spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

   Πριν από τριάντα χρόνια, στις 28 Μαΐου του 1979, στο Ζάππειο Μέγαρο η Ελλάδα «δια χειρός και γραφίδος» Κωνσταντίνου Καραμανλή υπέγραφε την προσχώρησή της σε ένα προνομιακό χώρο, στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Ο τότε Πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής υλοποιούσε ένα προσωπικό του όραμα και μοιραζόταν σε ένα χώρο ειρήνης, ανάπτυξης και νέων ευκαιριών το όραμα των μεγάλων ιδρυτών και πατέρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης: του Monnet, του Schuman, του Adenauer, του de Gasperi. Με την διορατικότητα του και την πίστη του στην ευρωπαϊκή προοπτική, μοιραζόταν με τους άλλους ευρωπαίους το προσωπικό του όραμα όπως το είχε περιγράψει από το 1959. Μεσολάβησε η δεκαετία του 1960 με την πολιτική αστάθεια και την στρατιωτική δικτατορία και το όραμα ξεθώριασε. Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το όραμα επανεμφανίζεται και τελικά σαρκώνεται στη σεμνή, αλλά ιστορική, εκείνη τελετή της 28ης Μαΐου 1979.
«Η Ελλάς», υπογράμμιζε την ημέρα εκείνη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, «δεν μπορούσε να απουσιάσει από την ιστορική, για το μέλλον της Ευρώπης, συλλογική προσπάθεια…Με τη συμμετοχή της χαράσσει, κατά τρόπον σταθερό, τον εθνικό της προσανατολισμό και τη μελλοντική της πορεία». «Η Ελλάς», πρόσθετε «προσέρχεται στην Ευρώπη με τη βεβαιότητα ότι, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, εμπεδώνεται η εθνική ανεξαρτησία, κατοχυρώνονται οι δημοκρατικές ελευθερίες, επιτυγχάνεται η οικονομική ανάπτυξη, γίνεται κοινός καρπός η κοινωνική και οικονομική πρόοδος. Έχουμε», πρόσθετε, «συνείδηση των δυσχερειών. Διδαχθήκαμε όμως από τον κλασικό ελληνισμό ότι “χαλεπά τα καλά”». Δηλαδή, οι μεγάλες επιλογές, οι επιλογές που εγγυώνται ένα καλύτερο αύριο, απαιτούν δύσκολες αποφάσεις, με σοβαρό πολιτικό κόστος, υποστήριζε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Σε εκείνη την ιστορική στιγμή για την πατρίδα μας οι σημαντικές πολιτικές δυνάμεις του τόπου απουσίαζαν και υποστηρίζοντας το σύνθημα «Ελλάς και ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο» αναζητούσαν «τρίτους» δρόμους. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όμως πίστευε ότι τελικά, αυτές οι αρνήσεις θα «κατέληγαν» σε σημαντικές πολιτικές συγκλίσεις (1981, Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και 2000, Κυβέρνηση Σημίτη, ένταξη στην ΟΝΕ). Πίστευε ότι α. έδινε στους Έλληνες ένα κοινό όραμα και κοινούς στόχους. β. ότι εδραιώνεται η Δημοκρατία. γ. ότι ενδυναμώνεται η αναπτυξιακή προοπτική της Χώρας. δ. ότι ενισχύεται η δυνατότητα προάσπισης των εθνικών μας δικαίων. Πίστευε ότι η Ελλάδα «μπορεί και οφείλει να συμβάλει πολιτικά, ηθικά και πολιτιστικά, στην πραγματοποίηση της ιδέας μιας Ενωμένης Ευρώπης». Άκουγε την «βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» και ήθελε την Ελλάδα δυναμικά παρούσα σ’ αυτά που έρχονταν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προσέβλεπε στη μετεξέλιξη της τότε ΕΟΚ σε μια Ενωμένη Ευρώπη, όπως και έγινε. Σήμερα, η διεθνής κρίση καταδεικνύει σε όλους τους Ευρωπαίους πολίτες, πόσο βαριές θα ήταν οι συνέπειες για τις οικονομίες και τις κοινωνίες μας εάν βρισκόμασταν έξω από την ασφάλεια που παρέχει η Ένωση και τις ευεργεσίες που προσφέρουν στις εθνικές οικονομίες (αλλά και κοινωνίες) τα Ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά Ταμεία, τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, η Κοινή Αγροτική Πολιτική, η Νομισματική Ένωση.
Αυτή η συναίσθηση επισημαίνει ότι η προσπάθεια της ένταξης ήταν τιτάνιο έργο και γι’ αυτό είναι σημαντικό για την πολιτική μας συνείδηση, όπου κι αν ανήκουμε, ό,τι κι αν ψηφίζουμε να τιμούμε όλους εκείνους, οι οποίοι εργάστηκαν και πέτυχαν την ενσωμάτωσή μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Στα χρόνια που πέρασαν κατεγράφησαν και λάθη και ολιγωρίες στη διαχείριση των ευρωπαϊκών θεμάτων, αλλά και αδυναμίες στη διαπραγμάτευση εθνικών αιτημάτων. Γι’ αυτό και τώρα ενόψει της κάλπης για τους αντιπροσώπους μας στο Ευρωκοινοβούλιο χρειάζεται να «οδηγηθούμε» από ανθρώπους έμπειρους και θαρραλέους. Από ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για shopping therapy, αλλά από εκείνους που κατανοούν την κρισιμότητα των θεμάτων σε εθνικό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι η Ευρώπη θα μπορεί να ασκεί διττή παρέμβαση ασφαλώς: Αφενός προς το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Και αφετέρου προς τις εθνικές οικονομίες των μελών της με γνώμονα την κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων κάθε χώρας.