Ένα animation βραζιλιάνικης παραγωγής της εταιρείας Stratostorm – προτεινόμενη για τα φετινά βραβεία Όσκαρ- βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και γεμάτο τρυφερά μηνύματα. Πρωταγωνιστές ο Joseph, ένα αγόρι που ζει σε ένα ίδρυμα φιλοξενίας περιμένοντας στο παράθυρό του και μια μικρή επισκέπτρια που φέρνει με τη μαμά της μία κούτα με παλιά της παιχνίδια για τα παιδιά του ορφανοτροφείου.

Όμως η κίτρινη ομπρέλα της θα τραβήξει την προσοχή του αγοριού. Για ποιον λόγο;

Θα τους συνδέσει σε μια σχέση ζωής μέχρι τα βαθιά γεράματα…

Ο πόνος της απώλειας για τον Joseph είναι πάντα εκεί αλλά συνάμα πόσο τυχερός είναι να έχει πλάι του αυτό το χέρι που θα τον σηκώσει και θα τον στηρίξει; Και δεν είναι άλλη από εκείνη τη μικρή επισκέπτρια που καθόλου δεν ήθελε να δωρίσει τα παιχνίδια της…

Ένα animation του Tyler J. Kupferer που δείχνει πώς αυτός που θεωρούμε εχθρός μας μπορεί να γίνει ο σωτήρας μας…

“Το να μην ξεχνάμε είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για ένα καλύτερο μέλλον”

Σε συνθήκες ρουτίνας κάθε ένας από εμάς ιεραρχεί τις προτεραιότητές του. Οι τελευταίοι 10 μήνες δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση συνθήκες ρουτίνας. Δεδομένου πως ό,τι συνιστούσε την καθημερινότητά μας δεν είναι πια το ίδιο, αναμενόμενο είναι να έχει αλλάξει και ο τρόπος που ιεραρχούμε τα πράγματα. Ή μήπως όχι;

Γιατί πολλές φορές αισθάνομαι πώς το να διαφοροποιώ τις μέχρι τώρα νόρμες μου – ως συνέπεια μιας δικής μου ‘σύγκρουσης’ με δεδομένες, μέχρι πρότινος, ευκολίες και  κατακτήσεις μου – μπορεί να εκλαμβάνεται ως εθελοδουλία και συμμόρφωση;

Γιατί –αν και φύσει καχύποπτη- δεν αισθάνομαι την ανάγκη να ψάχνω για  δεύτερες σκέψεις και προθέσεις σε κάθε ληφθέν μέτρο; Ενδεχομένως, απαντώ μόνη μου για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, γιατί δε θέλω να υποτιμήσω την ιδιαιτερότητα της κατάστασης που βιώνουμε.

Κι εκεί που σκεφτόμουν πως ναι, δε θα επιτρέψω στον αρνητισμό των άλλων να καθορίσουν τον τρόπο που εγώ θα ενεργώ, ήρθε στη μνήμη μου ένα περιστατικό να μου δείξει πως πάντα κάπου γύρω μας –σίγουρα γύρω μου- υπάρχουν άνθρωποι που ακτινοβολούν…

…Πριν από 17 περίπου χρόνια ετοιμαζόταν να γεννηθεί το δεύτερο αντράκι μου. Μόνο που δε βιαζόταν ιδιαίτερα. Κι ενώ μπήκα πρώτη στην αίθουσα, μαζί με το οχτάωρο, άλλες πέντε γυναίκες πέρασαν, γέννησαν, επέστρεψαν στα δωμάτια κι εγώ ακόμη εκεί. Παρέμενε όμως ένα άτομο. Η κ. Ξ – δεν έμαθα το μικρό της όνομα- η οποία επέμενε να μου κρατά το χέρι, απαιτώντας να της το σφίγγω και να της το ματώνω και υπενθυμίζοντάς μου συνέχεια ‘πως  όλα πάνε καλά’. Κι όντως πήγαν όλα καλά κι όταν πια ζήτησα να δω αυτή τη μαία, έμαθα πως είχε επιστρέψει σπίτι της. Έτσι κι αλλιώς η βάρδιά της είχε λήξει δυο ώρες πριν… απλά θεώρησε πως έπρεπε να παραμείνει μαζί μου, όχι γιατί περίμενε κάτι –αυτή την περίμεναν 4 παιδιά στο σπίτι – αλλά γιατί το ήθελε…

