Δεν υπάρχει καλύτερη θωράκιση της υγείας από τη γυμναστική, ιδιαίτερα μάλιστα όταν προσφέρεται δωρεάν. Αν και το καλοκαίρι οι κάμψεις των τρικεφάλων σημειώνουν… κάμψη λόγω των υψηλών θερμοκρασιών, η πρωτοβουλία του Δήμου Πειραιά να τοποθετήσει όργανα γυμναστικής στην πλατεία Αλεξάνδρας στο Πασαλιμάνι εδώ και μερικές εβδομάδες, σχεδόν ταυτόχρονα με την εφαρμογή του μέτρου της απαγόρευσης του καπνίσματος, έχει κιόλας βρει θερμή υποδοχή. “K”

Πολλές φορές, σε προκαλούν τα γεγονότα είτε να χαμογελάσεις πικρά, είτε  να σχολιάσεις πικρόχολα…. Ο Πειραιάς είναι ένας δήμος ουδόλως …τυχαίος! Ο δεύτερος δήμος της χώρας, το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, το πρώτο της Α. Μεσογείου.  Χαίρομαι για την εφαρμογή αυτού του μέτρου, γιατί αναδεικνύει το υψηλό βιοτικό επίπεδο του πειραϊκού λαού!  Ένας δήμος με λυμένα όλα του τα προβλήματα: Κυκλοφοριακό, τέλειο! Πεζόδρομοι, πεζοδρόμια σε άριστη κατάσταση! Σκουπίδι δεν υπάρχει, ούτε κατά διάνοια! Τα σχολεία της αρμοδιότητας του δήμου, βάφονται και συντηρούνται στο έπακρο!  Τα παζάρια στις εισόδου της πόλη, που κάποιες τριτοκοσμικές χώρες συνηθίζουν, οι πειραιώτες, ούτε σε ταινία επιστημονικής φαντασίας δεν το έχουν βιώσει!  Νομίζω οτι πλέον η αγαπημένη μου πόλη έχει τα standards της Κοπεγχάγης, ίσως;  Αυτό που έλεγε η γιαγιούλα μου, δυστυχώς δεν μου επιτρέπεται να το εκφέρω…Μόνον αυτό: Τί του λείπει του … ψωριάρη;  Σκούφια με … μαργαριτάρι!

Το ιδιοκτησιακό και κτιριακό πρόβλημα της Ραλλείου Σχολής ( δείτε και …εδώ…)επαναφέρουν οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, δίνοντας απάντηση στις διεκδικήσεις του δήμου Πειραιά για το κτίριο-φάντασμα στην οδό Κοραή, που αποτέλεσε στέγη του σχολείου για 73 χρόνια. Κατά τη συνεδρίαση των συλλόγων του Ραλλείου Πειραματικού Γυμνασίου και του Πειραματικού Γενικού Λυκείου -αφορμή για την οποία αποτέλεσε η τροποποίηση του προϋπολογισμού του Δημοτικού Συμβουλίου, προκειμένου να προχωρήσει στην εκτέλεση έργων στο εν λόγω κτίριο- έγινε σαφές ότι η αντίδραση γονιών και μαθητών θα είναι «μαζική και πρακτική». «Απορούμε πώς ο νυν δήμαρχος Πειραιά προχωρά σε ενέργειες που στη συνείδηση όλων μας τον ταυτίζουν με το δήμαρχο Σκυλίτση», τονίζουν οι πρόεδροι των συλλόγων Νίκος Μέλιος και Στέφανος Κουλουμπής σχολιάζοντας τις εξαγγελίες του κ. Φασούλα για αξιοποίηση του κτίσματος της Κοραή ως νέο δημαρχιακό μέγαρο. Aντίστοιχη απόπειρα είχε κάνει το 1968 ο τότε δήμαρχος Αριστείδης Σκυλίτσης αμφισβητώντας την κυριότητα των εγκαταστάσεων της Ραλλείου και εξαναγκάζοντας το σχολείο να μετακομίσει στην οδό Κολοκοτρώνη. Από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, η Σχολική Επιτροπή της Ραλλείου βρίσκεται στα δικαστήρια με αντίδικο το Δήμο Πειραιά διεκδικώντας την ακίνητη περιουσία της. «Ολη αυτή την περίοδο οι εκάστοτε δημοτικές αρχές καταπατούν την περιουσία των Ραλλείων σχολείων, καρπούνται ενοίκια, διαφημίσεις, χωρίς να αποδίδουν ούτε μια δραχμή – ευρώ ως όφειλαν στη σχολική επιτροπή». Οι σύλλογοι προειδοποιούν τη δημοτική αρχή του Πειραιά ότι θα τους βρει απέναντί της αν πράξει οτιδήποτε πριν αυτή η υπόθεση τελεσιδικήσει.  “E-tipos”

