Εγώ Πειραιώτισσα γεννήθηκα και Πειραιώτισσα θα πεθάνω. Την Κυριακή βρέθηκα να κουτσοτρώω (ξέρω εγώ τί λέω!) σε μιά πολύ ωραία ταβέρνα του Πειραιά, όπου πήγαινα παιδιόθεν και με τους γονείς μου. “Ο Βασίλαινας”. Kουβαλάει στην πλάτη του ιστορία περίπου ενός αιώνα. Tο 1920, όταν ο Θανάσης Βασίλαινας άνοιξε την μπακαλοταβέρνα του στην Αγιά Σοφιά του Πειραιά για να χορταίνει την πείνα των εργατών από τις γύρω βιομηχανίες. Σύντομα η φήμη του εξαιρετικού σπιτικού φαγητού που σερβίρει ξεπερνάει την τάξη του προλεταριάτου και φτάνει στον κύκλο της διανόησης και της αστικής τάξης. Και ποιος δεν πέρασε από τα τραπέζια του: ο Μινωτής, ο Τσόρτσιλ, ο Σεφέρης, η Ελένη Βλάχου, ο Μυριβήλης…Σήμερα το εστιατόριο βρίσκεται πια στα χέρια του εγγονού του, Θανάση και έχει περάσει στη νέα εποχή. Πριν από λίγα χρόνια, έγινε εκ βάθρων ανακαίνιση και υιοθετήθηκε μια αισθητική με καθαρές και απλές γραμμές. Μπαίνεις σε ένα μαγαζί ψηλοτάβανο, αεράτο και φωτεινό. Φέτος, λειτούργησε και η ταράτσα που προσφέρει δροσιά το καλοκαίρι μαζί και την αίσθηση της απόδρασης. Επίσης, επειδή η περιοχή δεν είναι γνωστή για την άνεση πάρκινγκ, υπάρχει παρκαδόρος που αναλαμβάνει το δύσκολο αυτό έργο. Στην κουζίνα τώρα… Κουμάντο κάνει ο Χρήστος Μανουσόπουλος, αγαπημένο παιδί του Χριστόφορου Πέσκια από τη δυναμική ομάδα του «48». Μαζί με τον Θανάση Βασίλαινα, ο οποίος εποπτεύει διακριτικά, έχουν επιλέξει ένα σφιχτό και λιτό κατάλογο με έμφαση στο ψάρι, χωρίς φυσικά να απουσιάζουν και κάποια πιάτα με βάση το κρέας. Δύο σαλάτες, επτά πρώτα πιάτα και επτά κύρια όλα κι όλα. Κάθε μπουκιά και μια έκρηξη αρωμάτων και γεύσεων. Πηγαίνοντας στον Βασίλαινα, σκεφτόμασταν ότι με τέτοιο όνομα «βαρύ σαν ιστορία», θα ήταν δύσκολο στοίχημα για τον συνονόματο εγγονό να διατηρήσει το μύθο που έχτισε ο παππούς του, αλλά και να ισορροπήσει μεταξύ παράδοσης και σύγχρονων δημιουργικών τάσεων. Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε ότι το στοίχημα έχει κερδηθεί.