Ο μαθητής μου έχει ΔΕΠΥ. Τι να κάνω;

ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ

Τοποθετείστε το παιδί μακριά από παράθυρα, σώματα θέρμανσης και την πόρτα και κοντά σε εσάς ή με παιδιά που δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα συμπεριφοράς.

Η πόρτα της τάξης θα πρέπει να παραμένει κλειστή κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας.

Απομακρύνετε παιχνίδια ,βιβλία, πόστερ και γενικότερα αντικείμενα από το άμεσο οπτικό πεδίο του μαθητή , που μπορούν να διασπάσουν την προσοχή του.

Ο ζωτικός χώρος του μαθητή πρέπει να είναι επαρκής. Η υπερκινητικότητα δεν αναπνέει σε μικρό χώρο εργασίας.

Η τάξη και το πρόγραμμα δραστηριοτήτων πρέπει να είναι άρτια δομημένα και προβλέψιμα.

Να έχετε συγκεκριμένες θέσεις για τα υλικά, παιχνίδια και βιβλία μέσα στην τάξη.

Οργανώστε γωνίες χαλάρωσης, όπου ο μαθητής θα μπορεί να πηγαίνει όταν σηκώνεται από τη θέση του.

Κάντε συχνά διαλείμματα στο παιδί και δίνετε του ευκαιρίες για να σηκωθεί στα πλαίσια των δραστηριοτήτων ,έτσι ώστε να εκτονώνει την ενέργεια του. Οπωσδήποτε διασπάστε για ένα λεπτό το παιδί πριν ξεκινήσει μια δύσκολη δραστηριότητα.

Αφήστε το παιδί να παραμένει όρθιο ή να κινείται σε προκαθορισμένες περιοχές μέσα στην τάξη. Διαπραγματευτείτε ωστόσο αυτή την ελευθερία μαζί του και με την υπόλοιπη τάξη. Οι κανόνες πρέπει να είναι κοινοί και αποδεκτοί από όλη την τάξη.

Να σταματάτε και να δημιουργείτε ένα κλίμα αγωνίας πριν κάνετε οποιαδήποτε ερώτηση.

Σιγουρευτείτε ότι το παιδί κατάλαβε τι πρέπει να κάνει πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε δραστηριότητα.

Επαναλάβετε σε ήρεμο τόνο, αν χρειαστεί, τις οδηγίες διατηρώντας όσο γίνεται περισσότερη βλεμματική επαφή με το παιδί.

Κάντε το παιδί να αισθανθεί άνετα, ώστε να μην διστάζει να ζητάει βοήθεια.

Αναθέστε στο παιδί δραστηριότητες ανάλογες με τις δυνατότητες του. Οι δραστηριότητες αυτές δεν πρέπει να είναι σύνθετες.

Χρησιμοποιείστε το όνομα του παιδιού σε ερωτήσεις ή στο παραμύθι που ενδεχομένως διαβάζετε.

Να στέκεστε κοντά στο παιδί και να το ακουμπάτε περιστασιακά στον ώμο καθώς διδάσκετε ή εκτελείτε με την υπόλοιπη τάξη
δραστηριότητες.

Αφιερώστε κάποιο χρόνο καθημερινά για κατευθυνόμενη ονειροπόληση.

Να ζητάτε από τα παιδιά να επαναλάβουν την ερώτηση πριν απαντήσουν.

Καθιερώστε στην τάξη την παύση μερικών δευτερολέπτων για σκέψη προτού σας απαντήσουν στις ερωτήσεις που τους
απευθύνετε.

Όταν ο μαθητής σηκώνει το χέρι του για ν’ απαντήσει, φροντίστε να του δίνετε το λόγο άμεσα.

Δώστε στο μαθητή υπεύθυνη θέση στην ομάδα

Ενισχύετε την εργασία στην ομάδα.

Εξατομικεύστε τη διδασκαλία σας, όποτε οι περιστάσεις το απαιτούν.

Οι φωτοτυπίες (και τα τεστ σας) να μην ασφυκτικά γεμάτες.

Χρησιμοποιείτε μεγάλες γραμματοσειρές στις φωτοτυπίες, κενά ανάμεσα στις ασκήσεις.