Ποια είναι τελικά τα πραγματικά μας προβλήματα;

“Οι εκλογές των ζώων” των Π. ΝΤΕΣΓΚΑΛΔΟ  & Π. ΜΑΡΚΟΥΝ” από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ;

“Οι εκλογές των ζώων είναι ένα βιβλίο για την πολιτική γραμμένο από παιδιά για παιδιά. Είναι το αποτέλεσμα μιας ανοιχτής και συλλογικής διαδικασίας, στην οποία συμμετείχαν πολλοί άνθρωποι. Αρχικά, 220 συνεργάτες στήριξαν τη δημιουργία αυτού του βιβλίου στην ιστοσελίδα συλλογικής χρηματοδότησης www.juntos.com.vc. Στη συνέχεια, πραγματοποιήθηκαν πέντε εργαστήρια στο Σάο Πάολο και στην Φλοριανόπολις στη Βραζιλία, όπου τα παιδιά υποδύθηκαν τα ζώα του δάσους και οργάνωσαν εκλογές. Ο,τι συνέβη σε αυτές τις διασκεδαστικές και γεμάτες εκπλήξεις συναντήσεις αποτέλεσε την έμπνευση γι’ αυτό το βιβλίο.”

Έτσι προέκυψε ένα βιβλίο από παιδιά για παιδιά με θέμα τη δημοκρατία. Τι γίνεται όταν το λιοντάρι καταχράται την εξουσία και επιδεικνύει αλαζονεία; Θα διαμαρτυρηθούν ή όχι οι δυσαρεστημένοι; Θα καταφύγουν στο όπλο των πολλών έναντι της αυθαιρεσίας του ενός; Θα προχωρήσουν στη θέσπιση κανόνων της εκλογικής διαδικασίας; Πώς θα διαχειριστούν την προεκλογική εκστρατεία και θα παρουσιάσουν τα προγράμματά τους; Θα υπάρξουν δωροδοκίες; Θα αποδεχτούν το αποτέλεσμα; Μίλησε τελικά η φωνή του δάσους; Θα ακούσουν τι έχει να πει ο νικητής;

“… Ωστόσο, όλοι μαζεύτηκαν για να ακούσουν τι είχε να τους πει ο Βραδύπους…

ΕΜΑΘΑ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΖΩΑ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ.

Έμαθα ότι το Λιοντάρι το μόνο που θέλει είναι να του αναγνωρίσουν τη δουλειά που έχει κάνει . Ότι ο Μακάκος αυτό που θέλει στην ουσία είναι ένα μέρος για να παίζει. Ότι η Κόμπρα θέλει τα άλλα ζώα να ξέρουν πως έχει και καλά στοιχεία και όχι μόνο δηλητήριο. Ότι η Κουκουβάγια θέλει ένα σχολείο για να διδάσκει στα μικρά πουλιά πώς να πετάνε και ότι κάθε ζώο έχει τις δικές του ανάγκες κι επιθυμίες. Όλα τα ζώα είναι σημαντικά, το καθένα με τον τρόπο του. Η πρώτη πράξη της διακυβέρνησής μου θα είναι να δημιουργήσουμε ένα συμβούλιο ώστε να έχουν όλοι γνώμη για όσα θα γίνουν στο δάσος. Με ηρεμία, θα μείνουμε πάντα ενωμένοι!

Και αυτή ήταν η ιστορία για το πώς τα ζώα του δάσους εξέλεξαν τον νέο τους πρόεδρο… Μέχρι την επόμενη άνοιξη!”…

Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά

και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική

και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Ή μήπως θα έπρεπε; Ο Βενιζέλος είχε πει «Οι πολιτισμένοι λαοί κερδίζουν την εξουσία με την ψήφο των πολλών, κυβερνώνται με την ικανότητα των ολίγων και μεγαλουργούν με την πνοή του ενός».

(Με αφορμή τα γεγονότα της 6ης Ιανουαρίου 2021)