Μία ταινία μικρού μήκους αιγυπτιακής παραγωγής σε σκηνοθεσία Sarah Rozik και σενάριο Mohammed Maher.

Εμείς τι θα κάναμε στη θέση του;

Μια ταινία μικρού μήκους για τον Ian που γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση. Όπως όλα τα παιδιά θέλει να έχει φίλους. Χρειάζεται να δουλέψει σκληρά για να το επιτύχει. Οι διακρίσεις, ο εκφοβισμός και η αδιαφορία τον κρατούν μακριά από την αγαπημένη του παιδική χαρά. Αλλά ο Ίαν δεν θα τα παρατήσει εύκολα και θα πετύχει κάτι καταπληκτικό.

Ο Ίαν δεν είναι μόνος. Στην Αργεντινή υπάρχουν πέντε εκατομμύρια άτομα με αναπηρία. Στον κόσμο, περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο. Η ένταξη είναι ζωτικής σημασίας για την κοινωνία μας, μας κάνει πλουσιότερους, διαφορετικούς, πιο δίκαιους.

“Leaving Home” – Short Film by Joost Lieuwma  – Ένα παράλογο και κωμικό , συνάμα, δράμα με τρεις χαρακτηριστικούς χαρακτήρες. Σε όλους κάτι θα θυμίσουν…

Σε ένα παιδί – νέο άνθρωπο δεν μπορείς να ικανοποιείς όλες τις επιθυμίες, να του μαθαίνεις πως μπορεί να έχει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, όταν το θέλει, γιατί τότε δεν προετοιμάζεται για την πραγματική ζωή και τις δυσκολίες της αλλά θα νομίζει πως πάντα η ζωή του θα είναι σαν ταξίδι αναψυχής.

Ο πατέρας Φιλόθεος Φάρος σε μία συνέντευξή του για την ανατροφή των παιδιών αναφέρει το εξής: “… Στην περίπτωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η μητέρα τον είχε στα μεταξωτά, ακολουθώντας μία διαδικασία ευνουχισμού. Ο πατέρας του τότε επενέβη, τον πήρε και τον παρέδωσε σε ένα Σπαρτιάτη παιδαγωγό. Ξέρετε, οι αρχαίοι Έλληνες δεν παιδαγωγούσαν οι ίδιοι τα παιδιά τους. Πολύ σοφή κίνηση. Προσλάμβαναν παιδαγωγό, ο οποίος διαμόρφωνε την προσωπικότητα του παιδιού. Αφού τον παρέδωσε στον παιδαγωγό, εκείνος τον έβαλε κάτω από πολύ σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Χρόνια αργότερα, ο Δαρείος πήγε να συναντήσει τον Αλέξανδρο πάνω σε φορείο, γιατί ήταν ένας μπούλης. Και γι’ αυτό έχασε τη μάχη. Ο Αλέξανδρος ήταν προετοιμασμένος για τη μεγαλύτερη δυνατή δυσκολία και γι’ αυτό αναλάμβανε μέσα στο στράτευμά του τα πιο δύσκολα. Έτσι έγινε ο ηγέτης για τον οποίο οι στρατιώτες έδιναν τα πάντα…Είναι παρακμιακό ήθος μόνο να χαϊδεύεις τα παιδιά…”                                                                                                                                               ΠΗΓΗ: Parents24.gr

“The Lighthouse” by Po Chou Chi

Ο γονέας είναι πάντα το λιμάνι για το παιδί του και στέκεται κάθε φορά εκεί σαν ένας αληθινός Φάρος που φωτίζει την κάθε διαδρομή και το οδηγεί με ασφάλεια σε ήσυχα νερά. Όσο περνάει ο καιρός γίνεται λιγότερο χρήσιμος στο παιδί του.

Σταδιακά το παιδί μπορεί και μόνο του όλο και πιο πολύ.

Αυτό δε σημαίνει παρά τούτο – κάποιος έκανε καλή δουλειά…

Απάντηση στην ‘ελίτσα μου’ που χθες σκεφτόταν

πως το να είναι κανείς γονιός σημαίνει μόνιμα μία αγωνία για το καθετί

Η Luna είναι ένα μικρό κορίτσι που ονειρεύεται να γίνει αστροναύτης. Ο μπαμπάς της είναι πάντα δίπλα της και την ενθαρρύνει να ονειρεύεται, παρέχοντας βοήθεια και στήριξη σε κάθε βήμα της. Όσο μεγαλώνει όμως η Luna βρίσκει συνέχεια εμπόδια, που την αποθαρρύνουν. Μέχρι που μια απρόσμενη εξέλιξη θα αλλάξει τη ζωή της.