Οι ερωτήσεις δεν θα πρέπει να είναι σύνθετες.

Ερωτήσεις κλειστού τύπου, σύντομης απάντησης ενδείκνυνται για τα διαγωνίσματα.

Πάντα να δίδετε ένα υπόδειγμα λύσης της άσκησης η του τρόπου που πρέπει να δουλέψει το παιδί (μην θεωρείτε αυτονόητο ότι η εκφώνηση διαβάζεται από το παιδί)

Στα τεστ, αλλά και στην έκθεση μπορείτε να χρησιμοποιείτε χρονόμετρο για κάθε άσκηση, με δυνατότητα μικρής χρονικής παράτασης.

Τα μαθήματα (ιδίως τα θεωρητικά) θα πρέπει να παρουσιάζονται σε σχεδιαγράμματα και να συνοδεύονται από περίληψη όπου είναι δυνατόν.

Τα σημαντικά σημεία ενός κεφαλαίου ή μιας φωτοτυπίας θα πρέπει να είναι ευδιάκριτα (μέσα σε πλαίσια, μαυρισμένα,..)

Στο βιβλίο του μαθητή μπορείτε να φωτοτυπήσετε τις σελίδες των μαθημάτων που είναι ασφυκτικά γεμάτες και να τις σπάστε σε μικρότερες, χωρίς να μειώνετε την ύλη, εκτός κι αν συνυπάρχουν μαθησιακές δυσκολίες.

Στα μαθηματικά προβλήματα τονίστε- χρωματίστε τις λέξεις που υποδεικνύουν ποια πράξη πρέπει να κάνει ο μαθητής.

Χρησιμοποιείστε πίνακες με τα δεδομένα του προβλήματος.

Τα σύνθετα προβλήματα απλοποιούνται

Η διδασκαλία θα πρέπει όποτε είναι δυνατό να εμπλουτίζεται με οπτικο-ακουστικά μέσα.

Μειώστε την αντιγραφή από τον πίνακα.

Επικοινωνείτε με σαφείς όρους. Πείτε στο παιδί τι ακριβώς περιμένετε από αυτό. Να είστε ξεκάθαροι και άμεσοι.

Καθορίστε σαφείς κανόνες συμπεριφοράς μέσα στην τάξη.

Αφιερώστε χρόνο για την εκπαίδευση σε κοινωνικές δεξιότητες.

Διδάξτε τεχνικές αυτοδιαχείρισης συμπεριφοράς
(κάρτες-συμβόλαια συμπεριφοράς).

Διδάξτε τεχνικές επίλυσης προβληματικών καταστάσεων.

Ενισχύετε συχνά το παιδί. Ενισχύετε επίσης τους συμμαθητές του όταν αγνοούν τη διασπαστική του συμπεριφορά.

Ο έπαινος θα πρέπει να παρέχεται σε κάθε μικρό βήμα του παιδιού και να είναι συγκεκριμένος.

ΟΤΑΝ ΜΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΔΕΝ ΕΝΙΣΧΥΕΤΑΙ ΕΞAΦΑΝΙΖΕΤΑΙ
Η ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Η    ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ ΤΗΣ

Προσπαθήστε να είστε συνεπείς, έχοντας τις ίδιες προσδοκίες και τα ίδια όρια όλη την ημέρα.

Αναπτύξτε θετική διαπροσωπική σχέση. Ένα παιδί με ΔΕΠΥ, όπως και κάθε παιδί, συμπεριφέρεται καλύτερα όταν νιώθει ότι ο εκπαιδευτικός ενδιαφέρεται προσωπικά.

Πηγή: https://blogs.sch.gr/21dimath/2013/05/07/%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%BC%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B4%CE%B5%CF%80%CF%85-%CF%84%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CF%89/  ΙΩΑΝΝΑ ΧΑΛΚΙΑ

