Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

     Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

Η ειδική αγωγή αποτελεί μια πρόκληση για όλους όσους εργάζονται σε αυτό τον τομέα, καθώς η εκπαίδευση των παιδιών με ιδιαιτέρες ανάγκες αποτελεί ένα ευαίσθητο κομμάτι της εκπαίδευσης που οφείλουν να χειρίζονται με ιδιαίτερη μεταχείριση και κυρίως με πολύ υπομονή και αγάπη.          

Θα πρέπει όμως ο κάθε εκπαιδευτικός να έχει συνεχώς στο μυαλό του ότι η στάση του, θα καθορίσει την αποδοχή ή όχι των παιδιών αυτών από τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης. Για το λόγο αυτό, θέλει ιδιαίτερη προσπάθεια ώστε να μην συντελέσει, στην απομόνωση και στον αποκλεισμό τους από τα άλλα παιδιά, εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων τους. Τα μικρά παιδιά είναι πολύ σκληρά και απορρίπτουν με ευκολία ο, τι δεν τους αρέσει ή τους φαίνεται διαφορετικό. Θα πρέπει λοιπόν να φροντίσουν να ενσωματώσουν τα παιδιά αυτά σε όλες τις δραστηριότητες της σχολικής ζωής για να αποτελέσουν και αυτά βασικό και απαραίτητο κομμάτι της τάξης.    

Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά είναι έτσι και αλλιώς απομονωμένα, βιώνοντας ένα συναισθηματικό φορτίο που είναι δύσκολο να χειριστούν. Αρκετά από αυτά μάλιστα συνειδητοποιούν την κατάσταση τους και κλείνονται ακόμα περισσότερο στον εαυτό τους.

Από την άλλη, οι εκπαιδευτικοί καλούνται να αναλάβουν ένα ακόμα πολύ δύσκολο κομμάτι της εκπαίδευσης. Θα πρέπει με ιδιαίτερη τακτική να πουν στους γονείς ότι το παιδί τους έχει κάποιο πρόβλημα, να κάνουν τις πρώτες νύξεις ότι υπάρχει κάποια απόκλιση. Ενδέχεται όμως να αντιμετωπίσουν την αντίδραση και τον αρνητισμό ορισμένων γονιών, κυρίως εκείνων που το παιδί τους φοιτά στις πρώτες του δημοτικού ή πηγαίνει ακόμα στο νηπιαγωγείο. Ορισμένοι γονείς θεωρούν ότι τα παιδιά τους είναι ανώριμα και ότι με την πάροδο του χρόνου τα προβλήματα και αδυναμίες τους θα ξεπεραστούν. Όμως έτσι χάνεται πολύτιμος χρόνος, καθώς τα προβλήματα όχι μονό εμμένουν αλλά αυξάνονται καθώς προστίθενται και οι μαθησιακές δυσκολίες.

Για το λόγο αυτό χρειάζεται οι εκπαιδευτικοί να είναι κοντά τους, να τους στηρίζουν και πάνω από όλα να τους κάνουν να αισθανθούν αποδεκτοί. Οι γονείς αυτοί μπορεί να είναι άνθρωποι που πονούν και υποφέρουν καθημερινά. Στην ψυχολογία αναφέρεται ότι ένας γονιός που μαθαίνει ότι το παιδί του έχει πρόβλημα, περνάει μια περίοδο πένθους – του παιδιού του που χάθηκε –   (δεν μιλάμε για φυσικό θάνατο αλλά εννοούμε την απώλεια ενός φυσιολογικού παιδιού) πρώτου αποδεχθούν την ιδιαιτερότητα του. Έτσι, μπορεί να αισθάνονται μειονεκτικά απέναντι στους εκπαιδευτικούς εξαιτίας των δυσκολιών του παιδιού τους. Ενδέχεται όμως να εκδηλώσουν και αισθήματα θυμού και επιθετικότητας. Ο ρόλος επομένως του δασκάλου ξεπερνά τα όρια της τάξης και της διδασκαλίας και καλείται να συμπαρασταθεί και να στηρίξει αυτούς τους γονείς.

                     Πατιού Ιωάννα

      Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής – Λογοθεραπεύτρια