Αν μια πόλη την χαίρονται οι κάτοικοί της, είναι μια πόλη που αξίζει να επισκεφθεί κανείς. Οι πόλεις που εισπράττουν αγάπη, όπως και οι άνθρωποι, ακτινοβολούν κάτι θετικό, που ελκύει χωρίς να γνωρίζει κανείς ακριβώς την αιτία. Πώς θα στεκόταν κανείς απέναντι στον Πειραιά; Για τους μη κατοίκους θα μπορούσε να είναι απλώς το υποχρεωτικό πέρασμα προς το επόμενο πλοίο για το Αιγαίο. Για τους περισσότερους είναι μία πόλη που η πρώτη της «ανάγνωση» είναι αδιάφορη ή απωθητική. Προβλήματα καθαριότητας, οργάνωσης, αισθητικής. Μία πόλη που δεν «κρατάει» τον επισκέπτη. Μπορεί να ανατραπεί αυτή η άδικη προσέγγιση για την ιστορική πόλη του Πειραιά; Είναι ένα ζητούμενο. Η παρούσα δημοτική αρχή διαβεβαιώνει ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την ιστορική φυσιογνωμία του Πειραιά, αρχής γενομένης με το έμβλημα της πόλης, το Δημοτικό Θέατρο. Για όσους έχουν μελετήσει τα ζητήματα της πόλης, ο Πειραιάς είναι -όπως και η Αθήνα, αλλά ίσως ακόμη περισσότερο- μία κατεστραμμένη πόλη, που, όμως, επιδέχεται τολμηρών λειτουργικών και αισθητικών παρεμβάσεων.

Η ιστορική φυσιογνωμία της πόλης, με τα νεοκλασικά της κτίρια, έχει απολεσθεί διά παντός, αλλά ο Πειραιάς μπορεί αφενός να αναδείξει όσα απέμειναν και αφετέρου να δημιουργήσει ευκαιρίες για καλή, σύγχρονη αρχιτεκτονική. Το ιστορικό Ρολόι, που γκρεμίστηκε επί χούντας, θα μπορούσε συμβολικά να ξαναχτισθεί και να γίνει ένας διεθνής διαγωνισμός για το σύνολο των κτιρίων της πλατείας Κοραή, ώστε ο Πειραιάς να έχει ένα κέντρο βάρους που να υποδηλώνει ότι η πόλη αυτή δεν φύτρωσε, αλλά έχει ένα ορισμένο αστικό βάθος. Από την άλλη, χρειάζονται τομές. Γκρέμισμα όσων περισσότερων μεταπολεμικών κτιρίων γίνεται και ανέγερση νέων. Ενα χαρτί που θα μπορούσε να παίξει ο Πειραιάς είναι η αρχιτεκτονική πρωτοπορία, ώστε να αντισταθμιστεί η έλλειψη ορόσημων ή αξιοθέατων. Χρειάζονται πολύ τολμηρές τομές, που να προκαλέσουν το διεθνές ενδιαφέρον, ώστε η πόλη να βγει από την ανωνυμία. Ο συνδυασμός «σεβασμός στην ιστορική διαδρομή – πρόσκληση στην αρχιτεκτονική πρωτοπορία» θα μπορούσε σε προοπτική χρόνου να αποφέρει αποτέλεσμα. Δυστυχώς, το όραμα για αντιστροφή του κλίματος υπερβαίνει στο πολλαπλάσιο τη θητεία των δημοτικών αρχόντων.  Tου Νικου Βατοπουλου

Δυστυχώς, οι δημοτικοί άρχοντες του Πειραιά, φάνηκαν “ολίγοι” να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της πόλης!  Ο τόπος τα τελευταία χρόνια, γέμισε τόσα σκουπίδια που κάθε φορά που περπατώ στην πόλη μου θλίβομαι αφάνταστα.  Δεν εξαιρώ και την ευθύνη ημών των Πειραιωτών…που, ως γνήσιοι Έλληνες, απλά βολευόμαστε όταν το σκουπίδι δεν είναι στην πόρτα μας!  Το πρώτο λιμάνι της χώρας, το λιμάνι της ψυχής του κάθε Πειραιώτη, έχει παραδοθεί στην μανία των μικροκομματικών συμφερόντων.  Όσοι πιστεύουν οτι απευθύνονται σε ηλιθίους, καλά θα κάνουν να συνέλθουν και μεις οι “απλοί ” Πειραιώτες ας υψώσουμε επιτέλους το ανάστημά μας στον κάθε βολεμμένο χαρτογιακά, στον κάθε δήθεν  “δημοκράτη” – με …” ολιγαρχικές” όμως τσέπες! – ή να τεκμηριώνει όλα όσα λέει ή να ανασκουμπωθεί να τα εφαρμόσει.  Η κατάσταση αναστρέφεται, αλλά θέλει βούληση, γερό στομάχι και κάποιος επιτέλους να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του και το πολιτικό κόστος! 

