μεγάλοι λένε ότι έχουν δει τη δασκάλα μου στο σούπερ μάρκετ να ψωνίζει. Εγώ νομίζω ότι κάνουν λάθος. Η δασκάλα μου δεν κάνει ποτέ ψώνια, γιατί τρώει στην καντίνα του σχολείου πρωί, μεσημέρι και βράδυ.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα ξέρει απέξω όλες τις ασκήσεις και τους κανόνες στα μαθηματικά και τη γραμματική. Εγώ όμως ξέρω τι πραγματικά συμβαίνει. Όταν η δασκάλα ξεχνάει κάτι, αποφασίζει να μας βγάλει διάλειμμα.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα ξέρει απέξω όλα τα μαθήματα. Εγώ νομίζω ότι αυτό δεν είναι δυνατόν. Αν η δασκάλα ήταν τόσο καλή στα μαθήματα, δε θα έμενε πάντα στην ίδια τάξη.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα δε χρειάζεται να συμμαζεύει τα πράγματα της τάξης όπως εμείς. Εγώ σκέφτομαι ότι καλά κάνει. Η δασκάλα ξέρει ότι κανείς δε θα τη μαλώσει.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα δεν ξαπλώνει ποτέ το μεσημέρι. Εγώ νομίζω ότι δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Η δασκάλα μου δεν έχει ανάγκη να ξαπλώσει, γιατί δεν κουράζεται ποτέ.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα κάνει ζαβολιές για να μη μας κερδίζει στα παιχνίδια. Εγώ νομίζω ότι κάνουν λάθος. Η δασκάλα δεν ξέρει τόσο καλά τα παιχνίδια, γι’ αυτό χάνει.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα είναι φοβερή στον πολλαπλασιασμό. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Όταν βγαίνουμε όλοι μαζί από την τάξη, η δασκάλα δε σταματάει να μας μετράει και να μας ξαναμετράει.
Οι μεγάλοι λένε ότι η δασκάλα είναι ερωτευμένη με κάποιον. Εγώ νομίζω ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Η δασκάλα δεν αγαπά παρά μόνο εμάς και το ξέρει όλος ο κόσμος.
.
Nathalie Delebarre
.
Το Διαμάντι του Βασιλιά
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που είχε ένα μεγάλο κι όμορφο διαμάντι. Το όμορφο αυτό διαμάντι όμως παρουσίαζε μια μικρή ατέλεια: μια γρατσουνιά στο κέντρο του.
Ο βασιλιάς κάλεσε όλους τους σπουδαίους κόπτες διαμαντιών και πολλούς διάσημους κοσμηματοτεχνίτες και τους ζήτησε να απαλλάξουν το διαμάντι από τη γρατσουνιά. Μάταια όμως προσπάθησαν όλοι τους . . .
Ώσπου μια μέρα, εμφανίστηκε στο παλάτι ένας νέος άντρας, που ανακοίνωσε ότι μπορούσε να κάνει το διαμάντι ακόμα πιο όμορφο από ό,τι ήταν και όλοι γέλασαν μαζί του. Παρόλα αυτά, ο βασιλιάς του παραχώρησε ένα εργαστήριο και του εμπιστεύτηκε το διαμάντι.
Αφού για πολλές μέρες ο νεαρός άντρας εργάστηκε στο εργαστήριο, κάποια μέρα, παρουσίασε το διαμάντι στο βασιλιά και ήταν πράγματι πιο όμορφο από ό,τι ήταν πριν. Στο κέντρο του είχε χαράξει ένα πανέμορφο τριαντάφυλλο, που το κοτσάνι του ήταν η παλιά γρατσουνιά.
Πηγή:https://blogs.sch.gr/kkiourtsis/2011/04/14/%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC/
….γιατί αυτός πρέπει να είναι, κατ’ αντιστοιχία ο ρόλος του εκπαιδευτικού στο σχολείο!!!!
