Αρχείο κατηγορίας ΜΑΘΗΤΕΣ

Κάπως φεύγει ο χρόνος. Κάπως περνάει μπροστά από τα μάτια μας και τον νιώθουμε σαν αναπνοή. Έτσι, και η λεγόμενη γενιά του ‘07 σήμερα ίσως να προσπαθεί να υπολογίσει το πέρασμά του. Ένα πρωινό του Σεπτέμβρη ήταν η αρχή και ένα μεσημέρι, σχεδόν, του Ιουνίου το τέλος. Τρία ολόκληρα χρόνια κατάφεραν και χώρεσαν μέσα σε εφτάωρα και εξάωρα – μπορεί και λιγότερες ώρες. Νιώθω κάπως περίεργα με αυτές τις σκέψεις. Πάντα μου έλεγαν πως η αρχή συνοδεύεται από ένα τέλος, αλλά η άρνηση μου ήταν πάντα κάθετη. Έτσι και τώρα έφτασε αυτό το τέλος του Γυμνασίου, συνοδευόμενο από εκείνη την αρχή στις 11 Σεπτεμβρίου 2019.
Θυμάμαι την πρώτη – πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο. Στην είσοδο της αυλής, μαζί με τη μαμά. Να στέκομαι σε μια γωνιά και να βλέπω όλους αυτούς τους άγνωστους -σε εμένα- να ανταλλάσσουν αγκαλιές. Έσκυψα προς τα κάτω και κάτι δάκρυα άρχισαν να τρέχουν, χωρίς να θέλω να φαίνομαι. Αυτό ήταν η πρώτη μου εντύπωση από το Γυμνάσιο. Ακολούθησαν ανάλογες μέρες χωρίς φίλους, με αδιάβαστα τεστ, με αποτυχίες, με Τετάρτες στη βιβλιοθήκη, με διαβασμένα διαγωνίσματα, με νέους φίλους, με νέους καθηγητές, με αγαπημένους μου καθηγητές, με όλα αυτά που μερικές φορές με έκαναν να ξεχνάω την πραγματικότητα ή ακόμα και να τη μισώ.
Όλα αυτά ήταν μια καθημερινότητα, η οποία δεν έχουμε καταφέρει ακόμα – τουλάχιστον εγώ – να συνειδητοποιήσουμε πως σε λίγους μήνες θα ταξινομηθεί στο παρελθόν. Όπως έλεγα και πριν, όλα έχουν ένα τέλος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως θα είναι ανώδυνο αλλά και παντοτινό. Είναι ωραία η εξέλιξη και το ένα σκαλάκι παραπάνω, όμως… Το σίγουρο είναι πως η ζωή προχωράει και πάμε για άλλα – μια από τις εκφράσεις που μου δόθηκε και ως συμβουλή τις τελευταίες μέρες.
Τέλος, θα ήθελα αυτό το τελευταίο κείμενο του Γυμνασίου να το αφιερώσω στις πολύ αγαπημένες μου φιλολόγους και στην πρώην χημικό του σχολείου μας. Αυτοί οι άνθρωποι αποτέλεσαν και ακόμα αποτελούν έναν τεράστιο σταθμό στη μέχρι τώρα ζωή μου.

Είσαι νέος.
Παραλαμβάνεις από τους Δίες τον κεραυνό.
Εμπρός λοιπόν, από σένα η Άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή!
Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ΓΙΩΤΑ και γδάρε το ίσαμε το Π!

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου Γ1

Η νύχτα και η μνήμη

Ἡ νύχτα,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
γένους θηλυκοῦ,
ἑνικός ἀριθμός.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες
ἀπό δῶ καί πέρα.

Κική Δημουλά

Εκείνο το βράδυ το αφιέρωσα στα ποιήματα. Είχα δανειστεί πολλές ποιητικές συλλογές.  Δημουλά, Σεφέρη και την Έρημη χώρα του Έλιοτ.  Κάποια στιγμή πήρα τα μάτια μου από τις παλιές σελίδες και κοίταξα έξω. Παντού όλα τα παράθυρα σβηστά. Ακόμα και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Εγώ αποτελούσα τη μεταμεσονύκτια εξαίρεση. Όλοι κοιμούνταν και ο ύπνος φρόντιζε για τα όνειρα τους. Από την άκρη του κρεβατιού μουδιέκρινα τους απροσδιόριστους σχηματισμούς των σύννεφων να χάνονται μέσα στο σύμπαν. Τα σύννεφα είναι σαν τα όνειρα. Καμία φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να τα αποθανατίσει. Απλά θα μένουν αναλλοίωτα στη μνήμη των ματιών. Τα σύννεφα με τα χρώματα της αλληγορίας και τα όνειρα με τη δικιά τους ελευθερία. Αυτή που κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κατακτήσει. Είναι μόνο προσωπική υπόθεση του ύπνου. Η σκέψη και οι ενθυμίσεις φροντίζουν για τα πιο όμορφα.

