Αντιμετώπιση Προβλημάτων Συμπεριφοράς

Διαβάστε στον παρακάτω σύνδεσμο για την Αντιμετώπιση Προβλημάτων Συμπεριφοράς

https://blogs.sch.gr/3nipelef/files/2011/04/Αντιμετώπιση-προβλημάτων-συμπεριφοράς.pdf

Το Σύνδρομο Θυμού και Εξαιρετικά Επιθετικής Συμπεριφοράς

Το σύνδρομο θυμού και εξαιρετικά επιθετικής συμπεριφοράς (intermittent explosive disorder, διαλείπουσα εκρηκτική διαταραχή) παρά το γεγονός ότι δεν γνωστό στο ευρύτερο κοινό, εντούτοις φαίνεται να είναι πολύ συχνότερο από ότι υπολογιζόταν μέχρι τώρα.

 Γενικά το σύνδρομο μπορεί να υπάρχει στο 7,3% του πληθυσμού. Μέχρι 4%, παρουσιάζει τη σοβαρή μορφή της διαταραχής που χαρακτηρίζεται από 3 ή περισσότερες εκρήξεις απρόκλητου ή αδικαιολόγητου θυμού κάθε χρόνο οι οποίες συνοδεύονται από βίαιη συμπεριφορά.

 Το σύνδρομο μπορεί να είναι η αιτία για πολλές περιπτώσεις βίας στην οικογένεια, κακοποίησης συζύγων ή επιθετικής συμπεριφοράς οδηγών. Μέχρι σήμερα δεν έχει μελετηθεί ικανοποιητικά. Η πραγματική του συχνότητα είχε υποτιμηθεί.

Χαρακτηριστικά του συνδρόμου θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά

 Οι άνθρωποι που πάσχουν από το σύνδρομο μπορεί να επιτίθενται στους άλλους, στην ιδιοκτησία ή στα υπάρχοντα τους. Μπορούν να προκαλούν τραυματισμούς ή ζημιές στην ιδιοκτησία των άλλων.

Η πάθηση είναι ξεχωριστή και οι εκρήξεις θυμού που δυνατόν να συνοδεύονται από βία, δεν προκαλούνται από άλλες ψυχικές παθήσεις ή από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.

Οι ασθενείς με το σύνδρομο αντιδρούν υπερβολικά, με ανεξέλεγκτη οργή και αισθάνονται μια ανακούφιση κατά το ξέσπασμα τους. Στη συνέχεια όμως αισθάνονται μετάνοια και τύψεις για το τι έχουν κάνει και τη συμπεριφορά τους.

 Το πρόβλημα αρχίζει συνήθως νωρίς στην εφηβική ηλικία. Η πάθηση προδιαθέτει για κατάθλιψη, άγχος, χρήση απαγορευμένων ουσιών. Οι πλείστοι από τους ασθενείς με το σύνδρομο παρουσιάζουν τουλάχιστον μια από τις πιο πάνω διαταραχές.

 Η έγκαιρη διάγνωση κατά την εφηβική ηλικία, είναι σε θέση με τη κατάλληλη θεραπευτική αντιμετώπιση, να προλαμβάνει τις δυσάρεστες ψυχοπαθολογικές καταστάσεις στην ενήλικη ζωή. Πράγματι ελάχιστοι από τους πάσχοντες έχουν ποτέ τύχει θεραπευτικής αγωγής.

Το σύνδρομο δημιουργεί τις συνθήκες για σημαντικά περισσότερα προβλήματα στη ζωή των ασθενών όπως διαζύγιο και οικονομικές δυσκολίες. Αυτά δημιουργούν περισσότερο στρες οδηγώντας σε ένα φαύλο κύκλο με κατάθλιψη, κατάχρηση αλκοόλ ή χρήση ναρκωτικών.

