Ηθική αυτουργός για την ιστορία που ακολουθεί, η κα Πόπη -από το δίπλα τμήμα- που με προκάλεσε για το εάν μπορώ να την ταιριάξω…
Στο πνεύμα –λοιπόν- της προσφοράς είναι και το περιστατικό που περιγράφει ο Κάφκα :
«Όταν ζούσε στο Βερολίνο, ο Κάφκα συνήθιζε να κάνει μια βόλτα στο πάρκο κάθε μέρα. Σε μια από αυτές τις βόλτες είδε μια μέρα ένα μικρό κοριτσάκι να κλαίει στο πάρκο. Την ρώτησε, γιατί ήταν τόσο λυπημένη και έκλαιγε. Του απάντησε, ότι είχε χάσει την αγαπημένη της κούκλα. Ο Κάφκα προσφέρθηκε να την βοηθήσει να βρει την κούκλα της και έδωσαν ραντεβού για την επόμενη μέρα στο ίδιο σημείο.
Όπως ήταν φυσικό ο Κάφκα δεν μπόρεσε να βρει την κούκλα. Έτσι, αποφάσισε να γράψει ένα γράμμα για το μικρό κορίτσι, “γραμμένο” από την κούκλα της. Το πήγε στην μικρή την επόμενη μέρα και προσφέρθηκε να της το διαβάσει.
“Σε παρακαλώ, μην στεναχωριέσαι. Έχω πάει ένα ταξίδι, για να γνωρίσω τον κόσμο. Θα σου γράψω και άλλα γράμματα, για να σου διηγηθώ όλες μου τις περιπέτειες.”
Για τις επόμενες βδομάδες ο Κάφκα και το μικρό κοριτσάκι συναντιόντουσαν στο πάρκο και εκείνος της διάβαζε τα υποτιθέμενα γράμματα της κούκλας. Τα γράμματα φαίνονταν να παρηγορούν την μικρή του φίλη.
Στην τελευταία του συνάντηση με το μικρό κορίτσι, της παρουσίασε μια καινούργια κούκλα. Προφανώς, η κούκλα ήταν πολύ διαφορετική από εκείνη που είχε χαθεί, αλλά κρατούσε ένα γράμμα στα χέρια της που έγραφε:
“Τα ταξίδια μου με έχουν αλλάξει.”
Μετά από χρόνια, το κοριτσάκι που είχε γίνει πια μεγάλη γυναίκα, βρήκε ένα κρυμμένο σημείωμα μέσα στην κούκλα που της είχε δωρίσει ο Κάφκα:
«Κάθε τι που αγαπάς πολύ πιθανόν μια μέρα να το χάσεις, όμως στο τέλος, έστω με διαφορετική μορφή, η αγάπη θα επιστρέφει».
Σκέφτομαι τους πιθανούς διαλόγους…
Επειδή εγώ θα πρόσφερα λουλούδια ας κάνουμε και μερικούς υπολογισμούς…