Εκείνες οι μέρες περνούσαν σχεδόν μελαγχολικά. Κανένας δεν ήρθε. Πουθενά δεν πήγαμε.  Παρά μόνο οι φίλοι μου κι εγώ κρατήσαμε την υπόσχεσή μας. Πήγαμε στον πλάτανο και βάλαμε κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Αψηφήσαμε το κάλεσμα του κρύου και χορέψαμε για κάμποση ώρα. Μετά βαρεθήκαμε. Περάσαμε μέσα από στενάκια, σοκάκια, μονοκατοικίες, πέτρινα σπιτάκια και πολλά άλλα κτίσματα της μειονότητας.

Εκείνη τη μέρα ακόμα και τα μάτια μου γελούσαν κοιτώντας το βιβλίο μου. Κάπου σκόρπια πριν τον ύπνο ή και κατά τη διάρκεια της μέρας σκεφτόμουν κομματάκι-κομματάκι το κείμενο μου. Την ήξερα αυτή την αίσθηση, αλλά δεν το επέτρεπα να την παραμερίσω. Θυμάμαι την πρώτη φορά αυτού του συναισθήματος. Πήγαινα Πρώτη Γυμνασίου και την επόμενη μέρα είχαμε Κείμενα. Η άσκηση για το σπίτι μια μικρούλα έκθεση. Μια ιστορία. Δεν την είχα κάνει, γιατί δεν μου άρεσε το θέμα. Εκείνη η σελίδα του τετραδίου είχε μείνει με τις άδειες μπλε γραμμές να με κοιτάει, λέγοντας μου πως θα έρθει και η σειρά μου. Όντως ήρθε. Ήμουν η πρώτη που θα τη διάβαζα «δημόσια». Δεν αγχώθηκα, κοίταξα την καθηγήτρια και ούτε προφασίστηκα δικαιολογία.  Άρχισα να διαβάζω τις κενές οπτικά γραμμές.  Η διπλανή μου με κοιτούσε με απορία.  Τελικά αναδείχθηκε η καλύτερη έκθεση της ημέρας.

Τώρα τελευταία τα απογευματινά σύννεφα δεν έχουν την ίδια χάρη που είχαν. Άλλοτε είναι γκρι και άλλοτε μπλε συμβαδίζοντας με τις απόψεις του ουρανού. Το φεγγάρι ήταν κάπως διαφορετικό. Έμοιαζε σαν σεβαστός μονάρχης. Δεν είναι και ο καλύτερος συνειρμός με την ιστορία, αλλά σου δίνει αυτή τη μοναδική αίσθηση. Πως δεν υπάρχει τίποτα όμοιο με αυτό. Οι άνθρωποι συνήθως δε νιώθουν διαφορετικοί, απλά προσπαθούν να ενταχθούν στη μάζα. Το φεγγάρι μαρτυρά κάτι αντίθετο από τις επίγειες αντιλήψεις μας.
Παρατηρούσα έναν κύριο σχετικά μεγάλης ηλικίας. Είχε άσπρα μαλλιά, ήταν λιγάκι σκυφτός και φορούσε μια καρό ρόμπα. Καιρό τώρα τον έβλεπα είτε στο μπαλκόνι το καλοκαίρι είτε μέσα από το παράθυρό του τον χειμώνα. Σήμερα έκανε μια εξαίρεση και διέφυγε από τη διαπεραστικότητα του τζαμιού. Κατευθύνθηκε στα κάγκελα του μικρού μπαλκονιού και κατέβασε λιγάκι το κεφάλι του. Κάποιον χαιρετούσε ή μάλλον κάποιους και ένα τεράστιο χαμόγελο που σε παρότρυνε να το μιμηθείς σχηματίστηκε. Ήταν τρία μικρά παιδάκια και τους γονείς τους. Τότε αντιλαμβανόσουν την απελπισία αυτής της κατάστασης – της απομάκρυνσης. Αντίστοιχα και στο διπλανό μας σπίτι. Μια γιαγιά και ένας παππούς. Κάθε χρονιά στόλιζαν ένα τέλειο δέντρο. Καταπράσινο, φυσικό και με ξύλινα στολίδια. Πάντα το ζήλευα και, όταν άνοιγαν την πόρτα και μας έπιαναν συζήτηση, ξέκλεβα μερικές ματιές. Τα τελευταία δύο χρόνια μόνο η συζήτηση μας έμεινε. Το δέντρο μόνο του, στην είσοδο τον χειμώνα, και το καλοκαίρι στην τεράστια βεράντα.

Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καί ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.

Κική Δημουλά

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου Γ1

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου Γ1

Το βαλς των χαμένων ονείρων

Όσο για τα βράδια
– αλλά, γιατί βράδια; γιατί πληθυντικός;
Ένα είναι…
Όλα τα άλλα,
έναστρες απόπειρες
κατά του ερχομού του.

