Ως οργή λαού, σκεφτόμαστε τις περασμένες άγριες μέρες και παρακαλούμε για την εγρήγορση του Θεού, ώστε να μη θρηνήσουμε κι άλλη ανθρώπινη απώλεια· να μη βρεθούν κι άλλα κτήρια στην αδηφάγο πυρά· να μη χάσουν την εργασία τους κι άλλοι άνθρωποι, εργαζόμενοι στις κατεστραμμένες εμπορικές επιχειρήσεις της πόλης.
«Να βοηθήσει ο Θεός», άκουγες τους μεγαλύτερους να λένε. «Ποιος Θεός, και πόσο πια;» συμπλήρωναν άλλοι. «Άσε τα παιδιά να εκφραστούν», παρενέβαιναν οι «μαχητικότεροι» παρωθώντας εκ του ασφαλούς και προφυλάσσοντας τα σαρκία τους με ιδιότυπη χαιρεκακία «Μα δεν είναι παιδιά αυτοί που σπάζουν και καίνε· τα παιδιά είναι σπίτια τους» απαντούσαν οι άλλοι. Ακούγοντας τα σκόρπια λόγια των δρόμων, αναδύθηκε από την μνήμη μου το «ψαράκι της γυάλας» του Μάριου Χάκκα. Περιλαμβανόταν στα Νεοελληνικά αναγνώσματα της Γ΄ Λυκείου μέχρι πρότινος, αλλά όχι πλέον. Στα καινούργια σχολικά βιβλία της λογοτεχνίας του Λυκείου (μεταρρύθμιση του 98) έφυγε κι αυτό όπως με τη μεταρρύθμιση του 76 (άρχισε από το 74 η σταδιακή αλλαγή των κειμένων) αφαιρέθηκε το Φίλημα του Μητσάκη. Θυμήθηκα ότι κάποιος λόγος υπήρχε που καταργήθηκαν από τα σχολικά βιβλία αλλά και το αναλυτικό πρόγραμμα τα πρότυπα, οι χαρακτήρες, όπως κάποιος λόγος υπήρχε που καταπατήθηκαν οι αλάνες και οι χώροι κίνησης, άσκησης και δράσης των παιδιών και των εφήβων. Καταλαβαίνουμε όλοι τώρα πια, καταλαβαίναμε αρκετοί και παλιότερα τον σκοπό ή τους σκοπούς. Κατανοούσαμε απολύτως πώς υφαινόταν η συνωμοσία σε βάρος της κοινωνίας μέσω ημών και των παιδιών μας, των μαθητών μας. Αυτή ήταν η «δουλειά» μας. Να «συντελούμε στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών ως υποψηφίων πολιτών» θυμίζω παραφράζοντας την εισηγητική έκθεση του Ν. 1566/85 για την γενική εκπαίδευση. Να συντελούμε σημαίνει ότι κατανοούμε τις διαστάσεις της παιδαγωγίας που επιβάλλεται από την Πολιτεία και συναινούμε. Και Πολιτεία είναι οι πάντες. Όλα τα κόμματα, όλοι οι φορείς, οι όμιλοι, οι ομάδες, τα άτομα που διατυπώνουν «ειδικό» πολιτικό λόγο. Δεν άκουσα από την μεταπολίτευση μέχρι τώρα αξιόπιστο και ρεαλιστικό πολιτικό λόγο, δηλαδή συνδεδεμένη θεωρία με την πράξη, στα περισσότερα εκπαιδευτικά νομοθετήματα. Δεν είδα τους συνδικαλιστικούς μας εκπροσώπους, ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, να αντιστέκονται στη εκμηδένισή μας που είχε διπλό πρόσωπο: αφενός την εικόνα μιας μίζερης και πληττόμενης από κακουχίες συντεχνίας και αφετέρου την εικόνα επαγγελματιών με μέτρια κατάρτιση. Θυμάμαι ακόμη πριν από μερικά χρόνια την αναίσχυντη δημόσια τοποθέτηση συνδικαλιστικού μας εκπροσώπου από την ΟΛΜΕ, ότι «εμείς είμαστε επαγγελματίες και διεκδικούμε, η λέξη «λειτουργοί» είναι ιδεολόγημα της Πολιτείας ξεπερασμένο. Είναι χαρακτηρισμός που μας τον έδωσε για να μας ελέγχει και να μας παροπλίζει». Τώρα βέβαια, ίσως θα έπρεπε να ανασύρω από την Ιστορία της Εκπαίδευσης τη σχετική απάντηση. Αλλά αυτό, αν αποτελεί απορία του επισκέπτη του blog, ας ανατρέξει μόνος του στις αρχές του 20ου αιώνα και ας «πιάσει το παραμύθι της ζωής μας σχεδόν απ? την αρχή». ?
Πώς λοιπόν, οι λίγοι «ήρωες» της εκπαίδευσης, αντιστεκόμενοι να καταφέρουν να αντικρούσουν τον εκχυδαϊσμό, την υπονόμευση, την κακοήθεια, τις αλλαγές της σχολικής νομοθεσίας που ενίσχυαν και ενισχύουν την ιδεολογία της αναξιοκρατίας και της σύγχυσης; Παρά τις δυσκολίες τους οι εκπαιδευτικοί, αυτοί που αντιτάχθηκαν και πολεμούν μέχρι και σήμερα, στέκονται όρθιοι. Και το παράδειγμά τους λειτουργεί και σε πολλούς νεώτερους που κινούνται ανάμεσά μας με όνειρα και πάθος. Και υποκαθιστούν τις ελλείψεις του αναλυτικού προγράμματος με τον προσωπικό τους βίο ως παράδειγμα δημοκρατίας και ανθρωπισμού προσφέροντας βάλσαμο αξιών στα παιδιά μας, κάθε φορά που εκείνα πειραματίζονται με τη ζωή αναζητώντας την ταυτότητά τους, κάθε φορά που με οργή ή πόνο, όπως τώρα, επιστρέφουν στις καρέκλες των παιδικών τους ονείρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.