Να μετατρέπει τις ατέλειες και τις αδυναμίες των μαθητών του, σε ικανότητες ώστε να λάμπουν όλα τα παιδιά, σαν τα πιο αστραφτερά διαμάντια!!!
Ο ρόλος του εκπ/κου στην αντιμετώπιση της ετερότητας και της πολυμορφίας ιδιαιτεροτήτων του μαθητικού πληθυσμού στο σύγχρονο σχολείο
από την πηγή: http://amea-edu.blogspot.com/2008/11/1_06.html
Το καναρινί ποδήλατο
Το σενάριο στηρίζεται σε πραγματικά περιστατικά από τη δράση ενός σημερινού δασκάλου. Πρόκειται για μια έξοχη ταινία με σύγχρονο παιδαγωγικό προβληματισμό που βραβεύτηκε σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ για παιδιά και νέους. Δείτε την ταινία (σε 10 μέρη) και διαβάστε την κριτική του καθηγητή του Πανεπ. Ιωαννίνων Γιώργου Μαυρογιώργου (κλικ), ο οποίος γράφει χαρακτηριστικά:
«… Το «Καναρινί ποδήλατο» μας φέρνει στο σχολείο μια σειρά από ερωτήματα: Οι πρωτοβουλίες των εκπαιδευτικών έχουν σημαντική θέση στην εκπαιδευτική διαδικασία. Πόσο, όμως, αυτές προσφέρονται για τον ουσιαστικό μετασχηματισμό δομών και περιεχομένου της εκπαίδευσης, όταν είναι ατομικές και αποσπασματικές προσπάθειες; Ποια είναι το όρια του εθελοντισμού και του ιδιότυπου «ιεραποστολισμού» (η ιδεολογία του «λειτουργού») στην υπόθεση της αντιμετώπισης προβλημάτων της εκπαίδευσης; Μπορούμε να βασιζόμαστε σε ευκαιριακές, τυχαίες, αυθόρμητες συλλήψεις και ιδέες εκπαιδευτικών καινοτομιών; Οι διευθυντές των σχολικών μονάδων είναι οι θεματοφύλακες της εκπαιδευτικής στασιμότητας και οι ελεγκτές των πρωτοβουλιών των εκπαιδευτικών ή είναι οι εμψυχωτές και συντονιστές συλλογικών διαδικασιών για τη συστηματική διαμόρφωση «εσωτερικής εκπαιδευτικής πολιτικής» των σχολικών μονάδων;…»
Νέα Παιδαγωγική
Νίκου Καζαντζάκη (1833-1957)
Στην Τετάρτη Τάξη βασίλευε και κυβερνούσε ο Διευθυντής του Δημοτικού. Κοντοπίθαρος, μ’ ένα γενάκι σφηνωτό, με γκρίζα πάντα θυμωμένα μάτια, στραβοπόδης. “Δε θωράς, μωρέ, τα πόδια του” λέγαμε ο ένας στον άλλον σιγά, να μη μας ακούσει, “δε θωράς μωρέ, πως τυλιγαδίζουν* τα πόδια του; και πως βήχει; δεν είναι Κρητικός”. Μας είχε έρθει σπουδασμένος από την Αθήνα κι είχε φέρει, λέει μαζί του τη Νέα Παιδαγωγική. Θαρρούσαμε πως θα ‘ταν καμιά νέα γυναίκα και την έλεγαν Παιδαγωγική, μα όταν τον αντικρίσαμε για πρώτη φορά ήταν ολομόναχος, η Παιδαγωγική έλειπε, θα ‘ταν σπίτι. Κρατούσε ένα μικρό στριφτό βούρδουλα, μας έβαλε στη γραμμή κι άρχισε να βγάζει λόγο. Έπρεπε, λέει, ό,τι