“Κάτι παράξενο συνέβαινε σε αυτή την αποθήκη… Mόλις άνοιγε η πόρτα, συναγερμός χτυπούσε για όλα εμάς τα περιστέρια. Μπαίναμε σχεδόν ολόκληρα μέσα στα άχυρα, για να προστατευτούμε. Δεν έπρεπε να μας δει το φως! Θα μας έκαιγε τα φτερά! Ο πρώτος κανόνας που μάθαμε από την αρχηγό, το περιστέρι με τα γαλάζια φτερά”.
Έτσι ξεκινά το παραμύθι του Β. Κουτσιαρή «Η αποθήκη» από τις εκδόσεις ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ. Και σταδιακά ξετυλίγεται μία ιστορία φόβου, καταπίεσης,στέρησης δικαιωμάτων, φυλακής και μίας αρχηγού που θέλει να γίνεται το δικό της… Όσο διαβάζουμε την ιστορία βρίσκουμε ομοιότητες με τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε στα video. Το περιστέρι αρχηγός με τα γαλάζια φτερά που έχει φροντίσει ώστε όλα τα περιστέρια να φοβούνται , αν ήταν άνθρωπος θα μπορούσε να είναι “ο Παπαδόπουλος κυρία”…
Επειδή όμως “καλή η ασφάλεια της φωλιάς και η σιγουριά της ρουτίνας αλλά ακόμα καλύτερο το όνειρο του ήλιου, της ζωής που έξω τρέχει και φτιάχνει σενάρια και ομορφιές και συμβαίνει και προχωρά…” ζωγραφίζουμε το περιστέρι μας όπως θα θέλαμε να ζει – όχι κλεισμένο και φοβισμένο σε μία αποθήκη, να κρύβεται κάθε φορά που το φως μπαίνει μέσα αλλά με τα φτερά του ανοιχτά, να πετά …
Με πηλό φτιάξαμε τη δική μας “Λευκούλα” – σύμβολο ειρήνης και απαραίτητη προϋπόθεση σεβασμού των δικαιωμάτων μας…
Το σύμβολο της ειρήνης δημιουργήθηκε με διαφορετικά υλικά – αφού μας αρέσει τίποτε να μην είναι ίδιο …
Σκεφτήκαμε τι συνέβη στις 17 Νοεμβρίου και ζωγραφίσαμε εκείνη τη βραδιά…
“Συναντηθήκαμε” με τη Βάσω Κατράκη. Είδαμε που γεννήθηκε, τους γονείς της και τα αδέρφια της, την αγάπη της για τη ζωγραφική αλλά και την εξορία της. Κι εκεί στο νησί που ήταν περνούσε τον καιρό της φτιάχνοντας καπέλα από άγρια βούρλα. Κι ύστερα ανακάλυψε τα βότσαλα… Κι έστελνε μηνύματα με αυτά…
«Μετά τα ζωγράφιζα σιγά σιγά. Τα έφτιαχνα για να περνάει το άχτι μου… Ποτέ δεν τα μέτρησα καλλιτεχνικά εκείνα τα χαλίκια. Μετά έρχονταν οι κρατούμενοι και μου ζητούσαν να ζωγραφίσω βότσαλα με τα δικά τους χαιρετίσματα. Ήταν, θυμάμαι, μια εποχή, που όλοι οι εξόριστοι, σκυμμένοι δίπλα στη θάλασσα, ψάχναμε για βότσαλα. Δεν ξαναζωγράφισα πέτρες από τότε»
Φτιάχνουμε τα δικά μας βότσαλα…
…και τα μετατρέπουμε σε φοιτητές στα κάγκελα του Πολυτεχνείου…
Δοκιμάζουμε να ζωγραφίσουμε με κάρβουνο – ένα υλικό που χρησιμοποίησε και η καλλιτέχνιδα…
…και 2 παιδιά αφήνουν 2 λουλούδια στο μνημείο…
Διαβάσαμε το … ανατρεπτικό … “Για να ενωθούμε, θ’ ανακατευτούμε” , το παραμύθι του L. Cardon από τις εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ. Ηρωίδες οι κότες -που πάντα ο συγγραφέας έβρισκε εκνευριστικές. Κότες -άσπρες, μαύρες, καφετιές- αντιπροσωπεύουν την ποικιλία ανθρώπινων τύπων και χαρακτήρων (αρχηγοί, ακόλουθοι, ειρωνικοί, σκεπτόμενοι ). Οι κότες δοκιμάζουν κάθε συνδυασμό για να βρεθεί ο επικεφαλής, κάνουν ψηφοφορία… τελικά καταλαβαίνουν ότι η διχόνοια και η μόνιμη διαφωνία δεν οδηγούν πουθενά. Η λύση είναι να ανακατευθούν μεταξύ τους για να πετύχουν τον σκοπό τους. Το τέλος μας έκανε να γελάσουμε και να ξεχάσουμε το μαύρο που είχε κυριαρχήσει στις δραστηριότητες των προηγούμενων ημερών.
