Η λεγόμενη <<προοδευτική παράταξη>>, δηλαδή ο πολιτικός χώρος που εκφράζει εδώ και δεκάδες χρόνια ανθρώπους που έχουν υιοθετήσει ως βασικές αρχές την κοινωνική δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, ανθρώπους που πάλεψαν για τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, ανθρώπους που κυνηγήθηκαν και βασανίστηκαν από δικτατορικά καθεστώτα, είχε πάντοτε ως βασικό πυλώνα για την ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία της χώρας , τη Δημόσια Εκπαίδευση.
Το 1963, όταν εξελέγη κυβέρνηση ο Γεώργιος Παπανδρέου με την <<Ένωση Κέντρου>> προχώρησε σε μια ριζοσπαστική, για την εποχή, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Ορισμένα βασικά της χαρακτηριστικά ήταν:
· Η κατάργηση οποιονδήποτε οικονομικών επιβαρύνσεων για σπουδές και στις τρεις βαθμίδες.
· Η επέκταση της υποχρεωτικής εκπαίδευσης.
· Η καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στο δημοτικό σχολείο.
· Η ίδρυση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.
· Η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.
· Η αύξηση των δαπανών για την εκπαίδευση.
· Η επέκταση στα 3 χρόνια της εκπαίδευσης των δασκάλων στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες.
· Η βελτίωση της οικονομικής θέσης των εκπαιδευτικών.
Παρατηρούμε λοιπόν, πως για την τότε προοδευτική κυβέρνηση της εποχής η Δημόσια Εκπαίδευση και ο Εκπαιδευτικός θεωρήθηκε σημαίνων παράγοντας για την ανάπτυξη και εξέλιξη του τόπου. Το 1981, εξελέγη κυβέρνηση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και προχώρησε σε μια σημαντική μεταρρύθμιση από το 1982 έως το 1986 για τη Δημόσια Εκπαίδευση με κύριο άξονα την δημοκρατική και συμμετοχική λειτουργία. Συγκεκριμένα:
· Καταργήθηκε ο επιθεωρητής και εισήχθη ο θεσμός του σχολικού συμβούλου.
· Δημιουργήθηκαν οι μαθητικές κοινότητες.
· Ιδρύθηκαν τα πρώτα σχολεία ειδικής αγωγής και εισήχθη ο θεσμός των ειδικών τάξεων(τα σημερινά τμήματα ένταξης).
· Ιδρύθηκαν Πανεπιστημιακά Τμήματα δασκάλων και νηπιαγωγών.
· Αυξήθηκε σημαντικά ο μισθός του εκπαιδευτικού.
· Εκδόθηκαν νέα σχολικά εγχειρίδια.
· Δόθηκε ιδιαίτερο βάρος για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.
Βλέπουμε και εδώ πως η Εκπαίδευση και ο Εκπαιδευτικός αποτέλεσαν βασικό μοχλό ανάπτυξης για την τότε προοδευτική κυβέρνηση.
Φτάνουμε στο σήμερα. Το 2009 όταν εξελέγη κυβέρνηση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με πρωθυπουργό των Γιώργο Παπανδρέου, αρκετοί πιστέψαμε πως η Εκπαίδευση μετά από πολλά χρόνια θα βρισκόταν και πάλι στο επίκεντρο των ριζοσπαστικών αλλαγών και πως ο εκπαιδευτικός θα γινόταν αρωγός και πρωταγωνιστής αυτής της προσπάθειας. Δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο. Η Δημόσια Εκπαίδευση υποβαθμίζεται συνεχώς, ενώ ο εκπαιδευτικός παραγκωνίζεται και στοχοποιείται μεθοδευμένα προκείμενου η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να περάσει αναίμακτα όλες εκείνες τις πολιτικές που αποδυναμώνουν το Δημόσιο Σχολείο.
Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έχει καταφέρει μέσα σε δύο περίπου χρόνια με τη συνδρομή του ΔΝΤ να αποσαθρώσει την έννοια της Δημόσιας Εκπαίδευσης, θεσπίζοντας νόμους και λαμβάνοντας αποφάσεις με καθαρά νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα.
Συγκεκριμένα:
· Θεσμοθέτησε την τριετία στους νεοδιόριστους, χωρίς κανένα παιδαγωγικό και ουσιαστικό περιεχόμενο.
· Κατήργησε τα ολοήμερα σχολεία της υπαίθρου αντιμετωπίζοντας τους μαθητές εκείνων των περιοχών, ως δεύτερης κατηγορίας.
· Συγχώνευσε και κατήργησε σχολεία χωρίς ουσιαστικό διάλογο.
· Κατήργησε τα Διδασκαλεία, ένα σημαντικό θεσμό επικαιροποίησης της γνώσης των εκπαιδευτικών.
· Συγχώνευσε και κατήργησε τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.
· Μειώνει δραστικά τους διορισμούς παρά τα δεκάδες οργανικά κενά.
· Συνεχώς μειώνεται ο μισθός του εκπαιδευτικού, παρά το γεγονός πως ο εκπαιδευτικός είναι από τους χαμηλότερους αμειβόμενους στο δημόσιο τομέα.
· Καταργεί τα γραφεία εκπαίδευσης χωρίς να υπάρχει η κατάλληλη υποδομή.
· Προωθεί έναν ισχυρό διευθυντή-μάνατζερ ενώ συνάμα υποβαθμίζει το ρόλο του Συλλόγου Διδασκόντων.
Καθημερινά οι επικεφαλείς του Υπουργείου Παιδείας με την ευθύνη της κυβέρνησης κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδυναμώσουν και να συρρικνώσουν τη Δημόσια Εκπαίδευση, το Δημόσιο Σχολείο και να καταστήσουν τον Εκπαιδευτικό έναν «δημοσιο-υπαλληλάκο των τρεις και εξήντα». Η συνεχιζόμενη αντι-εκπαιδευτική πολιτική από την παρούσα πολιτική ηγεσία οφείλει να αντιμετωπιστεί από εκπαιδευτικούς και Συνδικάτα με τρόπο άμεσο και ηχηρό. Πρέπει, αφού πείσουμε πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό, έπειτα γονείς και πολίτες πως η Δημόσια Εκπαίδευση αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας, να πείσουμε την κοινωνία πως επιτέλους η πολιτεία οφείλει να αναγνωρίσει οικονομικά και κοινωνικά τον Εκπαιδευτικό.
Η Δημόσια Εκπαίδευση και ο Εκπαιδευτικός δεν ευθύνονται για την οικονομική κρίση, για τη διαφθορά, τις σπατάλες και τα ΄΄ρετιρέ΄΄. Η Παιδεία αποτελεί ύψιστο κοινωνικό αγαθό και ως τέτοιο θα πρέπει να αναβαθμίζεται συνεχώς, μένοντας ανεπηρέαστη από τις εκάστοτε πολιτικοοικονομικές συνθήκες. Η κρίση δεν μπορεί να είναι εμπόδιο για τη μόρφωση, και η μόρφωση πρέπει να είναι ένας τρόπος απόδρασης από την κρίση. Ο Εκπαιδευτικός ζητά κοινωνική δικαιοσύνη και στήριξη της Δημόσιας Εκπαίδευσης.
Μακράκης Γιώργος, Εκπαιδευτικός Π.Ε.- Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου <<Δομίνικος
Πηγή : www.alfavita.gr, 5/8/2011
Σχόλια Αναγνωστών-Επισκεπτών