Αρχείο μηνός Ιούνιος 2022

Κάπως φεύγει ο χρόνος. Κάπως περνάει μπροστά από τα μάτια μας και τον νιώθουμε σαν αναπνοή. Έτσι, και η λεγόμενη γενιά του ‘07 σήμερα ίσως να προσπαθεί να υπολογίσει το πέρασμά του. Ένα πρωινό του Σεπτέμβρη ήταν η αρχή και ένα μεσημέρι, σχεδόν, του Ιουνίου το τέλος. Τρία ολόκληρα χρόνια κατάφεραν και χώρεσαν μέσα σε εφτάωρα και εξάωρα – μπορεί και λιγότερες ώρες. Νιώθω κάπως περίεργα με αυτές τις σκέψεις. Πάντα μου έλεγαν πως η αρχή συνοδεύεται από ένα τέλος, αλλά η άρνηση μου ήταν πάντα κάθετη. Έτσι και τώρα έφτασε αυτό το τέλος του Γυμνασίου, συνοδευόμενο από εκείνη την αρχή στις 11 Σεπτεμβρίου 2019.
Θυμάμαι την πρώτη – πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο. Στην είσοδο της αυλής, μαζί με τη μαμά. Να στέκομαι σε μια γωνιά και να βλέπω όλους αυτούς τους άγνωστους -σε εμένα- να ανταλλάσσουν αγκαλιές. Έσκυψα προς τα κάτω και κάτι δάκρυα άρχισαν να τρέχουν, χωρίς να θέλω να φαίνομαι. Αυτό ήταν η πρώτη μου εντύπωση από το Γυμνάσιο. Ακολούθησαν ανάλογες μέρες χωρίς φίλους, με αδιάβαστα τεστ, με αποτυχίες, με Τετάρτες στη βιβλιοθήκη, με διαβασμένα διαγωνίσματα, με νέους φίλους, με νέους καθηγητές, με αγαπημένους μου καθηγητές, με όλα αυτά που μερικές φορές με έκαναν να ξεχνάω την πραγματικότητα ή ακόμα και να τη μισώ.
Όλα αυτά ήταν μια καθημερινότητα, η οποία δεν έχουμε καταφέρει ακόμα – τουλάχιστον εγώ – να συνειδητοποιήσουμε πως σε λίγους μήνες θα ταξινομηθεί στο παρελθόν. Όπως έλεγα και πριν, όλα έχουν ένα τέλος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως θα είναι ανώδυνο αλλά και παντοτινό. Είναι ωραία η εξέλιξη και το ένα σκαλάκι παραπάνω, όμως… Το σίγουρο είναι πως η ζωή προχωράει και πάμε για άλλα – μια από τις εκφράσεις που μου δόθηκε και ως συμβουλή τις τελευταίες μέρες.
Τέλος, θα ήθελα αυτό το τελευταίο κείμενο του Γυμνασίου να το αφιερώσω στις πολύ αγαπημένες μου φιλολόγους και στην πρώην χημικό του σχολείου μας. Αυτοί οι άνθρωποι αποτέλεσαν και ακόμα αποτελούν έναν τεράστιο σταθμό στη μέχρι τώρα ζωή μου.

Είσαι νέος.
Παραλαμβάνεις από τους Δίες τον κεραυνό.
Εμπρός λοιπόν, από σένα η Άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή!
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ΓΙΩΤΑ και γδάρε το ίσαμε το Π!

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου Γ1

Η νύχτα και η μνήμη

Ἡ νύχτα,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
γένους θηλυκοῦ,
ἑνικός ἀριθμός.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες
ἀπό δῶ καί πέρα.

