Η αγαπημένη μου εφημερίδα έκανε γκάφα. Καλύτερα να “αποκαλύψει” με θάρρος και τόλμη τις θέσεις της σχετικά με το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία. Να γράψει ευθέως και με την εντιμότητα της ευθύβολης πένας σχετικά με την πρωινή προσευχή, το μάθημα των θρησκευτικών και ό,τι άλλο θεωρεί ότι είναι ανάγκη να εξαιρεθεί από την εκπαιδευτική διαδικασία, παρά να “αξιολογεί” συνεντεύξεις και δρώμενα, “στήνοντας” θέσεις, απόψεις και “επιλέγοντας” να παρουσιάζει το υλικό της με τη μέθοδο της μισής αλήθειας. Το χειρότερο είναι που, από την εποχή του Ισοκράτη και του Πλάτωνα έως τις μέρες μας, όσοι υπήρξαν κάποτε μαθητές έχουν κριτική θέση για την εκπαίδευση και “ιδανικές” προτάσεις για επικειμένες μεταρρυθμίσεις. Σαν να νομιμοποιούμαι, δηλαδή, εγώ, επειδή 11 ετών χειρούργησα την σκωλικοειδίτιδά μου να έχω απόψεις και προτάσεις επί των χειρουργικών επεμβάσεων. Μήπως όμως είναι εντιμότερο να παραδεχόμαστε, όσα δεν γνωρίζουμε; Ο Σωκράτης μας άφησε την παρακαταθήκη του “εν οίδα, ότι ουδέν οίδα” (ένα γνωρίζω καλά, ότι τίποτε δεν γνωρίζω καλά!!). Γιατί την υποθηκεύσαμε; Με αφορμή, λοιπόν, δημοσίευμα που αναφέρεται στις συνθήκες που επικρατούν στην πρωινή προσευχή θέλω να κάνω κάποιες διαπιστωτικές παρατηρήσεις σε ένα απόσπασμα, ως δάσκαλος άλλης ειδικότητας, και διατηρώ την καλή ελπίδα να προβληματιστούν οι ενδιαφερόμενοι, υποστηρίζοντας την περιγραφή του κ. Α. Καρυώτογλου (δασκάλου γνήσιας καλλιέργειας και ευγένειας): α. Η εκπαιδευτική νομοθεσία δεν επιβάλλει την συμμετοχή την προσευχή. Κανένας δεν υποχρεώνει, ούτε εγκαλεί τον μαθητή που δεν επιθυμεί να κάνει τον σταυρό του ή να παρίσταται στην πρωινή προσευχή, πολύ δεν περισσότερο αν ο μαθητής ανήκει σε άλλο δόγμα. β. Ο μαθητής που βρίσκεται στην αυλή του σχολείου επιλέγει να συμμετάσχει στην προσευχή, όπως επιλέγει να πάει σε μια συνέλευση ή άλλη κοινωνικοποιητική λειτουργία του σχολείου του.
Η ομαδικότητα και οι κανόνες μέτρου για την συμπεριφορά μας, όπως στην προσευχή, στον χορό, στην αθλοπαιδιά, στις μαθητικές συνελεύσεις, στην θεατρική ή στην αισθητική αγωγή είναι στοιχείο της διαδικασίας της κοινωνικοποίησης¹ που συντελείται στο σχολείο παντιοτρόπως (εξαιρείται βεβαίως, η ομαδική δραστηριότητα, που απαντάται τελευταία στα σχολεία και συντελείται στις τουαλέτες μέσω κινητών τηλεφώνων). Αντί να σοκάρεστε φίλοι μου με την προσευχή και το μάθημα των θρησκευτικών να σοκάρεστε με την κόπωση των παιδιών, την συγκυρία να παιδαγωγούνται από ανεύθυνους ενήλικες, την ανεπαρκή τους πληροφόρηση για την λειτουργούσα κοινωνία αν και έχουν πολλές πληροφορίες, την ευκολία με την οποία υιοθετούν φθαρμένες εξουσίες και λάβαρα 19 χρόνια μετά την πρώτη κατάληψη και την αδυναμία τους να δημιουργήσουν νέες αξίες με περιεχόμενο, μα κυρίως να δυσανασχετείτε με τα αίτια του φαινομένου.
