Η Μαθητική Εβδομάδα Δράσης αποτελεί μια ιστορική εκστρατεία της ActionAid που υλοποιείται ήδη 19 χρόνια και στόχο έχει να ενώνει τις φωνές των παιδιών και των νέων και να τους δώσει τον χώρο να δράσουν σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο για έναν κόσμο καλύτερο, δικαιότερο και πιο βιώσιμο.
Φέτος η δύναμη βρίσκεται στο πιάτο και το φαγητό μας! Οι δράσεις της φετινής κινητοποίησης διερευνούν τη σχέση της κλιματικής αλλαγής με τον τρόπο που παράγουμε και καταναλώνουμε την τροφή μας, δίνοντας έμφαση στην σπατάλη τροφής (food waste).
Κεντρική δράση για τη φετινή εκστρατεία είναι η δημιουργία βιώσιμων έργων τέχνης από τα ίδια τα παιδιά.

Τα υλικά απλώθηκαν μπροστά στα παιδιά -κοτσάνια από πιπεριές, αγγούρια, φέτες ντομάτας, μία ‘τζούφια ‘ μελιτζάνα, φλούδες καρότου, κοτσάνια από φράουλες, οι οποίες έβγαλαν όλο το χρώμα τους πάνω σε χαρτί, φλούδες από κρεμμύδι, τσόφλια αυγών, κουκούτσια από βερίκοκα,  ληγμένος καφές, κόκαλο από κοτόπουλο και καμένες αραβικές πίτες- και άρχισαν να σκέφτονται δημιουργικά.

Έφτιαξαν πρώτα το πρόσωπο  και το σώμα ενός αγοριού που τρέχει να δώσει ένα λουλούδι. Τρέχει στην άμμο (ο ληγμένος καφές) ενώ ο ήλιος καίει και συναντάει το κορίτσι με τον φιόγκο στα μαλλιά.Το κορίτσι είναι πάνω στη βρεγμένη άμμο (νερό χρωματισμένο από τον καφέ που τα παιδιά μεταφέρουν χρησιμοποιώντας σταγονόμετρα)

Υπάρχει αγάπη (η καρδιά από τα αγγουράκια στο πλάι).

ΤΙΤΛΟΣ: Το ερωτευμένο ζευγάρι

Ολοκληρώνοντας το “1,2,3, ανακύκλωσε…” δεν μπορούσαμε παρά να επισκεφθούμε το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Θ. Παπαγιάννη στο Ελληνικό. Στην παρέα μας φυσικά ποιες άλλες; Παλιές γνώριμες και αγαπημένες μας η κ. Κατερίνα και η κ. Γκέλυ από το ΚΕΠΕΑ Πραμάντων. Χαιρετήσαμε τον Σκουπιδάνθρωπο, είδαμε τα ηλιοτρόπια -παρόλο που η Ι τα απέφυγε για την αλλεργία της…- και παίξαμε μουσική σε έναν ιπτάμενο δίσκο που προσγειώθηκε εκεί κοντά ή μήπως μία γιγάντια ασπίδα;

Και εκεί που πήραμε ένα σωρό πόζες για φωτογραφίες – χωρίς μάσκα!!!- κι αρχίσαμε να παίζουμε …

…ποιος ήρθε στην παρέα μας; Ο κύριος Θόδωρας!!! Μας συστήθηκε και του συστηθήκαμε όλοι -και οι 28!-μας έβγαλε και τον βγάλαμε φωτογραφία…

…και ο Β του έδωσε την αφίσα που είχαμε φτιάξει για να την προσφέρουμε στο μουσείο…

Και καθώς πειραματιζόταν με τον ήχο τω γλυπτών του βλέποντας πόσο ξετρελάθηκαν τα παιδιά με τη φωλιά τους πρότεινε να μπουν όλοι μέσα και να χτυπήσουν με τα χέρια τους τη φωλιά…

Ξεναγηθήκαμε στις αίθουσες του μουσείου…

…σκεφτήκαμε πως ο μετανάστης παρόλο που επέστρεψε δεν βρήκε τίποτε και κανέναν γνώριμο πια…

…χωριστήκαμε σε 2 ομάδες , ξαπλώσαμε στο δάπεδο κι εργαστήκαμε χωρίς να ενοχλούμε τον κ. Θόδωρα που εκείνη την ώρα ξεναγούσε και δημιουργήσαμε…

Παίξαμε. . .                                

