Όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση ανάγκης που να χρειάζεσαι τη γλώσσα, ανάγκη να διασωθείς, να επιβιώσεις, να ερωτευτείς, μόνο τότε αισθάνεσαι πόσο σημαντική και μη εξαιρετέα είναι. Αλλιώς κανείς δεν νιώθει κάτι, στο σχολείο του ο μαθητής, στο σπίτι τους οι οικογένειες, στο γραφείο οι υπάλληλοι. Και πώς, να αγαπήσουν αυτή την τόσο τραυματισμένη γλώσσα με τις διαχωριστικές γραμμές του ωρολογίου προγράμματος, τις κόκκινες εθνικές γραμμές του αναλυτικού προγράμματος, με την ψευδοεκπαίδευση των δασκάλων και των φιλολόγων που την διδάσκουν, πώς να την νιώσουν τα παιδιά, πώς αφού δεν θα την νιώσουν για να την αγαπήσουν, θα την μεταφέρουν στα δικά τους παιδιά;
Διδάσκονται μια γλώσσα μίζερη και άνυδρη, ξύλινη και ακαλλιέργητη. Μια γλώσσα χωρίς εικόνες και αισθήματα, γλώσσα χωρίς αποχρώσεις και συναισθήματα. Γλώσσα, όπου οι έννοιες είναι τυποποιημένες για τις εξετάσεις, προσηλωμένες στον στόχο του κάθε μαθήματος, δεν συμπλέκονται δεν σηματοδοτούν εξέλιξη ψυχής και νου. Η αντανάκλαση αυτής της κακουχίας φαίνεται στις σχέσεις μικρών και μεγάλων.
Τί θα κάνουμε λοιπόν, πώς θα βρούμε τρόπο να καλλιεργήσουμε τον δάσκαλο, να νιώσει και να διδάξει, να ονειρευτεί ξανά, όπως όταν αποφοίτησε, να ανακαλύψει και τα πρώτα του όνειρα, αυτά που μαράζωσαν, επειδή έτσι ήθελε η Πολιτεία, και να βρει τον προσανατολισμό του και πάλι;
Σημ. Το σκίτσο από http://www.signsbyyou.com/decals/graphic_colordecal_5510.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.