Κική Δημουλά

Εκείνο το βράδυ το αφιέρωσα στα ποιήματα. Είχα δανειστεί πολλές ποιητικές συλλογές.  Δημουλά, Σεφέρη και την Έρημη χώρα του Έλιοτ.  Κάποια στιγμή πήρα τα μάτια μου από τις παλιές σελίδες και κοίταξα έξω. Παντού όλα τα παράθυρα σβηστά. Ακόμα και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Εγώ αποτελούσα τη μεταμεσονύκτια εξαίρεση. Όλοι κοιμούνταν και ο ύπνος φρόντιζε για τα όνειρα τους. Από την άκρη του κρεβατιού μουδιέκρινα τους απροσδιόριστους σχηματισμούς των σύννεφων να χάνονται μέσα στο σύμπαν. Τα σύννεφα είναι σαν τα όνειρα. Καμία φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να τα αποθανατίσει. Απλά θα μένουν αναλλοίωτα στη μνήμη των ματιών. Τα σύννεφα με τα χρώματα της αλληγορίας και τα όνειρα με τη δικιά τους ελευθερία. Αυτή που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κατακτήσει. Είναι μόνο προσωπική υπόθεση του ύπνου. Η σκέψη και οι ενθυμίσεις φροντίζουν για τα πιο όμορφα.

Εκείνες οι μέρες περνούσαν σχεδόν μελαγχολικά. Κανένας δεν ήρθε. Πουθενά δεν πήγαμε.  Παρά μόνο οι φίλοι μου κι εγώ κρατήσαμε την υπόσχεσή μας. Πήγαμε στον πλάτανο και βάλαμε κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Αψηφήσαμε το κάλεσμα του κρύου και χορέψαμε για κάμποση ώρα. Μετά βαρεθήκαμε. Περάσαμε μέσα από στενάκια, σοκάκια, μονοκατοικίες, πέτρινα σπιτάκια και πολλά άλλα κτίσματα της μειονότητας.

Εκείνη τη μέρα ακόμα και τα μάτια μου γελούσαν κοιτώντας το βιβλίο μου. Κάπου σκόρπια πριν τον ύπνο ή και κατά τη διάρκεια της μέρας σκεφτόμουν κομματάκι-κομματάκι το κείμενο μου. Την ήξερα αυτή την αίσθηση, αλλά δεν το επέτρεπα να την παραμερίσω. Θυμάμαι την πρώτη φορά αυτού του συναισθήματος. Πήγαινα Πρώτη Γυμνασίου και την επόμενη μέρα είχαμε Κείμενα. Η άσκηση για το σπίτι μια μικρούλα έκθεση. Μια ιστορία. Δεν την είχα κάνει, γιατί δεν μου άρεσε το θέμα. Εκείνη η σελίδα του τετραδίου είχε μείνει με τις άδειες μπλε γραμμές να με κοιτάει, λέγοντας μου πως θα έρθει και η σειρά μου. Όντως ήρθε. Ήμουν η πρώτη που θα τη διάβαζα «δημόσια». Δεν αγχώθηκα, κοίταξα την καθηγήτρια και ούτε προφασίστηκα δικαιολογία.  Άρχισα να διαβάζω τις κενές οπτικά γραμμές.  Η διπλανή μου με κοιτούσε με απορία.  Τελικά αναδείχθηκε η καλύτερη έκθεση της ημέρας.