Γενιά “Μ” – Multitasking Generation

Πόσες διακοπές θα μεσολαβήσουν μέχρι να διαβάσετε αυτό το άρθρο; Τηλέφωνα, ίντερνετ, ραδιόφωνο, τηλεό­ραση, μαγείρεμα, τουαλέτα. Τί απ’ όλα αυτά θα κάνετε σωστά και ολοκληρωμένα; Τίποτα, ούτε καν την ανάγνωση αυτού του άρθρου. Που πραγματεύεται ακριβώς αυτό: την ταυτόχρονη ενασχόληση με χιλιάδες πράγματα, το βομβαρδισμό του εγκεφάλου μας με χιλιάδες πληροφορίες που είναι αδύνατο να ταξινομηθούν / αξιολογηθούν / απομνημονευθούν. Ακούγεται σαν σχέδιο εξόντωσης…

Η εγωκεντρική «γενιά Χ» του τέλους του 20ού αιώνα ενη­λικιώθηκε, χρεώθηκε, «κάη­κε» ή αποτοξινώθηκε. Οι σύγ­χρονοι έφηβοι έχουν ήδη ο­νομαστεί «γενιά Μ» / multitasking generation, από τη ζογκλερική τους ικανότητα να χειρίζονται πολλές συσκευές και πληρο­φορίες ταυτόχρονα. Το multitasking δεν έχει καμία σχέση με την ελληνική έννοια της πολυπραγμοσύνης. Η δεύτερη ονομασία τους είναι «ψηφιακοί ιθαγενείς» / digital natives ή ψηφιακή γενιά / net-gen. Είναι τα παιδιά που μεγάλωσαν έχοντας πρόσβα­ση στο ίντερνετ, που εξοικειώθηκαν πρώ­τα με την οθόνη και το πληκτρολόγιο και μετά με το χαρτί και το μολύβι.

Η 16χρονη Κατερίνα έχει κλειστεί στο δωμάτιό της για να διαβάσει τα μαθήματά της. Η μουσική δεν ακούγεται, γιατί φοράει headset, ακουστικά με ενσωματωμένο μι­κρόφωνο, για να μιλάει και στο Skype. Τσεκά­ρει ανά πεντάλεπτο το msn και το facebook για μηνύματα, το κινητό της είναι σε απόστα­ση αναπνοής και, για να ξελασκάρει, χαζεύ­ει βιντεάκια στο youtube. Την ίδια στιγμή ο υπολογιστής της, με τον «τετραπύρηνο» επεξεργαστή του, κάνει το δικό του multitasking: κατεβάζει δύο νέες ταινίες, «τρέχει» τρία προγράμματα ταυτόχρονα και στην ο­θόνη έχει οχτώ παράθυρα ανοιχτά.
Από τον πατέρα της ξέρει ότι είναι ΟΚ να μιλάμε στο κινητό ενώ οδηγούμε· η μαμά της είναι η μετενσάρκωση της θεάς Κάλι με τα πολλά χέρια, αφού μπορεί να φτιάχνει καφέ ενώ ταυτόχρονα ντύνει την κόρη της, βλέπει τηλεόραση και ετοιμάζεται να φύγει για τη δουλειά. Το multitasking δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της ψηφιακής γενιάς· βλάπτει τους εφήβους, αλλά εξίσου εξαντλεί και τους ενηλίκους. Πλέον είναι επίσημο: σπεύδε βραδέως για να φτάσεις και ασχολήσου με ένα πράγμα κάθε φορά, το μυαλουδάκι σου να μην κάψεις.

Στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη, η «γε­νιά Μ» έχει γίνει αντικείμενο δεκάδων άρθρων, που συνδέουν το multitasking με μαθησιακές δυσκολίες, εξασθένηση της πρόσφατης μνήμης, αδυναμία συγκέντρω­σης, ακόμη και με ψυχιατρικές διαταραχές, όπως η διάσπαση της προσοχής. Η Διατα­ραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα, γνωστή ως ΔΕΠ-Υ ή ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) είναι μια αμφιλεγόμενη ψυχιατρική διαταραχή, που έχει διχάσει τον ιατρικό κόσμο. Αρκε­τοί θεωρούν ότι η διάγνωσή της, όταν γίνε­ται επιπόλαια, συνδέεται με τις φαρμακοβιο­μηχανίες και την υπερσυνταγογράφηση αμφεταμινούχων ψυχοφαρμάκων, ακόμη και σε εφήβους και παιδιά, με καταστροφικά ενίοτε αποτελέσματα.

