Όταν έφτασα στη Μόσχα η αρχηγός του γκρουπ είπε: “εδώ είναι όλα μεγάλα. Και πράγματι. Τα κτήρια, οι δρόμοι, οι διάδρομοι του μετρό (βλ. φωτο), οι τρούλοι των εκκλησιών, οι αγιογραφίες, οι πόρτες των δημοσίων και των ιδιωτικών κτηρίων, οι πλατείες, τα αγάλματα των στρατηγών, που ήσαν πεντακάθαρα, τα ποτάμια και τα παρακάναλά τους. Ακόμη και οι τοίχοι μου φάνηκαν μεγαλύτεροι, αλλά αυτό ίσως ήταν ψευδής εντύπωση, επειδή καμία αφίσσα και κανένα σύνθημα δεν επηρέαζε την εικόνα τους.
Κι όταν προσγειώθηκα στην Αγία Πετρούπολη τα γνώριμα συναισθήματα από εικόνες της Δύσης ξεπεράστηκαν γρήγορα, αφού η πόλη του Πέτρου δεν μένει στην επιφάνεια της Ολλανδικής και Ιταλικής τεχνοτροπίας, αλλά αναπτύσσει μια δική της αισθητική, όπου αποτυπώνεται το μεγαλείο και η θλίψη της μεγάλης ρώσικης ψυχής και της επίσης μεγάλης σε ίντριγκες και μεταβολές ρώσικης ιστορίας. Ο Λένιν μαζί με τον Αι-Γιώργη στα κτήρια και στους δρόμους, καμία προσβολή στην ιστορία. Ο Σεργκέι, ο νεαρός ξεναγός στην Αγία Πετρούπολη τόνισε με άπταιστα ελληνικά: “Όλα τα κτήρια, κομμουνιστικά και τσαρικά ή αυτοκρατορικά είναι η ιστορία της ρωσικής αρχιτεκτονικής. Δεν γκρεμίζουμε την ιστορία μας. Δεν αλλάξαμε τα ονόματα των δρόμων γιατί θα μπερδευόταν ο κόσμος και γιατί αυτό θα σήμαινε πολιτικό φανατισμό”. Μπράβο, μεγάλη ρώσικη ψυχή. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς, σκέφθηκα, που δεν μπορώ πια να θυμηθώ πόσες φορές άλλαξε όνομα η πλατεία της γειτονιάς μου.
Ο κόσμος στη Ρωσία είναι απλός. Ερωτεύεται με την πρώτη ματιά, χαρίζει ένα μπουκέτο λουλούδια στο πρώτο ραντεβού και παντρεύεται τρυφερά μέσα σε ένα μήνα. Το ίδιο εύκολα και απλά χωρίζει σε ένα χρόνο. Πάντως είδα σε πολλά ζευγάρια νεαρών καλοντυμένων ζευγαριών την κοπέλλα με ρομαντικά κόκκινα μάγουλα να κρατάει το μπουκέτο της κι αναγνώρισα το πρώτο της ραντεβού. Είδα νύφες στον δρόμο να φωτογραφίζονται με το ταίρι τους μπροστά σε μια εκκλησία ή σε ένα δημόσιο ιστορικό κτήριο και στη συνέχεια μαζί με τους φίλους που παρακολουθούσαν κι ένα μπουκάλι σαμπάνιας να επιβιβάζονται σε μια λιμουζίνα αμερικάνικου τύπου (σκουλικαντέρα, την έλεγε η αρχηγός μας), ροζ, μαύρη, άσπρη και να φεύγουν για τη διασκέδασή τους που γινόταν στη λιμουζίνα και σε στάσεις καθ’ οδόν. Νοίκιαζαν την σκουλικαντέρα (βλ.φωτο) 150-200 ευρώ και διέτρεχαν την πόλη κάνοντας στάσεις σε κτήρια και μεγάλα πάρκα. Ούτε αίθουσες, ούτε νεοπλουτίστικα κτήματα. Βέβαια όλα έχουν την ερμηνεία τους. και η ρώσικη ψυχή έχει ανάγκη να εφευρίσκει μέσα από την ερμηνεία ένα θρύλο, να ταυτίζεται με τη μαγεία που έρχεται από το βάθος του χρόνου και να ελπίζει. Ακουμπάει τη μουσούδα του μπρούτζινου σκύλου στο μετρό και είναι σαν να λέει: “Είμαι ακόμη εδώ και βιώνω τους θρύλους μου και τη ζωή του τόπου μου. Ή την κάνη του στρατιώτη που κουρασμένος την ακουμπάει στη γη και του λέει: “Ποτέ πια μην ξανασηκωθεί αυτό το όπλο”. Μπαίνεις στην εκκλησία, που σου δίνει απόδειξη για το κεράκι που αγοράζεις, και ξαφνιάζεσαι από τις πολύχρωμες μαντήλες που τα νεαρά κορίτσια φορούν σε ένδειξη σεβασμού στον χώρο, την μαντήλα που ούτε καν υποψιάζεσαι οτι υπάρχει στην απλή ή botteca veneta τσάντα τους. Πάλι εδώ η αποκωδικοποίηση της συμπεριφοράς: “Τα γυναικεία μαλλιά, καθώς είναι περίτεχνα χτενισμένα διασπούν την προσοχή των ανδρών από την περίσκεψη και την συμμετοχή στο δραματουργικό τυπικό της λειτουργίας”.
Η χορωδία σε ακολουθεί μέχρι την κόκκινη πλατεία και τον ναό του ρέοντος αίματος στην Αγία Πετρούπολη, τον μεγαλειώδη ναό που επί Στάλιν αλλά και μεταγενέστερα στοιβάζονταν τα λαχανικά και τα προς πώληση προϊόντα από την επαρχία της πόλης. Κάτι σαν να λέμε: Ρέντη, Βαρβάκειος αγορά και γενικώς: λαϊκή αγορά!
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.