Τώρα τελευταία τα απογευματινά σύννεφα δεν έχουν την ίδια χάρη που είχαν. Άλλοτε είναι γκρι και άλλοτε μπλε συμβαδίζοντας με τις απόψεις του ουρανού. Το φεγγάρι ήταν κάπως διαφορετικό. Έμοιαζε σαν σεβαστός μονάρχης. Δεν είναι και ο καλύτερος συνειρμός με την ιστορία, αλλά σου δίνει αυτή τη μοναδική αίσθηση. Πως δεν υπάρχει τίποτα όμοιο με αυτό. Οι άνθρωποι συνήθως δε νιώθουν διαφορετικοί, απλά προσπαθούν να ενταχθούν στη μάζα. Το φεγγάρι μαρτυρά κάτι αντίθετο από τις επίγειες αντιλήψεις μας.
Παρατηρούσα έναν κύριο σχετικά μεγάλης ηλικίας. Είχε άσπρα μαλλιά, ήταν λιγάκι σκυφτός και φορούσε μια καρό ρόμπα. Καιρό τώρα τον έβλεπα είτε στο μπαλκόνι το καλοκαίρι είτε μέσα από το παράθυρό του τον χειμώνα. Σήμερα έκανε μια εξαίρεση και διέφυγε από τη διαπεραστικότητα του τζαμιού. Κατευθύνθηκε στα κάγκελα του μικρού μπαλκονιού και κατέβασε λιγάκι το κεφάλι του. Κάποιον χαιρετούσε ή μάλλον κάποιους και ένα τεράστιο χαμόγελο που σε παρότρυνε να το μιμηθείς σχηματίστηκε. Ήταν τρία μικρά παιδάκια και τους γονείς τους. Τότε αντιλαμβανόσουν την απελπισία αυτής της κατάστασης – της απομάκρυνσης. Αντίστοιχα και στο διπλανό μας σπίτι. Μια γιαγιά και ένας παππούς. Κάθε χρονιά στόλιζαν ένα τέλειο δέντρο. Καταπράσινο, φυσικό και με ξύλινα στολίδια. Πάντα το ζήλευα και, όταν άνοιγαν την πόρτα και μας έπιαναν συζήτηση, ξέκλεβα μερικές ματιές. Τα τελευταία δύο χρόνια μόνο η συζήτηση μας έμεινε. Το δέντρο μόνο του, στην είσοδο τον χειμώνα, και το καλοκαίρι στην τεράστια βεράντα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καί ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Κική Δημουλά

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου Γ1

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου Γ1

Το βαλς των χαμένων ονείρων

Όσο για τα βράδια
– αλλά, γιατί βράδια; γιατί πληθυντικός;
Ένα είναι…
Όλα τα άλλα,
έναστρες απόπειρες
κατά του ερχομού του.

Κική Δημουλά

Χάζευα τις ποιητικές ανθολογίες, ενώ τα αστέρια ντρέπονταν πίσω από τα σύννεφα. Οι ενήλικες, συνηθίζουν να λένε: Ο χρόνος είναι χρήμα. Οι έφηβοι; Ο χρόνος είναι βαθμοί. Τόσο κακόηχα και τα δύο, αλλά μια τρομερή πραγματικότητα, που ξεπερνά ακόμα και τα όρια του ρεαλισμού. Έτσι και εμένα η ώρα μού θύμιζε τους βαθμούς μου. Το μυαλό μου αυτές τις μέρες έχει υποστεί κάποιου είδους κακοποίηση. Από εμένα και από τους διαφωτιστές του μέλλοντος μας– μάλλον καθηγητές, εννοεί ο ποιητής. Μέσα σε διάστημα πενήντα ολόκληρων λεπτών συνειδητοποίησα τι έκανα τα οκτώ χρόνια εκμάθησης βιολιού. Ειλικρινής και κατάμουτρη συζήτηση, θα έλεγα, στο άκουσμα των συνεχών λέξεων που έβγαιναν από έναν, για εμένα άγνωστο, μουσικό. Τα συσσωρευμένα μου κενά δεν άντεξαν άλλο την απόκρυψη και μου υπενθύμισαν μια άγνωστη, πάλι για εμένα, ζωή. Μέσα από τις συνεχείς τύψεις που μου δημιουργούσε αναβίωνε μια εκμάθηση επιβαρυντική, αλλά επιφανειακά αόρατη. Ψυχικά όμως ενεργή.
Μέσα σε αυτές μου τις σκέψεις, εισέβαλε ξανά το μάθημα της Ιστορίας και οι περίεργα λυρικοί ορισμοί του. Ο καιρός είχε και αυτός σκαμπανεβάσματα. Σε μπέρδευε με σκοπό να του δώσεις στίγματα σημασίας. Τα βιβλία μου πάλι άθικτα, περιμένοντας με να τα ανοίξω. Δεν τα άνοιγα. Με κοίμιζε το εξώφυλλό τους. Οι αγαπημένοι μου ποιητές και αυτοί παραγκωνισμένοι. Η λογοτεχνία μου, δυστυχώς, έμπαινε σε δεύτερη μοίρα με άδικο τρόπο. Οι κάκτοι μου εκεί, να περιμένουν τη νέα τους παρέα. Η Ευδοξία τους αργοπόρησε να έρθει. Ο Διονυσάκος, η Κλημεντίνη, η Σερενάτα και προστέθηκε στην παρέα τους η Ευδοξία. Ξέρω, περίεργα ονόματα όλα τους. Ίσως και χαζά για κάποιους. Το καθένα από αυτά έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Το ένα από αυτά είναι η αρχή ενός τέλους. Η αναγέννηση των ιδεών μου πάνω στα κείμενα. Πολλά. Πολύσημα – όπως μου φώναζε και το βιβλίο της Γλώσσας.
Η ομίχλη το βράδυ ήταν τόσο τέλεια. Σου δημιουργούσε ένα περίεργο συναίσθημα. Του μυστηρίου και της χαράς. Οι κόκκινες μυτούλες και τα κόκκινα μάγουλα μας μάς θύμιζαν έναν αλλιώτικο χειμώνα. Ο πλάτανος μας ήταν σε κομβικό σημείο. Τόσο, που λίγα μέτρα παραπέρα χάζευες όλη τη θέα της πόλης. Εκεί κάπου πίσω από τα καταθλιπτικά γραφεία της Νομαρχίας ήταν το ιδανικότερο σημείο να ζήσεις τη χειμωνιάτικη αίσθηση. Περπατούσαμε και συζητούσαμε. Τα χέρια μας είχαν πάρει ίδια απόχρωση με το πρόσωπο μας. Η ησυχία ήταν τόσο απέραντη που ακούγονταν μόνο οι εαυτοί μας. Τα γύρω-γύρω σπίτια ήταν σαν μάρτυρες όλων των συζητήσεων και των σκέψεωνμας. Άλλα όμορφα, άλλα άσχημα. Πολλά είχαν αυτή την πέτρινη χάρη, που αποτελεί πλέον μειονότητα. Άλλα είχαν μικρούς κήπους με λουλουδάκια και χαριτωμένες γλάστρες. Ενώ άλλα τεράστιο πλήθος φυτών, που σε δελεάζει σε καλοκαιρινές σκέψεις. Ήταν μια αποφυγή της καθημερινότητας και των ήχων. Σαν κήποι της Εδέμ.

