Λεμονάδες, πορτοκαλάδες, μπυράλ, ταμ-ταμ, σάμαλι, κωκ, … και άλλα εύγευστα και μοναδικά για τις παιδικές εμπειρίες μου, διαλαλούσε ο Νικάκης με τον ιμάντα γύρω από τον λαιμό του να κρατάει τον βαρύ ξύλινο δίσκο με τις λιχουδιές. Τσίχλες, ροζ και κίτρινες τσιχλόφουσκες (λίρες και τσιγαράκια), καραμέλλες βουτύρου (οι ακριβές) και οι άλλες οι ροζ, οι πασπαλησμένες με ζάχαρη …
Σήμερα στο θερινό το σινεμά της Ηλιούπολης, (ένα από τα πολλά Μελίνα, αν και η Μελίνα ήταν μία) δεν υπάρχει ο Νικάκης, αλλά υπάρχει κάτι που μοιάζει με γιασεμί, καθώς και ένα κυλικείο με πατατάκια και φραπέ και άλλα σύγχρονα εδέσματα ευρείας κατανάλωσης. Εγώ πάντως, παίρνω τον espresso μου από το σπίτι και τον ακουμπώ στο σιδερένιο τραπεζάκι δίπλα μου, πηγαίνω στη δεύτερη προβολή και απολαμβάνω την ταινία.
Απόψε προβάλλεται “το κύμα” (die welle / the wave), του Ντένις Γκάνσελ (Dennis Gansel). Για όποιον δεν είδε την ταινία τον χειμώνα, η υπόθεση βασίζεται σε αληθινή ιστορία, στην οποία ένας καθηγητής προοδευτικών πεποιθήσεων επιχειρεί κατά την εβδομαδιαία εργασία των μαθητών του να εφαρμόσει ένα ιδιότυπο πείραμα αφομοίωσης απολυταρχικών ιδεών. Πρόκειται για ένα οδοιπορικό στα άδυτα του φασισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.