Ο διψασμένος κότσυφας
Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε στο δάσος ένας κότσυφας. Μια μέρα ο κότσυφας ήταν πολύ διψασμένος, αλλά όσο κι αν έψαχνε για νερό δεν έβρισκε πουθενά. Στο τέλος πέταξε στην κορυφή ενός ψηλού δέντρου κι αγνάντεψε τριγύρω. Μακριά στο βάθος είδε έναν κήπο. “Εκεί θα βρω νερό”, σκέφτηκε και πέταξε βιαστικά προς τα κει.
Μόλις έφτασε στον κήπο, είδε ένα παλιό πιθάρι. “Εδώ θα πιω νερό”, σκέφτηκε και γαντζώθηκε στο στόμιο του πιθαριού. Πραγματικά στο πιθάρι είχε νερό. Το νερό όμως ήταν λίγο. ‘Έφτανε δεν έφτανε μέχρι τη μέση του πιθαριού. ‘Έτσι ο κότσυφας, όσο κι αν έσκυβε, κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να πιει.
Μια πάπια που τριγυρνούσε στον κήπο και τον είδε του είπε: “‘Άδικα προσπαθείς. Δεν θα τα καταφέρεις. Το νερό ίσα που καλύπτει τον πάτο”. Ο κότσυφας την άκουσε, αλλά δεν απάντησε. Λίγο αργότερα τον πλησίασε μια χήνα και του είπε: “Ε, κότσυφα, τόση ώρα προσπαθείς και σταγόνα νερό δεν ήπιες. Δεν κουράστηκες; Παράτα τα πια!”
Ο κότσυφας την άκουσε αλλά ούτε και σ’ αυτή απάντησε. Σταμάτησε για λίγο να προσπαθεί για να σκεφτεί τι θα κάνει. Τότε πέρασε απ’ το μυαλό του μια σπουδαία ιδέα. Άρχισε αμέσως να μαζεύει με το ράμφος του πετραδάκια και να τα ρίχνει μέσα στο πιθάρι. Το νερό άρχισε σιγά σιγά να ανεβαίνει. Όσο περισσότερα πετραδάκια έριχνε τόσο ψηλότερα ανέβαινε το νερό, μέχρι που έφτασε στο στόμιο του πιθαριού.
Τότε ο κότσυφας βούτηξε μέσα το ράμφος του και ήπιε, ήπιε μέχρι που ξεδίψασε. Και τότε γύρισε και είπε στην πάπια και τη χήνα που κοίταζαν απορημένες: “Τώρα καταλαβαίνετε γιατί δεν σας απαντούσα; Προσπαθούσα να μην σας ακούω!”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Είναι ένα λαϊκό παραμύθι από το Μπαγκλαντές: διασκευή από το Ημερολόγιο 2000 του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών “Στέκι Μεταναστών”
Μας υπενθυμίζει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και να μην ακούμε αυτούς που μας λένε ότι «δεν μπορούμε».