Το «Κόκκινο βέλος», είναι η σοβιετική υπερταχεία που συνέδεε τη Μόσχα με την Αγία Πετρούπολη. Σήμερα οι «Πετροπουλιανοί» επιβιβάζονται στο ίδιο ανακαινισμένο τρένο στις 11 το βράδυ, κοιμούνται σε αναπαυτικές πεντακάθαρες κουκέτες, παίρνουν το πρωινό τους στο ατομικό τους τραπεζάκι που είναι στολισμένο με φρέσκα λουλούδια και φτάνουν στις 8 παρά είκοσι το πρωί στη Μόσχα.
Κάνουν τις δουλειές τους, τα ψώνια τους ή ό,τι άλλο έχουν και το βράδυ επιστρέφουν στην πόλη του Πέτρου. Ένα τρένο που αποτελεί μέρος της ιστορίας τους, που όπως λένε, αποδέχονται χωρίς φανατισμό. «Ο φανατισμός καταστρέφει την έμπνευση» μου είπε πριν λίγες μέρες μια πανέμορφη ρωσίδα φοιτήτρια παιδαγωγικών στην Moskow. Η ρωσική ψυχή του 2009, όπως κι εκείνη του 1900, συνομιλεί άμεσα με τη μεγάλη ρωσική παράδοση. Και καταδεικνύει τις ικανότητες ενός ταλαντούχου λαού να επιλέγει το ορθό και να το υποστηρίζει με θρύλους και παραμύθια και με τον Αι- Γιώργη προστάτη του. Το «Κόκκινο Βέλος» είναι ένα τρένο που λειτουργεί στη ζωή τους με τον συμβολισμό της υπέρβασης. Αξιοποιείται εμπορικά χωρίς προκλητικότητα και θέλγει τον επιβάτη με το έμψυχο δυναμικό του. Ταξιδεύοντας μαζί τους συμμετέχεις στο ταξίδι της ρώσικης ιστορίας που τόσο έντονα και όχι πάντοτε καλά επηρέασε την ανθρωπότητα. Μια κοινωνία ταξικά διαρθρωμένη, διεφθαρμένη και εξαθλιωμένη, που αναπαράγεται προσπαθώντας να επιλέξει τα θετικά της ιστορίας της χωρίς να συγκαλύπτει τα υπόλοιπα. Κουράγιο και μεγαλείο αντλημένα από την μακραίωνη παράδοση.Θα ξαναμιλήσω όμως για την Ρωσία. Την Ρωσία χωρίς τις δημοκρατίες που πρόσφατα επισκέφθηκα και που θα ήθελα να είμαι ακόμη εκεί. Προς το παρόν μη ξεχάσετε να διαβάσετε ένα κείμενο ιδεών του πιο γνήσιου εκπροσώπου του ρωσικού μεταμοντερνισμού, του Viktor Pelevine με τίτλο «Το κίτρινο βέλος» και μετάφραση Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, από τις εκδόσεις «΄Aγρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.