Αποφάσισα να παρακολουθήσω το ΜΠΕ, επειδή πιστεύω πως στην πιλοτική του εφαρμογή είναι πιθανόν να συγκεντρώσει προτάσεις που θα βελτιώσουν την τελική του έκδοση. Όταν, δηλαδή, θα απευθύνεται σε όλους τους εκπαιδευτικούς. Στα σχέδια μαθήματος, που κληθήκαμε ως ομάδα να επεξεργαστούμε, υπήρχε και ένα για το μάθημα της ιστορίας (Γ΄ Γυμνασίου και Λυκείου), που αφορούσε στη διδασκαλία της ενότητας για τον Εθνικό Διχασμό. Έχοντας την πρόθεση να καταγγείλω την νοοτροπία της «λάιτ» προσέγγισης της ιστορίας, που κυριαρχεί και καταστρέφει εδώ και χρόνια, έπεσαν τα μάτια μου σε κείμενο του κ. Σ. Καργάκου που μου έστειλαν. Αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα, αντί άλλου σχολιασμού, προς το παρόν και τα ξαναλέμε.
«Σήμερα αυτό που καταλογίζεται ως γενική -αλλά μη ομολογημένη- διαπίστωση είναι πως ο Έλληνας προδίδει την ιστορία του, που σημαίνει ότι προδίδει τον εαυτό του. Διότι η Ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία του εαυτού μας στο χθες, η ιστορία αυτών που μας γέννησαν. Σήμερα το ελληνόπουλο μέσα στον χώρο της Ιστορίας νιώθει σαν έλληνας τουρίστας σε βουδιστικό ναό της Βιρμανίας. Γνωρίζει ο νέος βλαστός μας την Ιστορία του αμυδρά, «ρεπουσικά». Στο περίπου, στο «έτσι κι έτσι». Στο πνεύμα του έχει εμφυτευθεί επιτηδείως μια σύγχυση, ένα είδος ζάλης. Και λέγω το «επιτηδείως εμφυτευθεί» διότι η διδασκομένη στο σχολείο Ιστορία έχει γραφτεί για να δημιουργήσει στο μυαλό του παιδιού ένα καλειδοσκόπιο, έτσι που το παιδί να μην μπορεί να ξεχωρίσει τίποτα: Ούτε το 1821 από το 1940. Οι Γάλλοι έχουν πολλούς όρους για να εκφράσουν την έννοια της προδοσίας. Προκειμένου για τον προδότη της πατρίδας χρησιμοποιούν την έκφραση traitre a sa patrie. Είναι η κορυφαία στιγμή του ανθρώπινου ξεπεσμού».
Δεν υπάρχουν σχόλια μέχρι τώρα ↓
Δεν υπάρχουν σχόλια ακόμη.