…ισορροπήσαμε και σας χαιρετούμε…

ΦΛΟΡΕΤ της Anna Walker – εκδ. ΜΙΚΡΗ ΣΕΛΗΝΗ

“Η Μάε, το μικρό κορίτσι της οικογένειας, δείχνει λυπημένο που άφησε πίσω του τις μηλιές και τα χαμομήλια, τα μονοπάτια, τις κρυψώνες και τα πεσμένα φύλλα. Της λείπει πολύ ο κήπος της, η επαφή με τη φύση και τα χαρισματικά κομμάτια της, αλλά το μόνο που έχει γύρω της είναι κούτες γεμάτες πράγματα που τις ζωγραφίζει μα πρέπει να τακτοποιηθούν.

Οργάνωσε λοιπόν ένα φανταστικό πικνικ κι εμείς για να τη βοηθήσουμε σκεφτόμαστε τι θησαυρούς έβρισκε στον κήπο της… χορτάρι, χώμα, πέτρες, φλοιούς, μήλα, λουλούδια, λάσπη, φύλλα, πορτοκάλια, νερό από το ποταμάκι, άμμο, κλαδάκια, έντομα, ζουζούνια, παπαρούνες, μαργαρίτες, πασχαλίτσα, φτερά, κουτσουλιές, κουκουνάρια, φωλιές, σπόρους, σκουλήκια, σαλιγκάρια, κάμπιες…

“Η Δέσποινα και το φλιτζάνι με τη ζάχαρη” του John J. Muth -εκδ. ΦΟΥΡΦΟΥΡΙ

Η Δέσποινα και ο μικρός της γάτος, ο Σωκράτης, είναι πάντα μαζί. Όμως μια μέρα ένα αυτοκίνητο χτυπάει τον Σωκράτη και τότε η Δέσποινα αναζητά τον σοφό της φίλο, τον Αέρινο. Είναι σίγουρη πως εκείνος θα ξέρει το σωστό φάρμακο για να φέρει τον Σωκράτη πίσω στη ζωή. Ο Αέρινος λέει στη Δέσποινα ότι ναι, μπορεί να τη βοηθήσει: τη συμβουλεύει να γυρίσει όλη τη γειτονιά και να βρει κάποιον που θα της δώσει ένα φλιτζάνι ζάχαρη. Για να φτιαχτεί όμως το φάρμακο υπάρχει και μια προϋπόθεση…
…   …  …  …     …   …    …
Γιατί τελικά πρέπει να τιμάμε και να γιορτάζουμε τις εύθραυστες και ιερές στιγμές που όλοι μας μοιραζόμαστε μ’ αυτούς που αγαπάμε και αγαπήσαμε.

Και καθώς ένας 8ετής κύκλος όπου να’ ναι ολοκληρώνεται, αυτό ισχύει και για έναν άνθρωπο που 8 χρόνια τώρα στήριξε κάθε τρέλα κι αποκοτιά…

“Το φεγγάρι του Κιέβου” από τις εκδ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Το ποίημα του Gianni Rodari που δημοσιεύτηκε πριν από 70 χρόνια στη συλλογή Filastrocche in cielo e in terra γίνεται παγκόσμιο σύμβολο ειρήνης, καθώς ο πόλεμος στην Ουκρανία το καθιστά πιο επίκαιρο από ποτέ.

 «Ποιος ξέρει αν το φεγγάρι του Κιέβου
είναι τόσο όμορφο, όσο το φεγγάρι της Ρώμης;
Ποιος ξέρει αν είναι το ίδιο, ή απλώς το αδελφάκι του…»

“...και οι ακτίνες μου, να ξέρεις, ταξιδεύουν χωρίς διαβατήριο παντού”

Το φεγγάρι ευτυχώς δεν χρειάζεται διαβατήριο σε αντίθεση με τα εκατομμύρια προσφύγων, οι οποίοι χρειάζεται να ταξιδέψουν εκατοντάδες ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, περνώντας δεκάδες ελέγχους και συχνά απωθούμενοι από τις αρχές, είτε έχουν ή δεν έχουν διαβατήριο ..