Κική Δημουλά

Χάζευα τις ποιητικές ανθολογίες, ενώ τα αστέρια ντρέπονταν πίσω από τα σύννεφα. Οι ενήλικες, συνηθίζουν να λένε: Ο χρόνος είναι χρήμα. Οι έφηβοι; Ο χρόνος είναι βαθμοί. Τόσο κακόηχα και τα δύο, αλλά μια τρομερή πραγματικότητα, που ξεπερνά ακόμα και τα όρια του ρεαλισμού. Έτσι και εμένα η ώρα μού θύμιζε τους βαθμούς μου. Το μυαλό μου αυτές τις μέρες έχει υποστεί κάποιου είδους κακοποίηση. Από εμένα και από τους διαφωτιστές του μέλλοντος μας– μάλλον καθηγητές, εννοεί ο ποιητής. Μέσα σε διάστημα πενήντα ολόκληρων λεπτών συνειδητοποίησα τι έκανα τα οκτώ χρόνια εκμάθησης βιολιού. Ειλικρινής και κατάμουτρη συζήτηση, θα έλεγα, στο άκουσμα των συνεχών λέξεων που έβγαιναν από έναν, για εμένα άγνωστο, μουσικό. Τα συσσωρευμένα μου κενά δεν άντεξαν άλλο την απόκρυψη και μου υπενθύμισαν μια άγνωστη, πάλι για εμένα, ζωή. Μέσα από τις συνεχείς τύψεις που μου δημιουργούσε αναβίωνε μια εκμάθηση επιβαρυντική, αλλά επιφανειακά αόρατη. Ψυχικά όμως ενεργή.
Μέσα σε αυτές μου τις σκέψεις, εισέβαλε ξανά το μάθημα της Ιστορίας και οι περίεργα λυρικοί ορισμοί του. Ο καιρός είχε και αυτός σκαμπανεβάσματα. Σε μπέρδευε με σκοπό να του δώσεις στίγματα σημασίας. Τα βιβλία μου πάλι άθικτα, περιμένοντας με να τα ανοίξω. Δεν τα άνοιγα. Με κοίμιζε το εξώφυλλό τους. Οι αγαπημένοι μου ποιητές και αυτοί παραγκωνισμένοι. Η λογοτεχνία μου, δυστυχώς, έμπαινε σε δεύτερη μοίρα με άδικο τρόπο. Οι κάκτοι μου εκεί, να περιμένουν τη νέα τους παρέα. Η Ευδοξία τους αργοπόρησε να έρθει. Ο Διονυσάκος, η Κλημεντίνη, η Σερενάτα και προστέθηκε στην παρέα τους η Ευδοξία. Ξέρω, περίεργα ονόματα όλα τους. Ίσως και χαζά για κάποιους. Το καθένα από αυτά έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Το ένα από αυτά είναι η αρχή ενός τέλους. Η αναγέννηση των ιδεών μου πάνω στα κείμενα. Πολλά. Πολύσημα – όπως μου φώναζε και το βιβλίο της Γλώσσας.
Η ομίχλη το βράδυ ήταν τόσο τέλεια. Σου δημιουργούσε ένα περίεργο συναίσθημα. Του μυστηρίου και της χαράς. Οι κόκκινες μυτούλες και τα κόκκινα μάγουλα μας μάς θύμιζαν έναν αλλιώτικο χειμώνα. Ο πλάτανος μας ήταν σε κομβικό σημείο. Τόσο, που λίγα μέτρα παραπέρα χάζευες όλη τη θέα της πόλης. Εκεί κάπου πίσω από τα καταθλιπτικά γραφεία της Νομαρχίας ήταν το ιδανικότερο σημείο να ζήσεις τη χειμωνιάτικη αίσθηση. Περπατούσαμε και συζητούσαμε. Τα χέρια μας είχαν πάρει ίδια απόχρωση με το πρόσωπο μας. Η ησυχία ήταν τόσο απέραντη που ακούγονταν μόνο οι εαυτοί μας. Τα γύρω-γύρω σπίτια ήταν σαν μάρτυρες όλων των συζητήσεων και των σκέψεωνμας. Άλλα όμορφα, άλλα άσχημα. Πολλά είχαν αυτή την πέτρινη χάρη, που αποτελεί πλέον μειονότητα. Άλλα είχαν μικρούς κήπους με λουλουδάκια και χαριτωμένες γλάστρες. Ενώ άλλα τεράστιο πλήθος φυτών, που σε δελεάζει σε καλοκαιρινές σκέψεις. Ήταν μια αποφυγή της καθημερινότητας και των ήχων. Σαν κήποι της Εδέμ.

