Αρχεία για ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ
“Χέρια όλο φως”: ένα βίντεο συναισθηματικής έκφρασης
.
.
.
Το miniDOC δημιουργήθηκε από τον σκηνοθέτη Μάνο Παπαδάκη για λογαριασμό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και του Πολιτιστικού Οργανισμού Χαλκιδικής το 2009.
Αφορά μια παρέα παιδιών που στο πλαίσιο της επαγγελματικής τους εκπαίδευσης εργάζονται με τα χέρια τους και εκφράζουν τα συναισθήματά τους γι΄ αυτά, για τον εαυτό τους γενικότερα, αλλά και τους κοντινούς τους ανθρώπους, αυτά που αγαπούν και νοιάζονται, αλλά και για αυτά που τους πληγώνουν. Ο ίδιος θεωρεί το «Χέρια όλο φως» ένα από τα αγαπημένα του έργα.
Έχει προβληθεί σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού και σε ειδικές εκδηλώσεις σε σχολεία, συνέδρια ψυχολογίας, κλπ.
Δείτε το ΕΔΩ
Η Δύναμη της Ενσυναίσθησης και η Συμπάθεια
Η Δύναμη της Ενσυναίσθησης και η Συμπάθεια
Στα Ελληνικά η λέξη ενσυναίσθηση δεν χρησιμοποιείται συχνά. Δεν την ξέρουμε, δεν μας είναι οικεία. Αυτό το βίντεο των τριών λεπτών που θα δούμε μαζί θα μας ξεκαθαρίσει ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να «νοιώσουμε συμπάθεια» για τους διπλανούς μας, φίλους, συγγενείς, έρωτες, παιδιά, γονείς, γειτόνους ή περαστικές απ’ τη ζωή μας γνωριμίες – και στην δύναμη της ενσυναίσθησης.
Αυτά τα βιντεάκια είναι σαν ένα σφηνάκι εσπρέσο – η «πνευματική καφεΐνη» τους μας βοηθάει να «ξυπνήσουμε» και να καταλάβουμε κάτι καλύτερα, πιο καθαρά, με μεγαλύτερη ενάργεια. Στα Ελληνικά η λέξη «συν-αισθάνομαι» μας οδηγεί πιο γρήγορα στην ουσία της ενσυναίσθησης. Το λέει μόνη της: Αισθάνομαι μαζί σου. Αισθάνομαι αυτό που αισθάνεσαι, αφήνω την στεναχώρια σου ή το πρόβλημα ή τη χαρά σου να μπει μέσα στον εγκέφαλό μου, να γίνει κομμάτι μου, μοιράζομαι δηλαδή αυτό που μου λες και το νοιώθω κι’ εγώ μαζί σου.Πολύτιμό πράγμα. Το να δείξω συμπάθεια είναι άλλο πράγμα –πιο απόμακρο. «Χωρίσαμε με την Μαρία» σου λέει ένας φίλος. «Αχ, μωρέ, πολύ λυπάμαι». Και μετά ένα σχόλιο όπως «δεν τα πηγαίνατε και πολύ καλά τελευταίως» ή «τι κρίμα, ταιριάζατε τόσο πολύ». Λέξεις που δεν εισχωρούν μέσα σου ούτε βγαίνουν από μέσα σου. Ενώ μια απλή κίνηση του κεφαλιού και μια κίνηση, κάτι σαν χάδι, ένα άγγιγμα, ακόμα και με την απόλυτη σιωπή μπορεί να γίνει ενσυναίσθηση, να νοιώσεις αυτό που νοιώθει ο άλλος, να μπεις στη θέση του. Δεν είναι εύκολο πάντως να εξηγηθεί με λόγια αυτή η μεγάλη διαφορά του «συναισθάνομαι» ακόμα και αν δεν λέω τίποτα, της ενσυναίσθησης δηλαδή –από την «συμπάθεια» που όσο ειλικρινής και αν είναι, κρατάει τις πόρτες μισόκλειστες.