Πριν από περίπου 10 χρόνια εμφανίστη­καν στις ΗΠΑ τα πρώτα δημοσιεύματα για το ADHD που ανέφεραν ότι 3-5% των μαθη­τών πάσχει από κάποια μορφή διαταραχής της προσοχής, ενώ άλλες στατιστικές ανε­βάζουν το ποσοστό στο 7%. Στη δεκαετία που διανύουμε η χορήγηση αμφεταμινούχων σε υπερκινητικά παιδιά έφτασε στα ύψη: 78 εκατομμύρια συνταγές διακινήθηκαν σε 5 χρόνια σε παιδιά 5-18 χρόνων σύμ­φωνα με τον FDA (τον αμερικανικό ΕΟΦ), ενώ περίπου 5 εκατομμύρια νέοι και έφη­βοι ακολουθούν αγωγή με Ritalin. Φάρμα­κα όπως το Ritalin, το Aderall, το Provigil συνταγογραφούνται αφειδώς για να ενισχύ­σουν την ικανότητα συγκέντρωσης, ενώ πολλοί φοιτητές και διανοητικά εργαζόμε­νοι τα παίρνουν χωρίς συνταγή από το ίντερ­νετ, ως «τονωτικά του εγκεφάλου».
Το πρώτο κύμα αντιδράσεων έχει σκά­σει: τα περισσότερα απ’ αυτά τα φάρμακα έχουν σοβαρές παρενέργειες, δημιουργούν εθισμό· ακόμη και αν προσφέρουν προσω­ρινά την αίσθηση της διαύγειας και της οξυ­μένης ευφυΐας, μακροπρόθεσμα βλάπτουν τα εγκεφαλικά κύτταρα και μειώνουν τις διανοητικές ικανότητες.

Από την άλλη, η λάμψη του multitasking έχει ξεθωριάσει. Αυτό που μόλις πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν ως το βασικό πλεονέκτημα των νέων τεχνολογιών (σου επιτρέ­πουν να κάνεις πολλά πράγματα ταυτόχρο­να), σήμερα κατηγορείται ως κύρια αιτία της διανοητικής σύγχυσης που χαρακτη­ρίζει την εποχή μας.
«Το multitasking είναι ένας μύθος» επι­σημαίνει ο καθηγητής David Meyer του πανεπιστημίου του Michigan, που με την ερευ­νητική του ομάδα μελετά τη νευρολογία του εγκεφάλου και την ικανότητα διαχείρι­σης πληροφοριών. Για τον καθηγητή, που θεωρείται ο υπ’ αριθμόν 1 ειδικός στο multitasking, όταν εμείς θεωρούμε ότι κάνου­με πολλά πράγματα ταυτόχρονα, απλώς περνάμε πολύ γρήγορα από τη μία διανοη­τική εργασία στην άλλη, σαν να ανοιγοκλεί­νουμε διακόπτες. Με κάθε κλικ του διακό­πτη σπαταλάμε διανοητικές δυνάμεις, γινό­μαστε απρόσεκτοι, ξεχνάμε, κάνουμε λάθη.
Ο Meyer συγκρίνει το multitasking με τον έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας. Ο εγκέφα­λός μας διαχειρίζεται την πληροφορία ανά­λογα με το είδος της: την ακουστική πληρο­φορία μέσα από το ακουστικό κανάλι, την οπτική από το οπτικό κανάλι κ.λπ. Όταν συσσωρεύουμε υπερβολικές πληροφορίες σε ένα κανάλι, η σύγκρουση είναι αναπό­φευκτη. Το πιο συχνό και επικίνδυνο είδος multitasking, είναι το να μιλάμε στο τηλέφω­νο ενώ οδηγούμε· έχει, εξάλλου, καταγρα­φεί ως μία από τις πρώτες αιτίες ατυχημάτων. Για τον Meyer το μόνο εφικτό είδος multitasking είναι αυτό που καταλαμβά­νει διαφορετικά νοητικά κανάλια· π.χ., το να διπλώνεις ρούχα ενώ συγχρόνως ακούς τον καιρό στις ειδήσεις.
Όπως επισημαίνουν έρευνες για τις επι­πτώσεις του multitasking στην εκπαίδευ­ση, τα παιδιά που διαβάζουν τα μαθήματά τους και ταυτόχρονα ακούν μουσική, τσεκάρουν το ίντερνετ κι έχουν ανοιχτή την τη­λεόραση, το πιθανότερο είναι την επόμε­νη μέρα να μη θυμούνται σχεδόν τίποτα. Οι αμερικανοί έφηβοι αφιερώνουν στα ηλε­κτρονικά μέσα περίπου 6,5 ώρες την ημέρα· αν υπολογιστεί το μιντιακό multitasking, ο χρόνος αυτός ισοδυναμεί με 8,5 ώρες – σχεδόν το σύνολο του ελεύθερου χρόνου.