Η χειμωνιάτικη εξόρμηση κόντευε στο τέλος της. Είχα περάσει ωραία. Μόλις μπήκα στο σπίτι και έφτασα στο γραφείο, με έπιασε απελπισία. Αντίκρισα τη θήκη του βιολιού και τα υπομονετικά μαθήματα να περιμένουν τον γυρισμό μου. Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο. Από τη μια στη μουσική δημιουργείς, συνθέτεις, ονειρεύεσαι, μαθαίνεις, ακούς, γνωρίζεις. Όλα αυτά. Από την άλλη όμως, αρχίζει και καταστρέφεται η ιδανική εικόνα, όταν ανακαλύπτεις πράγματα που δεν σου αρέσουν ή δεν τα είχες καταλάβει. Ένιωθα πάλι αυτές τις κενές τύψεις. Αδυνατούσα να αντιληφθώ το λάθος συναίσθημα. Υπάρχουν φορές που νιώθεις την απέχθεια να σε τριγυρίζει. Μάλλον η υπομονή των βιβλίων κέρδισε έδαφος και χώθηκα να θυμηθώ τι σημαίνει Διαφωτισμός και οι υπόλοιπες εφτά σελίδες. Δεν κράτησε και πολλή ώρα, γιατί τα παράτησα. Βαρέθηκα. Άνοιξα το παράθυρο να πάρω λίγο αέρα. Η ώρα είχε περάσει. Η ησυχία του σπιτιού ήταν τέτοια, που άκουγα τα βήματα μου. Είχα όρεξη να διαβάσω, αλλά και να δω τα αστέρια. Πήρα τα κιάλια και άρχισα να χαζεύω.
Ήταν μια ωραία ώρα. Οι ήχοι των αυτοκινήτων δεν υπήρχαν. Ούτε πολλά φώτα που να με εμποδίζουν. Να, κάπου εκεί βλέπω τη μικρή Άρκτο. Θυμάμαι πότε την πρωτοείχα ανακαλύψει. Πριν υπάρξει ακόμα ο αδερφός μου, τα καλοκαίρια βγαίναμε με τη μαμά στη βεράντα και βλέπαμε τα αστέρια. Είχαμε και ένα βιβλίο καθοδηγητή και όλο αυτό γινόταν πιο συναρπαστικό. Καθόμασταν στις ξύλινες καρέκλες και κοιτούσαμε ψηλά. Ωραία ήταν. Μα τόσο παρελθόν. Κόντευε τρεις, αλλά δε νύσταζα. Τα μάτια και οι σκέψεις μου άντεχαν ακόμα. Θυμάμαι αυτή την εποχή πέρσι. Θυμάμαι πάλι μια τεράστια απελπισία να με κατακλύζει και να μην μπορώ να την εκφράσω. Την έβγαζα σε κάτι κείμενα. Ίσως να θυμάμαι και τα μηνύματα μας, όταν εγώ και αυτός κάναμε τους ψυχολόγους. Πλάκα είχαν. Ξεγελιόμασταν κάπως. Νιώθαμε κάτι ξεχωριστό. Αλλά ναι. Δεν πειράζει.
Ο Claude Debussy άρχισε να με κοιμίζει με το πιάνο του, θυμίζοντας μου ροζ σύννεφα. Τα αστέρια άρχιζαν να αποσύρονται και αυτά, συμφωνώντας με τις κινήσεις μου. Το βράδυ εκείνο είδα υακίνθους και μικρά ροζ τριανταφυλλάκια.

Το απόγευμα είπαμε να πάμε μια βόλτα. Είχαμε από την προηγούμενη εβδομάδα να επισκεφτούμε τα πλακόστρωτα με τα βράχια. Αυτή τη φορά η βροχή προτίμησε να κρατήσει ουδέτερη θέση και να μας αφήσει να χαζέψουμε. Έβγαλα φωτογραφία τα ροζ σύννεφα και πάνω της πρόσθεσα αυτό: L’amour avec les nuages est inévitable. Όσο περπατούσαμε, μια πορτοκαλί φουντωτή γάτα μας ακολουθούσε. Η μία από εμάς την πήρε αγκαλιά και κάθισε μαζί μας μέχρι ένα σημείο της διαδρομής. Αργότερα συναντήσαμε μια πολύ πιο μικρή γατούλα. Ήταν άσπρη με καφέ βούλες. Αυτή αποφάσισε να είναι η συνοδός μας μέχρι την πόρτα του σπιτιού. Γενικότερα τα Κυριακάτικα απογεύματα τα βαριέμαι, αλλά τώρα τελευταία που οι εξωτερικές μου εξορμήσεις όλο και πληθαίνουν αυτή η βαρετή αίσθηση υποχωρεί. Κάπου εδώ η θολή νύχτα, αρπάζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο από το απόγευμα και επιδεικνύει τα σχεδόν αδιάκριτα αστέρια της. Κάπου εδώ, ξεκινάει ξανά ο φαύλος κύκλος των νυχτερινών επισκέψεων.

L’amour avec les nuages est inévitable

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου  Γ1

Γυρίσαμε πάλι στο φθινόπωρο, το καλοκαίρι
σαν ένα τετράδιο που μας κούρασε γράφοντας μένει
γεμάτο διαγραφές αφηρημένα σχέδια
Γιώργος Σεφέρης

Σεπτέμβριος. Πότε κιόλας; Δεν κατάλαβα ποτέ τον χρόνο του καλοκαιριού και των διαγωνισμάτων. Θα μένουν πάντα ρητορικά ερωτήματα. Ο καιρός ήδη άρχισε να μας κάνει την εισαγωγή στο φθινοπωριάτικο κλίμα. Οι καύσωνες και οι ζέστες των προηγούμενων εβδομάδων, πλέον άφαντες με τρομερή επιδεικτικότητα. Ο σχολιασμός του κήπου, περιττός πλέον.