Ίσως, για να το πούμε στα Ελληνικά πιο άμεσα, για να «συναισθανθείς» πρέπει να μπορείς να αγαπήσεις τον άλλον. Που δεν είναι καθόλου το ίδιο με την αίσθηση του «τον συμπαθώ»…
Πατήστε εδώ για να δείτε το videaki
Σημείωση:
Η μετάφραση δεν είναι πολύ καλή και υπάρχουν αρκετά λάθη,
αλλά μπορούμε να καταλάβουμε σε γενικές γραμμές το νόημα αυτού του video
Πηγή: http://antikleidi.com/2014/09/28/ensynaisthisi-kai-sympatheia/
και
http://vimeo.com/81798936
Μια μαγική διαφήμιση
Ένα καταπληκτικό παραμύθι μόνο για αληθινούς ανθρώπους
Το κουτάβι που δεν θα έτρεχε ποτέ
Ένα μικρό αγόρι ήθελε να αγοράσει ένα κουτάβι.
-Πόσο κοστίζει ένα κουτάβι ρώτησε τον ιδιοκτήτη ενός κυνοτροφείου.
-Από 20 ως 200 ευρώ είπε ο ιδιοκτήτης.
Το παιδί είχε μόνο δέκα ευρώ και έσκυψε το κεφάλι στενοχωρημένο. Γύρισε να φύγει όταν είδε μια σκυλίτσα με 5 κουτάβια. Τα κουτάβια έτρεχαν δίπλα στη μαμά τους το ένα όμως δύσκολα μπορούσε να περπατήσει :
-Τι έχει αυτό το κουτάβι; ρώτησε τον ιδιοκτήτη
Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε ότι γεννήθηκε με πρόβλημα και έτσι θα έμενε για πάντα.
Θέλω να το αγοράσω, πόσο το πουλάτε; ρώτησε ο μικρός . Ο ιδιοκτήτης του κουταβιού χαμογέλασε και είπε:
-Δε νομίζω να θες ένα κουτσό κουτάβι αλλά πάλι αν το θες μπορώ να στο χαρίσω.
Ο μικρός απάντησε περήφανα πως θα προτιμούσε να το αγοράσει και θα ξεπλήρωνε το χρέος του σύντομα.
Ο άντρας προειδοποίησε το μικρό ότι αυτό το κουτάβι δεν θα μπορούσε ποτέ να τρέξει μαζί του και καλύτερα να αγόραζε ένα άλλο.
Τότε ο μικρός σήκωσε με θάρρος το παντελόνι του και έδειξε το σιδερένιο πόδι.
-Μα κι εγώ δεν θα μπορέσω ποτέ να τρέξω αλλά θέλω να μ αγαπούν γι όλα αυτά που μπορώ να κάνω. Αυτό το κουτάβι έχει ανάγκη από κάποιον που να τον καταλαβαίνει.
Ο άντρας δάγκωσε τα χείλια του μη ξέροντας τι να πει. Προσπάθησε να χαμογελάσει και με μάτια δακρυσμένα του είπε:
Εύχομαι όλα τα κουτάβια να έχουν ένα φίλο σαν κι εσένα.
“Στη ζωή δεν μετρά ποιός είσαι αλλά το αν κάποιος σ’ αγαπά σε δέχεται και σε εκτιμά γι αυτό που είσαι χωρίς όρους”
Πηγή: http://entaxis.eduportal.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=56
ROY, THE TOXIC BOY by Tim Burton
To those who knew him
-his friends-
we called him Roy.
To others he was known
as that horrible Toxic Boy.
He loved ammonia and asbestos,
and lots of cigarette smoke.
What he breathed in for air
would make other people choke!
His very favorite toy
was a can of aerosol spray;
he’d sit quietly and shake it,
and spray it all the day.
He’d stand inside the garage
in the early-morning frost,
waiting for the car to start
and fill him with exhaust.
The one and only time
I ever saw Toxic Boy cry
was when some sodium chloride
got into his eye.
One day for fresh air
they put him in the garden.
His face went deathly pale
and his body began to harden.
The final gasp of his short life
was sickly with despair.
Whoever thought that you could die
from breathing outdoor air?
As Roy’s soul left his body
we all said a silent prayer.
It drifted up to heaven
and left a hole in the ozone layer.
Πηγή: http://homepage.eircom.net/~sebulbac/burton/robotboy.html