 Κριτήρια διάγνωσης

 Για να διαγνωσθεί κάποιος με το σύνδρομο θυμού και εξαιρετικά επιθετικής συμπεριφοράς, απαιτούνται ορισμένα κριτήρια. Τα κριτήρια αυτά είναι:

 1. Τουλάχιστον 3 επεισόδια παρορμητικής επιθετικότητας, ιδιαίτερα έντονα που είναι εξαιρετικά υπερβολικά σε σχέση με την αιτία που τα έχει προκαλέσει και που έχουν συμβεί σε οποιαδήποτε φάση της ζωής του ασθενούς

2. Το επεισόδια χαρακτηρίζονται από ξαφνική απώλεια του ελέγχου της συμπεριφοράς του ατόμου.

Ο θυμός και η βίαιη συμπεριφορά, μπορεί να συνοδεύονται από απειλές για κτύπημα κάποιου άλλου ατόμου ή ακόμη να συνοδεύονται από απόπειρα κτυπήματος, πρόκλησης σωματικής βλάβης ή πραγματικού τραυματισμού κάποιου άλλου ατόμου.

Η εκρηκτική οργή μπορεί επίσης να συνοδεύεται από το ρίξιμο ή σπάσιμο αντικειμένων. Επίσης το άτομο πιθανόν να προκαλεί υλικές ζημιές με πραγματικό κόστος στα υπάρχοντα των άλλων 

3. Η σοβαρή μορφή της πάθησης χαρακτηρίζεται από 3 ή περισσότερα επεισόδια ετησίως

 4. Τόσο οι συνήθεις όσο και οι σοβαρές μορφές του συνδρόμου εκδηλώνονται στην εφηβική ηλικία: Για τα αγόρια κατά μέσο όρο στην ηλικία των 13 ετών ενώ για τα κορίτσια στην ηλικία των 19 ετών

 Η σοβαρή μορφή του συνδρόμου θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά

 Μεταξύ των ασθενών αυτών υπάρχει μια ομάδα με σοβαρότερη μορφή της διαταραχής με συχνότερες επιθετικές κρίσεις με θυμό. Παρουσιάζουν τουλάχιστον 3 επεισόδια τέτοιας συμπεριφοράς σε ένα χρόνο. Οι επιθέσεις εναντίον προσώπων και ιδιοκτησίας είναι συχνότερες στην ομάδα αυτή.

 Στις Ηνωμένες Πολιτείες βρέθηκε ότι η ομάδα αυτή κάθε χρόνο, αντιπροσωπεύει το 4% του πληθυσμού των ενηλίκων. Υπολογίζεται ότι οι ασθενείς με τη σοβαρή μορφή του συνδρόμου παρουσιάζουν κατά μέσο όρο 43 επιθετικά επεισόδια κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Το σύνδρομο συσχετίζεται με ουσιαστικά λειτουργικά προβλήματα της προσωπικότητας του ατόμου.

 Που οφείλεται το σύνδρομο;

Το σύνδρομο θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, δεν είναι απλά θέμα κακής συμπεριφοράς. Φαίνεται ότι υπάρχει σημαντική γενετική συνιστώσα και βιολογικοί μηχανισμοί που ευθύνονται για την πάθηση.

Η παραγωγή της σεροτονίνης στους ασθενείς αυτούς και οι βιολογικοί μηχανισμοί που τη ρυθμίζουν, είναι ανεπαρκείς. Για αυτό οι εκλεκτικοί αναστολείς της επαναπρόσληψης της σεροτονίνης (αντικαταθλιπτικά φάρμακα) είναι αποτελεσματικοί στη θεραπεία της πάθησης.

Για τους λόγους αυτούς το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί μόνο με διόρθωση και αναπροσαρμογή της συμπεριφοράς του ατόμου.

Αντιμετώπιση

Βλέπουμε ότι το σύνδρομο θυμού με εξαιρετικά επιθετική συμπεριφορά, δεν είναι μόνο άγνωστο στο ευρύ κοινό αλλά παράλληλα δεν είναι καλά γνωστό από τους γιατρούς.

