«Αν ήξερε πόσοι άνθρωποι στην ιστορία είχαν βρεθεί στην ανάγκη να χρησιμοποιήσουν ένα λόφο, για να πεθάνουν εκεί πάνω, σ’ αυτό δε θα τον ανακούφιζε καθόλου, γιατί, στη θέση που βρισκόταν αυτός εκείνη την ώρα, δεν κάνει στους ανθρώπους εντύπωση το τι έπαθαν άλλοι σε παρόμοιες περιστάσεις, το ίδιο όπως και η χήρα μιας μέρας δεν ανακουφίζεται ξέροντας πως κι άλλοι αγαπημένοι άντρες έχουν πεθάνει ως τώρα.
»Είτε τον φοβάσαι είτε όχι, κακά τον δέχεσαι τον θάνατο. Ο Σόρντο τον είχε παραδεχτεί, χωρίς όμως γλύκα στην παραδοχή του, κι ας ήταν και περικυκλωμένος πάνω σ’ ένα λόφο.
»Τον κορόιδευε από μέσα του, αλλά κοίταζε τον ουρανό και τ’ απόμακρα βουνά και κατάπινε το κρασί και δεν τόθελε. Αν πρέπει να πεθάνει κανείς, και βέβαια πρέπει, εγώ μπορώ να πεθάνω. Αλλά δε μ’ αρέσει.
»Ο θάνατος δεν ήταν τίποτα και στο μυαλό του δεν μπορούσε να τον παραστήσει, μήτε και τον φοβόταν. Η ζωή όμως ήταν ένας κάμπος με στάχυα που ανέμιζαν στον άνεμο στην πλαγιά ενός λόφου. Η ζωή ήταν ένα γεράκι στον ουρανό. Η ζωή ήταν μια χωματένια στάμνα με νερό, στη σκόνη του αλωνίσματος, καθώς ο σπόρος πέφτει κι ο αγέρας παίρνει το ντύμα. Η ζωή ήταν εν’ άλογο ανάμεσα στις γάμπες του και μια καραμπίνα κάτω απ’ τη μια γάμπα κι ένα ύψωμα κι ένα λαγκάδι και μια ρεματιά με δέντρα στους όχτους της και με την αντικρινή πλαγιά του λαγκαδιού και τους λόφους πιο πίσω.»
Ερνστ Χεμινγουαίη, Για ποιον χτυπά η καμπάνα. Μετάφραση Νίκου Σημηριώτη. Απόσπασμα με τίτλο “Ένας ήρωας μπροστά στο θάνατο”, Ιστορία νεότερη και σύγχρονη, τχ. Γ΄, Ενιαίου Λυκείου, ΟΕΔΒ 1999, σ. 438.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.