Γύρω απ’ την ολοπράσινη επιτυχία των φύλλων
οι πεταλούδες ζουν μεγάλες περιπέτειες
Οδυσσέας Ελύτης

Διάφορες αποχρώσεις του πράσινου, που σου δίνουν την έμπνευση πίνακα. Αλλά προτιμώ να το αγνοήσω και να πέσω στα καλοκαιρινά ακόμη σεντόνια του κρεβατιού μου. Την προηγούμενη εβδομάδα εντυπωσιακά και γαλάζια, σαν αυτά στο τραγούδι της Αρλέτας, και τώρα σε μια από τις πολλές αποχρώσεις του κήπου και ένα αφηρημένο σχέδιο καρπουζιού στο μαξιλάρι μου με μια ασήμαντη από μακριά μελισσούλα.
Οι νύχτες, παρόλο που είναι δροσερές, δε με αποτρέπουν από τις επισκέψεις και τις παρεμβάσεις μου σε αυτές. Στον ουρανό μόνο, αδιάφορη και βέβαιη, ταξιδεύει η Μεγάλη Άρκτος. Η μυρωδιά του γιασεμιού διαχέεται σε διάφορες κατευθύνσεις με οδηγό της το κρύο αεράκι. Μια σιωπή, γεμάτη ένταση, ακολούθησε τη σημερινή απρόσιτη νύχτα. Ο πρώτος ήλιος και ο πρωινός αέρας μού έκαναν την πρώτη επίθεση. Η απόφαση για την πρωινή βόλτα δεν αποδείχτηκε και η καλύτερη. Δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστα, αλλά μπορούσε έστω αυτό το λίγο να σου προσφέρει ένα στίγμα χαράς. Γυρνώντας στο σπίτι, αυτή η κάποια ζέστη του φαινόταν ειδυλλιακή. Άνοιξα την τηλεόραση μετά από ένα μήνα περίπου και χάζευα τα παιδικά της προηγούμενης ηλικίας, σαν χτες. Με πήρε τόσο πολύ ο ύπνος, που έκανα ένα διάλειμμα από τον «πολιτισμό» και τις συνεχείς πληροφορίες.
Άρχισα να νοσταλγώ ένα παρελθοντικό πλέον καλοκαίρι. Αυτές τις λίγες νύχτες, που βγαίναμε με τα χαβανέζικα πουκάμισα μας και πηγαίναμε στις παιδικές χαρές. Ακούγαμε μουσική. Μπορεί και να φωνάζαμε. Εκείνα τα βράδια που τρέχαμε στους άδειους δρόμους. Χωρίς να υπολογίζουμε ποιος μας βλέπει και ποιος όχι. Γελούσαμε! Ναι, γελούσαμε! Είχαμε ξεχάσει ποιοι είμαστε και επικεντρωθήκαμε στο πώς νιώθουμε. Ο χρόνος άλλωστε δεν είναι για να περνάει, αλλά για να τον ζεις.
Ο χειμώνας θα μας ξανασκοτώσει. Οι επτά ζωές της γάτας λιγοστεύουν όλο και πιο πολύ. Μπορεί και να τελείωσαν, χωρίς να θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και τώρα μόλις που απέχουμε μονοψήφιες μέρες από το «ασφαλές» άνοιγμα των σχολείων. Νομίζω πως θέλω να ανοίξουν. Ίσως, γιατί δεν πρόλαβα να τελειοποιήσω την ετυμολογία: Γυμνάσιο. Δεν έχω ανάμεικτα συναισθήματα, όπως όλοι λένε. Θα ήταν βλακεία να το έλεγα μόνο και μόνο για να φανεί λογοτεχνικό. Θέλω να ανοίξουν! Καλές και οι βραδινές περιπέτειες και οι εξορμήσεις, αλλά όλα τα ωραία τελειώνουν. Άλλωστε γι’ αυτό και είναι ωραία. Γιατί η ζωή τους είναι σύντομη.
Με τη βοήθεια του καιρού, μετά από δύο μήνες κατάφερα να πιάσω μολύβι ζωγραφικής. Στην αρχή ζωγράφισα αφηρημένες γραμμές. Χωρίς αιτία. Μετά γεννήθηκε η Αφροδίτη της Μήλου. Αναγεννησιακή – όπως μου μοιάζει. Μια ανάμειξη, μεταξύ Μποτιτσέλι και αρχαίας Ελλάδας. Με το καλαίσθητο και λεπτομερώς σκαλισμένο μάρμαρο να αποπνέει από μόνο του έναν σεβασμό. Άσχετα με την ιστορία των αιώνων που κουβαλάει. Να βγαίνει από τους αφρούς της θάλασσας, σαν να μην είναι κάτι εξωπραγματικό. Όχι, δεν μου φαινόταν πως ήταν. Αντιθέτως, μέσα σε αυτή τη ζωγραφιά βλέπω διαφόρων ειδών νοήματα – δεν τα καταλαβαίνω, αλλά τα βλέπω.
Οι τρεις προσωποποιημένοι μου κάκτοι: η Σερενάτα, ο Διονυσάκος και η Κλημεντίνη έχουν μεγαλώσει τόσο, που ούτε καν το πρόσεξα. Οι τρεις τους ήταν οι φίλοι μου μέσα στην τηλεκπαίδευση. Όταν βαριόμουν, τους μιλούσα, τους πότιζα, τους έβαζα και μουσική. Γενικότερα, αυτές οι ώρες έχουν ήδη χαραχτεί στο DNA και την υπόλοιπη ζωή τους. Ίσως και στη δική μας. Τουλάχιστον, ελπίζω πως η παρέα μεταξύ μας δε θα μεγαλώσει κατακόρυφα σαν την περασμένη χρονιά…
Διαπλέοντας την κόκκινη νύχτα – όπως ήταν ο τίτλος ενός άρθρου που διάβασα πρόσφατα – η σημερινή μου βραδιά τελειώνει με λίγους στίχους που εμπνεύστηκα μέσα στο καλοκαίρι…