μαθαίναμε να το βλέπαμε και να το αγγίζαμε ή να το ζωγραφίζαμε σ’ ένα χαρτί γεμάτο κουκίδες. Και τα μάτια μας τέσσερα, αταξίες δε θέλει, μήτε γέλια, μήτε φωνές στο διάλειμμα· και σταυρό τα χέρια. Και στο δρόμο, όταν δούμε παπά να του φιλούμε το χέρι. “Τα μάτια σας τέσσερα, κακομοίρηδες, γιατί αλλιώς, κοιτάχτε εδώ!” είπε και μας έδειξε το βούρδουλα. “Δε λέω λόγια, θα δείτε έργα!”. Κι αλήθεια είδαμε, όταν κάναμε καμιά αταξία ή όταν δεν ήταν στα κέφια του, μας ξεκούμπωνε, μας κατέβαζε τα παντελονάκια και μας έδερνε κατάσαρκα με το βούρδουλα· κι όταν βαριόταν να ξεκουμπώσει, μας έδινε βουρδουλιές στ’ αφτιά, ωσότου έβγαινε αίμα. Μια μέρα έδεσα κόμπο την καρδιά μου, σήκωσα το δάχτυλο:
– Πού είναι, κυρ δάσκαλε, ρώτησα, η Νέα Παιδαγωγική; γιατί δεν έρχεται στο σκολειό; Τινάχτηκε από την έδρα, ξεκρέμασε από τον τοίχο το βούρδουλα.
– Έλα εδώ, αυθάδη, φώναξε ξεκούμπωσε το πανταλόνι σου. Βαριόταν να το ξεκουμπώσει μόνος του. – Να, να, να, άρχισε να βαράει και να μουγκρίζει. Είχε ιδρώσει, σταμάτησε.
– Να η Νέα Παιδαγωγική, είπε, κι άλλη φορά σκασμός! Ήταν όμως και πονηρούτσικος ο σύζυγος της Νέας Παιδαγωγικής. Μια μέρα μας λέει: “Αύριο θα σας μιλήσω για το Χριστόφορο Κολόμβο, πώς ανακάλυψε την Αμερική. Μα για να καταλάβετε καλύτερα, να κρατάει καθένας σας κι από ένα αυγό, όποιος δεν έχει αυγό, ας φέρει βούτυρο!”.
Είχε και μιαν κόρη της παντριγιάς, την έλεγαν Τερψιχόρη· κοντή, μα πολύ νόστιμη, πολλοί τη ζητούσαν, μα δεν ήθελε να την παντρέψει. “Τέτοιες ατιμίες” έλεγε “δε θέλω εγώ στο σπίτι μου”. Κι όταν το Γενάρη οι γάτες έβγαιναν στα κεραμίδια και νιαούριζαν, έπαιρνε μια σκάλα, ανέβαινε στη στέγη και τις κυνηγούσε. “Ανάθεμα τη φύση” μουρμούριζε “ανάθεμα τη· δεν έχει ηθική!”. Τη Μεγάλη Παρασκευή μας πήγε στην εκκλησία να προσκυνήσουμε το Σταυρωμένο. Μας γύρισε ύστερα στο σκολειό να μας εξηγήσει τι είδαμε, ποιον προσκυνήσαμε και τι θα πει Σταύρωση. Αραδιαστήκαμε στα θρανία, κουρασμένοι, βαριεστημένοι, γιατί δε φάγαμε σήμερα παρά ξινό λεμόνι και δεν ήπιαμε παρά ξίδι, για να δοκιμάσουμε κι εμείς τον πόνο του Χριστού. Άρχισε λοιπόν ο άντρας της Νέας Παιδαγωγικής, με βαριά επίσημη φωνή, να μας ξηγάει πως ο Θεός κατέβηκε στη γη και γίνηκε Χριστός, κι έπαθε και σταυρώθηκε για να μας σώσει από την αμαρτία. Ποιαν αμαρτία; καλά – καλά δεν καταλάβαμε· μα καταλάβαμε καλά πως είχε δώδεκα μαθητές κι ένας τον πρόδωκε, ο Ιούδας.
