Όταν οι Έλληνες αποδεχθήκαμε την βρετανική προσφορά αποστολής στρατευμάτων με σκοπό την ενίσχυση της άμυνάς μας σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης, οι βρετανοί πανηγύριζαν μάλλον. Μια χώρα, της οποίας την ανεξαρτησία είχε εγγυηθεί επίσημα η Βρετανία, είχε αποδεχθεί βρετανικές δυνάμεις με τους όρους της Βρετανίας! Το ενδεχόμενο εξαιτίας αυτής της αποδοχής να συρθούν σε συμφωνία και συμμετοχή η Τουρκία και η Γιουγκοσλαβία ήταν πολύ πιθανό, κατά την άποψη των βρετανών, που ουσιαστικά ενδιαφέρονταν για την δημιουργία ενός βαλκανικού μετώπου, χάρις στο οποίο θα εξανάγκαζαν την Γερμανία να πολεμήσει μακριά (Β. Αφρική) από τις πηγές ανεφοδιασμού της, να διακόψει ή να παρεμποδίσει τις εμπορικές της συναλλαγές με την Βουλγαρία και τον ανεφοδιασμό της σε πετρέλαιο από την Ρουμανία. Επιπλέον η δημιουργία βρετανικών βάσεων στην Ελλάδα θα έπληττε την μητροπολιτική Ιταλία και τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές. Κατά συνέπεια και η Ιταλία θα εμποδιζόταν να συγκεντρώσει δυνάμεις για την αποκατάσταση των θέσεών της στη Β. Αφρική. Αν η Βρετανία, όμως, δεν βοηθούσε την Ελλάδα, θα κυριαρχούσε στα Βαλκάνια η Γερμανία και με βάσεις στην Ελλάδα θα απειλούσε τις βρετανικές θέσεις στη Μέση Ανατολή, θα χτυπούσε ίσως την Τουρκία και θα μετέφερε πετρέλαιο ευκολότερα από τη Μαύρη θάλασσα στην Αδριατική. Είναι ενδιαφέρον ότι η αποστολή βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, ως επιχείρηση, αν και είχε πολλά θετικά στοιχεία είχε και μειονεκτήματα, πράγμα που τόνισε στον Τσώρτσιλ ο Αυστραλός Πρωθυπουργός σε συνάντησή τους. Και ο Τσώρτσιλ απήντησε ότι επρόκειτο για ένα κίνδυνο που το υπουργικό του συμβούλιο έπρεπε να αποδεχθεί καταλήγοντας ότι η αποτυχία μιας “έντιμης επιχειρήσεως” ήταν προτιμότερη από την απραξία.
Όμως η Βουλγαρία προσχώρησε στον Άξονα, η Γιουγκοσλαβία υπολογίζοντας στο δέλεαρ της Θεσσαλονίκης, ως ανταλλάγματος για την αποχή της από κάθε ενέργεια κατά της Γερμανίας, αλλά και επειδή ήταν εκτεθειμένη σε γερμανική επίθεση που αν συνέβαινε θα οδηγούσε σε εσωτερική διάσπαση, προσπάθησε να διατηρήσει μια ουδετερότητα με φιλική διάθεση και η Τουρκία αρνήθηκε να συμπράξει ενεργά με την Ελλάδα και τη Βρετανία. Η αγωνία των Βρετανών για την δημιουργία αμυντικής γραμμής στη γραμμή του Αλιάκμονος μεγάλωνε, ενόσω οι έλληνες στρατιωτικοί διαφωνούσαν. Ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν ήθελε να συμπτύξει τις ελληνικές δυνάμεις για ευνόητους λόγους. Σε αυτό συμφωνούσε και ο Παπάγος που εκτιμούσε ότι η μάχη έπρεπε να δοθεί σε σθεναρά οχυρωμένες θέσεις. Τελικά με ποικίλες διαβουλεύσεις (ο Κορυζής διεκδίκησε τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο), τρεις ελληνικές μεραρχίες παρατάχθηκαν στη γραμμή του Αλιάκμονος σύμφωνα με τον βρετανικό σχεδιασμό…
Τα στρατιωτικά πλεονεκτήματα που αναμένονταν από την αναμέτρηση με τη Γερμανία ήσαν μηδαμινά. Τόσο οι Βρετανοί ειδικοί που από καιρό είχαν επισκεφθεί την Ελλάδα, καθώς και οι στρατιωτικοί τους, όπως ο Μαίτλαντ Ουίλσον, δεν έτρεφαν ψευδαισθήσεις. Οι ίδιοι οι Έλληνες που από εξαμήνου πολεμούσαν στην Αλβανία, ζούσαν το τέλος της προσδοκίας. Η κατανομή των δυνάμεων καθιστούσε βέβαιο και σαφές ότι Έλληνες και Βρετανοί θα έχαναν τα πάντα εκτός από την τιμή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.