Εκεί που η θάλασσα συναντάει τους βράχους και εκεί που οι γλάροι γίνονται ένα με τον γαλάζιο ουρανό τα κάτασπρα σύννεφα συγκρούονται μετωπικά με τις κάμερες των ανθρώπων
Ναι, η θάλασσα αγαπάει τον βράχο Θα ζήσουν μαζί

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου Γ1

Σε όλες τις χώρες συγγραφείς, εικονογράφοι, μεταφραστές, εκδότες, παιδιά και εκπαιδευτικοί γιορτάζουν την παγκόσμια αυτή ημέρα με εκδηλώσεις, δείχνοντας έτσι την αγάπη και το ενδιαφέρον τους για τα βιβλία και το διάβασμα. Το 2022, υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα του Καναδά. Το μήνυμα “Stories are wings that help you soar every day” γράφτηκε από τον πολυβραβευμένο συγγραφέα Richard Van Camp και μεταφράστηκε από τη Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου. Ηαφίσα φιλοτεχνήθηκε από την πολυβραβευμένη εικονογράφο και συγγραφέα Julie Flett. Στην Ελλάδα, όπως κάθε χρόνο, το Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ – Κύκλος του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου – παροτρύνει τους φορείς που ενδιαφέρονται για τα παιδιά και τα βιβλία να συμβάλουν στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου. Δυστυχώς και φέτος, λόγω των έκτακτων μέτρων για την αποφυγή του κορονοϊού, δεν πραγματοποιείται η καθιερωμένη έκθεση βιβλίου στο σχολείο μας. Ωστόσο οι μαθητές θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν καλύτερα τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, του οποίου τη γέννηση τιμούμε στις 2 Απριλίου, και να κατανοήσουν την αξία του βιβλίου και της ανάγνωσης μέσα από εκδηλώσεις που θα γίνουν σε κάθε τμήμα, με πρωτοβουλία της υπεύθυνης της Δανειστικής Βιβλιοθήκης του σχολείου.

Το μήνυμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ) για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2.4.2022

Richard Van Camp (Καναδάς)

Οι ιστορίες είναι φτερά που σε βοηθούν να πετάς ψηλά κάθε μέρα

Το διάβασμα είναι ελευθερία. Το διάβασμα είναι ανάσα.
Το διάβασμα σ’ αφήνει να βλέπεις τον κόσμο με τρόπο διαφορετικό
και σε καλεί σε κόσμους που δε θα θέλεις ποτέ να τους αποχωριστείς.
Το διάβασμα επιτρέπει στο πνεύμα σου να ονειρεύεται.
Λένε ότι τα βιβλία είναι φίλοι για όλη μας τη ζωή και συμφωνώ.
Το ιδανικό δικό σου σύμπαν πλαταίνει όταν διαβάζεις.
Οι ιστορίες είναι φτερά που σε βοηθούν να πετάς ψηλά κάθε μέρα, βρες, λοιπόν,
τα βιβλία που μιλούν στο πνεύμα σου, στην καρδιά σου, στο μυαλό σου.
Τα βιβλία είναι γιατρικά. Θεραπεύουν. Καθησυχάζουν. Εμπνέουν. Διδάσκουν.
Ας ευγνωμονούμε τους παραμυθάδες, τους αναγνώστες και τους ακροατές.
Ας ευγνωμονούμε τα βιβλία.
Είναι φάρμακα για έναν καλύτερο, φωτεινότερο κόσμο.
Ευχαριστώ πολύ!

Μετάφραση: Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου

Ας διαβάσουμε και το κείμενο που εμπνεύστηκε μια μαθήτρια του σχολείου μας, με αφορμή τον εορτασμό της φετινής Ημέρας Παιδικού Βιβλίου:

Η χάρτινη πεταλούδα

«Η απλή διαβίωση δεν αρκεί, είπε η πεταλούδα, πρέπει να έχουμε ήλιο, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι». Με αφορμή το γκρι του πολέμου, που τώρα τελευταία μας διακατέχει, αυτή η φράση του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ήρθε να μας θυμίσει μια, ας πούμε, ανοιξιάτικη αισιοδοξία μαζί με τη διαχρονικότητα των αξιών, αλλά και των βιβλίων.

2 Απριλίου του 2022 σήμερα, μια μέρα αφιερωμένη στα βιβλία, στα μικρά… γιατί όχι και στα μεγάλα παιδιά. Μια μέρα πολύπτυχη, όπως συνηθίζω να λέω. Όπως θα καταλάβατε την τιμητική τους σήμερα την έχουν τα παιδικά βιβλία -μην ξεχνάμε όμως και τους «γονείς» τους, που δεν είναι άλλοι από τους συγγραφείς. Που λέτε, αυτά τα δημιουργήματα μόνο διαχρονικά μπορούν να χαρακτηριστούν. Τόσες και τόσες γενιές παιδιών μεγάλωναν και ακόμα μεγαλώνουν μαζί τους.  Ιστορίες από στόμα σε στόμα, από λέξη σε λέξη. Παραμένουν στον θρόνο τους σχεδόν άθικτα από την αλλοτρίωση της τεχνολογίας και της αντικατάστασης.  Πολύ μεγάλη πρωτοτυπία για τη σημερινή εποχή.