– Κι ήταν ο Ιούδας, σαν ποιον; σαν ποιον; Σηκώθηκε από την έδρα ο δάσκαλος κι άρχισε να προχωράει αργά, απειλητικά, από θρανίο σε θρανίο και μας κοιτούσε, ένα ένα.
– Κι ήταν ο Ιούδας σαν τον… σαν τον..
Είχε απλώσει το δείχτη του χεριού του και τον μετακινούσε από τον ένα μας στον άλλο, ζητώντας να βρει με ποιον έμοιαζε ο Ιούδας. Κι εμείς ζαρώναμε και τρέμαμε μην μπας και σταθεί το δάχτυλο το φοβερό απάνω μας. Κι άξαφνα ο δάσκαλος έσυρε φωνή και το δάχτυλο του στάθηκε σ’ ένα χλωμό φτωχοντυμένο παιδάκι με όμορφα ρουσόξανθα μαλλιά. Ήταν το Νικολιό που ‘χε φωνάξει πέρυσι στην Τρίτη Τάξη: “Σώπα, δάσκαλε, ν’ ακούσουμε το πουλί”.
– Να, σαν το Νικολιό! φώναξε ο δάσκαλος. Απαράλλαχτος. Έτσι χλωμός, έτσι ντυμένος, κι αυτός, κι είχε κόκκινα μαλλιά, κόκκινα κόκκινα, σαν τις φλόγες της Κόλασης!
Να το ακούσει το κακόμοιρο το Νικολιό, ξέσπασε σε θρήνο, κι εμείς όλοι, που είχαμε γλιτώσει από τον κίνδυνο, τον αγριοματιάζαμε με μίσος και συμφωνήσαμε κρυφά από θρανίο σε θρανίο, άμα βγούμε έξω να τον σπάσουμε στο ξύλο που πρόδωκε το Χριστό. Ευχαριστημένος ο δάσκαλος που έτσι μας έδειξε χειροπιαστά, καθώς το ορίζει η Νέα Παιδαγωγική, πώς ήταν ο Ιούδας, μας σκόλασε, κι εμείς βάλαμε στη μέση το Νικολιό, κι ως βγήκαμε στο δρόμο αρχίσαμε να τον φτύνουμε και να τον δέρνουμε, πήρε αυτός δρόμο κλαίγοντας, μα εμείς τον κυνηγήσαμε με τις πέτρες, τον προγκούσαμε “Ιούδα! Ιούδα!” ωσότου έφτασε σπίτι του και τον τρύπωξε μέσα.
Το Νικολιό δεν ξαναφάνηκε στην τάξη, δεν ξαναπάτησε στο σκολειό.
Ύστερα από τριάντα χρόνια που είχα γυρίσει από τη Φραγκιά στο πατρικό σπίτι κι ήταν Μεγάλο Σάββατο, χτύπησε η πόρτα και φάνηκε στο κατώφλι ένας χλωμός, αδύνατος άντρας, με κόκκινα μαλλιά, με κόκκινα γένια· έφερνε σ’ ένα χρωματιστό μαντίλι τα καινούργια παπούτσια που ‘χε παραγγείλει για όλους μας ο πατέρας για την Λαμπρή. Στάθηκε δειλιασμένος στο κατώφλι, με κοίταξε, κούνησε το κεφάλι.
– Δε με γνωρίζεις; έκαμε, δε με θυμάσαι; Κι ως να μου το πει, τον γνώρισα.
– Το Νικολιό! φώναξα και τον άρπαξα στην αγκαλιά μου.
– Ο Ιούδας… έκαμε αυτός και χαμογέλασε με πικρία.
………………………………………………………………………………….
* Τυλιγαδίζουν: μοιάζουν με ξύλινο, διχαλωτό ραβδί, στραβώνουν.
