spetsiotou blog Δάσκαλε … τον ήρωά μου!

Κάποτε, όταν ήμασταν παιδιά, ο Αγιασμός γινόταν στην αυλή του σχολείου σε ατμόσφαιρα σιωπής και απόλυτης ησυχίας. Για όποιον λόγο κι αν σιωπούσαμε, το αποτέλεσμα ήταν καλό. Αυτό που θα λέγαμε: ευπρεπές. Εκείνη η εικόνα μας ακολουθούσε, μας ακολουθεί μια ζωή. Και απ’ όσο ξέρω, και απ’ τη μαμά μου και απ’ τις σπουδές μου, κανείς δεν έχει τραυματικές εμπειρίες επειδή σεβάστηκε τη στιγμή. Την κάθε στιγμή που οι άνθρωποι, μικροί ή μεγάλοι, σε ομάδα οργανωμένη, όλοι μαζί κι ο καθένας μόνος, τιμούν, σέβονται τον άλλο, τους άλλους σε ό,τι κάνουν. Τότε όμως, καταγραφόταν συνεχώς το παράδειγμα της συμπεριφοράς του μεγαλύτερου.Ένα ίχνος που οι μικρότεροι μιμούνταν, ακολουθούσαν.  Σέβονταν κάθε τελετή, διατηρούσαν την εσωτερική τους ελευθερία. Αγνοούσαν την τακτική του χλευασμού και τα αστεία ή τα γέλια δεν τους στερούσαν την ικανότητα να διαφωνούν με αυτοσεβασμό. … Όταν ερχόταν η ημέρα που άνοιγαν τα σχολεία, η ημέρα του αγιασμού, οι μαθητές, μικροί και μεγάλοι, αγόρια και κορίτσια αποδέχονταν την καθοδήγηση της οικογένειας, του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος, των δασκάλων τους. Με καθαρά ρούχα έφευγαν για την πρώτη ημέρα, για τον αγιασμό και όταν γύριζαν, σαν κάτι να είχε αλλάξει επάνω τους. Είχαν συναίσθηση της νέας τους ωριμότητας. Σοβάρευαν όλοι σαν να είχαν πραγματικά μεγαλώσει, μέσα  σε μια ώρα, εκείνη την πρώτη μέρα του σχολείου, τη μέρα του Αγιασμού. Όχι βέβαια από τον Αγιασμό, μα από την εμπειρία άλλης μιας άσκησης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας; Τώρα; Σήμερα; Πόσοι γονείς, γιοί και κόρες, δάσκαλοι και άλλοι νιώθουν έτσι ή κάπως έτσι. Ευτυχώς που συνηθίζεται ακόμη ως “μυρωδικό” ο βασιλικός!