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;

Ποιά, όμως, η σχέση των Ελληνόπουλων με το multitasking και κατά πόσο μας έχει αγγίξει η (υπαρκτή ή κατασκευασμένη) α­σθένεια της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας; Ο νευρολό­γος ψυχίατρος δρ Δημήτρης Κουντούρης δέχεται καθημερινά εφήβους και νέους που παραπονιούνται -οι ίδιοι ή οι γονείς τους- για αδυναμία συγκέντρωσης, σύγχυση και συναισθηματικές διαταραχές: «Αυτό που λέτε multitasking, στις επιστήμες του εγκε­φάλου το ερμηνεύουμε ως λανθάνουσα α­ναστολή. Είναι η δυνατότητα του εγκεφά­λου μας να επεξεργάζεται πληροφορίες, ξεχωρίζοντας το πρωτεύον από το δευτερεύ­ον. Όπως όταν πας σε ένα γήπεδο ή σε μια συναυλία. Κάποιοι θα συγκεντρωθούν μόνο στην μπάλα ή τη μουσική· κάποιοι θα δουν και το παιχνίδι, θα προσέξουν και τι γίνεται στις κερκίδες. Κάποιοι θα τα δουν όλα, αλλά δεν θα τους μείνει τίποτα.
Ετσι συμβαίνει και με τη λανθάνουσα αναστολή. Αν είναι μεγάλη, απορροφάς πολλές πληροφορίες και -ανάλογα με την ευφυΐα- τις διαχειρίζεσαι, τις κατατάσσεις σε μνημονικές κατηγορίες βιωμάτων. Αν υπάρχει αναντιστοιχία ευφυΐας και λανθάνουσας αναστολής, τότε δημιουργούνται παθολογικές καταστάσεις: σύγχυση, κα­τάθλιψη, σχιζοειδείς διαταραχές. Η υπερ­κινητικότητα και η μειωμένη προσοχή του παιδιού δεν είναι παρά αυτή η ανισορροπία στο ισοζύγιο των ερεθισμάτων που δε­χόμαστε και εκείνων που μπορούμε να διαχειριστούμε».

Για να μην πάθουμε έμενταλ!

