Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε
η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες
κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι
και δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες.
Τάχα η θέλησή σου λίγη
τάχα ο πόνος σου μεγάλος
η ζημιά ήτανε στο ζύγι
πάντα φταίει κάποιος άλλος.
Καλά καλά ποιο είναι το κέρδος, ποια η ζημιά
ποιος να το πει δεν ξέρει
το βέβαιο ήτανε πως κάτι δεν πήγε καλά
δεν έφτασε όπου ονειρεύτηκε το χέρι.
Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε
κι οι άνθρωποι γεμάτοι είναι τώρα απαιτήσεις
αφού σήμερα δε θά ΄λεγε το ίδιο το ναι
τώρα περίσσεψαν η σύνεση και η κρίση.
Ξαφνικά, όλοι θυμήθηκαν τον Μ. Αναγνωστάκη. Χρησιμοποιούν από τα λόγια του, αποσπασματικά, ό,τι εξυπηρετεί τα κείμενα, τον σκοπό τους. Δεν πειράζει. Έστω κι έτσι, επανέρχονται μορφές που κάποτε αποτελούσαν πρότυπα. Πριν η Πολιτεία (1988) επισήμως καταργήσει από την θεματική των εκθέσεων του Λυκείου την αναφορά σε σύμβολα, τους χαρακτηρισμούς προσώπων κλπ… Η ανάρτηση αυτή συντάσσεται με αφορμή τον στίχο του τίτλου της που διάβασα στην ελληνική έντυπη αρθρογραφία: εδώ και εδώ. Το ποίημα μελοποιημένο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.