spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

Το κοινότυπο γίνεται δημοφιλές μέσα από την διαφήμισή του. Η πλύση εγκεφάλου το καθιστά οικείο και επομένως το πρωτότυπο, που είναι οπωσδήποτε νέο και επομένως άγνωστο και ανοίκειο δεν γίνεται αποδεκτό. Η δημοφιλία του κοινοτύπου που πολλές φορές ταυτίζεται με το παλιό και δοκιμασμένο ή και με το κακέκτυπο που λειτουργεί στις μέρες μας ως πρότυπο είναι θέμα που θα πρέπει οι κοινωνιολόγοι να διερευνήσουν. Η αφορμή μου δίνεται από την εργογραφία του Νίκου Τσιφόρου. Ταινίες και κείμενα, όπως “Η ωραία των Αθηνών”, “η Μαρίνα κι ο κοντός”, “Άνθρωποι και ανθρωπάκια” είναι κλασικά και εξαιρετικά για την τεχνική και την αισθητική τους. Και πρέπει να γίνονται γνωστά και προσιτά σε εκείνους που δεν έτυχε να τα γνωρίσουν. Αλλά είναι μόνο αυτά εξαιρετικά; Δηλαδή είναι εξαιρετικά όλα εκείνα που επαναλαμβάνονται συστηματικά και  μέσα από την διαφήμισή τους και την επανάληψη γίνονται κλασικά; Πέραν όμως της “κλασικοποίησής” τους (στρατηγικής των κύκλων που διαμορφώνουν την θύραθεν παιδεία μας) οι πειραματισμοί των ίδιων των καλλιτεχνών αλλά και των ειδικών περιορίζονται στην “επανέκδοση, επανάληψη”, το “ριμέϊκ” σαν να φοβούνται το νέο, το καινούργιο, σαν να στερούνται εμπνεύσεως και τόλμης. Έχετε αναρωτηθεί πόσα έργα παλαιών χιλιοπαιγμένων δημιουργών παρουσιάζονται σε κάθε καλλιτεχνική σαιζόν και πόσα έργα νέων συγγραφέων; Τελικά, το παλιό, όσο καλό κι αν είναι, απονευρώνεται και παύει να λειτουργεί με τις αρετές της εποχής του. Και ο θεατής αποδέχεται την απονευρωμένη αισθητική καθοδήγηση, επιλέγει ανώδυνα για την κρίση και την καρδιά του σχήματα, έτσι να “περνάει ο καιρός” ταυτίζοντας το “μέγεθος” του έργου με την χρονική απόσταση που τον χωρίζει από τον δημιουργό του.