Σύμφωνα με τον δρα Κουντούρη, το πληροφοριακό σοκ της εποχής μας έχει αρνητικές συνέ­πειες – ειδικά στα παιδιά. «Ακόμη και το πιο έξυπνο παιδί δεν μπορεί να διαχειριστεί παρά έναν ορισμένο όγκο πληροφοριών. Δεν είναι μόνο θέμα ευφυΐας, αλλά και εμπειρίας. Γι’ αυτό είναι καταλυτικός ο ρόλος του γονέα και του εκπαιδευτικού. Όπως μαθαίνουμε στο παιδί σωστή υγιεινή και κανόνες διατροφής, πρέπει να το μαθαίνουμε πώς να φιλτράρει την πληροφορία. Σημαντικό ρόλο παίζει η σωστή υγιεινή του ύπνου. Ένα παιδί χρειάζεται τουλάχιστον 4 ώρες βαθέος ύπνου, οπωσδήποτε από τις 11 ως τις 3 τη νύχτα.
Το δεύτερο σημαντικό είναι η ορθολογική διαχείριση της διδακτέας ύλης. Μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά που μαθαίνουν δεύτερη και τρίτη γλώσσα σπαταλούν επί πλέον ενέργεια. Εννοείται ότι πο­τέ δεν διαβάζουμε με το κομπιούτερ ή τη μουσική ανοιχτή- κάνουμε αυστηρά ένα πράγμα κάθε φορά. Οι πολλές ώρες στο ίντερνετ, ειδικά τη νύχτα, καταπονούν επί πλέον τον εγκέφαλο και αποδυναμώνουν τη μνήμη. Αν όλα αυτά δεν βοηθήσουν, μπορούμε να συμβουλευτούμε έναν επι­στήμονα, που θα διαγνώσει το πρόβλημα με σοβαρότητα και χωρίς ποτέ να χορηγήσει φάρμακα όπως η ριταλίνη. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για μια εντελώς λανθασμένη θεραπεία, που μα­κροπρόθεσμα αλλοιώνει τα εγκεφαλικά κύτταρα. Στο εξωτερικό πρόκειται ήδη για τεράστιο πρό­βλημα. Οι αμφεταμίνες δεν λέγονται τυχαία «ηρωίνη του φτωχού»- για τον εγκέφαλο είναι ό,τι και το κρακ. Ευτυχώς, στην Ελλάδα δεν τις συνταγογραφούμε· όμως, γνωρίζω ότι πολλοί φοιτη­τές τις προμηθεύονται μέσω του ίντερνετ. Φανταστείτε ότι στη Γερμανία πριν από 20 χρόνια ει­σήγαγαν 20 κιλά αμφεταμίνης για φαρμακευτική χρήση, ενώ σήμερα εισάγουν 25 τόνους! Δεν υπάρχει Γερμανόπουλο που να μην την έχει δοκιμάσει».
Για να μη φτάσουμε ως εκεί, η συνταγή είναι απλή: συγκεντρωνόμαστε σε ένα πράγμα κάθε φο­ρά, περιορίζουμε όσο γίνεται το multitasking, κοιμόμαστε καλύτερα και αποφεύγουμε χημικές ουσίες. Για να μη μετατραπεί η σημερινή «generation Μ» στην αυριανή «generation Emmental».

Τελικά, υπάρχει ή δεν υπάρχει;

Σύμφωνα με τον καθηγητή Ψυχιατρικής Θανάση Καράβατο, εκδότη του περιοδικού «Σύναψις», η Διαταραχή Ελλειμματικής Προοοχής – Υπερκινη­τικότητα (ΔΕΠ-Υ) είναι μια αμφιλεγόμενη κατάσταση που έχει διχάσει τον ιατρικό κόσμο. Ο ίδιος μας παραπέμπει σε ένα άρθρο του γάλλου πανε­πιστημιακού Boris Cyrulnik («La Recherche», νο 412, Οκτώβριος 2007), του οποίου δημοσιεύουμε μια εκτεταμένη περίληψη.

• Όταν γεννήθηκε αυτή η έννοια, στις αρχές του 20ού αιώνα, ο ορισμός ήταν σαφής: το παιδί που λέει «όχι» σε όλα, το φασαριόζικο παιδί πάσχει από μία «εκ γενετής κινητική ανισορροπία». Σήμερα ο ορισμός είναι πιο περίτεχνος, ενώ διαθέτουμε και κώδικες αξιολόγησης που μας επιτρέπουν να αποφανθούμε ότι ένα παιδί που πάσχει από Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) έχει σοβαρό πρόβλημα κοινωνικο­ποίησης και ρέπει προς τα ατυχήματα. Πόσο λογικό είναι το να αναζητού­με οργανικά αίτια για να εξηγήσουμε το φαινόμενο; Ας εξετάσουμε κάποιες πολιτισμικές παραμέτρους.