Η χειμωνιάτικη εξόρμηση κόντευε στο τέλος της. Είχα περάσει ωραία. Μόλις μπήκα στο σπίτι και έφτασα στο γραφείο, με έπιασε απελπισία. Αντίκρισα τη θήκη του βιολιού και τα υπομονετικά μαθήματα να περιμένουν τον γυρισμό μου. Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο. Από τη μια στη μουσική δημιουργείς, συνθέτεις, ονειρεύεσαι, μαθαίνεις, ακούς, γνωρίζεις. Όλα αυτά. Από την άλλη όμως, αρχίζει και καταστρέφεται η ιδανική εικόνα, όταν ανακαλύπτεις πράγματα που δεν σου αρέσουν ή δεν τα είχες καταλάβει. Ένιωθα πάλι αυτές τις κενές τύψεις. Αδυνατούσα να αντιληφθώ το λάθος συναίσθημα. Υπάρχουν φορές που νιώθεις την απέχθεια να σε τριγυρίζει. Μάλλον η υπομονή των βιβλίων κέρδισε έδαφος και χώθηκα να θυμηθώ τι σημαίνει Διαφωτισμός και οι υπόλοιπες εφτά σελίδες. Δεν κράτησε και πολλή ώρα, γιατί τα παράτησα. Βαρέθηκα. Άνοιξα το παράθυρο να πάρω λίγο αέρα. Η ώρα είχε περάσει. Η ησυχία του σπιτιού ήταν τέτοια, που άκουγα τα βήματα μου. Είχα όρεξη να διαβάσω, αλλά και να δω τα αστέρια. Πήρα τα κιάλια και άρχισα να χαζεύω.
Ήταν μια ωραία ώρα. Οι ήχοι των αυτοκινήτων δεν υπήρχαν. Ούτε πολλά φώτα που να με εμποδίζουν. Να, κάπου εκεί βλέπω τη μικρή Άρκτο. Θυμάμαι πότε την πρωτοείχα ανακαλύψει. Πριν υπάρξει ακόμα ο αδερφός μου, τα καλοκαίρια βγαίναμε με τη μαμά στη βεράντα και βλέπαμε τα αστέρια. Είχαμε και ένα βιβλίο καθοδηγητή και όλο αυτό γινόταν πιο συναρπαστικό. Καθόμασταν στις ξύλινες καρέκλες και κοιτούσαμε ψηλά. Ωραία ήταν. Μα τόσο παρελθόν. Κόντευε τρεις, αλλά δε νύσταζα. Τα μάτια και οι σκέψεις μου άντεχαν ακόμα. Θυμάμαι αυτή την εποχή πέρσι. Θυμάμαι πάλι μια τεράστια απελπισία να με κατακλύζει και να μην μπορώ να την εκφράσω. Την έβγαζα σε κάτι κείμενα. Ίσως να θυμάμαι και τα μηνύματα μας, όταν εγώ και αυτός κάναμε τους ψυχολόγους. Πλάκα είχαν. Ξεγελιόμασταν κάπως. Νιώθαμε κάτι ξεχωριστό. Αλλά ναι. Δεν πειράζει.
Ο Claude Debussy άρχισε να με κοιμίζει με το πιάνο του, θυμίζοντας μου ροζ σύννεφα. Τα αστέρια άρχιζαν να αποσύρονται και αυτά, συμφωνώντας με τις κινήσεις μου. Το βράδυ εκείνο είδα υακίνθους και μικρά ροζ τριανταφυλλάκια.