Η συχνότητα του όμως είναι σημαντική στον πληθυσμό όπως έχει βρεθεί πρόσφατα σε μεγάλη έρευνα γιατρών του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Επίσης η έγκαιρη διάγνωση επιτρέπει αποτελεσματική πρόληψη των προβλημάτων που θα ταλανίζουν τον ασθενή εάν η νόσος αφεθεί ανεξέλεγκτη.

Οι θεραπείες που μπορούν να βοηθήσουν τους ασθενείς με το σύνδρομο περιλαμβάνουν τη γνωστική συμπεριφορική θεραπεία και φάρμακα. Ο συνδυασμός φαρμάκων και συμπεριφορικής θεραπείας έχουν καλά αποτελέσματα.

Τα φάρμακα (εκλεκτικοί αναστολείς επαναπρόσληψης της σεροτονίνης, σταθεροποιητές της διάθεσης) απομακρύνουν το επίπεδο από το οποίο επέρχεται το επιθετικό ξέσπασμα θυμού. Η συμπεριφορική θεραπεία βοηθά τους ασθενείς να αναγνωρίζουν και να χειρίζονται τα έντονα αισθήματα που τους οδηγούν στις χαρακτηριστικές κρίσεις οργής του συνδρόμου.

Πηγή: http://www.enimerwsi.com/2011/01/blog-post_9259.html

 http://www.periodiko.net/2011/01/blog-post_5677.html

Πείραμα: Πόσο επιθετικός είσαι?

 Δείτε ενά συγκλονιστικό αλλά σκληρό πείραμα που έγινε στην Αμερική, απο τον Milgram

Αν αντέχετε δείτε και τη συνέχεια….

Επιθετικότητα στο σχολείο

Μια μορφή επιθετικής συμπεριφοράς, που εκδηλώνεται συχνά στο σχολικό περιβάλλον, είναι ο εκφοβισμός (bullying). Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για βίαιες ή επιθετικές πράξεις που ασκούνται επανειλημμένα από ένα παιδί ή από μια ομάδα παιδιών εναντίον κάποιου άλλου παιδιού, στοχεύοντας να του προκαλέσουν σωματικό ή και ψυχικό πόνο. Είναι μια συμπεριφορά που ασκείται από σωματικά ή ψυχικά πιο δυνατά παιδιά προς παιδιά που θεωρούνται ευάλωτα και συνήθως είναι αδύναμα να προστατέψουν τον εαυτό τους. 

Χαρακτηριστικά συμπεριφορών εκφοβισμού είναι:

• η σωματική βία (χτυπήματα, σπρώξιμο, τρικλοποδιά, φτύσιμο, κ.ά)
• η λεκτική βία (βρίσιμο, παρατσούκλια, διάδοση φημών, υβριστικά συνθήματα, κ.ά.)
• η κοροϊδία (εμφάνιση, θρησκεία, εθνική προέλευση, καταγωγή) και η υποβάθμιση των ικανοτήτων του
• η κλοπή ή καταστροφή των αντικειμένων του παιδιού
• ο αποκλεισμός από ομαδικές δραστηριότητες (αθλήματα, παιχνίδι, ομαδικές εργασίες, πάρτι, κ.λπ.)
• η προσπάθεια επιβολής στο παιδί – θύμα να συμπεριφερθεί με τρόπο που δε θέλει

Έρευνες, που πραγματοποιήθηκαν κατά το παρελθόν, έχουν δείξει ότι τα αγόρια επιτίθενται συχνότερα σε άλλα παιδιά, αλλά γίνονται και πιο συχνά αποδέκτες επιθετικότητας απ’ ότι τα κορίτσια. Επίσης, τα αγόρια διαφέρουν από τα κορίτσια ως προς το είδος του εκφοβισμού που χρησιμοποιούν και του οποίου γίνονται συχνότερα στόχος. Τα αγόρια χρησιμοποιούν συνήθως τον άμεσο εκφοβισμό και επιτίθενται εναντίον του άλλου σωματικά, ενώ τα κορίτσια χρησιμοποιούν περισσότερο τον έμμεσο εκφοβισμό παρενοχλώντας, κουτσομπολεύοντας ή αποκλείοντας το άλλο παιδί από ομάδες ή δραστηριότητες.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς

