“Η Χαρά χορεύει” του Luciano Lozano -εκδ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Η Τζίλιαν έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, ειδικά όσον αφορά τα μαθητικά της χρόνια. Περιέγραφε απελπιστική την κατάσταση στο σχολείο και μπορούμε να φανταστούμε τις δυσκολίες της, τη δεκαετία του 30. Οι γονείς της έλαβαν ένα γράμα απο το σχολείο λέγοντας ότι θεωρούσαν ότι η Τζίλιαν έχει μαθησιακά προβλήματα. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, ήταν νευρική. Νομίζουμε ότι τώρα θα έλεγαν πως έχει το σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας. Αλλά ήταν τη δεκαετία του 30 και αυτό το σύνδρομο δεν είχε ακόμα ανακαλυφθεί. Δεν ήταν διαθέσιμη ασθένεια. Ο κόσμος δεν ήξερε ότι μπορούσες να το πάθεις αυτό.
Η μητέρα της αποφάσισε να την πάει σε κάποιον ειδικό. Έτσι βρέθηκε σε ένα δωμάτιο με δρύινη επένδυση μαζί με τη μητέρα της, όπου την οδήγησαν να καθίσει σε μια καρέκλα στο βάθος. Καθόταν εκεί, πάνω στα χέρια της για 20 λεπτά ενώ αυτός ο άντρας μιλούσε με τη μητέρα της για τα προβλήματα που είχε η Τζίλιαν στο σχολείο. Άκουγε να μιλούν για εκείνη, να λένε ότι ενοχλούσε τους άλλους, δεν καθόταν ποτέ ήσυχη, πήγαινε τις εργασίες της πάντα αργά και διάφορα άλλα. Και όλα αυτά για ένα οκτάχρονο κοριτσάκι!
Στο τέλος ο γιατρός πήγε και κάθισε δίπλα στη Τζίλιαν και της είπε: «Τζίλιαν, άκουσα όλα αυτά που μου είπε η μητέρα σου και θα ήθελα να της μιλήσω ιδιαιτέρως». Της είπε: «Περίμενε εδώ, θα γυρίσουμε, δε θ’ αργήσουμε». και έφυγαν αφήνοντάς την πίσω. Αλλά βγαίνοντας από το δωμάτιο, άνοιξε το ραδιόφωνο που ήταν πάνω στο γραφείο του. Και όταν βγήκαν, είπε στη μητέρα της: «Απλά κάτσε και παρακολούθησέ τη». Και μόλις έφυγαν από το δωμάτιο, εκείνη πετάχτηκε όρθια και κουνιόταν στο ρυθμό της μουσικής. Την παρακολούθησαν για λίγα λεπτά και μετά ο γιατρός γύρισε στη μητέρα της και της είπε: «Κυρία Λιν, η Τζίλιαν δεν είναι άρρωστη, είναι χορεύτρια. Πηγαίνετέ τη σε μία σχολή χορού».
Και η μαμά της το έκανε. Ποτέ δεν μπορούσε να ξεχάσει τι υπέροχα ήταν. Μπήκε σε ένα δωμάτιο γεμάτο με ανθρώπους σαν κι εκείνη. Ανθρώπους που δεν μπορούσαν να σταθούν ακίνητοι. Ανθρώπους που έπρεπε να κινηθούν για να σκεφτούν. Έκαναν μπαλέτο, κλακέτες, τζαζ, μοντέρνο χορό, σύγχρονο χορό.
Αυτό συνέβη επειδή κάποιος είδε αυτό που πραγματικά ήταν – κάποιος που ήξερε πώς να διαβάσει τα σημάδια. Κάποιος άλλος μπορεί να την έβαζε σε φαρμακευτική αγωγή για να κατευνάσει όλο αυτό που ήταν. Και τότε η Gillian Lynne θα είχε πραγματικά ένα δυσοίωνο μέλλον.
ΠΗΓΗ: “Πώς οι Δανοί εκπαιδεύουν τα πιο ευτυχισμένα παιδιά στο σχολείο και στην οικογένεια ” της Jessica Joelle Alexander από τις εκδ. ΔΙΟΠΤΡΑ
Το περιστατικό αυτό αξιοποίησε ο Lozano για να γράψει το “Η Χαρά χορεύει”. Εμείς πριν το διαβάσουμε προβληματιστήκαμε για το τι μπορεί να κάνει ένα ψάρι…
Η Gillian τελικά έδωσε εξετάσεις για τη Βασιλική Σχολή Μπαλέτου, έγινε σολίστας, είχε μια θαυμάσια καριέρα στο Βασιλικό Μπαλέτο. Αποφοίτησε από τη Βασιλική Σχολή και ίδρυσε τη δική της εταιρία, το Θίασο Χορού της Τζίλιαν Λιν και γνώρισε τον Άντριου Λόιντ Γουέμπερ. Έκανε τις χορογραφίες για τις παραστάσεις «Γάτες» και «Το Φάντασμα της Όπερας», μερικές από τις πιο επιτυχημένες θεατρικές παραγωγές στην ιστορία …
Μήπως τις όποιες “δυσκολίες” των παιδιών πρέπει να τις δούμε με έναν διαφορετικό τρόπο;