Σήμερα είχαμε φιλοξενούμενους… Το Α1 του 3ου Δημοτικού σχολείου μας επισκέφθηκε – παλιοί συμμαθητές ξανασυναντήθηκαν, κάποιοι ήρθαν στην παλιά τους τάξη… “Ξεφυλλίσαμε” το βιβλίο που δημιουργήσαμε και τα παιδιά της Α’ ανέλαβαν να μας το διαβάσουν κι εμείς φυσικά … τους ακούσαμε με θαυμασμό και ανυπομονούμε να αρχίσουμε κι εμείς να διαβάζουμε μόνοι μας ένα βιβλίο…

Τα παιδιά των Πρωινών Τμημάτων 2 & 4 του 10ου Νηπιαγωγείου Ιωαννίνων-αφού άκουσαν την αφήγηση του έργου του Luis Sepulveda “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει” (εκδ. opera) – επέλεξαν στιγμιότυπα της ιστορίας και τα αποτύπωσαν στο χαρτί.

 Κατόπιν, έστειλαν στα παιδιά του Α1 του 3ου Δημοτικού Σχολείου τα έργα τους, τα οποία έκαναν υποθέσεις για την πλοκή , συνέθεσαν και έγραψαν τη δική τους ιστορία.

Εικόνες και κείμενο ενώθηκαν και το ebook  των παιδιών ετοιμάστηκε. Μπορείτε να ξεφυλλίσετε το βιβλίο των παιδιών πατώντας στον σύνδεσμο https://www.storyjumper.com/book/read/153650671

ή να το παρακολουθήσετε …

Στο παραμύθι της Ιωάννας Κυρίτση – Τζιώτη “Η πασχαλίτσα της Αγάπης” (εκδ. ΠΑΡΡΗΣΙΑ) η πασχαλίτσα αναρωτιέται τι είναι το Πάσχα…

Υπήρχε πράγματι ένα άγαλμα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μισοβυθισμένο στα νερά ενός λιμανιού; Υπήρχε άραγε κι ένα παιδί που γοητευόταν από τα παραμύθια κι απογοητευόταν από τη ζωή; Και τι συνέβη εκείνο το βράδυ των γενεθλίων του μεγάλου Δανού παραμυθά; Οι παραμυθάδες όλου του κόσμου, λέει, μπορούν να επιβεβαιώσουν αυτή την απίστευτη ιστορία.’ Όπως φυσικά μπορεί να την επιβεβαιώσει κι εκείνο το παιδί που είδε με τα ίδια του τα μάτια όλα εκείνα τα θαυμαστά που συνέβησαν. Από το παραμύθι της Αγγελικής Δαρλάση « Το παιδί και το άγαλμα του Άντερσεν» από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)

Το παιδί της ιστορίας ανώνυμο – κάποιοι λένε πως ήταν ξένο, άλλοι παράξενο, κάποιοι λίγο μοναχικό και πολλοί πως ήταν διαφορετικό. Άλλοι το περιφρονούν, άλλοι το χλευάζουν και πολλοί ισχυρίζονται πως πρέπει να αλλάξει. Κάποιοι δεν το βλέπουν καν. Για όλα αυτά, είναι εκείνο το άτομο ακριβώς που θα καταφέρει να συνομιλήσει με το μυστηριώδες μισοβυθισμένο άγαλμα του λιμανιού του Άντερσεν. Και, μαζί του, θα καταφέρει να δει όσα οι άλλοι αρνούνται να δουν και να ζήσει μαζί τους τις πιο απίθανες περιπέτειες παρέα με τους ήρωες των παραμυθιών του Άντερσεν. Καθώς “η ίδια η ζωή μας προσφέρει τα πιο υπέροχα παραμύθια” , “πάντα υπάρχουν παιδιά ή και κάποιοι μεγάλοι που το αναγνωρίζουν -το άγαλμα-” Εξαρτάται όμως από τη δική μας οπτική και θέληση το αν θα καταφέρουμε τελικά να τους αντικρίσουμε.

