“Ο αόρατος Τονίνο” του Τζάνι Ροντάρι από τις εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Διαβάζοντας τον τίτλο, αρχικά θυμήθηκα “Το αόρατο αγόρι”της Trudy Ludwig, στο οποίο ο Τομ – το αγόρι της ιστορίας- είναι διάφανος, σαν αόρατος, και σιγά σιγά, όταν γίνεται φίλος με τον Λιν, αλλάζει χρώμα, αφού σταμάτησε να βλέπει τον εαυτό του ως αόρατο κι απέκτησε αυτοπεποίθηση δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πως τα πιο εσωστρεφή παιδιά μπορούν κι αυτά να ξεχωρίσουν, αρκεί ν’ αρχίσουμε ν’ αποδεχόμαστε όλες τις προσωπικότητες γύρω μας.

Όμως, η πρόθεση του Ροντάρι ήταν διαφορετική. Ο ήρωάς του, ο Τονίνο, πηγαίνει σχολείο αδιάβαστος. Φοβάται μήπως τον εξετάσει ο δάσκαλός του και μέσα του εύχεται να γίνει αόρατος. Ο δάσκαλος παίρνει παρουσίες και… ο Τονίνο ούτε φαίνεται, ούτε ακούγεται. Η πιο μεγάλη του επιθυμία γίνεται πραγματικότητα. Επιτέλους, γίνεται αόρατος!  Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και κανείς να μην τον καταλαβαίνει.
Κάνει βόλτες στην τάξη, αναποδογυρίζει τα μελανοδοχεία, τραβάει τα μαλλιά των συμμαθητών του που κατηγορούν ο ένας τον άλλο, κάνει σκανταλιές… χωρίς να υπάρχουν συνέπειες! Τέλεια…θα μπει στο τρόλεϊ -χωρίς να πληρώσει….εισιτήριο- σηκώνοντας στον αέρα την τσάντα της κυρίας που κάθισε ….επάνω του, θα φάει όσα γλυκά τραβάει η ψυχή του και θα απολαύσει τον καυγά ανάμεσα στην ιδιοκτήτρια και τον πελάτη που κατηγορείται πως έκλεψε τα γλυκά της. Ο ενθουσιασμός τον συνεπαίρνει – από όπου περνά, δημιουργεί αναστάτωση.
Φυσικά του δίνουμε και ιδέες, όπως…

…αλλά και να μπει στο ψυγείο και να φάει όλα τα γλυκά, να πάει στην παιδική χαρά και να σπρώχνει τα παιδιά, να παίζει τυφλόμυγα με τη μαμά και τον μπαμπά, να πάει  στο jumbo και να πάρει όλα τα παιχνίδια, να παρακολουθήσει τι γίνεται στη διπλανή τάξη, να βάψει τα νύχια της Έλενας χωρίς αυτή να το καταλάβει…

Κάποια στιγμή όμως θα συνειδητοποιήσει πως τώρα που κανείς δεν τον βλέπει, πώς είναι δυνατό να γελάει με τους φίλους του ή να χαίρεται τις αγκαλιές της μητέρας του ή ακόμη και το κατσάδιασμα του μπαμπά;

Ώσπου συναντά έναν ηλικιωμένο κύριο, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τον είχε δει ποτέ- όχι γιατί ήταν αόρατος- ‘διάφανος’, ‘άχρωμος’, ‘σαν καθρέπτης’ – αλλά γιατί ίσως ‘δεν τον έβλεπαν με το καλό το μάτι’ (Θ…) …

Τι πιο ταιριαστό από την εισαγωγή του βιβλίου του Ralph Ellison “ΑΟΡΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ” (εκδ. ΚΕΔΡΟΣ):

‘Είμαι ένας αόρατος άνθρωπος. Όχι δεν είναι ένας όπως όλοι εκείνοι που στοίχειωσαν το Εντγκαρ Αλλαν Πόε. Ούτε είμαι ένα από εκείνα αυτά Χολιγουντιανά εκτοπλάσματα. Είμαι ένας άνθρωπος με υπόσταση, με σάρκα και κόκαλα-και μπορώ να πω ότι έχω και μυαλό. Το καταλαβαίνεις; Είμαι αόρατος επειδή πολύ απλά κάποιοι άνθρωποι αρνούνται να με δουν.‘