• Στις αραβικές οικογένειες της Μέσης Ανατολής τα παιδιά μεγαλώνουν με αγάπη, αλλά και με αυστηρότητα. Τα παιδιά πρέπει να ακούν τους μεγαλύ­τερους και να μη μιλούν αν δεν τους απευθύνεται ο λόγος. Στις χώρες αυτές δεν υπήρχε σύνδρομο υπερκινητικότητας μέχρι που ο Παγκόσμιος Οργα­νισμός Υγείας υπολόγισε ότι αυτό εμφανίζεται στο 5% των παιδιών. Πριν από μερικές δεκαετίες η ζωηράδα των μικρών Παλαιστινίων εκφραζόταν με κοινωνικά αποδεκτό τρόπο. Σήμερα, ιδίως μετά τη δεύτερη Ιντιφάντα, ο αριθμός των παιδιών με ΔΕΠ-Υ έχει εξακοντιστεί στα ύψη. Τάχα πρόκειται για κάποια γενετική μετάλλαξη, μια εγκεφαλική αλλοίωση που εμφανίζε­ται στο 30% των αγοριών; Ή, μήπως, για μια πολιτισμική μετάλλαξη που α­ποδιοργανώνει τις οικογενειακές δομές; Και στη Μέση Ανατολή η τηλεόρα­ση έχει τη δύναμη να μαγνητίζει τα παιδιά. Μαρμαρωμένα, αμίλητα, περιμένουν το τέλος της εκπομπής για να αποχαλινωθούν. Τα παιδιά που τα ανατρέφει η τηλεόραση θα υποφέρουν στα εφτά τους χρόνια απ’ αυτό το σύνδρομο. Όσο πιο φτωχή είναι μια οικογένεια τόσο θα καθηλώνεται μπροστά στην τηλεόραση και τόσο περισσότερο θα θεριεύει η ΔΕΠ-Υ

Πηγή: Ένθετο περιοδικό «Ε» της «Ελευθεροτυπίας» 22/11/2009

Πηγή:https://blogs.sch.gr/ezavag/2010/11/26/multitasking-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%bf%cf%87%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%ce%af%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b5%ce%b3%ce%ba%ce%ad%cf%86%ce%b1%ce%bb%ce%bf/#more-103

Υπερκινητικότητα…?

Το παιδί μου είναι υπερκινητικό ή απλά πολύ ζωηρό;

 Πολλοί από εμάς  προσπαθώντας να αναθρέψουμε τα παιδιά μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, διερευνούμε κάθε τι που βλέπουμε στην συμπεριφορά του παιδιού. Πολλές φορές βλέποντας ένα σύμπτωμα στο παιδί κινδυνολογούμε και ανησυχούμε για το χειρότερο. Ένα από αυτά τα θέματα που συχνά απασχολεί ένα γονιό στην προσχολική ηλικία είναι η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής, γνωστή ως υπερκινητικότητα. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία είναι πολύ ζωηρά και οι γονείς συγχέουν την ζωηράδα τους με την υπερκινητικότητα.

Η υπερκινητικότητα όμως δεν είναι τόσο συχνή όσο πιστεύεται. Παρόλο που πολλά παιδιά, ιδίως αγόρια, μπορούν να χαρακτηριστούν υπερκινητικά ή ανίκανα να καθίσουν ήσυχα ή να συγκεντρωθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, η πραγματική κλινική εικόνα απαιτεί έναν συγκεκριμένο αριθμό συνυπαρχόντων δυσκολιών. Αυτές, πιθανώς, προσβάλλουν 1 στα 100 παιδιά κάτω των 7 ετών. Είναι πιο συνηθισμένη, στα αγόρια από ό,τι στα κορίτσια περίπου στο τριπλάσιο.

Τα παιδιά με υπερκινητικότητα είναι συνήθως πολύ ανήσυχα και δυσκολεύονται να μείνουν για πολλή ώρα στο ίδιο σημείο. Είναι ακατάστατα αδέξια και συχνά μπορεί να κάνουν ζημιές και να προκαλούν αναστάτωση στο περιβάλλον τους. Ένα άλλο στοιχείο που τα χαρακτηρίζει είναι ανυπομονησία. Τα περισσότερα από αυτά δεν περιμένουν να ακούσουν μέχρι το τέλος τις οδηγίες που τους δίνονται προτού εκτελέσουν μια δραστηριότητα.

Πως όμως μπορούμε να διαχωρίσουμε εάν το παιδί μας είναι υπερκινητικό ή απλά πολύ ζωηρό;

Υπάρχουν ενδείξεις που διαφοροποιούν τη συμπεριφορά των παιδιών με υπερκινητικότητα από αυτή των συνομηλίκων.

