Σε συζήτηση που έγινε με τα παιδιά και το τραγικό συμβάν του σεισμού στην Τουρκία (και στη Συρία) διαπιστώσαμε ότι τα ίδια γνώριζαν πολλά από αυτά που είχαν συζητήσει με τους γονείς τους, από αυτά που είχαν πιθανόν είχαν καταλάβει τα ίδια ακούγοντας τις ειδήσεις, από αυτά που κατάλαβαν από τα “συνφραζόμενα” ακούγοντας τους ενήλικες να συνομιλούν. Για κάθε τι που συμβαίνει στον κόσμο, τα παιδιά πρέπει να ενημερώνονται σωστά, με ειλικρίνεια αλλά πάντα μέχρι εκεί που ορίζει η ηλικία τους και φυσικά να βρίσκουμε εμείς οι ενήλικες την ευκαιρία να αξιοποιήσουμε οποιαδήποτε πληροφορία προς όφελος όλων αλλά και για να διδάξουμε κάτι καλό που πάντα θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει, έστω και μέσα από μια φυσική καταστροφή.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μιλήσαμε ξανά για το σεισμό, θυμηθήκαμε το σχέδιο εκκένωσης του σχολείου που είχαμε κάνει στην αρχή της σχολικής χρονιάς και είδαμε κάποιες φωτογραφίες από αυτές που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο σχετικά με το σεισμό στις γειτονικές μας χώρες. Τα μάτια των παιδιών πήγαν φυσικά σε μια φωτογραφία που είχε μικρά παιδιά και αξιοποιώντας την Ρουτίνα Σκέψης “Βλέπω, Σκέφτομαι, Αναρωτιέμαι” κάναμε μια προσέγγιση της κατάστασης που βρίσκονται οι ήρωες της φωτογραφίας. Όλες οι ιδέες που κατατέθηκαν ήταν αποδεκτές και φυσικά δεν αφήσαμε απορίες για το τι πραγματικά συμβαίνει στην εικόνα, καθώς θέλαμε να ξέρουν τα παιδιά ότι οι μικροί ήρωες βρέθηκαν σε αυτή τη δυσμενή θέση αλλά είναι πλέον ασφαλής και μαζί με τους γονείς τους. Μερικές σκέψεις τους θα τις μοιραστούμε μαζί σας.

Στο τέλος κλείσαμε τη συζήτησή μας για την αγάπη και την διάθεση για φροντίδα που πρέπει να έχουμε για τον διπλανό μας, είτε αυτός είναι συγγενής μας, φίλος ή κάποιος που έχει ανάγκη τη βοήθειά μας από όποια χώρα κι αν κατάγεται και όποια γλώσσα κι αν μιλάει.

Ευχόμαστε κανένας λαός να μην ζει τέτοιες τραγικές στιγμές…