Το animation των Andrew Chesworth και Bobby Pontillas  “One Small Step” αφηγείται το ταξίδι πραγματοποίησης των ονείρων μας…

…και μας υπενθυμίζει αυτό που και ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε:

«βλέπετε, μονάχα η ήττα προκαλεί την σκέψη, την αναθεώρηση και την περισυλλογή. Με την ήττα μόνο ξαναγεννιόμαστε…»

Είναι σημαντικό ως γονείς να δώσουμε στο παιδί μας τη δυνατότητα να πάρει τα δικά του ρίσκα και αποφάσεις, να το μάθουμε να ζει χωρίς να δέχεται ή να κάνει παρεμβάσεις στην ατομική ελευθερία τη δική του και των γύρω του, αποδεχόμενο την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα καθενός, να το ενθαρρύνουμε να ανακαλύπτει εναλλακτικές λύσεις και να αποδέχεται τις συνέπειες των πράξεων του,  γνωρίζοντας ότι, για όλα αυτά, έχει την αμέριστη εμπιστοσύνη μας και πρωτίστως το δικαίωμα-προτροπή να κάνει πολλά λάθη, από πολύ μικρή ηλικία…

Έτσι, η οποιαδήποτε αποτυχία θα εκληφθεί ως ένα ακόμη βήμα προς την επιτυχία. Ένα αποτέλεσμα μπορεί να αλλάξει, ένα όνειρο όμως παραμένει στο μυαλό και την ψυχή του, όσο δεν έχει ακόμα πραγματοποιηθεί. Αν κάτι δεν πάει καλά, απλά χρειάζεται ένας επαναπροσδιορισμός. Αρκεί  το παιδί μας να έχει ‘προετοιμαστεί’ , ώστε να ισορροπήσει την ανάγκη για επιτυχία με το ψυχικό κόστος της πιθανής αποτυχίας.

(Με αφορμή την ανακοίνωση των βαθμολογιών στις Πανελλήνιες εξετάσεις σε λίγες ώρες)

“Ο κύριός μου” της Ζωρζ Σαρή, εκδόσεις Πατάκη

Ο Πασχάλης, μαθητής της πέμπτης δημοτικού, είναι ένα πανέξυπνο αλλά ατίθασο παιδί. Ταλαιπωρεί τη μητέρα και τους δασκάλους του. Μιλά άσχημα, δεν υπακούει, μπαίνει και βγαίνει από το σχολείο όποτε θέλει, τσακώνεται με τους συμμαθητές του. Η μητέρα του στενοχωριέται και δεν ξέρει πια πώς να τον αντιμετωπίσει. Ο Πασχάλης ωστόσο κρύβει και αρκετές ευαισθησίες, αφού όταν τον φωνάζουν «μπάσταρδο» πληγώνεται πολύ, αλλά δεν το δείχνει. Γιατί ο Πασχάλης δεν έχει πατέρα. Δεν τον έχει γνωρίσει ποτέ… Ώσπου στο σχολείο έρχεται ένας καινούριος δάσκαλος, ο κύριος Γιώργος. Και τότε όλα σιγά σιγά αλλάζουν… και ο Πασχάλης αλλάζει. Πρόσωπα και συναισθήματα συγκρούονται. Η αγάπη, η κατανόηση, η εκτίμηση … κάνουν το θαύμα τους.

“Ο κύριος Πιπ” του Lloyd James, εκδόσεις Λιβάνη

Όταν καταφθάνουν οι στρατιώτες στο τροπικό νησί της Ματίλντα, μόνο ένας λευκός μένει πίσω: ο κύριος Watts. Ο κύριος Watts φοράει κόκκινη μύτη κλόουν και σέρνει πίσω του τη γυναίκα του, την αγέρωχη Γκρέις, με ένα καροτσάκι. Όλοι τον φωνάζουν Γουρλομάτη. Είναι όμως ο μοναδικός άνθρωπος στην Μπουγκενβίλ που μπορεί να αντικαταστήσει τη δασκάλα της Ματίλντα και των άλλων παιδιών.

Το σπάσιμο της ρουτίνας και η αβεβαιότητα του μέλλοντός τους έχουν καταστήσει δύσκολο για οποιονδήποτε να αγνοήσει την επικίνδυνη κατάσταση στην οποία βρίσκονται όλοι παγιδευμένοι. Αλλά η ικανότητα εύρεσης απόδρασης και ανακούφισης στη φαντασία προέρχεται από μια απίθανη πηγή : ο κύριος Watts  εθελοντικά θα ανοίξει ξανά το σχολείο και θα διδάξει τα παιδιά.

Ένας μεγάλος άνθρωπος με μια μικρή φωνή, ο κ. Watts λέει στους μαθητές ότι θέλει η σχολική τους αίθουσα να είναι «ένας τόπος φωτός. Ό,τι και αν συμβεί’.    

Όταν ο κ. Watts λέει την πρόταση, «πιστεύω ότι […] μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά στη ζωή μας», αναφέρεται στην τάξη συλλογικά. Ακόμα πιο σημαντικό, αυτό το συλλογικό περιλαμβάνει και τον ίδιο. Με αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύει την πεποίθησή του ότι ο ίδιος μπορεί να μάθει από τους μαθητές, πλαισιώνοντας τη διαδικασία της εκπαίδευσης ως συνεργατική πράξη. Αντί να στέκεται στο μπροστινό μέρος της τάξης ως έγκυρος και ανώτερος λευκός εκπαιδευτής, επιδιώκει να δημιουργήσει μια σχέση ‘δωροδοκίας’ με τους μαθητές του, αναγνωρίζοντας ότι ο πολιτισμός τους είναι εξίσου σημαντικός με τον δικό του και ότι όλοι θα ωφεληθούν εάν μπορούν να υφαίνουν μαζί το διαφορετικό τους υπόβαθρο.