“Νάκο και Λολίτα” της Pam Munoz Ryan από τις εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ
“Λένε, λοιπόν, εκεί στα μέρη που βρέχονται από τον Ειρηνικό Ωκεανό, πως κάποτε ένα περίεργο πουλί πήγε και κάθισε πάνω στο κλαρί ενός δέντρου που είχε φυτρώσει στη σχεδόν χέρσα πεδιάδα του Σαν Χουάν. Το πουλί το λέγανε Νάκο και ήταν ένα πιτακότσε. Σπάνιο και μοναδικό, με το τραγούδι του καλωσόριζε το δειλινό και πάνω στα φτερά του είχαν βρει καταφύγιο όλα τα χρώματα του κόσμου. Μα ήταν μόνο και γι’ αυτό λυπημένο. Ώσπου φτάνουν τα χελιδόνια κι ο Νάκο ερωτεύεται ένα από αυτά, τη Λολίτα. Αλλά μπορούν δυο τόσο διαφορετικά πουλιά να ζήσουν μαζί για πάντα; Και τι θα γίνει όταν πια τα χελιδόνια θα πρέπει να ξεκινήσουν το μεγάλο τους ταξίδι για το Νότο; Μια τρυφερή ιστορία αγάπης -υπέροχα εικονογραφημένη- που μας κάνει να πιστέψουμε πως κάθε εμπόδιο η αγάπη μπορεί να τα ξεπεράσει.” (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Σύμφωνα με τη συγγραφέα, όταν είχε ξεκινήσει την έρευνά της για τα λαϊκά παραμύθια, θυμήθηκε δύο μυθικά πουλιά – ένα μεγαλόσωμο και ένα μικροκαμωμένο – που είχαν ερωτευθεί. Δε θυμόταν ακριβώς την ιστορία που είχε ακούσει μικρή ούτε από ποιον. Ψάχνοντας όμως άρχισε να δημιουργεί το δικό της πουλί -ήρωα του παραμυθιού- το Νάκο και τον τοποθέτησε να ζει στην εκκλησία του Αγίου Χουάν Καπιστράνο στην Καλιφόρνια. Στην περιοχή αυτή πράγματι έφταναν για αιώνες τα πρώτα χελιδόνια. Σήμερα οι κλιματολογικές συνθήκες άλλαξαν τον προορισμό των χελιδονιών, αλλά η γιορτή προς τιμή τους εξακολουθεί να υπάρχει ως έθιμο.
Βέβαια, στην ιστορία της Pam Munoz Ryan ο Νάκο θα βρει τον τρόπο ώστε τα χελιδόνια να βρουν το δρόμο της επιστροφής. “Κι όταν οι καμπάνες πήραν να χτυπούνε τόσο δυνατά όσο ποτέ άλλοτε δεν είχαν χτυπήσει, ο Νάκο έψαξε τον ουρανό να διακρίνει τη Λολίτα. Χίλιες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του. Κι αν δεν τον αναγνώριζε; Κι αν έτσι όπως είχε μείνει δίχως το πολύχρωμο φτέρωμά του, δεν της άρεσε πια;”
Τα παιδιά όμως δεν είχαν τέτοιες σκέψεις, αφού… “Τι ανησυχεί, έτσι κι αλλιώς ο ίδιος είναι, απλά δεν έχει χρώματα…”, “Την αγάπησε για αυτό το έκανε”.
Τελικά και η Λολίτα είχε την ίδια γνώμη με τα παιδιά «…’Δεν έχω πια πάνω μου εκείνα τα όμορφα χρώματα’ της είπε αυτός. ‘Για μένα πάντα θα είσαι πανέμορφος’ του απάντησε εκείνη…»
Το ταξίδι που έκανε η Λολίτα και οι δυσκολίες που έμαθαν τα παιδιά ότι περνά κάθε φορά τα εντυπωσίασε και κυρίως το γεγονός πως φτάνοντας στα νησιά μας κινδυνεύουν να μπλεχτούν σε δίχτυα ή πιο πριν να έχουν πέσει σε αμμοθύελλα.
Η δε περιγραφή του Θ υπήρξε ιδιαίτερα ακριβής και μας εντυπωσίασε αφού ακόμη και το ταξίδι σχεδιάστηκε όπως ένας χάρτης από τους πολλούς που φτιάχνει…