Μελέτες που έχουν γίνει κατά το παρελθόν έχουν δείξει, ότι περίπου το 40% των επιθετικών παιδιών γίνονται αντικοινωνικοί ενήλικες, ενώ το 75 – 90% των αντικοινωνικών ενηλίκων είχαν διαταραχή διαγωγής. Γι’ αυτό οι γονείς, που έχουν παιδί που εκδηλώνει επιθετική συμπεριφορά, πρέπει να είναι δίπλα του και να το βοηθήσουν να βελτιώσει τη συμπεριφορά του, ώστε να αποφευχθούν οι άμεσες, αλλά και μελλοντικές παραβατικές / αντικοινωνικές συμπεριφορές.

• Αντιμετωπίστε το πρόβλημα ως σοβαρή υπόθεση, κυρίως αν επαναλαμβάνεται, και μην ψάχνετε δικαιολογίες τύπου “Συμβαίνουν αυτά”, “Αγόρι είναι, θα τσακωθεί”, κ.λπ. 
• Συζητήστε τη συμπεριφορά με το ίδιο το παιδί, ρωτήστε το για τα συναισθήματά του και αναζητήστε τις αιτίες που το οδήγησαν σε αυτήν τη συμπεριφορά.
• Αν η επιθετική συμπεριφορά επαναλαμβάνεται και έχει σοβαρή μορφή, προκαλώντας προβλήματα στους άλλους και εμποδίζοντας τη σχολική μάθηση και τις σχέσεις του ίδιου του παιδιού, ζητήστε τη βοήθεια ειδικού.
• Σε κάθε περιστατικό, ελέγχετε προσεκτικά όσα έχουν συμβεί και μη βασίζεστε αμέσως στις αιτιολογίες του παιδιού σας, που το πιο πιθανό είναι να προσπαθήσει να… τη βγάλει καθαρή.
• Συνεργαστείτε με το σχολείο και μην εναντιώνεστε στους δασκάλους, σε μια προσπάθεια να πάρετε το μέρος του παιδιού σας. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να βοηθήσει κανέναν.
• Μην του “χαϊδεύετε τ’ αυτιά”. Αν το παιδί σας συμπεριφέρεται επιθετικά, δώστε του να καταλάβει τις ευθύνες των πράξεων του.
• Ξεκαθαρίστε τη στάση σας όσον αφορά τη συμπεριφορά του. Εξηγήστε του ότι αυτό που συμβαίνει είναι σοβαρό, δεν το εγκρίνετε και πρέπει να σταματήσει άμεσα.
• Βοηθήστε το παιδί να εγκαταλείψει τη συμπεριφορά αυτή, θεσπίζοντας κάποιους κανόνες, κατανοητούς σε εκείνο, ώστε να τους ακολουθεί. Κάθε μη τήρησή τους θα έχει επιπτώσεις, π.χ. δε θα παίζει με τα άλλα παιδιά. Ποτέ, όμως, δε θα πρέπει να είναι επιθετικές, π.χ. σωματική τιμωρία.
• Να είστε κοντά στο παιδί συμμετέχοντας σε δραστηριότητες, ελέγχοντας τις παρέες του και τις δραστηριότητές τους και συμβουλεύοντάς το.
• Ενισχύετε τις ικανότητές του και επιβραβεύετε τη θετική συμπεριφορά του, όταν αναζητά εναλλακτικούς τρόπους να λύσει τα προβλήματά του.
• Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να συνεργάζεστε στενά με το σχολείο και τους δασκάλους του, ώστε μαζί να βοηθήσετε το παιδί να εγκαταλείψει κάθε ίχνος επιθετικής συμπεριφοράς και να υιοθετήσει μια υγιή παρουσία στο χώρο του σχολείου και στη σχέση με τους συμμαθητές του.