Έπειτα, τα βιβλία – παιδικά και μη – πέρα από τη διαχρονικότητα που διατηρούν είναι μια ελευθερία της ψυχής.  Και του δημιουργού, αλλά και του αποδέκτη.  Ένα βιβλίο μπορεί να προκαλέσει ποικιλομορφία συναισθημάτων, αλλά και ερεθισμάτων.  Σου προσφέρουν μια χάρτινη ζωή και μια θέση δημιουργίας και φαντασίας.  Είναι σχεδόν αδιανόητο το πώς μπορεί η σύνθεση γραμμάτων,  πάνω σε ένα χαρτί ή σε έναν υπολογιστή, να έχει μια τόσο ισχυρή επιρροή πάνω στον κάθε άνθρωπο που θα ξεφυλλίσει χάρτινες σελίδες.

Εικόνες. Εικόνες ασπρόμαυρες σαν τα γράμματα και πολύχρωμες σαν την Άνοιξη. Είναι αυτή η απαραίτητη προϋπόθεση που θα δελεάσει τον μικρό αναγνώστη στο απλό άνοιγμα ενός βιβλίου. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρή, μετά από την ανάγνωση της ιστορίας που μου έκανε η μαμά, να κάθομαι και να ξεφυλλίζω ξανά το βιβλίο, για να δω ξανά τις εικόνες που μου άρεσαν. Και όχι μόνο στα βιβλία με τις ιστορίες. Σε βιβλία με ζωγραφικούς πίνακες, σε περιοδικά. Σε οτιδήποτε μπορούσα να ξοδέψω έτσι καλλιτεχνικά τα καλοκαιρινά μεσημέρια που υπήρχε μονότονη ησυχία.

Τα βιβλία ευρύτερα μπορούν να μας προσφέρουν όνειρα και ελευθερία.  Άλλωστε όπως λέει και το φετινό μήνυμα: Οι ιστορίες είναι φτερά που σε βοηθούν να πετάς ψηλά κάθε μέρα.

Θεοδώρα  Γεωρμπαλίδου   Γ1

21 Μαρτίου  –  Εαρινή Ισημερία και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 

      Μια μέρα που εξισορροπεί το φως από τη μια και το σκοτάδι από την άλλη, όπως και στην ποίηση, που συνδυάζει το φωτεινό πρόσωπο της ελπίδας με το σκοτεινό πρόσωπο του πένθους. Σε μια συγκυρία, εντελώς αντιποιητική, που το σκοτάδι του πολέμου υπερτερεί, οι μαθητές μας θέλησαν να εκφραστούν μέσα από αντιπολεμικά ποιήματα. Λένε Όχι στον Πόλεμο, Ναι στην Ειρήνη! Ας τους ακούσουμε:

Ματωμένα γαρύφαλλα

Πόλεμος. Μια λέξη που όλοι γνωρίζουμε τη φρίκη που κρύβει μέσα της. Κάποιοι ακόμη καλύτερα. Αφιερώνω αυτό το ποίημα σε όλους, τους ανθρώπους που έζησαν τον πόλεμο, στους Έλληνες και στους αγωνιστές όλου του κόσμου.

Στην πόλη αντήχησαν του πολέμου οι σειρήνες, ανατριχιαστικές, παγωμένες, βγαλμένες απ’ άλλο κόσμο, να σημαίνουν την αρχή μιας νέας φρίκης, μιας νέας παρωδίας

Μαύρισε ο ουρανός παρόλο που ‘ταν μέρα. Όχι απ’ τον καπνό, απ’ τον φόβο στον αέρα, λες και έπαιζαν σε κάποια τραγωδία για μια βεβηλωμένη πατρίδα.

Μήτε οι φωτιές, μήτε τα κανόνια, έσβηναν τα ουρλιαχτά, τους θρήνους από κάθε ανθρώπου στόμα, βλέποντας λαβωμένους ανθρώπους σε κάθε δρόμο, σε κάθε σοκάκι.

Και μόλις λίγο πριν τους παρασύρει η οχλοβοή, το βλέμμα τους μαρτυρούσε πως σφαγιάστηκαν στο χώμα των προγόνων, με την ελπίδα να ξαναμυρίσουν αέρα ελευθερίας.

Όταν ο φάρος της ελπίδας φωτίσει τα πρόσωπά τους, ας αναλογιστούμε μαζί τους πώς και γιατί οι άνθρωποι έχασαν την ανθρωπιά τους.

Ποτέ δε ξεχνά, μόνο θυμάται, της πατρίδας το δοξασμένο χώμα. Κι όταν έρθει η άνοιξη με τα όλο ζωντάνια χρώματά της τότε θα ανθίσει ένα γαρύφαλλο κατακόκκινο σαν το αίμα.

Αναστασία  Αγατσίκογλου    Β1

Άνοιξη χωρίς Ειρήνη

 Τι είναι η Ειρήνη που γι’ αυτήν

δεν μιλάει πλέον κανείς;

Είναι και αυτή μια Άνοιξη.

Μια τεράστια ηθική Άνοιξη.

Σαν κι αυτή της φύσης

Μα και πιο όμορφη

Σαν την Άνοιξη του Ελύτη.

