Στην εικόνα είναι το Sirius Star, το μεγαλύτερο πλοίο που κατελήφθη από τους σύγχρονους πειρατές έως τώρα. Το φορτίο του σε πετρέλαιο ήταν 2 εκατομμυρίων βαρελιών αξίας $100 εκατομμυρίων. Οι επικίνδυνες ακτές της Σομαλίας και της Νιγηρίας είναι ασφαλή ορμητήρια των “κυνηγών”. Ένοπλες ομάδες, χωρίς φόβο και με ανεξέλεγκτο το πάθος του πλουτισμού, στοχεύουν επικερδή “θηράματα” και διαπραγματεύονται με τις ασφαλιστικές εταιρίες ζωές και πρώτες ύλες. Όμως αυτό που μας ξαφνιάζει σήμερα και ως προς την αγριότητα αλλά και ως προς το μέγεθος του τολμήματος συνέβαινε και άλλοτε. Από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας ο άνθρωπος δείχνει ότι μπορεί να είναι και αιμοδιψής και αδηφάγος. Ας δούμε μερικά παραδέιγματα: Στην Οδύσσεια (γ 74-77) ο Νέστορας ρωτώντας τον Τηλέμαχο και την Αθηνά-Μέντη για ποιο λόγο βρέθηκαν στην Πύλο, λέει τα εξής:
«… μήπως για δουλειά ή πάτε έτσι στην τύχη/ καθώς οι κλέφτες που γυρνούν στα πέλαγα και φέρνουν/ στους ξένους τόπους συμφορές και τη ζωή τους παίζουν;…» (μετάφρ. Ζ. Σιδέρη). Ο Θουκυδίδης στην ιστορία του αναφέρει ως πρώτους πειρατές τους Φοίνικες και τους Κάρες, αλλά επιπλέον παρουσιάζει το φαινόμενο της πειρατείας να ενδημεί στη νησιωτική Ελλάδα: «Γιατί τον παλιό καιρό τόσο οι Έλληνες όσο και οι βάρβαροι που κατοικούσαν την ήπειρο κοντά στη θάλασσα, αφότου άρχισαν συχνότερα να περνούν με καράβια ο ένας ενάντια στον τόπο του άλλου, το γύρισαν στη ληστεία, έχοντας αρχηγούς άντρες που δεν ήτανε βέβαια από τους πιο ασήμαντους, για το ίδιο τους το κέρδος και για να βρούνε συντήρηση για τους πιο αδύνατους και πέφτοντας απάνω σε πολιτείες ανοχύρωτες, που ήταν μάλλον συμπλέγματα από χωριά, λεηλατούσαν και κέρδιζαν έτσι το περισσότερο βίος τους, εφόσον τέτοια δουλειά δε λογιζόταν ακόμα ντροπή, αλλά απεναντίας τους έδινε και κάποια δόξα». (Θουκ. Ιστ. Α, 5 -μετ. Ε. Λαμπρίδη). Τον 5ο αι. καθώς η Α’ Αθηναϊκή συμμαχία μετατρέπεται σε ηγεμονία των Αθηνών και οι Αθηναίοι επιβάλλουν την κυριαρχία τους στο χώρο του Αιγαίου, η πειρατεία παρουσιάζει ύφεση. Την περίοδο όμως του Πελοποννησιακού πολέμου, εξαιτίας των πολεμικών επιχειρήσεων και της πολιτικοοικονομικής αστάθειας αυτών που συμμετείχαν στον πόλεμο, η πειρατεία ανθεί. Αθηναίοι και Σπαρτιάτες επιδίδονται και οι ίδιοι σε ληστρικές επιδρομές ο ένας εναντίον του άλλου. Εξάλλου ο ίδιος ο Λύσανδρος μετά την καταστροφή των Αθηναίων στους Αιγός ποταμούς στέλνει τον Θεόπομπο, ληστή και πειρατή από την Έφεσο να αναγγείλει τα νέα στους Σπαρτιάτες. Ο Ισοκράτης στον Πανηγυρικό του τονίζει τα προβλήματα που δημιουργούνται για το διαμετακομιστικό εμπόριο των Αθηναίων και ειδικότερα τις επιπτώσεις στις τιμές των προϊόντων. Οι ακτές της Ιωνίας, της Αφρικής, της Σικελίας, αλλά και αρκετά νησιά του Αιγαίου, μετατρέπονται σε πειρατικά ορμητήρια. Στα χρόνια της ακμής της Μακεδονίας και των ελληνιστικών κρατών η πειρατεία εξασθενεί. Το φαινόμενο όμως επανέρχεται ανεξέλεγκτο την περίοδο της παρακμής των ελληνικστικών βασιλείων. Στη συνέχεια οι Ρωμαίοι προσπαθούν με σοβαρές πολεμικές επιχειρήσεις τους θαλάσσιους δρόμους από τη μάστιγα της πειρατείας. Ο Πομπήϊος ήταν αυτός που κατέστρεψε τα «ληστήρια» της Σικελίας, της Σαρδηνίας, της Ιταλίας και του Ελλαδικού χώρου το 67 π.Χ. Έτσι κατά τον 2ο και 3ο αι. μ.Χ., η Μεσόγειος ως “ρωμαϊκή λίμνη”, διαπλέεται με ασφάλεια. …..
(Το κείμενο ολόκληρο στην Κατηγορία “Ιστορία”, σελίδα “Πειρατεία“)
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.