Kαζαντζάκης :Απόσπασμα από το βιβλίο ‘’Ο Βίος και η Πολιτεία του Αλεξη Ζορμπά’’
…‘’Θυμήθηκα κάποιο πρωί που ‘χα πετύχει σ’ ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσώφλι κι ετοιμάζονταν η μέσα ψυχή να προβάλει.
Περίμενα, περίμενα, αργούσε κι εγώ βιαζόμουν’ έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου.
Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό ρυθμό παρά φύση ρυθμό.
Το τσώφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε.
Μα ποτέ δεν θα ξεχάσω την φρίκη μου : τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα, όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει, μα δε μπορούσε’ μάχουμουν κι εγώ με την ανάσα μου να τη βοηθήσω
Του κάκου’ είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο, και τώρα πια ήταν αργά.
Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη.
Βγήκε αμέστωτη, κουνήθηκε απελπισμένη, και σε λίγο πέθανε στην απαλάμη μου.
Το πουπουλένιο κουφάρι της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου.
Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά : είναι θανάσιμο αμάρτημα, να βιάζεις τους αιώνιους νόμους’ έχεις χρέος ν’ ακολουθάς τον αθάνατο ρυθμό μ’ εμπιστοσύνη.
Α! να μπορούσα, έλεγα, τον καινούριο ετούτο χρόνο, να ρύθμιζα έτσι, χωρίς υστερικές ανυπομονησίες, τη ζωή μου !
…ας ήταν να πετούσε πάντα μπροστά μου και να μου δείχνει το δρόμο !
…Κι έτσι μία πεταλούδα που πρόωρα πέθανε, να βοηθήσει μιαν αδερφή της, μιαν ανθρώπινη ψυχή,
να μη βιάζεται και να προφτάσει να ξετυλίξει με αργό ρυθμό τις φτερούγες !
Ο εκπαιδευτικός, θα πρέπει πάντα να έχει το νού του την Πεταλούδα του Ν. Καζαντζάκη….
Κυρίως εκείνοι που αποφασίζουν να ακολουθήσουν τον δύσκολο δρόμο της ειδικής αγωγής, να θυμούνται ότι κάθε παιδί έχει τον δικό του ξεχωριστό ρυθμό ανάπτυξης και βαθμό ωρίμανσης.
Μην πιέζετε το παιδί να φτάσει κάπου που ενδεχομένως δεν μπορεί ή δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα του να φτάσει εκεί. Γιατί όπως έχει γράψει και ο Paolo Coelho, «οι άνθρωποι φτάνουν ακριβώς την κατάλληλη ώρα εκεί όπου τους περιμένουν». Ο, τι και να κάνετε λοιπόν ως εκπαιδευτικοί, όσο και να προσπαθείτε ή να πιέζετε καθημερινά τον μικρό σας μαθητή να μάθει αυτό και το άλλο, και να τα κάνει όλα τέλεια όπως εσείς φαντάζεστε, δεν θα καταφέρετε τίποτα, παρά να τσακίσετε τα φτερά της μικρής σας πεταλούδας που κρατάτε στα χέρια σας και σας κοιτά με τα τεράστια μάτια της γεμάτα προσμονή, λαχτάρα και ελπίδα. Δώστε πνοή στην πεταλούδα που γεννιέται στα χέρια σας, φωτίστε την ελπίδα που έχει μέσα της για να μπορέσει να ανοίξει τα φτερά της αργότερα, με αυτοπεποίθηση και σιγουριά έχοντας λάβει όλα τα εφόδια από εσάς, γνωρίζοντας ότι με αυτά θα μπορέσει να κατακτήσει τους ουρανούς και που ξέρετε ίσως καταφέρει κάποια μέρα να αγγίξει και κάποιο αστέρι, εκπληρώνοντας το βαθύτερο όνειρο κάθε παιδιού που κοιτά τον ουρανό.