Η συμμετοχή του τμήματος στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ρομποτικής “Αγροτική παραγωγή : Ο πλούτος του τόπου μου”. Μαθαίνουμε για το γάλα γαϊδάρας, τα οφέλη του και το βιολογικό γιαούρτι από γάλα γαϊδάρας από την “Ομάδα Παραγωγών Γιαννιώτκο Γάλα”…

Το υπέροχο “Μια μέρα” των Άλισον ΜακΓκι & Πίτερ Ρέινολντς αρχίζει κάπως έτσι… “Μια μέρα μέτρησα τα δάχτυλά σου και τα φίλησα ένα ένα” Διαβάζοντας τη φράση ξέρεις πως δε θα είναι κι εύκολο να διαχειριστείς τον κόμπο που η μνήμη σου ανακαλεί…

Φτάνοντας στο τέλος … “Μια μέρα, έπειτα από πολλά χρόνια, θα έρθει η στιγμή που και τα δικά σου λευκά μαλλιά θα γυαλίζουν στον ήλιο. Και όταν έρθει αυτή η μέρα”, αγάπη μου, θα  με θυμηθείς”. Πώς γίνεται ενώ δεν έχεις ακόμη ένα τέτοιο βίωμα, η φωνή να σπάει και να γίνεται λυγμός;

Αυτή η φράση μου ήρθε αμέσως στο νου όταν προχθές άκουγα για το εμβληματικό έργο Maman της Louise Bourgeois που έφεραν στο ελληνικό κοινό ο Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ και το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ). Πώς  είναι δυνατό να συνδέεται με τη μητρότητα, τη μνήμη και την αγάπη μια γιγαντιαία -ύψους 10 μέτρων- αράχνη φτιαγμένη από μπρούτζο, χάλυβα κι μάρμαρο;                 

Όταν η εικαστικός -μια από τις κορυφαίες δημιουργούς του 20ού αιώνα- έφτιαξε το έργο αυτό ήταν 88 ετών. Και όπως έγραψε στο ημερολόγιό της «H Αράχνη είναι μια ωδή στη μητέρα μου. Ήταν η καλύτερη φίλη μου. Όπως και η αράχνη, έτσι και η μητέρα μου ήταν υφάντρα. Όπως και οι αράχνες, ήταν και εκείνη προσεκτική, χρήσιμη, λογική, προστατευτική, απαραίτητη» και τώρα -στα 88 της – της λείπει περισσότερο από ποτέ…

Από μακριά η αράχνη δείχνει τρομακτική, απειλητική- μία ασπίδα προστασίας σε όποιον απειλήσει ό,τι αγαπά. Όταν όμως καθίσεις στο κέντρο του έργου, νιώθεις πια μια ασφάλεια – έχει χτιστεί γύρω σου ένα τείχος που κρατά μακριά τη σκληρότητα του κόσμου. Κι αυτό το αίσθημα δε χάνεται ποτέ. Όσο κι αν μεγαλώσεις…

Πέρα από το γεγονός πως αρχίσαμε να βλέπουμε τις αράχνες με μια άλλη ματιά, αξιοποιήσαμε τη ‘σταυροβελονιά’ και τον κώδικα προγραμματισμού  για να δηλώσουμε την αγάπη μας…

Καθώς οι Τρίτες μας είναι αφιερωμένες στη μέλισσα…

Ο Τσέστερ μας υποδέχθηκε με ένα στεφάνι… Ευτυχώς αυτή τη φορά δεν το μάζεψε από μπαλκόνι της γειτονιάς. Λίγο λάστιχο από την καθαρίστρια, λίγα λουλούδια από το ντουλάπι της τάξης και κατάφερε να μας εντυπωσιάσει… Για αυτό κι εμείς φτιάξαμε τα δικά μας στεφάνια…

…και καθώς ζηλέψαμε τον Andy Warhol φτιάξαμε τη δική μας εκδοχή του έργου του “Flowers”…

Και ταξιδεύοντας το χαρτί μπροστά από τον καθένα μας προσθέτουμε την πινελιά μας στα ‘παρατσούκλια’ του καινούριου μήνα…