Μόνο πάνω σε χαρτί,

μαύρη από τα γράμματα

που τη συνθέτουν.

Μόνο μία λέξη

Λέξη που ταξιδεύει στον χρόνο

περνώντας απαρατήρητη

από τους Μεγάλους.

Θεοδώρα Γεωρμπαλίδου   Γ1

Κόκκινος χειμώνας

Καρδιές σκορπισμένες κομμάτια σε όλο το λευκό βουνό

Έξω και μέσα κρύο τσουχτερό

Πορτοκαλί στον σκούρο μπλε ουρανό

Τουλάχιστον πρόλαβε να του πει «Σε αγαπώ»

Στον χορό της φωτιάς ζηλευτά τα χελιδόνια

Σε τοπία σαν πράσινα φτερά από παγώνια

Τώρα μόνο πτώματα μέσα στα χιόνια

Καλώς ήρθες στον κόκκινο χειμώνα

Παρασκευή Γκαντιά    Γ1

Μια ευχή

 Πατρίδα μου γλυκιά,

θέλουμε τον πόλεμο μακριά,

γιατί μας ψυχραίνει την καρδιά

και δεν έχουμε χαρά.

Η ψυχή μας το ζητά,

θέλει ευτυχία,

μήτε μονάχα να προσμένουμε

φωνάζοντας ελευθερία.

Θλίψη είναι να χάνονται ψυχές,

αγαθές και ζωηρές,

μονάχα μια ευχή να πραγματοποιηθεί

σ’ όλο τον κόσμο ειρήνη ν’ απλωθεί.

Αργυρώ   Ζέρβα   B2

Ένας αθώος άνθρωπος

Ένας αθώος άνθρωπος νοσταλγεί,

την χώρα του την μακρινή

που είναι βομβαρδισμένη,

γεμάτο στάχτες η καημένη.

Ψάχνει στέγη για να φυλαχτεί,

την οικογένεια του για να ξαναδεί.

Ακούει πυροβολισμούς , βόμβες και αεροπλάνα

και σε μια στιγμή ένα δάκρυ κύλησε από μια μάνα.

Η ζωή του παιδιού της κινδυνεύει,

προς τον θάνατο οδεύει.

Ένας αθώος άνθρωπος νοσταλγεί,

τη χώρα του τη μακρινή

να φέρει πίσω την ειρήνη προσπαθεί.

Λαμπροπούλου Θεοδώρα-Ισμήνη Β2

Ένας μίζερος ξύπνησε πάλι

Ένας μίζερος ξύπνησε πάλι,

καινούργια γη να πάρει.

Γιατί αυτός ξέρει μόνο να ντροπιάζει,

να κρίνει, να ουρλιάζει ˙

ποτέ δεν κάθησε να δει

το όπλο να αντηχεί,

ψυχές που σβήνουν,

γιατί δεν μπορούν άλλο στη γη να μείνουν,

πρόσωπα που χαμηλώνουν

και χώματα που ματώνουν.

Ένας μίζερος ξύπνησε πάλι,

καινούργια γη να πάρει.

Αρχίζοντας Πόλεμο.

Αψηφώντας την Ειρήνη,

χωρίς να τον νοιάζει τι στον κόσμο όλο θα γίνει.

Κι αν τον μίζερο ένα θαύμα τον σώσει;

Να λυπηθεί, να μετανιώσει;

Τον Πόλεμο να σταματήσει,

η Ειρήνη πάλι να αρχίσει!

Ευαγγελία Παπακωνσταντίνου  Β3

«Ξεκίνησαν από το Κέντρο Πρόληψης Κοζάνης «ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» οι βραχείες παρεμβάσεις στο 4ο Γυμνάσιο Κοζάνης!!!Σε μία εποχή γεμάτη ανατροπές, όπως αυτή που βιώνουμε λόγω της πανδημίας, οι έφηβοι έχουν τώρα περισσότερο από ποτέ ανάγκη για κοινωνική και συναισθηματική ενδυνάμωση! ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ!»

Ευχαριστούμε θερμά τα αρμόδια στελέχη του Κέντρου Πρόληψης,  Καλώτα Ελευθερία, Βιργινία Μαλιούφα και Αρετή Φουργκατσιώτη για την στήριξη που προσφέρουν στους μαθητές του σχολείου μας σ’ αυτή τη δύσκολη χρονική περίοδο και την άριστη συνεργασία με την εκπαιδευτική κοινότητα του σχολείου μας. Οι βραχείες παρεμβάσεις θα διαρκέσουν μέχρι τον Απρίλιο του 2022.

Τον Δεκέμβριο του 2021 και τον Ιανουάριο του 2022 πραγματοποιήθηκε η ενημέρωση ανά τμήμα των μαθητών της Β’ και Γ΄ τάξης πάνω σε δύο θέματα υγείας από τη νοσηλεύτρια του σχολείου μας, Αποστολία Κουρπουανίδου. Τα θέματα υγείας που αφορούσαν τον σακχαρώδη διαβήτη και την επιληψία, προέκυψαν ως ανάγκη για ενημέρωση και απόκτηση γνώσεων από τους ίδιους τους μαθητές. Η παρουσίαση περιελάμβανε φύλλα εργασίας, βιωματική προσέγγιση και συζήτηση με τους μαθητές.