Το απόγευμα είπαμε να πάμε μια βόλτα. Είχαμε από την προηγούμενη εβδομάδα να επισκεφτούμε τα πλακόστρωτα με τα βράχια. Αυτή τη φορά η βροχή προτίμησε να κρατήσει ουδέτερη θέση και να μας αφήσει να χαζέψουμε. Έβγαλα φωτογραφία τα ροζ σύννεφα και πάνω της πρόσθεσα αυτό: L’amour avec les nuages est inévitable. Όσο περπατούσαμε, μια πορτοκαλί φουντωτή γάτα μας ακολουθούσε. Η μία από εμάς την πήρε αγκαλιά και κάθισε μαζί μας μέχρι ένα σημείο της διαδρομής. Αργότερα συναντήσαμε μια πολύ πιο μικρή γατούλα. Ήταν άσπρη με καφέ βούλες. Αυτή αποφάσισε να είναι η συνοδός μας μέχρι την πόρτα του σπιτιού. Γενικότερα τα Κυριακάτικα απογεύματα τα βαριέμαι, αλλά τώρα τελευταία που οι εξωτερικές μου εξορμήσεις όλο και πληθαίνουν αυτή η βαρετή αίσθηση υποχωρεί. Κάπου εδώ η θολή νύχτα, αρπάζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο από το απόγευμα και επιδεικνύει τα σχεδόν αδιάκριτα αστέρια της. Κάπου εδώ, ξεκινάει ξανά ο φαύλος κύκλος των νυχτερινών επισκέψεων.

L’amour avec les nuages est inévitable

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου  Γ1

Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι
σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει
γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια
Γιώργος Σεφέρης

Σεπτέμβριος. Πότε κιόλας; Δεν κατάλαβα ποτέ τον χρόνο του καλοκαιριού και των διαγωνισμάτων. Θα μένουν πάντα ρητορικά ερωτήματα. Ο καιρός ήδη άρχισε να μας κάνει την εισαγωγή στο φθινοπωριάτικο κλίμα. Οι καύσωνες και οι ζέστες των προηγούμενων εβδομάδων, πλέον άφαντες με τρομερή επιδεικτικότητα. Ο σχολιασμός του κήπου, περιττός πλέον.

