… Κάποτε, ήταν έργο τιμής η ανάθεση επιτήρησης εξετάσεων. Σήμαινε ότι το σχολείο, δηλαδή, οι συνάδελφοί σου σε εμπιστεύονταν, όπως τον εαυτό τους, να διασφαλίσεις με τις εποπτικές σου ικανότητες, την προσοχή και την φροντίδα σου, το μάθημά τους. Κάποτε, ορίζονταν ως επιτηρητές ένας έμπειρος και καλός (υπέρ του αδιαβλήτου και έξυπνος) και ένας άπειρος (νέος σε ηλικία και εμπειρίες) να εποπτεύουν από κοινού μια γραπτή εξέταση. Κάποτε υπήρχαν διευθυντές στα σχολεία που είχαν υποχρέωση να ελέγχουν τις επιτηρήσεις και τους συνδυασμούς των καθηγητών και παρενέβαιναν για την διασφάλιση του αδιάβλητου των εξετάσεων. Σήμερα κανείς δεν “ελέγχει κανένα”. Οι συνδυασμοί των επιτηρητών βγαίνουν στην τύχη. Από τους επικεφαλής των σχολείων, κάποιοι δεν τολμούν, κάποιοι άλλοι δεν έχουν την διοικητική ικανότητα, ούτε την οργανωτική ευφυΐα να σχεδιάσουν την λειτουργία της σχολικής μονάδας και να καλύψουν τα νομοθετικά κενά του εκπαιδευτικού πλαισίου. Κάποιοι, τέλος, παραβαίνουν ακόμη και τους νόμους λόγω προσωπικής ανικανότητας. Σήμερα, επομένως, αν θέλεις να διδάξεις τους μαθητές, τι σημαίνει αξιοπιστία, συνέπεια, αδιάβλητες εξετάσεις, επιτηρείς μόνος σου το μάθημά σου. Και αν κάποιος αναρωτηθεί, γιατί οφείλουμε να δίνουμε τόση σημασία στην επιτήρηση, θα αντείπουμε ότι είναι παιδαγωγικής σημασίας υπόθεση. Η καλή επιτήρηση από τον καθηγητή είναι σχεδόν ένα κομβικό σημείο συνάντησης των δυνάμεων και των αξιών του σχολείου με την κοινωνία διαμέσου της οικογένειας και ειδικότερα του μαθητή. Οι εξετάσεις, που σε κάθε περίπτωση και για κάθε μαθητή, αποτελούν μια οδυνηρή διαδικασία, μια δοκιμασία στην οποία καθένας μετέχει και διακρίνεται, αποκτούν τη θέση τους στην σχολική Τάξη¹. Αν ο εκπαιδευτικός σέβεται τον εαυτό του, σέβεται και το περιβάλλον του και δεν κάνει κατάχρηση εξουσίας και δεν διανέμει άνισα την παιδαγωγική του τρυφερότητα και κατανόηση στους εξεταζόμενους μαθητές. Συμβάλλει με τις αντιδράσεις του στην ανάπτυξη κριτικών δεξιοτήτων των παιδιών ώστε η κοινωνική τους συμπεριφορά να ωριμάζει ισορροπημένα. Οι καθημερινές λειτουργίες του σχολείου, είναι γνωστό σε όλους, ότι επηρεάζουν καθοριστικά την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Σ’ αυτές εντάσσεται και η περίοδος των εξετάσεων. Στο σχολείο κάθε δραστηριότητα σχεδιάζεται, σύμφωνα με τον νομοθέτη, με συγκεκριμένο στόχο. Όλοι όμως οι στόχοι αποβλέπουν στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του υποψήφιου πολίτη, που είναι ο νέος άνθρωπος, ο μαθητής. Ο επιτηρητής δεν καπνίζει, δεν τρώει την ώρα του έργου του, δεν συζητάει τα προσωπικά του με τον συνεπιτηρητή, δεν λέει ανέκδοτα, δεν χρησιμοποιεί το κινητό του, δεν διορθώνει γραπτά, δεν διαβάζει εφημερίδα ή περιοδικό. Είναι ντυμένος απλά και καθαρά, έτσι ώστε να παραμένει επιμελώς ουδέτερος και να μην αποσπά την προσοχή του μαθητή του. Όπως οι μαθήτριες, έτσι και οι καθηγήτριες επιτηρήτριες πρέπει να αφήνουν το “στράπλες” στή ντουλάπα τους και οι μαθητές, όπως κι καθηγητές τους τα τσόκαρα και τα σανδάλια στην παπουτσοθήκη του σπιτιού τους. Σήμερα στις αίθουσες των εξετάσεων των Λυκείων, για παράδειγμα, κυκλοφορούν όλα τα trendy της καφετέριας: βερμούδες, σορτσάκια, στράπλες, σαγιονάρες με στρας και άλλα πολλά. Αναρωτιέμαι: ποιος ντύνει αυτά τα παιδιά, ποιος τα βλέπει, όταν φεύγουν για το σχολείο, ποια είναι η ευθύνη και υποχρέωση του σχολείου και του δασκάλου (που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο επιτηρητής) να διδάξει, να καθοδηγήσει, αλλά και ποιος τολμάει να “παρατηρήσει” μαθητή ή μαθήτρια για την εμφάνισή τους; Οι επισημάνσεις που κάνουμε αναδεικνύουν το παρασκήνιο του προγράμματος του σχολείου. Ο σχολικός θεσμός φαίνεται αν νοσεί ή προοδεύει από την ανάγνωση και ερμηνεία του κρυφού του προγράμματος. Τις πτυχές εκείνες της σχολικής ζωής που δυστυχώς δεν περιλαμβάνονται σε κανένα νομοθέτημα και που δεν γίνονται αντιληπτές από όλους τους δασκάλους. Γι’ αυτό και ξαναθυμάμαι τον δάσκαλο που στο ερώτημα «αν η διδασκαλία είναι Τέχνη ή τεχνική», απάντησε «Και τα δύο».
¹ Σειρά κατάταξης
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.