“ΕΧΕΙΣ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ;” της Σοφίας Δάρτζαλη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Μετά τον εμβολιασμό για την ανοσία αναζήτησα και το φάρμακο για την α-νοησία – τι άλλο από παιδική λογοτεχνία; Και νομίζω πως πριν ακόμη το ξεφυλλίσω -παρά μόνο από το οπισθόφυλλο- με είχε ήδη πείσει…

“Τα ρολόγια συνήθως μετρούν τον χρόνο. Αυτή είναι η δουλειά τους. Κάποια ρολόγια κάποτε είχαν μέσα κι έναν κούκο, ένα μηχανικό πουλί που ανακοίνωνε κάθε ώρα που άλλαζε. Ένα τέτοιο ρολόι-κούκο θα χαρίσει ο παππούς στον εγγονό του, κι ο κούκος θα γίνει ο καλύτερός του φίλος. Ο μικρός μεγαλώνει, κι ο κούκος τον παρατηρεί, τον επαινεί, τον συμβουλεύει. 
Μοιράζεται μαζί του τις χαρές, τις λύπες – τις στιγμές του όλες. 
Μέχρι που καταλαβαίνει τον πραγματικό του ρόλο: να μετρά τον χρόνο. Κι όταν θελήσει να σταματήσει να μετρά, άραγε ο χρόνος θα υπακούσει; Μια ιστορία γεμάτη στιγμές, λεπτά, ώρες και χρόνια, πολλά κούκου, αγάπη, τέλος και αρχή, αλλά κυρίως συνέχεια.”

Ένα ρολόι – κούκος δίνεται δώρο σε ένα νεογέννητο μωρό. Κι αυτό αρχίζει και μετράει τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες και τις μέρες, ενώ το μωρό γίνεται αγόρι και το αγόρι άντρας.  Ο κούκος είναι πάντα η συντροφιά του- περιμένει και νιώθει. Και γίνεται το “κούκου” άλλοτε τραγούδι κι άλλοτε παρηγοριά. “Κούκου. Είμαι εδώ”

Κάποια στιγμή όμως ο κούκος θα τρομάξει. “Γιατί όσο μετρούσε, τόσο ο φίλος του, ο δικός του άνθρωπος, μίκραινε. Όσο μετρούσε τον χρόνο του, εκείνος λιγόστευε”
Κι αποφασίζει να φύγει. Μήπως και καταφέρει να σταματήσει τον χρόνο για το αγαπημένο του αγόρι…
Μπορεί ο χρόνος να τελειώνει, υπάρχει όμως κάτι που που παραμένει κι επιστρέφει σε εκείνους που μένουν πίσω να θυμούνται – τι άλλο από την αγάπη…

Έτσι ο κούκος θα έχει πάλι δρόμο μπροστά του και ..πολύ χρόνο ακόμη…

Βαθιά συγκινησιακό μιλά για την αξία των πραγμάτων και στη δεδομένη χρονική στιγμή ‘απάντησε’ σε αυτό που με ταλάνιζε τις τελευταίες μέρες. Δεν μπορεί συνέχεια να λέμε ή να συμπεριφερόμαστε σα να υπάρχει χρόνος ή να περιμένουμε την επόμενη φορά, γιατί μπορεί να είναι αργά.

                                                             “Είσαι ένα θαύμα” της R.J. Palacio από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος

Ο μικρός Όγκι ακούει συνεχώς από τη μαμά του πως είναι ένα θαύμα. Ξέρει πως δεν είναι συνηθισμένος εξαιτίας της δυσμορφίας του. παρόλα αυτά δεν αισθάνεται πως αυτή τον εμποδίζει να ασχολείται με ό,τι και τα υπόλοιπα παιδιά. Άλλωστε η φωνή της μαμάς του τον ακολουθεί ακόμη κι όταν η λύπη τον βαραίνει. Σχόλια αγενή, πειράγματα, γελάκια, αποδοκιμαστικά βλέμματα τον κάνουν να αισθάνεται όλο και πιο πολύ την ανάγκη να ‘κρυφτεί’ μέσα στο κράνος του που τον βοηθά να ταξιδέψει μακριά και να βλέπει τη γη από ψηλά- αυτή τη γη με τα εκατομμύρια διαφορετικούς ανθρώπους, που όμως όλους τους χωρά.

Κι αφού δεν μπορεί να αλλάξει ο ίδιος, θα έπρεπε ίσως να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο οι άλλοι τον βλέπουν. Έστω κι ένας να καταφέρει   να δει πέρα από την εξωτερική εμφάνιση, θα είναι για αυτόν μία μεγάλη νίκη.

Ένα μικρό διαμάντι που υμνεί την αποδοχή με κείμενο απλό και σύντομο αλλά με μία εικονογράφηση που ‘φωνάζει’ …

Η σημερινή επιλογή του “Είσαι ένα θαύμα” ακολούθησε το χθεσινό “Μια λαμπρή ιδέα” (της MOHAMMADI NARJES  από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ). Κι εδώ ο ήρωας θέλησε να κρυφτεί μέσα σε μία μάσκα που τον κάλυπτε σαν κράνος.

Νομίζω πως αυτές οι δύο επιλογές δεν είναι τυχαίες. Έπειτα από 13 αλλόκοτους μήνες – που νόμιζες πως σε όλους θα έβγαινε ο καλύτερος εαυτός- διαπιστώνεις πως το μόνο που αποκαλύπτεται συνεχώς είναι ο χειρότερος. Και θέλεις να κρυφτείς (???) από όλους αυτούς που έχουν άποψη για όλα κι όχι απλά την πιστεύουν αλλά επιθυμούν να την επιβάλλουν ακόμη κι αν χρειάζεται να σπιλώσουν. Ή θέλεις να κρύψεις (???) τον θυμό που πλέον σε κατακλύζει;

Σε μια περίοδο -που θέλοντας και μη- θα ανοίξεις την τηλεόραση και το μόνο που βλέπεις και  ακούς είναι ανθρώπους να επιτίθενται σε άλλους ανθρώπους με ιδιαίτερα προσβλητικό τρόπο και λέξεις που πραγματικά είναι άσχημες και πληγώνουν, αναρωτιέσαι αν πράγματι είναι αυτό η αντανάκλασή μας και η μικρογραφία μας. Και εάν ναι, τότε είναι …τρομακτικό. Για αυτό ας διαβάσουμε…παραμύθια μήπως και αφυπνιστούμε.