Γύρω απ’ την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων
οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες
Οδυσσέας Ελύτης

Διάφορες αποχρώσεις του πράσινου, που σου δίνουν την έμπνευση πίνακα. Αλλά προτιμώ να το αγνοήσω και να πέσω στα καλοκαιρινά ακόμη σεντόνια του κρεβατιού μου. Την προηγούμενη εβδομάδα εντυπωσιακά και γαλάζια, σαν αυτά στο τραγούδι της Αρλέτας, και τώρα σε μια από τις πολλές αποχρώσεις του κήπου και ένα αφηρημένο σχέδιο καρπουζιού στο μαξιλάρι μου με μια ασήμαντη από μακριά μελισσούλα.
Οι νύχτες, παρόλο που είναι δροσερές, δε με αποτρέπουν από τις επισκέψεις και τις παρεμβάσεις μου σε αυτές. Στον ουρανό μόνο, αδιάφορη και βέβαιη, ταξιδεύει η Μεγάλη Άρκτος. Η μυρωδιά του γιασεμιού διαχέεται σε διάφορες κατευθύνσεις με οδηγό της το κρύο αεράκι. Μια σιωπή, γεμάτη ένταση, ακολούθησε τη σημερινή απρόσιτη νύχτα. Ο πρώτος ήλιος και ο πρωινός αέρας μού έκαναν την πρώτη επίθεση. Η απόφαση για την πρωινή βόλτα δεν αποδείχτηκε και η καλύτερη. Δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστα, αλλά μπορούσε έστω αυτό το λίγο να σου προσφέρει ένα στίγμα χαράς. Γυρνώντας στο σπίτι, αυτή η κάποια ζέστη του φαινόταν ειδυλλιακή. Άνοιξα την τηλεόραση μετά από ένα μήνα περίπου και χάζευα τα παιδικά της προηγούμενης ηλικίας, σαν χτες. Με πήρε τόσο πολύ ο ύπνος, που έκανα ένα διάλειμμα από τον «πολιτισμό» και τις συνεχείς πληροφορίες.
Άρχισα να νοσταλγώ ένα παρελθοντικό πλέον καλοκαίρι. Αυτές τις λίγες νύχτες, που βγαίναμε με τα χαβανέζικα πουκάμισα μας και πηγαίναμε στις παιδικές χαρές. Ακούγαμε μουσική. Μπορεί και να φωνάζαμε. Εκείνα τα βράδια που τρέχαμε στους άδειους δρόμους. Χωρίς να υπολογίζουμε ποιος μας βλέπει και ποιος όχι. Γελούσαμε! Ναι, γελούσαμε! Είχαμε ξεχάσει ποιοι είμαστε και επικεντρωθήκαμε στο πώς νιώθουμε. Ο χρόνος άλλωστε δεν είναι για να περνάει, αλλά για να τον ζεις.
Ο χειμώνας θα μας ξανασκοτώσει. Οι επτά ζωές της γάτας λιγοστεύουν όλο και πιο πολύ. Μπορεί και να τελείωσαν, χωρίς να θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και τώρα μόλις που απέχουμε μονοψήφιες μέρες από το «ασφαλές» άνοιγμα των σχολείων. Νομίζω πως θέλω να ανοίξουν. Ίσως, γιατί δεν πρόλαβα να τελειοποιήσω την ετυμολογία: Γυμνάσιο. Δεν έχω ανάμεικτα συναισθήματα, όπως όλοι λένε. Θα ήταν βλακεία να το έλεγα μόνο και μόνο για να φανεί λογοτεχνικό. Θέλω να ανοίξουν! Καλές και οι βραδινές περιπέτειες και οι εξορμήσεις, αλλά όλα τα ωραία τελειώνουν. Άλλωστε γι’ αυτό και είναι ωραία. Γιατί η ζωή τους είναι σύντομη.
Με τη βοήθεια του καιρού, μετά από δύο μήνες κατάφερα να πιάσω μολύβι ζωγραφικής. Στην αρχή ζωγράφισα αφηρημένες γραμμές. Χωρίς αιτία. Μετά γεννήθηκε η Αφροδίτη της Μήλου. Αναγεννησιακή – όπως μου μοιάζει. Μια ανάμειξη, μεταξύ Μποτιτσέλι και αρχαίας Ελλάδας. Με το καλαίσθητο και λεπτομερώς σκαλισμένο μάρμαρο να αποπνέει από μόνο του έναν σεβασμό. Άσχετα με την ιστορία των αιώνων που κουβαλάει. Να βγαίνει από τους αφρούς της θάλασσας, σαν να μην είναι κάτι εξωπραγματικό. Όχι, δεν μου φαινόταν πως ήταν. Αντιθέτως, μέσα σε αυτή τη ζωγραφιά βλέπω διαφόρων ειδών νοήματα – δεν τα καταλαβαίνω, αλλά τα βλέπω.
Οι τρεις προσωποποιημένοι μου κάκτοι: η Σερενάτα, ο Διονυσάκος και η Κλημεντίνη έχουν μεγαλώσει τόσο, που ούτε καν το πρόσεξα. Οι τρεις τους ήταν οι φίλοι μου μέσα στην τηλεκπαίδευση. Όταν βαριόμουν, τους μιλούσα, τους πότιζα, τους έβαζα και μουσική. Γενικότερα, αυτές οι ώρες έχουν ήδη χαραχτεί στο DNA και την υπόλοιπη ζωή τους. Ίσως και στη δική μας. Τουλάχιστον, ελπίζω πως η παρέα μεταξύ μας δε θα μεγαλώσει κατακόρυφα σαν την περασμένη χρονιά…
Διαπλέοντας την κόκκινη νύχτα – όπως ήταν ο τίτλος ενός άρθρου που διάβασα πρόσφατα – η σημερινή μου βραδιά τελειώνει με λίγους στίχους που εμπνεύστηκα μέσα στο καλοκαίρι…

