Τι θα κάνουμε με τα παιδιά μας, τους μαθητές μας της Γ΄Λυκείου, που απευαισθητοποιημένα πορεύονται σε δρόμο χωρίς χρώμα; Αδιάφορα και κακότροπα, άϋπνα και κουρασμένα, έχουν αφεθεί στην συμπονετική και φιλόξενη αγκαλιά των φροντιστηρίων, χάνουν καθημερινά την χαρά της παρέας και των κοινών στόχων που θα μπορούσαν να έχουν μέσα στο σχολείο. Αποκόπτονται απότομα και με σκληρότητα από τον σχολικό λώρο, όταν πολύ πριν από την σχολική και συναισθηματική “ενηλικίωση” τους καλούνται να αντιμετωπίσουν το δίλημμα: σχολείο ή φροντιστήριο. Έτσι βρίσκονται ανάμεσα σε δυο πόλους, σαν να αντιμετωπίζουν ένα οικογενειακό διαζύγιο. Πονάνε στην αρχή και μετά θωρακίζονται με αδιαφορία. Οι γονείς τους γνωρίζοντας ή και μη γνωρίζοντας τι κάνουν, επαφίενται στις υποσχέσεις των φροντιστηρίων και νομίζουν ότι η επάρκεια του ρόλου τους ως γονέων αρχίζει στο φαγητό και τελειώνει στο φροντιστήριο. Μια μητέρα τις προάλλες, μου είπε, όταν τη ρώτησα γιατί πηγαίνει το παιδί της στο φροντιστήριο (σε όλα τα μαθήματα της πρώτης Λυκείου): … αφού δε γίνεται αλλιώς. -Δηλαδή, συνέχισα, τί εννοείτε; Κι εκείνη συνέχισε: “Έχει κενά και εξάλλου πάνε και οι άλλοι”. Η απάντηση αποτυπώνει τη σύγχυση της κοινωνίας. Γι’ αυτή τη σύγχυση δεν είμαστε άμοιροι ευθύνης, εμείς οι δάσκαλοι. Δυστυχώς δάσκαλοι και γονείς είμαστε συχνά πυκνά άγνωστοι εντελώς μεταξύ μας. Όλο και σπανιότερα οι γονείς εκτιμούν τον αγώνα μας και συνεργάζονται μαζί μας για να μοιραστούν τις αγωνίες τους για τα παιδιά τους.Το φροντιστήριο από το δημοτικό σχεδόν έχει υποκαταστήσει γονιό και δάσκαλο. Και συμβαίνει το τραγικό να σέβονται το φροντιστήριο που πληρώνουν και να αδιαφορούν για το σχολείο που είναι επισήμως δωρεάν. (Φυσικά ούτε το σχολείο είναι δωρεάν, αλλά ποιος γονιός σκέφτεται ότι τα έξοδα του σχολείου καλύπτονται από την φορολογία, ότι στην πραγματικότητα τα κατεστραμμένα βιβλία αντικαθίστανται από την τσέπη όλων μας κλπ.). Έτσι κάποια στιγμή μου επανέλαβαν το γνωστό: “Εμείς ερχόμαστε για τις απουσίες”.
Άραγε θα μεταβούμε σε μια εποχή που ο δάσκαλος θα νιώθει υπεύθυνος για το μέλλον του μαθητή του και ο γονιός θα το αποδέχεται και θα στέργει αυτή τη σχέση; Θα μεταβούμε σε εποχή που τα παιδιά μας θα έχουν απορίες και θα αγωνιά ο δάσκαλος μήπως βρεθεί σε δύσκολη θέση, σε εποχή που τα μάτια θα ζωηρέψουν από το ενδιαφέρον για τη γνώση και τη λαχτάρα για ζαβολιά.
Θα μεταβούμε σε μια εποχή που θα πορευόμαστε σαν μια οικογένεια, γονείς-δάσκαλοι και παιδιά, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την πορεία της;
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.