Ο μικρός Μπίλυ ξυπνάει μια συννεφιασμένη μέρα και εκτός από τα σύννεφα στο παράθυρο αισθάνεται μια διακριτική παρουσία ενός γκρίζου μικρού (σαν) σύννεφου  πάνω από το κεφάλι του. Καθώς ξεκινάει να ετοιμάζεται για το σχολείο, όλα του πάνε στραβά, ενώ το (σαν) συννεφάκι μεγαλώνει και παίρνει μορφή και τον ακολουθεί παντού και τον αγχώνει και τον εμποδίζει και τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο μα τόσο … ανυπόφορα. Αυτό το (σαν) σύννεφο, λοιπόν, που μέχρι το μεσημέρι έχει γίνει τεράστιο, έχει όνομα. Είναι ο κύριος Ουφ και είναι εκεί. Σιωπηλός και πανταχού παρών…

Αφού τον κοιτάξαμε κατάματα και τον αντιμετωπίσαμε, του αλλάξαμε διάθεση… Από γκρίζος και τραχύς σαν σύρμα έγινε πολύχρωμος και παιχνιδιάρης…

Κι όπως τα σύννεφα μπορεί  να είναι λευκά, γκρίζα και πιο γκρίζα -σχεδόν μαύρα- φτιάχνουμε τα δικά μας χρωματιστά συννεφάκια. Όπως τα πιάνουμε μας ‘παγώνουν’ αλλά σιγά σιγά τα συνηθίζουμε και τα αφήνουμε να λιώσουν στα χέρια μας και κυλώντας να δημιουργήσουμε… Κι όπως κυλάει το λιωμένο , χρωματιστό συννεφάκι κάπως έτσι αφήνουμε κι ό,τι μας λυπεί να κυλήσει και να μας ανακουφίσει…