Η απορία βέβαια έμεινε… “Εσύ κυρία που αν και είσαι πολύ μεγάλη (τέλος πάντων…) σου αρέσουν πολύ τα παραμύθια, τον έχεις ακούσει να σου μιλά, όταν γιορτάζουν τα γενέθλιά του; ”

Η αληθινή ιστορία…

Για πέντε χρόνια, ένα γλυπτό στεκόταν έξω από το Δημαρχείο του Odense (γενέτειρα του Άντερσεν) περιμένοντας να γίνει μέρος του The Storyteller’s Well, ενός σχεδιασμένου σιντριβανιού αφιερωμένου στον κόσμο των παραμυθιών του Άντερσεν. Το όλο έργο, ωστόσο, κυριολεκτικά θάφτηκε αφού το δημοτικό συμβούλιο έκοψε τη χρηματοδότηση και δεν κατάφερε να βρει μια κατάλληλη τοποθεσία στο κέντρο της πόλης για το έργο τέχνης.

Ο δημιουργός του, Galschiøt απογοητεύτηκε, το λιγότερο. Στις 8 Οκτωβρίου 2011, ως συμβολική διαμαρτυρία ενάντια στη γραφειοκρατία, ο γλύπτης κανόνισε μια δημόσια «ταφή» για το άγαλμά του. Μια μπάντα πνευστών έπαιζε ενώ μια άμαξα μετέφερε το γλυπτό αξίας 250.000 ευρώ από το κέντρο της πόλης στο λιμάνι, όπου το σήκωσε στον αέρα ένας γερανός πριν βυθιστεί σιγά σιγά στο νερό μπροστά σε εκατοντάδες «θρηνούντες».  Μερικοί ντόπιοι θεώρησαν ότι αυτό ήταν ασεβές, ενώ άλλοι χάρηκαν που ο συγγραφέας του The Little Mermaid και του Ugly Duckling ήταν πλέον σωματικά πιο κοντά σε κάποιους από τους χαρακτήρες του παραμυθιού του.

Μισό χρόνο αργότερα, στις 2 Απριλίου 2012, ο Galschiøt «ανέστησε» τη φιγούρα και την έφερε πίσω στην ξηρά για έναν συνδυασμένο εορτασμό του Πάσχα και των γενεθλίων του Άντερσεν. Στη συνέχεια, το άγαλμα περιόδευσε στη Δανία για λίγο πριν πουληθεί τελικά σε ένα κλαμπ του γκολφ.

Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος αυτού που κάποιοι αποκαλούν «μια σύγχρονη ιστορία του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν» αν δεν είχε γίνει μια τελευταία ανατροπή: Ένα πρωί, το γλυπτό φαινόταν να είχε επιστρέψει στην παλιά του θέση στη λεκάνη του λιμανιού. Αποδείχθηκε, ωστόσο, ότι ο Galschiøt είχε εγκαταστήσει μια αναπαραγωγή κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αυτό το υποκατάστατο άγαλμα κατοικεί στις αποβάθρες χωρίς άδεια για πάνω από μια δεκαετία τώρα…

ΠΗΓΗ: https://www.atlasobscura.com/places/hans-christian-andersen-odense-harbour

Εμείς κρατήσαμε 2 φράσεις που ενσωμάτωσε η συγγραφέας από τα έργα του Άντερσεν…

“Ακόμη κι όταν βρίσκεσαι μέσα σε μια κατασκότεινη καμινάδα, αν κοιτάξεις ψηλά θα δεις ένα αστέρι να λαμπυρίζει  δείχνοντάς σου τον δρόμο… “ (Από το παραμύθι του ‘Η βοσκοπούλα και ο καπνοδοχοκαθαριστής) &

“Δεν έχει καμιά σημασία αν γεννήθηκες σε μια αυλή γεμάτη πάπιες από τη στιγμή που εσύ βγήκες από το αυγό ενός κύκνου”(Από το παραμύθι “Το Ασχημόοπαπο”)

… φράσεις που αντανακλούν την ιδιοσυγκρασία του Δανού παραμυθά. Για αυτό τον λόγο άλλωστε οι ήρωες των παραμυθιών του είναι φτωχοί και αδικημένοι άνθρωποι, που όμως έχουν ασυνήθιστα ψυχικά χαρίσματα, ευγένεια, ταλέντο, μεγαλοψυχία και τα έργα του   διαπνέονται από γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση, ειλικρίνεια δράση, χιούμορ και λεπτή σάτιρα.