“Τα παιδιά μας πάνε στο σχολείο για να πάρουν το χαρτί και στο φροντιστήριο για να μάθουν”, άκουσα μια λαλίστατη μαμά να λέει στην κομμώτριά της προχθές στο κομμωτήριο. Δεν φανέρωσα την ιδιότητά μου και βολεύτηκα στην καρέκλα μου καλύτερα για να “μάθω” κάτι από την νοοτροπία, που δυστυχώς αγνοώ. Βλέπετε, πιστεύω ότι το σχολείο με τον ανθρωποκεντρικό στόχο του, όσο αποπροσανατολισμένο κι αν είναι, εξακολουθεί να διαδραματίζει τον πρωτεύοντα ρόλο στη ζωή των παιδιών. Δείτε το παράδειγμα των εκδρομών: Κανένα από τα παιδιά δεν διανοείται την κατάργηση τους. Στην εποχή μας μπορούν να πάνε οπουδήποτε με την οικογένειά τους. Ακόμη και μόνα, αφού τόσα παιδιά μεγαλώνουν με ουσιαστική παρέα τους το χαρτζηλίκι των γονιών τους. Αλλά και με το φροντιστήριά τους, που και αυτά αρχίζουν να πραγματοποιούν εκδρομές για να συσφίξουν τις σχέσεις τους, όπως μου έλεγε προ ημερών συνάδελφος ιδιοκτήτης φροντιστηρίου. – Η “μαμά του κομμωτηρίου” που σας περιγράφω, κατά τύχην, μου άνοιξε τα μάτια: Σε μια στιγμή ξεκαθάρισε το τοπίο. Κατάλαβα, γιατί ο διευθυντής επιθυμεί διακαώς “καλές σχέσεις” με τους γονείς και τους μαθητές, (δηλαδή τις σχέσεις που προκύπτουν από την αποδοχή των κανόνων που θέτουν οι γονείς και όχι το σχολείο). Κατάλαβα, γιατί βλέπω γονείς με δικαιολογητικά απουσιών λόγω ασθενείας των καθ’ όλα υγιών παιδιών τους. Κατάλαβα, από πού αντλεί “τη μαγκιά” εκείνη η μητέρα που με θράσος εγκαλεί τον δάσκαλο του παιδιού της για “ενδιαφέρον και ζήλο αλλά και την αντίθεσή του προς τα φροντιστήρια”. Κατάλαβα πως είναι ουτοπία να ταυτίζεται ο δάσκαλος με την ανθρωποκεντρική ιδεολογία της σχολικής νομοθεσίας, επειδή αυτή η ίδια η νομοθεσία δεν λειτουργεί. Κατάλαβα, γιατί δεν αντιδρά ο σύλλογος προ της δυσωδίας που αναδύεται. Κατάλαβα, παπού Πλάτων, δεν υπάρχουν πια ούτε Αιδώς, ούτε Δίκη¹. Τι κρίμα. Κι εγώ που νόμιζα, παπού…
¹”εµού τον µη δυνάµενον ‘αιδούς και δίκης µετέχειν κτείνειν’ ως νόσο πόλεως“, Πλάτωνος Πρωταγόρας,322d5
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.