Εκεί που η θάλασσα συναντάει τους βράχους και εκεί που οι γλάροι γίνονται ένα με τον γαλάζιο ουρανό τα κάτασπρα σύννεφα συγκρούονται μετωπικά με τις κάμερες των ανθρώπων
Ναι, η θάλασσα αγαπάει τον βράχο Θα ζήσουν μαζί

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου Γ1

Εγκύκλιος Ηλεκτρονικών Εγγραφών 2022-2023

Θα θέλαμε να συγχαρούμε τη μαθήτρια μας, Χατζηδάμου Ευαγγελία, που συμμετείχε μαζί με ανθρώπους των γραμμάτων από όλη την Ελλάδα στη συλλογική έκδοση Μικρασιατικές Γραφές, που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την άφιξη των ελληνικών πληθυσμών στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, με στόχο την προβολή της πλούσιας πνευματικής κληρονομιάς του Προσφυγικού Ελληνισμού της Μικρασίας.

Η Ευαγγελία εμπνέεται από την οικογενειακή ιστορία, αξιοποιεί αφήγηση της γιαγιάς της και κάνοντας αναδρομή στην ιστορία του Πόντου παρουσιάζει μέσα από διαλογική μορφή την περιπέτεια του Ποντιακού Ελληνισμού μέχρι την ένταξη του στο αφιλόξενο νέο περιβάλλον.

Ένα πολύτιμο αντίτυπο αυτού του έργου δώρισε με ιδιόχειρη αφιέρωση η ίδια στη δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου μας. Την ευχαριστούμε και της ευχόμαστε καλή συνέχεια στις ιστορικές και συγγραφικές της αναζητήσεις.

Οι μαθητές της Γ΄ Τάξης του σχολείου μας στις 26 Μαΐου 2022 είχαν την ευκαιρία να επισκεφθούν και να ενημερωθούν για τις σχολές και τα τμήματα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Ειδικότερα, οι καθηγητές του Πανεπιστημίου, Στημονιάρης Δημήτριος, του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών και Στημονιάρης Αδάμος, του τμήματος Χημικών Μηχανικών, υποδέχθηκαν τους μαθητές μας και τους ξενάγησαν στα εργαστήρια των τμημάτων τους. Τους ευχαριστούμε θερμά για την ενημέρωση και τη φιλοξενία τους στο χώροι του Ιδρύματος.