Στην εποχή μας, η επικοινωνία με τα παιδιά βασίζεται συχνά σε μονόδρομους: οι ενήλικες μιλούν, τα παιδιά ακούν. Πόσο συχνά, όμως, λαμβάνουμε υπόψη τις ιδιαιτερότητες του παιδικού κόσμου; Πόσο συχνά ακουμπάμε την επικοινωνία μας στην ενσυναίσθηση και την κατανόηση;
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι τα παιδιά δεν είναι μικροί ενήλικες. Η ανάπτυξή τους, τόσο σωματική όσο και ψυχολογική, ακολουθεί ρυθμούς διαφορετικούς από τους δικούς μας. Η επικοινωνία, λοιπόν, οφείλει να προσαρμόζεται σε αυτούς τους ρυθμούς, λαμβάνοντας υπόψη τις δυνατότητες και τα όρια κάθε παιδιού.
Αντί για φωνές και αυταρχικές εντολές, ας στραφούμε προς την ενεργή ακρόαση και την υπομονή. Ας δώσουμε στα παιδιά τον χώρο και τον χρόνο να εκφραστούν, με τον δικό τους τρόπο. Ας χτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας, βασισμένες στην κατανόηση και τον σεβασμό.
Μόνο τότε, η επικοινωνία με τα παιδιά θα γίνει ουσιαστική και καρποφόρα. Μόνο τότε, θα μπορέσουμε να χτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και αγάπης, που θα θρέψουν την υγιή ανάπτυξή τους.
Ευχαριστούμε τη Βασιλική Ρουμελιώτου για το υπέροχο βιβλίο, τους προβληματισμούς που έθεσε και τη διάθεση που προκάλεσε!!!
