Το εκπληκτικό ,αυτό, βιβλίο της Γιώτας Αλεξάνδρου είναι αφιερωμένο στην Αγγελική Βαρελά, η οποία προλογίζοντας γράφει:

“…Γιατί η μνήμη είναι παιδευτική και χρήσιμη.

Γιατί απ’ αυτήν μάθαμε να ζούμε με ό,τι έχουμε.

Δε σταματήσαμε να ελπίζουμε.

Απ’ αυτήν σχεδιάσαμε όνειρα για έναν καινούριο κόσμο.

…

Όχι. Αυτά δεν ξεχνιούνται με τίποτα”

Όσο για τον ένα εκ των πρωταγωνιστών – τον Καραγκιόζη- “…με τον Καραγκιόζη γινότανε μεγάλη αντίσταση, δυνάμωνε ο Καραγκιόζης τον κόσμο που υπέφερε. Σπουδαία αντίσταση, δεν τα ξέρουνε αυτά, μείνανε όξω από τα βιβλία…τι να λέμε τώρα…” -Άθως Δανέλλης

Κάπου στην Αθήνα, τον Οκτώβρη του 1940,ένα δωδεκάχρονο αγόρι συναντά την ιστορία και πορεύεται μαζί της… “Είναι περίεργο πώς γίνεσαι από παιδί άντρας σε μια μόνο μέρα…”

«…Ώσπου μετά από 1264 μέρες-τις μετρώ μία μία- ο εφιάλτης φεύγει νικημένος. Βλέπω από τη σοφίτα μας τον τελευταίο Γερμανό στρατιώτη ν’ απομακρύνεται από την Ακρόπολη, παίρνοντας και τη σημαία με τη σβάστικα μαζί του. ‘Επιτέλους ελεύθεροι’ φωνάζω, μα δεν φτάνει η φωνή μου…»

Κάπου εκεί και ο  εικοσάχρονος, τότε, Μάνος Χατζιδάκις, εμπνέεται από τα συγκλονιστικά γεγονότα της απελευθέρωσης και χρόνια μετά αποτυπώνει το γεγονός με μια επική σύνθεση, ένα εμβατήριο- «Το εμβατήριο της Μελισσάνθης