Ο σημαντικός ρόλος της πρόληψης

Για να προλάβετε πιθανά προβλήματα επιθετικότητας και αντικοινωνικής συμπεριφοράς είναι σημαντικό να βρίσκεστε στην καθημερινότητα του παιδιού σας ουσιαστικά, να το ενθαρρύνετε και να το επαινείτε σε κάθε του βήμα. Από έρευνες που έχουν γίνει, έχει αποδειχτεί ότι η αντίληψη του παιδιού ότι οι γονείς του τού προσφέρουν την αγάπη και τη φροντίδα που έχει ανάγκη και είναι δίκαιοι μαζί του, συνδέεται με χαμηλότερη επιθετικότητα από την πλευρά του. Πιο συγκεκριμένα:

• Περνάτε δημιουργικές ώρες με το παιδί σας. Είναι σημαντικό να νιώθει την ουσιαστική παρουσία σας στη ζωή του, την αγάπη και την προστασία σας. Θα εμπιστεύεται εσάς και έτσι θα μάθει να εμπιστεύεται και τους άλλους.
• Δίνετε στο παιδί σας ευκαιρίες να αναπτύσσει πρωτοβουλίες και μην το συγκρίνετε με άλλα παιδιά.
• Συζητάτε μαζί του συναισθήματα που μπορεί να νιώθει, όπως θυμό, ζήλια, κ.ά., καθώς και τους λόγους που μπορεί να νιώθει έτσι.
• Περιορίστε τις αυταρχικές οδηγίες και μην τιμωρείτε το παιδί σας με το παραμικρό.
• Αποφεύγετε τη σωματική τιμωρία. Είναι πολύ εύκολο να υιοθετήσει από εσάς τέτοιου είδους συμπεριφορές.
• Ελέγχετε τα προγράμματα που βλέπει στην τηλεόραση, αποφεύγοντας όσα παρουσιάζουν σκηνές βίας, που μπορεί να το επηρεάσουν.
• Επαινείτε την καλή συμπεριφορά του παιδιού και ενισχύετε τις ικανότητές του.
• Γνωρίστε τις παρέες του και καλείτε στο σπίτι σας όσο συχνά μπορείτε φίλους και συμμαθητές.

Πηγή : Sofia : http://paidagwgos.blogspot.com/2010/09/blog-post_5237.html

Παιδική Επιθετικότητα

Παιδική Eπιθετικότητα:

Tι ρόλο παίζουν τα αδέρφια, οι γονείς και η οικονομική κατάσταση;

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες έρευνες για τις οποίες διάβασα αυτή την εβδομάδα είναι αυτή του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια σχετικά με την ανάπτυξη της επιθετικότητας στα παιδιά. Στην έρευνα αυτή συμμετείχαν 451 οικογένειες, με παιδιά 9-18 ετών, οι οποίες εξετάστηκαν για να βρεθεί αν η ανάπτυξη της διαπροσωπικής βίας έχει κάποια σχέση με το φύλο και τη σειρά γέννησης των παιδιών, με την προσωπικότητα των γονιών αλλά και με το οικονομικό επίπεδο της οικογένειας.

Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν διάφορες συσχετίσεις των μεταβλητών που εξετάστηκαν. Συγκεκριμένα βρέθηκε ότι η επιθετική συμπεριφορά των μικρών παιδιών σχετίζεται με το φύλο των μεγαλύτερων αδερφών αλλά και την δική τους επιθετικότητα. Δηλαδή όσο πιο επιθετικά είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια, τόσο πιο επιθετικά τείνουν να γίνουν και τα μικρότερα παιδιά της οικογένειας. Μέσα δηλαδή από τον μηχανισμό κοινωνικής μάθησης τα μικρά παιδιά προσπαθούν να μιμηθούν την συμπεριφορά των μεγαλύτερων αδερφών τους, ακολουθώντας το πρότυπό τους. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι μεγάλοι αδερφοί με επιθετική συμπεριφορά έχουν χειρότερο αντίκτυπο στα μικρά παιδιά σε σχέση με τις επιθετικές μεγάλες αδερφές. Αυτές οι συσχετίσεις βρέθηκαν να ισχύουν τόσο για αδέρφια του ίδιου φύλου (αγόρι-αγόρι, κορίτσι-κορίτσι), όσο και για αδέρφια αντίθετου φύλου (αγόρι-κορίτσι, κορίτσι-αγόρι).