«Φως-μπουμπούκι» για τους δρόμους των πόλεων.Ο σχεδιασμός λύσεων για το νυχτερινό φωτισμό των πόλεων είναι δύσκολη υπόθεση. Το υπερβολικό φως δημιουργεί φωτορρύπανση, περιορίζοντας τη ρομαντική ενατένιση των άστρων και παρενοχλώντας τους βιολογικούς ρυθμούς ζώων και φυτών, ενώ αντίθετα το λιγοστό φως αποτελεί απειλή για την ασφάλεια οδηγών, πεζών και κατοίκων μιας περιοχής. Η Philips Electronics παρουσίασε σε έκθεση στη Μόσχα μια νέα καινοτομική πρόταση, ένα «έξυπνο φως των δρόμων», που ονομάζεται «Ανθός Φωτός» και μοιάζει με ένα ανοιχτό μπουμπούκι, στο κέντρο του οποίου υπάρχει ένα σύστημα φωτισμού LED. Η έξυπνη αυτή λάμπα αυτορυθμίζεται: όταν αντιλαμβάνεται ότι πλησιάζουν άνθρωποι, αυξάνει την ένταση του φωτισμού και τη μειώνει όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι τριγύρω. Η τεχνολογία εξοικονομεί ενέργεια, καθώς η λάμπα δεν είναι συνδεμένη στο δίκτυο ηλεκτρισμού, αλλά συλλέγει ηλεκτρική και αιολική ενέργεια τη μέρα, που μετατρέπει σε φως το βράδυ. Τη μέρα η λάμπα, σαν λουλούδι, ανοίγει τα πέταλά της για να συλλέξει την ηλιακή ενέργεια και καθώς ο ήλιος μετακινείται προς τη δύση του, η λάμπα σταδιακά επαναπροσανατολίζει τα πέταλά της προς τον ήλιο, όπως το φυτό του ηλίανθου, ώστε να τον αντικρίζουν συνεχώς κατευθείαν και έτσι να αυξάνεται η ενεργειακή αποδοτικότητα. Τις συννεφιασμένες μέρες, όταν ο άνεμος δυναμώνει, η λάμπα αυτόματα μεταφέρει τα πέταλά της σε όρθια ανοικτή θέση και τους επιτρέπει να περιστρέφονται με την αιολική ενέργεια, μεταδίδοντας την κίνηση στη συνέχεια σε ένα στροφείο που μετατρέπει την κινητική ενέργεια σε ηλεκτρική. Η λάμπα συνεχώς μεταπηδά από τη συλλογή ηλιακής στη συλλογή αιολικής ενέργειας, ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες. Όταν ο ήλιος δύει, η λάμπα αυτόματα στρίβει προς τα κάτω και ανάβει φωτίζοντας την επιφάνεια από κάτω της, ώστε να περιορίζει τη φωτορρύπανση. Όταν άνθρωποι πλησιάζουν, οι αισθητήρες της λάμπας ανιχνεύουν την κίνησή τους και το φως δυναμώνει, ενώ όταν απομακρύνονται, το φως γίνεται πιο αδύναμο. Σύμφωνα με τη Philips, η νέα λάμπα της χρησιμοποιεί μόνο τη μισή ενέργεια μια παραδοσιακής λάμπας δρόμου για να παράγει το ίδιο φωτιστικό αποτέλεσμα. Επειδή δεν προϋποθέτει σύνδεση σε δίκτυο ηλεκτρισμού, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πολύ απομακρυσμένες περιοχές. Στις πόλεις οι έξυπνες λάμπες μπορούν να συνδεθούν στο δίκτυο και να παρέχουν σε αυτό πρόσθετη ηλεκτρική ενέργεια, όταν έχουν περίσσευμα. (Εδώ)