Πατιού Ιωάννα
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Η ειδική αγωγή αποτελεί μια πρόκληση για όλους όσους εργάζονται σε αυτό τον τομέα, καθώς η εκπαίδευση των παιδιών με ιδιαιτέρες ανάγκες αποτελεί ένα ευαίσθητο κομμάτι της εκπαίδευσης που οφείλουν να χειρίζονται με ιδιαίτερη μεταχείριση και κυρίως με πολύ υπομονή και αγάπη.
Θα πρέπει όμως ο κάθε εκπαιδευτικός να έχει συνεχώς στο μυαλό του ότι η στάση του, θα καθορίσει την αποδοχή ή όχι των παιδιών αυτών από τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης. Για το λόγο αυτό, θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια ώστε να μην συντελέσει, στην απομόνωση και στον αποκλεισμό τους από τα άλλα παιδιά, εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων τους. Τα μικρά παιδιά είναι πολύ σκληρά και απορρίπτουν με ευκολία ο, τι δεν τους αρέσει ή τους φαίνεται διαφορετικό. Θα πρέπει λοιπόν να φροντίσουν να ενσωματώσουν τα παιδιά αυτά σε όλες τις δραστηριότητες της σχολικής ζωής για να αποτελέσουν και αυτά βασικό και απαραίτητο κομμάτι της τάξης.
Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά είναι έτσι και αλλιώς απομονωμένα, βιώνοντας ένα συναισθηματικό φορτίο που είναι δύσκολο να χειριστούν. Αρκετά από αυτά μάλιστα συνειδητοποιούν την κατάσταση τους και κλείνονται ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους.
Από την άλλη, οι εκπαιδευτικοί καλούνται να αναλάβουν ένα ακόμα πολύ δύσκολο κομμάτι της εκπαίδευσης. Θα πρέπει με ιδιαίτερη τακτική να πουν στους γονείς ότι το παιδί τους έχει κάποιο πρόβλημα, να κάνουν τις πρώτες νύξεις ότι υπάρχει κάποια απόκλιση. Ενδέχεται όμως να αντιμετωπίσουν την αντίδραση και τον αρνητισμό ορισμένων γονιών, κυρίως εκείνων που το παιδί τους φοιτά στις πρώτες του δημοτικού ή πηγαίνει ακόμα στο νηπιαγωγείο. Ορισμένοι γονείς θεωρούν ότι τα παιδιά τους είναι ανώριμα και ότι με την πάροδο του χρόνου τα προβλήματα και αδυναμίες τους θα ξεπεραστούν. Όμως έτσι χάνεται πολύτιμος χρόνος, καθώς τα προβλήματα όχι μονό εμμένουν αλλά αυξάνονται καθώς προστίθενται και οι μαθησιακές δυσκολίες.
Για το λόγο αυτό χρειάζεται οι εκπαιδευτικοί να είναι κοντά τους, να τους στηρίζουν και πάνω από όλα να τους κάνουν να αισθανθούν αποδεκτοί. Οι γονείς αυτοί μπορεί να είναι άνθρωποι που πονούν και υποφέρουν καθημερινά. Στην ψυχολογία αναφέρεται ότι ένας γονιός που μαθαίνει ότι το παιδί του έχει πρόβλημα, περνάει μια περίοδο πένθους – του παιδιού του που χάθηκε – (δεν μιλάμε για φυσικό θάνατο αλλά εννοούμε την απώλεια ενός φυσιολογικού παιδιού) πρώτου αποδεχθούν την ιδιαιτερότητα του. Έτσι, μπορεί να αισθάνονται μειονεκτικά απέναντι στους εκπαιδευτικούς εξαιτίας των δυσκολιών του παιδιού τους. Ενδέχεται όμως να εκδηλώσουν και αισθήματα θυμού και επιθετικότητας. Ο ρόλος επομένως του δασκάλου ξεπερνά τα όρια της τάξης και της διδασκαλίας και καλείται να συμπαρασταθεί και να στηρίξει αυτούς τους γονείς.
Πατιού Ιωάννα
Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής – Λογοθεραπεύτρια