Μη φοβάστε … παιδιά. Ο προσηλυτισμός που γίνεται στα σχολεία δεν είναι για τον Χριστιανισμό. Άλλος είναι ο προσηλυτισμός που συντελείται. Και γι’ αυτόν πρέπει να παλέψουμε όλοι. Δυστυχώς δεν μπορούμε πια να κάνουμε προγνώσεις. Καμμιά πρόβλεψη, από την δεκαετία του 1980, δεν αντιμετωπίστηκε με τόλμη και γενναιότητα. Γι’ αυτό και σήμερα κάνουμε διαπιστώσεις. Και ήταν αναμενόμενο, αφού το σχολείο και η ζωή του είναι υπόθεση όλων εκείνων, που έχουν σχέση με αυτό: διδάσκοντες και μαθητές, γονείς και φορείς, τοπική κοινωνία και πολιτεία. Και όλοι αυτοί θα έπρεπε να συνεργάζονται εγκαταλείποντας τις ετεροκαθοριζόμενες αντιθέσεις τους για το κοινό καλό. Οι παρελάσεις δεν είναι υπόθεση του καθηγητή φυσικής αγωγής, η πρωινή προσευχή (σε όλες και με όλες τις θρησκείες) δεν είναι υπόθεση του θεολόγου, η έλλειψη ενδιαφέροντος για τις θεατρολογικές δραστηριότητες δεν είναι υπόθεση του θεατρολόγου, η προετοιμασία μιας σχολικής γιορτής δεν είναι υπόθεση μόνο του φιλολόγου κλπ. Όταν υπάρχει αγαστή συνεργασία μεταξύ τους για τον ιδανικό στόχο μιας κοινωνίας (που είναι η διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου με βάση το πρότυπο της ισορροπίας και της αρμονίας της ψυχής, Ν. 1566/1985) τότε δεν συντελείται κανενός είδους προσηλυτισμός, καμμιά δυσαρμονία. Γιατί η κοινωνία αυτή, εθνική ή πολυεθνική, ενός ή πολλών πολιτισμών θα είναι κοινωνία ανθρωποκεντρικού προσανατολισμού που δεν αφήνει να συμβαίνει αυτό που ξορκίζει διαπιστωτικά ο ποιητής: “ανάθεμα την ώρα ποιος ορίζει εδώ / το ανάποδο βαφτίζει και το λέει σωστό” Οδ. Ελύτης, «ο Ήλιος ο Ηλιάτορας».
Ίσως όμως το ποτάμι να μη γυρίζει πίσω κι ας ζω την ψευδαίσθηση ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμη στον πάτο του πηγαδιού… Όπως κι αν έχει, όμως, παιδιά, αφήστε ήσυχη της ώρα της πρωινής συγκέντρωσης και της προσευχής, την ώρα της προετοιμασίας για τις κοινές δραστηριότητες της μέρας. Πηγαίνετε να “παίξετε” αλλού. Στην Α΄και Β΄Δημοτικού για παράδειγμα …
¹ Όποιος δεν γνωρίζει ότι οι ναοί, οι τελετές, οι αθλητικοί αγώνες κλπ. ήταν τα συλλογικά αλεξικεραυνα έναντι της εσωτερικής βίας, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τίποτε από την ελληνική τέχνη. Δεν είναι π.χ. σε θέση να καταλάβει για ποιο λόγο έπρεπε να μπει η γιγαντομαχία στο αέτωμα του Παρθενώνα.
Θεόδωρος Ζιάκας, Πέρα από το Άτομο, Εκδόσεις Αρμός, 2003, σελ. 49.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.