Όσον αφορά τον παράγοντα της προσωπικότητας των γονιών βρέθηκε πως οι γονείς που είναι επιθετικοί και εχθρικοί απέναντι στα παιδιά τους, τείνουν να μεταδίδουν αυτή την επιθετική συμπεριφορά και στα ίδια. Και πάλι δηλαδή βλέπουμε τον μηχανισμό της κοινωνικής μάθησης προτύπων συμπεριφοράς να παίζει έναν τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς. Αυτό δεν μας εκπλήσσει ιδιαίτερα, μιας και είναι γνωστές οι κοινωνικές καταβολές της επιθετικότητας. Το άμεσο και έμμεσο περιβάλλον του παιδιού καταγράφεται για άλλη μια φορά ως ο υπ’ αριθμόν ένα παράγοντας που είναι υπεύθυνος για την επιθετικότητα. Όσο σημαντικό βαθμό και να παίζουν τα γονίδια, αν δεν υπάρξει το κατάλληλο κοινωνικό περιβάλλον, τότε αυτή έχει μικρές πιθανότητες να κάνει την εμφάνισή της.

Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι τα αποτελέσματα της ίδιας έρευνας έδειξαν ότι η οικονομική κατάσταση παίζει έμμεσο ρόλο στην ανάπτυξη της επιθετικότητας. Συγκεκριμένα βρέθηκε ότι η κακή οικονομική κατάσταση ωθεί όντως προς την επιθετικότητα, αλλά ο πιο καταλυτικός παράγοντας είναι η εχθρική στάση των γονιών και των αδερφών των παιδιών (δηλ. της οικογένειας). Δηλαδή δεν αρκεί απλά μια οικογένεια να είναι φτωχή για να μεγαλώσει επιθετικά παιδιά, αλλά πρέπει το περιβάλλον γενικότερα να είναι αρνητικό.

Απαντώντας στο ερώτημα του τίτλου του post αυτού, θα λέγαμε ότι τόσο τα αδέρφια, όσο και οι γονείς είναι το Α και το Ω στην ανάπτυξη της εχθρικής και επιθετικής συμπεριφοράς στα παιδιά, ανεξαρτήτως του φύλου τους. Όπως ένα παιδί δεν γεννιέται εγκληματίας, αλλά γίνεται με την πάροδο του χρόνου, έτσι και δεν γεννιέται βάρβαρος/βάνδαλος.

Εάν θέλουμε να θωρακίσουμε την κοινωνία μας, αλλά και να την κάνουμε πιο ήρεμη και ασφαλή για τα παιδιά μας, δεν έχουμε παρά να δώσουμε βάρος σε ένα από τους πιο ζωτικούς παράγοντες της ανθρώπινης ανάπτυξης της προσωπικότητας: την οικογένεια. Και σε αυτό πρέπει να κινηθούμε όλοι μαζί. Είτε ως μονάδες, είτε ως οργανισμοί, είτε ακόμα και ως κράτος. Αξίζει να στηρίξουμε τις οικογένειες. Ο πυρήνας της αγάπης που μπορούν να προσφέρουν είναι πολύτιμη μαγιά για την δημιουργία πιο ολοκληρωμένων ανθρώπων.

Πηγές

• Williams, ST, Conger, KJ, and Blozis (2007). The Development of Interpersonal Aggression During Adolescence: The Importance of Parents, Siblings, and Family Economics. Child Development 78 (5), 1526–1542.
• Andrea Browning . Kids who have older brothers eventually become more aggressive than those who have older sisters. Medical News Today

Πηγή:   02/10/2007  Dimitris Agorastos

http://psychologein.sciblogs.net/2007/10/02/epithetikotita/