Στη Μόσχα, αδελφοί μου, στη Μόσχα! Γιατί στην Βασιλεύουσα δεν θα τα δούμε ούτε ζωγραφιστά! Στην χώρα που έχει τον δικό της … Θεό να την φυλάει (να δούμε μέχρι πότε, γιατί τί να πρωτοπροκάμει κι ο Θεούλης;), που την μοσχανάθρεψε, την καλοπροίκισε με τον ήλιο της και τον αέρα της, εμείς σήμερα καίμε ακόμα παντού πετρέλαιο για ενέργεια, αντί να γεμίσουμε αιολικά πάρκα όπου δεί και χρή! Αντίθετα ο φωτισμός των εθνικών οδών είναι αχαρακτήριστος οι δε λαμπτήρες αντικαθίστανται όταν…τύχει. Για την Φωτο-Σήμανση σε σημεία καρμανιόλες έχουν φροντίσει οι συγγενείς των αδικοχαμένων στα τροχαία ατυχήματα, με τα καντηλάκια να καίνε στα προσκυνητάρια! Αίσχος!

Αντπροσωπεία Χιμπακούσα, δηλαδή επιζώντων απο το πυρηνικό ολοκαύτωμα του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα, περπάτησαν στους δρόμους του Πειραιά. Ο δήμος Πειραιά λαμβάνει μέρος στο δίκτυο “Δήμαρχοι για την ειρήνη”, στο οποίο συμμετέχουν 113 χώρες και 2400 πόλεις του πλανήτη.  Με το πρωτόκολλο ειρήνης που προωθούν οι χιμπακούσα σε κάθε σταθμό του ταξιδιού τους, ζητούν την εξάλειψη των πυρηνικών όπλων απο τον πλανήτη και ο Πειραιάς ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή πόλη του ταξιδιού. Για περισσότερες πληροφορίες…

Εγώ Πειραιώτισσα γεννήθηκα και Πειραιώτισσα θα πεθάνω. Την Κυριακή βρέθηκα να κουτσοτρώω (ξέρω εγώ τί λέω!) σε μιά πολύ ωραία ταβέρνα του Πειραιά, όπου πήγαινα παιδιόθεν και με τους γονείς μου. “Ο Βασίλαινας”. Kουβαλάει στην πλάτη του ιστορία περίπου ενός αιώνα. Tο 1920, όταν ο Θανάσης Βασίλαινας άνοιξε την μπακαλοταβέρνα του στην Αγιά Σοφιά του Πειραιά για να χορταίνει την πείνα των εργατών από τις γύρω βιομηχανίες. Σύντομα η φήμη του εξαιρετικού σπιτικού φαγητού που σερβίρει ξεπερνάει την τάξη του προλεταριάτου και φτάνει στον κύκλο της διανόησης και της αστικής τάξης. Και ποιος δεν πέρασε από τα τραπέζια του: ο Μινωτής, ο Τσόρτσιλ, ο Σεφέρης, η Ελένη Βλάχου, ο Μυριβήλης…Σήμερα το εστιατόριο βρίσκεται πια στα χέρια του εγγονού του, Θανάση και έχει περάσει στη νέα εποχή. Πριν από λίγα χρόνια, έγινε εκ βάθρων ανακαίνιση και υιοθετήθηκε μια αισθητική με καθαρές και απλές γραμμές. Μπαίνεις σε ένα μαγαζί ψηλοτάβανο, αεράτο και φωτεινό. Φέτος, λειτούργησε και η ταράτσα που προσφέρει δροσιά το καλοκαίρι μαζί και την αίσθηση της απόδρασης. Επίσης, επειδή η περιοχή δεν είναι γνωστή για την άνεση πάρκινγκ, υπάρχει παρκαδόρος που αναλαμβάνει το δύσκολο αυτό έργο. Στην κουζίνα τώρα… Κουμάντο κάνει ο Χρήστος Μανουσόπουλος, αγαπημένο παιδί του Χριστόφορου Πέσκια από τη δυναμική ομάδα του «48». Μαζί με τον Θανάση Βασίλαινα, ο οποίος εποπτεύει διακριτικά, έχουν επιλέξει ένα σφιχτό και λιτό κατάλογο με έμφαση στο ψάρι, χωρίς φυσικά να απουσιάζουν και κάποια πιάτα με βάση το κρέας. Δύο σαλάτες, επτά πρώτα πιάτα και επτά κύρια όλα κι όλα. Κάθε μπουκιά και μια έκρηξη αρωμάτων και γεύσεων. Πηγαίνοντας στον Βασίλαινα, σκεφτόμασταν ότι με τέτοιο όνομα «βαρύ σαν ιστορία», θα ήταν δύσκολο στοίχημα για τον συνονόματο εγγονό να διατηρήσει το μύθο που έχτισε ο παππούς του, αλλά και να ισορροπήσει μεταξύ παράδοσης και σύγχρονων δημιουργικών τάσεων. Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε ότι το στοίχημα έχει κερδηθεί.