Αν μια πόλη την χαίρονται οι κάτοικοί της, είναι μια πόλη που αξίζει να επισκεφθεί κανείς. Οι πόλεις που εισπράττουν αγάπη, όπως και οι άνθρωποι, ακτινοβολούν κάτι θετικό, που ελκύει χωρίς να γνωρίζει κανείς ακριβώς την αιτία. Πώς θα στεκόταν κανείς απέναντι στον Πειραιά; Για τους μη κατοίκους θα μπορούσε να είναι απλώς το υποχρεωτικό πέρασμα προς το επόμενο πλοίο για το Αιγαίο. Για τους περισσότερους είναι μία πόλη που η πρώτη της «ανάγνωση» είναι αδιάφορη ή απωθητική. Προβλήματα καθαριότητας, οργάνωσης, αισθητικής. Μία πόλη που δεν «κρατάει» τον επισκέπτη. Μπορεί να ανατραπεί αυτή η άδικη προσέγγιση για την ιστορική πόλη του Πειραιά; Είναι ένα ζητούμενο. Η παρούσα δημοτική αρχή διαβεβαιώνει ότι έχει αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για την ιστορική φυσιογνωμία του Πειραιά, αρχής γενομένης με το έμβλημα της πόλης, το Δημοτικό Θέατρο. Για όσους έχουν μελετήσει τα ζητήματα της πόλης, ο Πειραιάς είναι -όπως και η Αθήνα, αλλά ίσως ακόμη περισσότερο- μία κατεστραμμένη πόλη, που, όμως, επιδέχεται τολμηρών λειτουργικών και αισθητικών παρεμβάσεων.

Η ιστορική φυσιογνωμία της πόλης, με τα νεοκλασικά της κτίρια, έχει απολεσθεί διά παντός, αλλά ο Πειραιάς μπορεί αφενός να αναδείξει όσα απέμειναν και αφετέρου να δημιουργήσει ευκαιρίες για καλή, σύγχρονη αρχιτεκτονική. Το ιστορικό Ρολόι, που γκρεμίστηκε επί χούντας, θα μπορούσε συμβολικά να ξαναχτισθεί και να γίνει ένας διεθνής διαγωνισμός για το σύνολο των κτιρίων της πλατείας Κοραή, ώστε ο Πειραιάς να έχει ένα κέντρο βάρους που να υποδηλώνει ότι η πόλη αυτή δεν φύτρωσε, αλλά έχει ένα ορισμένο αστικό βάθος. Από την άλλη, χρειάζονται τομές. Γκρέμισμα όσων περισσότερων μεταπολεμικών κτιρίων γίνεται και ανέγερση νέων. Ενα χαρτί που θα μπορούσε να παίξει ο Πειραιάς είναι η αρχιτεκτονική πρωτοπορία, ώστε να αντισταθμιστεί η έλλειψη ορόσημων ή αξιοθέατων. Χρειάζονται πολύ τολμηρές τομές, που να προκαλέσουν το διεθνές ενδιαφέρον, ώστε η πόλη να βγει από την ανωνυμία. Ο συνδυασμός «σεβασμός στην ιστορική διαδρομή – πρόσκληση στην αρχιτεκτονική πρωτοπορία» θα μπορούσε σε προοπτική χρόνου να αποφέρει αποτέλεσμα. Δυστυχώς, το όραμα για αντιστροφή του κλίματος υπερβαίνει στο πολλαπλάσιο τη θητεία των δημοτικών αρχόντων.  Tου Νικου Βατοπουλου

Δυστυχώς, οι δημοτικοί άρχοντες του Πειραιά, φάνηκαν “ολίγοι” να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της πόλης!  Ο τόπος τα τελευταία χρόνια, γέμισε τόσα σκουπίδια που κάθε φορά που περπατώ στην πόλη μου θλίβομαι αφάνταστα.  Δεν εξαιρώ και την ευθύνη ημών των Πειραιωτών…που, ως γνήσιοι Έλληνες, απλά βολευόμαστε όταν το σκουπίδι δεν είναι στην πόρτα μας!  Το πρώτο λιμάνι της χώρας, το λιμάνι της ψυχής του κάθε Πειραιώτη, έχει παραδοθεί στην μανία των μικροκομματικών συμφερόντων.  Όσοι πιστεύουν οτι απευθύνονται σε ηλιθίους, καλά θα κάνουν να συνέλθουν και μεις οι “απλοί ” Πειραιώτες ας υψώσουμε επιτέλους το ανάστημά μας στον κάθε βολεμμένο χαρτογιακά, στον κάθε δήθεν  “δημοκράτη” – με …” ολιγαρχικές” όμως τσέπες! – ή να τεκμηριώνει όλα όσα λέει ή να ανασκουμπωθεί να τα εφαρμόσει.  Η κατάσταση αναστρέφεται, αλλά θέλει βούληση, γερό στομάχι και κάποιος επιτέλους να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του και το πολιτικό κόστος!