Πρώτα από όλα η διαφορά αφορά την ικανότητα και το βαθμό ελέγχου της κινητικής δραστηριότητας ανάλογα με τις περιστάσεις. Ένα ζωηρό παιδί είναι σε θέση να ελέγξει την κινητικότητα σε περιπτώσεις που δεν είναι ενδεδειγμένη, σε αντίθεση με ένα υπερκινητικό που δεν δύναται να ελέγξει τη κινητικότητα του σε οποιαδήποτε περίπτωση. Τέτοιου είδους περιπτώσεις είναι την ώρα του μαθήματος στο σχολείο.

Δεύτερον τα παιδιά με υπερκινητικότητα αντιμετωπίζουν δυσκολίες σε δραστηριότητες που θέλουν λεπτές κινήσεις και είναι αδέξια. Αντίθετα τα ζωηρά παιδιά δεν αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους  δυσκολίες και μπορεί μάλιστα να είναι εξαιρετικά επιδέξια. Τέτοιες δραστηριότητες είναι η ζωγραφική και η γραφή.

Ένα άλλο φαινόμενο που συναντάται στα παιδιά με υπερκινητικότητα είναι ο ανήσυχος ύπνος που κάνουν. Τα βράδια στριφογυρνάνε στο κρεβάτι τους συνεχώς. Συμπεριφορά που δεν παρουσιάζουν κατά τη διάρκεια του ύπνου τους  τα ζωηρά παιδιά.

Ένα από τα βασικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα υπερκινητικά παιδιά είναι  η καθυστέρηση στην ανάπτυξη του λόγου και της ομιλίας. Πρόβλημα που δεν παρουσιάζεται στα ζωηρά παιδιά.

Άλλη ειδοποιός διαφορά είναι ότι τα υπερκινητικά παιδιά δεν μπορούν να συγκεντρωθούν χωρίς πολύ υψηλό κίνητρο διότι η ικανότητα συγκέντρωσης είναι περιορισμένη. Χαρακτηριστικό που δεν συναντάται στα ζωηρά παιδιά.

Τέλος τα υπερκινητικά παιδιά είναι ευερέθιστα και ευέξαπτα και παρουσιάζουν σε μεγαλύτερη συχνότητα από τα συνομήλικα τους ζωηρά παιδιά προκλητική και αντιδραστική συμπεριφορά.

Πότε επισκεπτόμαστε ειδικό ψυχικής υγείας;

Σε περίπτωση που οι παραπάνω ενδείξεις συνυπάρχουν και έχουν εμφανιστεί κάτω από την ηλικία των 7 ετών για έξι συνεχόμενους μήνες συνίσταται οι  γονείς να επισκεφτούν έναν ειδικό ψυχικής υγείας προκειμένου να γίνει διάγνωση.

Στεργιοπούλου Ελευθερία, Ψυχολόγος για παιδιά, εφήβους, οικογένεια

Πηγή:https://blogs.sch.gr/2dimsitelas/2010/12/14/%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%ce%ae-%ce%b1%cf%80%ce%bb%ce%b1-%ce%b6%cf%89%ce%b7%cf%81%ce%b1%ce%b4%ce%b1/

ΔΕΠ-Υ

Κάτι που αξίζει να δούν όλοι οι γονείς….

ΔΕΠ-Υ

Βασικά χαρακτηριστικά της Διαταραχής Ελλειματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) στα παιδιά της προσχολικής και σχολικής ηλικίας :

•  Διασπάται εύκολα η προσοχή του, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συγκεντρωθεί
• Δεν ολοκληρώνει τις εργασίες που του ανατίθενται
• Παρουσιάζει υπερκινητικότητα, δεν μπορεί να παραμείνει στη θέση του και κινείται συνεχώς
• Δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του
• Μιλά υπερβολικά
• Έχει χαμηλό αυτοέλεγχο

 ——————————–

Βασικά χαρακτηριστικά της ΔΕΠ-Υ σε εφήβους:

• Είναι απρόσεκτος, η προσοχή του διασπάται εύκολα
• Δυσκολέυεται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του σχολείου
• Παρουσιάζει δυσκολίες στην επικοινωνία
• Έχει χαμηλό αυτοέλεγχο
• Κινείται συνεχώς, παρουσιάζει υπερκινητικότητα
• Ενδέχεται να έχει προβλήματα συμπεριφοράς και διαταραχές διάθεσης